sözlük yazarlarının özlediği zamanlar

1.sınıfta okuma yarışı yapardık, her seferinde kazanana bir elma yapardı hoca. en çok elma benimdi sınıfta. o zamanlarda ki mutluluğumu çok özledim.

kışın dışarıdan geldikten sonra ayaklarımı sobaya dayardım. yanardı ama olsun güzeldi o his

sokakta oyun oynayıp mutlu olduğum zamanları özledim.

borç batağına batmadığım zamanları çok özledim 😂

bi' cesaret ağacın tepesine çıkıp inenemeyi.

abimin sevgilisinin olmadığı günler.

atari oynarken 999.999 oyunlu kasetin içini üflerdim. o zamana geri ışınlayın beni

abimle terasta denizi seyderek çay içtiğimiz, gece beraber film izlerken uyuyakaldığım zamanlar

ailece mutlu yediğimiz son yemek.

geri dönüp hep orada kalmak istediğim tek an: koltuk minderlerinden etrafımı çevreleyen çadırımsı bi şey yapıp içine oturduğum ve şey dediğim “bura benim evimmiş meğersem”

akşam ezanına kadar sorgusuz sualsiz sadece oyun oynadığım, sabahları çizgi film izlemek için erkenden uyandığım günleri deli gibi özlüyorum

sabahları yorgun uyanmadığım, gökyüzüne umutla baktığım, bir şeylere inanabildiğim zamanları özledim.

4 yaşımdaki halim kafam rahat mutluyum falan

lise abi tamam fakirdik ama mutluyduk . lisedeki anılar ve dostlukların yerini hiçbir şey tutmaz

saçımı kestirirken o tahtaya oturduğum zamanları özledim.

yazın herkesin uyuduğu saatler de uyumayıp balkonda oturup hırkama sarıldığım ve gün doğana kadar kitap okuduğum zamanı özledim

i̇lkokul zamanlarımdır net. kendi kendi kendime yeni uğraşlar bulur, hayal gücüme ve kendime katkılı işler yapardım. valla ha mutluydum ama genel yapılan şeyler gibi derd tasa manasında değil. ne kadar derdim tasam dahi olsa kendimi geliştirmiştim. şimdi ise tamamen bir zeka geriliği yaşıyorum. çöküşteyim.

msn'in olduğu, arka planda winamptan manga dinlediğim zamanlar

portakalda vitamin olduğum zamanlar

sorumluluğun az olduğu zamanlar

hayatımda hiç özlediğim bir zaman yok ya

ilkokul zamanlarım, akşam yarım saat fazla dışarda oynayayım diye arkadaşlarla evin kapısında kedi gibi annemden izin aldığım zamanları, topluca saklambaç oynadığım, çamurla yemek yapıp yemeği minik yapraklarla süslediğimiz zamanları...

hani eskiden olurdu ya yatmak için ışıkları kapattığınızda sobanın içindeki közlerin tavandaki turuncu yansıması veya o neden her zaman olduğunu bilmediğim sobanın üstündeki sıcak suyun yavaş yavaş kaynama sesi. i̇şte ben o zamanları çok özledim be...

Üniversite okuduğum şehre iki sene sonra gelip en sevdiğim mekanda çay sigara yapmak... Bu ışıltılı hayatı ben seçmedim

Arkadaşlarımla dışarıda boş boş dolanıp sonra yemek yemeyi özledim

2010-2013 türkiyesi...bir ara gercekten yaklaşmıştık

Lisede cuma günü öğleden sonra okulu kırıp arkadaşlarla lahmacun yemeye gidip çay bedava diye bardak bardak içtiğimiz sonrasında da kibarca kovulduğumuz günler,özlendiniz.

okula götürürken dedemin beslenme çantama döner aldığı günler

Gün boyu dolu dolu kar yağdığı, babamın gece 12 gibi işten geldiği, annemin “çıkmayın bu saatte, hasta olacak çocuklar” demelerine aldırmadan,bizi dışarı çıkarıp koskocaman kardan adam yaptığı zamanları ve sokaklardaki o gece sessizliğini özledim. Niyeyse bu gece bunları özledim…

Babam eve geldiği zaman direkt koltuğa uzanır beni de hemen koynuna alır sarılır öyle saatlerce beraber televizyon izlerdik. Babamla hatırladığım son güzel anılarım bu. O zamanları özledim çünkü biraz büyüdükten sonra babam var ama yokmuş gibi resmen babasız gibi büyüdüm. Şimdi neredeyse birbirimize kurşun atacağız. O zamanlar güzeldi gerçekten özleniyor.

