tembellik

son yüzyılın en yaygın semptomudur.

açıldığı andan itibaren 2 giriş yapılması tembelliği açıklar not:benimkiyle 3 oldu :d

bizde dede sporu

çok seviyorum. ama bazen insanı zorluyor. yapman gereken şeyler oluyor ama sen yapmak istemiyorsun falan.

tembel degilim usengecim

kendimde en nefret ettiğim özellik bu. değişemeyecek olmam ise daha kötü. tembel geldim tembel gideceğim ahbshbxhs bari kpss'ye falan giriyim de memur oluyum napiim. ahbxbsbx

yegane özelliklerimden. hiç yorucu değil bir de, insan çekildikçe çekiliyor içine dfsklkbkiş

bu bence kesinlikle hastalık. çünkü bir kere tembel olunca hep oyle oluyorsun. kendimi bundan kurtaramıyorum. bazen ben bile kendime hayret ediyorum. ya da uşengeçlik bu bilemiyorum.

Özellikle bu ara beni aşırı rahatsız eden bir durum. Ufak ertelemelerle başlıyor sonra büyüyor ve sen yattığın yerden saatlerce kalkamıyorsun. Sonra yaparım, birazdan yaparım, son şu entriyi de gireyim tamam kalkıyorum derken bir bakmışsın hoooop hala yerinde sayıyorsun. Telefonların insanlara %70 tembellik kattığını düşünüyorum. İnsanları kendine bağımlı hale getiren lanet bir icat. Mesela dışarıda sürekli telefonumu kontrol etme ihtiyacı hissederim. Bir an bulamasam şu meşhur ufak çaplı kalp krizini geçiriyorum. Değişik bir güven hissi veriyor insana. Detaylı düşününce ne kadar tehlikeli olduğunu algılıyorsunuz. Tembelliğime güncel bir örnek verecek olursam 2 dk oturayım sonra işlerimi hallederim dediğim yerden tam 45 dk'dır kalkamadım ve bu entriyi girmeye karar verdim. Söyleyeceklerim bu kadar.

her insanda bulanan, bulunması gereken bir özellik. ayıplanması çok anlamsız bence çünkü insanın doğası bu. neredeyse dünyadaki tüm ilerlemeler tembellik uğruna yapılmış. ata yürümemek için binilmiş, tekerlek yorulmamak için icat edilmiş. hiç durmadan daha da tembelleşmek için günümüzde ses hızında giden trenlere ve kıtaları saatlerde aşan uçaklara kadar ilerlemişiz. bu her dalda böyledir. işin kırıcı tarafı tembelleşmek uğruna uğraşan insanlığın bunca ilerlemeye rağmen hala tembelleşememesi. bin yıl önceye gitsek ve birine "gelecekte dünyanın en uzak iki noktasındaki iki insanın birbirinden saniyeler içerisinde haberleşebildiği kadar ilerledik" desek, "heralde insanoğlunun hiçbir derdi kalmamıştır" diye düşünebilir. çünkü inanılmaz şeyler başardık ama hala asıl amacımıza ulaşamadık ve hatta yaklaşamadık bile. sorumluklarımız asla azalmıyor. ufacık bile azalmadı yalnızca değişiyor. insanların ihtiyaçlarını elde etmek için hiçbir sorumluluklarının olmadığı gün kızıl elmamıza ulaşacağız. insanoğlunun bin yıllardır erişmeye çalışıtığı şeye erişmiş olacağız. acı vermeyen tembelliğe... tabi maalesef ki mümkün görünmüyor. Edit: bi şiirin bu durumu çok iyi açıkladığı aklıma geldi, ekliyeyim. "bir makine icat etti içimizden biri, buhar çevirdi tekerleği onunla. fabrikalar türedi ardından bir sürü, başladı insanlar fabrikaları çalıştırmaya. ama ekmek satılmadı eskisinden ucuza."

millet olarak bayılıyoruz. az önce youtube'da bir yemek tarifine denk geldim. genç bir arkadaş nefis bir tarif vermiş. tarif, sadece tavanın kullanıldığı pratik yemek yapmak. neredeyse tüm yorumlar "bize az bulaşık çıkaracak, bu tarz daha çok yemek öner" diye. hiç kimsenin yemek umrunda değil. bir kez daha emin oldum: dünyanın en tembel milleti biziz.

Tembelim ve " nasıl aşılır bu tembellik " sorusunun cevabını bilmiyorum