iç dökme seansı

Adım atamıyorum. Adım atamadıkça hayatım durağan bi şekilde akmaya devam ediyor ve bu durağılık artık ruhumu boğuyor. Bu her konuda böyle. Cesaretimi ne zaman nasıl kaybettim hiç bilmiyorum.

Biri de beni sevsin istiyorum ama öyle boş seni seviyorumlardan değil. Leyla ile mecnunda ki (dizi olan) öyle sevileyim biri bana gerçekten değer versin. Moralim bozuldu, bişeye kırıldım veya herhangi bir sebep beni sinirlendirdi tatlı tatlı sorsun anlat hadi desin. Kızıp kalbini kırmaktan çekineyim, hasta olayım bi kase çorba yapsın üzülsün hasta oluşuma kızsın hiç dikkat etmiyorsun ki desin. A*ınakoyayım artık birileri gerçekten sevsin be beni bunun eksikliği inanılmaz yoruyor artık.

Bugün sinirliyim...

Hepimiz derdi sıkıntısı var , herkes dokse içini şuraya saatler, günler alır. Şu aralar sağlığımla mücadele ediyorum. Bir yandan işi idare ediyorum,bir yandan evi... İnsan yoruluyor yardım eli bekliyor sonra başkasından gelecek el orda dursun diyorsun. Ayağa kalkıyorsun tam toparlandım diyorsun aklına yine bin bir türlü şeyler geliyor. Yaşanmışlıklar, özlem, şefkat hepsi birer ayrı ayrı yük gibi... Neyi nasıl ne şekilde üstesinden gelecegim bazen bilmiyorum ama yoruldugumu bedenimin bunyemin kaldirmadigini hissediyorum. Ama bir gün başaracagima inanıyorum her şeyin üstünden gelip zafer benim diyeceğim günler çok yakinda olsun istiyorum.

olum ne güzel hepiniz içinizi dökmüşsünüz. ben ne zaman bi içimi dökeyim desem nereden başlayacağımı bile bilmediğim için geri susuyorum.

Hiç bu kadar yorgun hissetmemiştim kendimi. Aile gelecek kaygısı insanlar hepsi o kadar çok yoruyor ki beni sadece çok uzaklara gitmek istiyorum. Sıfır heyecanla hayata devam ediyorum ve çok sıkılmaya başladım ben biseyler için çabaladıkça olmuyo ya da daha kötüsü oluyo çıkmaya çalıştıkça batıyorum ve çığlıklarımı kimse duymuyor. En kötü gününde yanında olduklarım iyi günümde bile yoklar. Artık canımı neye sıkacağımı şaşırmış durumdayım. Şu boktan hayat bi bitseydi o kadar çok istiyorum ki Allah'ım.

Tüm samimiyetimle söylüyorum böyle hayatın ızdırabını sikeyim ya.

Ne olursa olsun pişman olmiycam yaşamak istiyorum yasiycam dedim. Hoşgeldin hayatımın en büyük pişmanlığı hoşgeldin en büyük hatam

eskiden aramızda kilometrelerce mesafe var iken çok mutluyduk şimdi 1 saat uzaklıkta olmamıza rağmen sanki birbirimize yine kilometrelerce uzaklıkta ki iki yabancı gibiyiz sizce insan 1 ayda değişir mi ya

Bende dert tasa bol çok şükür de şu aralar bir tanesi ayrı nüksediyor. Ritim bozukluğuna sahibim ben, hoşlandığım beyefendinin yanında da kalbim çalar saat gibi atıyor iyi mi? Kapatma düğmesi de yok susturamıyorum. Kafamın içinde kira vermeden yaşıyor zaten kendisi, yediği önünde yemediği arkasında. Exit kapısı falan da yok kafamdan kovamıyorum. Yanındayken dilim dolanıyor sürekli, eski gevşek halimin yerinde yeller esiyor. Dilimin kemiği de yok hakim olamıyorum. Güya unutacaktım beyefendiyi bak bak. Olmayan edebiyat yeteneğimi diriltti. Seviyorum ulan, seviyorum seni ekmeği tuza banıp yer gibi. Neyse kalbiniz gibi temiz bu entry sayfasını bana ayırdığınız için teşekkür ederim, ben olsam sonuna kadar okumazdım.

İçimi dokcem dokmesine de elime ne geccek ki ne olcak rahatliycam mi ? İyimi gelecek gelmeyecek sadece olan tek şey geçmişi tekrar hatırlamak olcak daha fazla acı olcak onun için gerek yok kalsın ben almiyim

Arkadaşlar ben insanlardan karşılık beklemeyi bırakmış biriyim. Sevdim hiç karşılık beklemeden içimden gelen herşeyi yaptım. İlgi bile beklemedim. Neden ya neden

