tutunamayanlar

şaheser. noktalama işaretlerinin kullanılmadığı upuzun bi bölüm vardır ki yeme yanında yat.

(bkz: olric)

insanın beynindeki bütün o uyuşmuş et parçalarına karanlık düşüncelerle boyanmış iğneler saplayan virüs tadındaki romandır. (bkz: oğuz atay)

Bu kitap post-modern olan Oğuz Atayın romanıdır. Ulan 10 sayfa okuyup bir bok anlamadığım için hep baştan okurdum. Kitabı bitirdim. Ne anladım diye sorarsanız yine birşey anlamadım. Psikanaliz bir roman zaten. Anlaşılmak için yazılmamış bir roman. Okuyun bunu.

çok güzel kitap bu be.

sonuyla adamın amına koyar. kitabın içinde kaybolursunuz. (bkz: kara kitap) (bkz: aylak adam)

taksim-cebeci otobüsünde yazmış olmalı oğuz reis.bin kere bindin amk otobüsüne oturmayı geçtim tutunmaya yer bile bulamıyorum

popüler olduğu için okuyamadığım kitap. çalıkuşunu falan da demode olunca okudum bi demode olsun, okuruz.

--- spoiler --- yaşar gibi yapmaktan, özlemez gibi yapmaktan, iyiymiş gibi yapmaktan, nefes alıp onu içimde tutmaktan, o nefeste boğulmaktan sıkıldım.. --- spoiler ---

"çünkü romantikler göbekli olamazlar." genellemesine katılmadığım kitap.

(bkz: disconnectus erectus)

mükemmel bir oğuz atay kitabı

velhasıl albayım, çok yorulduk

''mesele ne mesela'' diye bi laf geçmektedir.

okunması en zor olan türk romanıdır.dili basittir ama konusu, kitapta bahsedilen bilimsel terimlerin fazlalığı çok zorluyor insanı. +benim çok dostum var olric -biliyorum efendim sırtınızda izleri var. saygılarla.

gözden ırak,gönülden de ırak olur mu efendimiz? hayır olric,yüreğinde bir yer açıp oraya oturttuğun her kimse,seninle birlikte gider heryere.

bi dal uzatılır en malborosundan

bir de tutunamayanları okuyamayanlar var tabi

(bkz: 1.60 ve altı kadınlar) bir arkadaşımın en büyük hayali otobüslerdeki üst demiri tutabilmekti.

şekil a: bu gün benim otobusteki halim

oğuz atay'ın mükemmel bir romanı

lisede edebiyat hocamın "25 yaşına gelmeden okuyamazsınız, çok güç" demesi üzerine hırslanarak 6 günde bitirdiğim, üzerine 3 kez daha okuduğum, her okuyuşumda farklı anlamlar kazandıran yine de hala anlayamadığım bölümleri olan roman

muazzam kitap. bu gece 2. defa tekrar bitirdim. aşk acısının geçmemesini anlattığı (#1025319) şu bölüm özellikle. baş yapıt.

en sevdiğim'in veda mektubu. çünkü okumadığım son kitabı. bugün başladım. vedaları sevemediğim için bazı satırları sil baştan okuyorum 2 kez hatta 3 kez. her bir cümleyi aklıma kazıyabilmek için yapıyorum bunu. sonunu (bkz: tehlikeli oyunlar) önsözünden öğrendiğim için (allah kahretsin onu) daha ilk cümlede keder çöktü üstüme. bitmesin diye 1 ayda okurum belki.

dünyanın okunması en zor kitaplarından biridir.

en sevdiğimle vedalaştığım kitap. çünkü bu sondu. her zaman söyleyecek çok şeyim olur okuduğum kitap hakkında lakin bu kez hem çok şey var hemde hiçbir şey yok. ne söylesem eksik ve yarım kalmış olacak zira. içimde ansiklopedi uzunluğunda söylenecek şey var ama şunu diyebilirim: bu kitabı okuyacaksanız içinize dönmeye hazır olun. yorulmaya, kederlenmeye, "ah be selimcim ışık" diye hayıflanmaya, noktalama işaretleri olmaksızın okuyacağınız 80 civarı sayfaya, içi karmaşık adamların haleti ruhiyesini çözümleyecek olmaya, (bkz: dostoyevski) tadında uzun uzun cümleler okumaya, sarsılmaya ve tüm tabularınızı yıkmaya.. en önemlisi "ama ben bunu anlamadım ki" diyerek paragrafı başa sarmaya hatta bir şey diyeyim mi kitabı başa saracak olmaya da hazır olun. 4 günde bitirdim ama birçok kez daha okuyacağım,biliyorum. bu bir son değildi oğuzcum atay yine karşılaşcaz.. bir adam düşünün yaşama tutunmak için sebep ararken gittikçe kaybolan. kimsenin yaşantısını beğenmeyip kendine uygun yaşantı da bulamayan..işte o turgut özben. bir adam düşünün kötü bir resim asarım korkusu ile duvarına tek bir resim asamayan, hep bir telaş ve buhran içindeki ruhuyla oradan oraya savrulan. sevdiği kadına hatta annesine bile yaralarını gösteremeyen.. yaşamamaktan yorulan.. işte o selim işik. kendi kafalarındaki dünyada mahsur kaldılar. çırpındıkça olmadı, bir yere varamadı çabaları. tutunamadılar evet. bu kitap içinde bitmek bilmeyen bir savaş verirken gülümsemek zorunda bırakılan, çırpındıkça karanlığa gömülen ruhlar için yazıldı. bu kitap bütün tutunamayanlara oğuzcum atay'ın en kıymetli hediyesi. "yalnız değilsiniz" diyor. ben de varım.