(bkz: bana üç beş dakika müsade edin çocuklar ) Felfena duygusal oldum, ben kaçar.

eşimle ilk evlendiğimiz zamanlar mağaradan hallice bir evde yaşıyorduk ahsjdj. üniversitede evlenmiştik biz, o konu epey uzun. biz eve gelelim. gecekondunun yavrusuydu. iki tane oda vardı. birisi zaten giriş de oluyordu aynı anda. diğeri de hem mutfak hem de yatak odası. buzdolabı ve giysi dolabımız yan yanaydı. mutfakta iki tane üst dolap ve iki tane alt dolap vardı. en köşede bir banyo tuvalet vardı ama iki adımlık alan. lavabo falan yok. hayatta sığmaz. bir tane de penceresi vardı. tahtadan. önüne plastik, yuvarlak bir masa atmıştık. iki tane de sandalye koyardık sabahın dördüne kadar game of thrones izlerdik. ilk aylar kanepemiz yoktu. yatak kanepe işlevi de görüyordu bazen. sonra bi tane çekyat aldık ikinci el. sürekli hamamböceği çıkardı bi yerlerden. ben kızılderili nidalarıyla evde koştururken, iflah olmaz bir hayvan sever olan eşim hamamböceğini severdi. evet, inanın çok garip hayvanları seviyor. insanları pek sevmez ama sümüklü böcek sevdiğini bile gördüm. galiba bu yönünü seviyorum. bir çamaşır makinesi vardı, suyunu ben eklerdim. su almıyordu. böyle bir ev işte. bugün dedim ki eşime, hatırlıyo musun tüpümüz yok diye tencerede su kaynatıp banyo yapıyorduk. harbiden ha, öyle bi şeyler yapıyorduk dimi dedi o da gülerek. özlemişim o garibanlık günlerini. evde bir bok yoktu, genelde iki öğün yumurta yerdik, a noktasından b noktasına yürüyerek giderdik ama iyi de geyik yapardık. tabii ki de bütün eğlence benim mükemmel espiri anlayışım sayesindeydi. tamam, arada o da komikti. güzel günleri olduğu kadar kötü günleri de vardı tabii. kavga ettiğimiz zamanlar gecenin yarısına kadar eve gelmezdi mesela. korkumdan uyuyamazdım da tek başıma. öyle beklerdim. hıyar herif ya. bak sinirlendim yine. neyse işte bazen o evi özlüyorum.

2019 yılı. 2019 yılından herhangi bir gün. 2019. 9 zaten benim uğurlu sayım böyle olacağı belliydi. 2019u unutamıyorum sanki bi hayalet gibi sanki göz kapaklarımın içine yerleşmiş gibi. Gerçekten mutsuz biriyim, ilerde olsam olsam mavi olurum diyordum ama 2019da sarıyı gördüm. Ne demek istediğimi umarım anlayan biri olur

Ananemlerde toplanmamızı özledim. Ananemin düşen göz kapaklarını tutuşunu özledim. Bize gülümsemesini, para kasesini getirin deyişini... Ona dair her şeyi. Ama en çok da samimiyetin hiç eksik olmadığı o evini. Kuzenlerimin okuldan dönüşünü dört gözle beklememi. Donsak bile heyecanımızla bunu hissetmeyişimizi... Geçmişi özledim.

Arkadaşlarla buluşup şarap eşliğin de 4-5 saat sohbet ettiğimiz zamanı özlüyorum. Tüm arkadaşlarla iletişimi kesmeden önceki zamanı özlüyorum. Pişman mıyım? Yoo değilim, güzel anılar bırakıyor güzel zamanlar. En güzeli de bunları hatırlamak ve yad etmektir.