Dökmeye niyetim yok içimi, zor sığdırdım zaten… demiş Cemal Süreya

Dökmiyim diye spora başladım her yerim ağrıyo

Bir şeyler yapmak, bir yerlere gitmek, eğlenceli zaman geçirmek için yanınızda birilerinin olmasına ihtiyaç duyup birilerini beklerseniz hayat boyu o kadar çok şey kaçırırsınız ki. İnsanlara bağımlılık ve bir şeyleri yalnız yapamamak bizi daha karanlık bir hayata hapsediyor. Siz çıkın yolda birileri dahil olur ama olmasa da o şey yine de sizin için eğlenceli olacaktır. Eskiden bende de böyle bir durum vardı. Konsere yalnız gidilmez, eğlenceye yalnız gidilmez, seyahate yalnız çıkılmaz, bir mekana yalnız gidilmez, bazı şeylerin tadı yalnız çıkmaz diyordum. Bunu o kadar sık tekrarlamışım ki buna gerçekten inanmışım. Aksi bir düşünceyi tamamen reddediyordum. Sonra bir gün bir fırsat çıkmıştı karşıma, İstanbul'a yalnız başına gitmek ve orada bir hafta tek başına takılmak. Daha önce de gitmiştim ama hiç gezmemiştim, doğru düzgün bir yeri görmemiştim klasik tanıdık ziyaretiydi o da bir kez. Sonra ayarladım her şeyi ailem parayı da verdi uygun fiyatlı da bir otel ayarladım ve şansıma çok düzgün bir ortamdı. Gitmek için çanta hazırlayana kadar yalnız başına bir şeyler yapmanın tadını fark etmemiştim. O hazırlığımı yapmaya başladığım an o enerji öyle bir sarmıştı ki beni heyecandan yerimde duramamıştım. Özellikle otobüs yolculuğu tercih etmiştim geçtiğim her şehrin her konaklama yerinin tadını çıkartacaktım öyle de oldu. Otobüse bindim, gece yolculuğuydu ve yol boyu o şehirlerin ışıkları bazen köy gibi yerler görünüyor falan muhteşemdi. Sonra gece boyu durduğumuz mola yerleri, oralarda gezip takılmak... İstanbul'da tek başına daha hiçbir yeri bilmezken sıfırdan keşfetmenin heyecanı muhteşemdi. Her gün için bir plan çizmiştim kendime, sabah erkenden kalkıp otelde yabancı turistlerle sohbet ederek kahvaltı yapıp hemen çıkardım, her gün planıma göre bir tarihi mekanı gezerdim, acıkınca yol üstünde nereye denk gelirsem bir şeyler atıştırır devam ederdim. Farklı insanlarla sohbet edip akşama doğru otele giderdim. Duş alıp üstümü değiştirip yakınlarda bir yerde fast food yemeye giderdim ve ardından sahilde bir yürüyüş. Bir gün de böyle Florya tarafına gitmiştim sonra akua park vs oraları gezmiştim. Bunları ve belki burada yazmaya devam etsem sayfalarca sürecek birçok şeyi tek başıma yapmıştım. O geziden döndüğümde artık hayata bu anlamdaki bakış açım tamamen değişmişti. Hatta tam tersi yönde değişmişti. O İstanbul gezimden sonra seyahate hep yalnız gitmeyi tercih ettim özellikle. Bazen bazı şeyleri yalnız yapmayı tercih etmeye başladım. İnanın bana yola tek başına çıkıp yolda farklı farklı insanlarla tanışıp sohbet etmek, tek başına dünyayı sıfırdan keşfetmek öyle büyük haz veriyor ki eğer en ufak bir imkanınız varsa bir akraba ziyaretine gittiğiniz başka bir şehri ya da yalnız gidebileceğiniz bir şehri sırtınıza çantanızı takıp gezmelisiniz. Bulunduğunuz şehirde gezmediğiniz yerlere, bazen olan eğlence ya da konserlere tek başınıza gitmeyi denemelisiniz. Benim her gün gördüğüm bir yer olmasına rağmen evin karşısındaki kumsalda her yaz bazı günler sabah erkenden takılmaya giderim özellikle tek başıma, kahvaltılık bir şeyler götürür orada yerim denizin manzaranın tadını çıkartır iki üç saate eve dönerim hatta öğleden sonra arkadaşlarımla takılacak olsam bile sırf yalnız kalmak adına sabahın erken saatinde bunu yaparım. Bazen bazı anları ve bazı mekanları sıfırdan yaşıyor gibi hissetmelisiniz. Çünkü zaman sandığımızdan daha hızlı geçiyor ve hayat bitip tükenecek en sonunda. Geriye baktığımızda sadece başkalarını beklediğimiz için kaçırdığımız mutluluklara üzüleceğiz.