hayatta okurken en zorlandığım roman. sıkılarak okuduğum için biraz yanlış anladım sanırım, bi kez daha okumak şart olsa gerek

ben ölünce beni onun gamzesine gömün olric -siz öldükten sonra gülecekse külleriniz okyanusa daha çok yakısır efendim.

su an okuduğum cümlelerinin uzunluğundan dert yandığım kitap konu bütünlüğünü yakalamada zorlanıyorum denebilir

(#1211123) 200 sayfada anlatırmış derdini. sanırsın kitap değil de hocanın finallerde mes'ul tuttuğu makaleyi okuyoruz. bir de kişisel analiz yapılmış palavracı diye. malum yazar buradaki kadar kolay sanıyor bir kurguyu olay örgüsünde çarpıklık olmadan yazabilmeyi. kitap eleştirmek için ergen muhabbeti de yapılmış, ooooooh tamamdır. lan bu kafalara nasıl geliyorsunuz anlamıyorum aq. cidden anlayamıyorum.

birisi hediye ederse okuyacağım.

kitabı soluksuz bitiren yalnızlıkta up seviyededir, 4 senedir elimde ve bitiremiyorum bazen sıkıyor

fiyatindan dolayi alamiycagim kitap.

"varlığı gereksiz bir insan olduğunu düşünerek, kendini nereye koyacağını bilemiyordu."

3 ayda okumuştum iyiki okumusum fena etkisi altında kaldım. selimi düşündükçe bogazim dugumlenir öyle bagdastirmisim kendime

oguz atay'in varliginda degil öldugunde deger kazanmis bir kitaptir. adamin gozu acik gitti

mükemmel bir kitap, ayrıca biriciğimle tanışmamızı sağlayan kitap anısı güzel,anısı derin

oğuz atay bir tutunamayanlar da minibüsetekiler için yazmalıydı...

çok ağır bir kitap. psikolojik sorunları olan varsa okumayı düşünmesin. intihara kadar yolu var.

değişik bir kitap akici değil ağır cok fazla zaman örgüsü falan

- denizin katıksız mavisine hayran oldukları anda tanışmış olsaydı onlarla. - bütün 'şey' ayrıntılarda değil midir zaten? ayrıntılarda ele vermez mi insan kendini? - "beni ya şımartın, ya da kapı dışarı edin!" diye bağırdı. yarı içtenlikle dayanmam zor benim. - i̇nsan, bu tarihi olayla da bir kere daha anlıyor ki bazen sonsuzluk bile amerikan filmleri kadar sıkıcı bir şey.

i̇zlemiş olduğum poyraz karayel dizisinden sonra okumak istediğim kitapti. bir gün arkadaşla kitapciya gittik kitap 45 lira olduğu için alamadım ve çok da üzüldüm. sonra eve geldim neyse aradan zaman geçti o arkadaşım benim ne kadar üzüldüğümü farketmiş olacak ki doğum günümde bana pasta alıp bize geldi. pastayı yedik. hediye mi verdi açmadan önce tahmin et dedi " kitap" dedim. doğru bildin dedi "hangi kitap " dedi. bir anda "oguzcum atay" diye bağırdım ve hediyeyi açtım gerçekten bana tutunamayanlari almıştı. çok mutlu oldum. şimdi okuyorum ama sindire sindire okumak istiyorum her gün azıcık azıcık okuyorum sevdiğim yerlerin altını çiziyorum. evet ilk başları sıkıcı biraz ama yinede zevkle okuyorum..

başlayacaklara bir tavsiye: sakın 40 50 sayfa okumadan elinizden bırakmayın. ben bir hafta arayla okudum ilk 30 sayfayı. ne olduğunu bile anlamadım. bırakmak zorunda kaldım. anlatımı çok farklı. okurken zihnimi en çok zorlayan kitaplardandır herhalde. diyalogları kimin kurduğu çelişkili. velhasılı kelam ne okuduğunuzu önceden bilerek başlayın.

(bkz: dolmuş, otobüs, metro, netrobüs) tutunamazsanız işiniz zor valla

okuyacağım da spot almam orijinaline 46 tl allah aşkına okumaları diye mi yapıyorlar anlamadım ki

tvdeki kadın tutunamayanlar'ı çok duyduk ama hiç okumadık dedi. genel sorun.