çiftçilik

bana göre madencilikle birlikte dünyanın en zor iki iş kolundan biridir. çalışan insanlar için diyorum tabii, parayı cukkalayan patronlar yüzünden değil. köylü milletin efendisidir diyen ata'mın da buradan ellerini öpüyorum. üretene duyduğu sonsuz saygıdan ötürü.

mazot,gübre,ilaç,yem maliyetlerinin yüksek olması, buna karşılık kaldırılan mahsulün değerinde fiyat bulamaması, bunun yanında iklim koşulları ve devletten gelen kazıklar yüzünden yapanların belinin doğrulmadığı meslek grubu

beden gücüne dayanan zahmetli bir meslek . büyük yaparsan kazanırsın ama minnacık iş yaparsan masrafı sana dokunur. mesela ilaç falan ürünü çürümeyecek kadar verecen tohumunu kendin üretecek. pazarda satılan tarzda ürünler olursa müşteriden kıymet bilecek. keşke bizimkiler okulu takmasalardı da tarım diğer alanlarda olan girişimci ruhum açığa çıksaydı. neyse artık emekli olunca. (bkz: türk eğitim sistemi)

ne devletin ne de toplumun değer göstermediği ve hakkını yeterince teslim etmediği , hep sitemli hep sıkıntılı olan iş kolu. gerekli değeri görmesi dileğiyle.

