Ekşi sözlükteki ve buradaki tüm entryleri tek tek okudum. Artık mutluluktan bile mutsuzluk düşüyor bana. İçime attıklarım kimseye anlatamadıklarım anlatmayı beceremediğim şeyler içimi yedikçe bitirdi. Git gide hissizleştiğim bu hayatta kendimle bile konuşamadım içimdekileri kendime bile anlatamamış olmam iki kişilik bir hayat sürmeme neden oldu. Bir hayatımda sürekli gereksiz gülen bir insan, bazı zamanlarda da hayattan bıkmış bir insan oldum. Ama artık gülmeyi bile unuttum. Beni mutlu eden şeyler bile benim için bir zehire dönüştü. Bu zehiri içime çektikçe bu hayattan göçmek cazip geldi. Son kez ailemi gördükten sonra hayata gözlerimi yumacağım. Ne denir bilmiyorum beni sevenler bu yazıyı olur da okursa hepinizin canı sağolsun kimseyi kırmak üzmek istemedim belki de bu yüzden kırıldım üzüldüm. Artık kendimle bile tartışamadığım konuları tanrıyla konuşmak istiyorum. Orada görüşürüz.

olum ustteki entry yazacak bir şey bulamadım

bu konuya dair şu video oldukça mühim; link

lan olm hayır amk

Yıllardır neredeyse her an aklımın bir köşesinde olan düşünce ama insan önemsediği bir iki insanı şu dünyada yalnız bırakmaya üzmeye kıyamıyor işte.

Çok değerli modlar osmansorman arkadaşın sözlüğe kayıt olurken kullandığı bir GSM numarası vardır, o numaradan bir şekilde kendisi ile iletişime geçseniz ya da hani siz yapamıyorsanız bile en azından numarayı paylaşsanız biz geçsek, ulaşmaya çalışssak. Ne bileyim bu konuda en azından GSM numarası üzerinden bir şeyler yapılabilir düşüncesindeyim, olabilecek en ciddi konu bu vardır elbet yapılacak bir şeyler.

kimliğinde türkiye cumhuriyeti vatandaşı yazan her insanın hayatında en az bir kere düşündüğü eylem.

(#4318536) reca ediyorum aklınızı başınıza devşirin...