eve bu gidişimde hayatımda ilk kez mantı yaptım.
i̇lk kez yapıyorum ya ayarını bilmiyorum tabi.
bol bol koyuyorum kıymayı içine. annem uyardı ama dinlemedim.
ev mantısı yicem diye sevinçten gözüm dönmüş olacak ki kendimin de eti çok sevmediğini unutmuşum. bastım bir sürü kıymayı küçücük hamurların içine. akşama ziyafet var diyorum kendimce.
annemde sosunu tereyağıyla yapmış. oda ilk kez yapıyor sosunu, bol yağlı bişey olmuş.
getirdi sofraya. hiç birimiz yiyemedik, tadı çok ağır olmuş. koskoca tencereyi zebil ziyan ettik. o akşam yemekte misafirin olması da cabası. neyseki annem beni ele vermedi:)
yanarım yanarım o mantıları yaparken sırtım belim koptu ona yanarım. onca kıyma hamurda boşa gitti.
daha önce başka yerde yediğim ev mantısı hiç böyle değildi halbuki.
hayır zaten mutfak işlerine uzaktım şimdi hepten soğudum. beceriksizliğimi tescillettim resmen bu sefer.
ama canım, elim yatkın değil demek ki,
benim canım sağolsun ne yapayım yani.
(bkz: züğürt tesellisi)
yada mantı yaparken bi arkadaşa haber vermiştim (güya hava atıcam ya) onun kem gözü değmişte olabilir.
hatta evet kesin öyledir. yoksa benlik bişey yok yani.