"atatürk, dinlenmek i̇çin gittiği i̇stanbul’daki florya köşkünden, yanında yalnızca şoförü ile küçükçekmece’ye doğru giderken tarlasında sabanla çift süren bir çiftçi görür. çiftçinin sabanında koşulu olan öküzün yanında, koşulu bir de merkep vardır. şoförüne; — arabayı durdur, der. arabadan i̇ner. tarlaya doğru yürür. çiftçi kendisine doğru geleni görmüştür. sabanında koşulu olan öküzü ve merkebi durdurur. atatürk, yanına gelince, — kolay gelsin ağa, der. — sağolasın bey! hoşgeldin. — hoşbulduk ağa. yoldan geçerken dikkatimi çekti. öküzün yanına merkep koşmuşsun. hiç öküzün yanına merkep koşulur mu? bunlar denk değil. köylünün canı sıkkındır. biraz da alınmıştır. bezgin bir ses tonuyla, — merkeple öküzün yan yana koşulmayacağını bilmiyom mu sanıyon bey. sen bunu bana mı söylüyon? — kime söylemeliyim ağa? — sen bunu git vergi memuruna söyle. — vergi memuruna mı? — he ya! bu sene ürünüm kıt oldu. vergi borcumu ödeyemedim. dört gün önce vergi memurları öküzün eşini “vergi borcunu karşılar” diyerek alıp götürdüler. sattılar. benim öküzün eşi sizin gibi beylerin sofrasına et, sucuk oldu bey. atatürk, çok sinirlenmiştir. alışkanlığı gereği kızdığı zaman kaşlarını çatmaktadır. onun bu halini gören köylü, — bana niye kaş çatıyon bey. yalan söylediğimi mi sanıyon? sana ne söylediysem hepsi doğru. ben küçükçekmece köyündenim.muhtara sor i̇stersen. atatürk, — neden kaymakam bey’e gidip durumu anlatmadın ağa? — gittim bey. köylü duraksamıştır. bunu anlayan atatürk, devam eder. — kaymakam ne dedi? — git borcunu öde, dedi. — sen de vali bey’in yanına gitseydin. köylü atatürk’ü bir müddet süzer. atatürk, konuşmadan dinlemektedir. köylü konuşmaya devam eder. — sen hiç vali’nin yanına gitmemişsin bey. halından belli oluyor. — halimden belli mi oluyor? — he ya! hem gitseydin bilirdin. — neyi bilirdim? — kapıdaki jandırmaların adamı içeri koymadığını, bey. atatürk, — başvekil i̇smet paşa’ya telgraf çekip, durumunu niye izah etmedin?, diye sorar. köylü gülümseyerek, — i̇nsanı güldürme bey. başvekilin kulağı sağır, duymaz diyola, der. atatürk, kızmıştır. — peki! gazi paşa’ya niye telgraf çekmedin?,diye sorar. — o’nunda bir gözü kör, görmez diyola. hem, sen zenginsin. tomofilin bile var. bunları heç duymadın mı? atatürk, cüzdanından elli lira çıkarır. — bunu kabul et ağa. ďöküzün yanına bir eş alırsın, der. elleri titreyen köylünün, elini sıkar. yanından ayrılır. hızlı adımlarla arabasına doğru yürür. florya köşküne döner. başbakan i̇smet paşa’ya şu telgrafı çeker. —“ derhal heyeti vekileyi (bakanlar kurulu’nu) topla, i̇stanbul’a gel.” başbakan başkanlığında bakanlar kurulu florya köşküne gelirler. atatürk, şoförünü köylüyü alıp gelmesi için yollamıştır. arabanın içinde sıra sıra dizilmiş jandarmaların arasından florya köşküne gelen köylü “eyvah ben ne yaptım” diye için için dövünmektedir. kendisini kapıda karşılayan şık giyimli bir beyefendi nazik bir sesle “ beni takip edin efendim” deyince içi biraz ferahlasa da çok korkmuştur. adamı takip ederek büyük bir toplantı salonuna girerler. salon kalabalıktır. ortada büyük bir masa, etrafında sandalyelere oturmuş şık giyimli insanlar ile ayakta duran iki kişi daha vardır. gözleri karamış, ayakları bedenini taşımakta zorlanmaktadır. heyecandan kalbi fırlayacak gibidir. tanıdık bir ses duyar. — hoşgeldin ağa. gel yerin burada. diyen atatürk, sağ tarafında, yanında ayırdığı boş sandalyeyi eliyle işaret etmektedir. köylü, zorlanarak yürür ve yığılırcasına sandalyeye oturur. durumunu anlayan atatürk, — sakin ol ağa. korkacak hiç bir şey yok. — sağol bey! sağol. köylünün soluklanmasını ve rahatlamasını bekleyen atatürk, bir müddet sonra, — seni buraya niye çağırdım biliyor musun ağa? — hayır bey, bilmiyom. — dün bana anlattıklarını, bu gün burada anlatmanı istiyorum. ama; bir tek kelimesini dahi atlamadan, eksiksiz olarak anlatmanı istiyorum. haydi başla, seni dinliyoruz. köylü başından geçenleri bir bir anlatır. daha önce söylediklerinin eksik olanlarını atatürk, tamamlar. köylünün konuşması bitince atatürk, masada oturanları tek tek tanıtır. kendisinin de gazi olduğunu söyler. sonra ayağa kalkar. elini masaya sertçe vurarak, öfkeli bir sesle; — beyler, ben çiftçinin koşumluk hayvanını sattıran kanun istemiyorum. ben çiftçinin tohumluk buğdayını sattıran kanun istemiyorum. ben çiftçinin tarım aletini, sağımlık hayvanını sattıran kanun istemiyorum. ankara’ya dönecek ve bu işi hemen halledeceksiniz. bu olaydan sonra aşağıdaki kanun bir gecede hazırlanıp yasalaştırılmıştır. i̇cra i̇flas kanunu madde 82/4.: borçlu çiftçi ise, kendisinin ve ailesinin geçimi için zorunlu olan arazi ve çift hayvanları ve nakil vasıtaları ve diğer teferruatı ve tarım aletleri haczedilemez..."

yapmak çok zordur. ayrıca; çiftçi insan hem madden hem de manen tek yönlü beslenir. john williams bu durumu stoner adlı kitabında muazzam anlatır. tüm ömrü köyde geçip oradan vefat eden anne ve babasının mezarına bakan bir entelektüelin gözünden; gorsel

İnsanlarla uğraşmaktansa toprakla uğraşmayı tercih etmek daha mantıklı bana göre. Belki fazla kazanç getirmiyor,bedeninizi haddinden fazla yoruyor olabilir ama emeğinizin karşılığını aldığınız o andaki doyum duygusu,doğal ortam,temiz hava,ne kadar ihtiyacın varsa o kadar üretmek,şehrin stresinden uzakta olmak yetmez mi? Üst üste yaşıyoruz insanlarla ya,her gün sabah 8 akşam 5 zamanımızı satıyoruz.Ne gerek var fazlasına huzur olunca?Çok paranız olmayıversin