Beyaz tişört giymeyi pek sevmezdi, kendine yakıştırmazdı beyaz rengi. Ben ise beyaz rengin ona çok yakışacağını düşünüyordum. Dört yılı aşkın zaman geçirdik ama hiç beyaz tişörtle görmedim onu. Bugün bir fotoğrafta köşede bir yerlerde onu gördüm. Beyaz tişört giymiş. Ben haklıymışım, gerçekten çok yakışmış. Ne tuhaf, birkaç ay önce onu beyaz tişörtle görseydim tüm gün sarılırdım “çok yakışıklı olmuşsun sinirlerimi bozuyorsun” diyip yanaklarını, kollarını sıkarak sevmeye çalışırdım, sürekli durup onu izleyesim gelirdi. O da muhtemelen beni sakinleştirmeye çalışırdı. Ama bugün onu öyle görünce canım çok yandı, neden bu kadar güzel olmuş derken gözyaşlarımı tutamadım. Çok tuhaf, birkaç ay önce görseydim beni çok mutlu edecek bir manzara bugün benim canımı çok yaktı. Gördüğüm andan beri eksik hissediyorum. Onu unutmak için ona karşı öfkelenmeye, onu düşünmemeye çalışırken özlemim iyice arttı. Kim bilir, belki de zaman her zaman iyi bir ilaç değildir.

bitirme projesi ile savaşıyorum. seni yenmeden bitmeyeceğim ey proje

Ağlaya ağlaya dua ettim beş dakika önce. Durduk yere öyle aklıma gelen gerçekler yüzüme çarpıyor her defasında. Böyle ilk defa ama gerçekten ilk defa birine karşı bu kadar yoğun duygularım varken bir yandan da ilerde olamayacakmısız gibi geliyor. Aramızdaki o koca duvar yıkılmıyor daha da büyüyor. Devam ettikçe daha çok can yakıyor ama bırakamıyorum da. Sanırım tüm gözyaşlarım bu yüzden.

Her türlü dardayız Allah kimseyi bu çukura düşürmesin

Her zaman düştüğümde,yalnızken, kendimi bir şekilde ayaga kaldırıp, tüm zorluklardan kendimle geçtikten sonra insanların kendimi hayatımda öncelik olarak koymamdan rahatsız olması bana ilginç gelmiştir. Kusura bakma seni mi koyacaktım? Samimiyetsiz destekleriniz içi boş laflarınızla faydasızsınız gözümde. İnsana koyan şey benim bu insanların samimi şekilde yanlarında olmamdı. Tabii bunlar eskide kaldı. Şimdi beni sinirlendirmesine, üzmesine izin vermiyorum kimsenin. Yalnızca kendim ve ben ve mutluyum

İnsan her zaman her şeyi söyleyemiyor.Tarık Tufan'ın deyimiyle "çok derinden hissettiğin bir şeyi anlatamamak diye bir dert vardı." eklemek lazım; bir acı telaffuz edilemiyorsa melodiye dönüşür.

Bazen böyle durup dururken özellikle birileri konuşurken kes beeee keess yeter hepiniz susun diye bağırasım geliyor. O kadar tahammülsüzleştim ( doğru mu yazdım emin değilim :d) o kadar çok öfkeliyim ki anlatamam. Yapmak istediğim şeyleri yapamamak veya olmaması beni hem üzüyor hem sinirlendiriyor. Beni üzüp kıran herkese ve herşeye o an bunu neden yaptın diye sormak isterdim ama o kadar cesur değilim. Hahaha olsun ya önemi yok diyip geçiyorum sonraaaa sonrası durup düşünüyorum neden ya ben benim kırılmamı hak edecek ne yapmış olabilirim diye günlerce onda takılıp kalıyorum. Evet sürekli gülerim eğlenirim ama herseyi de kafama takarım. Bırakamadım vazgeçemedim şu huyumdan bir türlü.

Ebeveynlerden yeterli sevgiyi göremediğimiz zaman bu sevgiyi dışarıda arıyoruz bu gerçek kanıtlanmış bir durum ama yaşayarak deneyimlemek de çok başka yani çocuk yapıyorsanız onu seveceksiniz her anlamda ama yani ben okutayım cebine para koyayım değil olay sevgi bu değil ya değil herkesin sevgisini gösterme şekli farklıdır kabul ama çocuğa bu sevgiyi hissettirmeniz lazım çocuk annem babam beni sevmiyor dememeli acabaya düşmemeli onu öyle güzel sevmelisiniz ki sevgiyi dışarıda aramamalı evde huzurlu mutlu olmalı evet ben sevgi dolu bir ailede büyüdüm diyebilmeli evde sürekli tartışıp sonra o çocuk gidip ağlıyorsa burada bir sorun var demektir millete karşı mutlu aile pozu vermenin mantığı yok yani bir sorgulayın kendinizi ya sorun çocukta değil de sizde olabilir mi acaba

Sanki birileri gırtlağıma yapışmış beni boğuyor gibi hissediyorum ama hala nefes alabiliyorum ve hayattayım garip bir duygu.

5 yılımı mahveden birisi var. Kim olduğunu bilmiyorum aslında kim olduğunu öğrensem ne olacak onu da bilmiyorum. Bana yaptıklarının hesabını sormak istiyorum. Benim canım çok yandı, onun da yansın istiyorum. Arkadaşlarıma, aileme kadar ulaşabilen birisi. Yıllardır hep bi açık bekliyorum öğreneyim kim olduğunu diye. Olmuyor, elimden hiç bi şey gelmiyor. Diken üstünde yaşamaktan herkesten kaçmaktan o kadar yoruldum ki anlatamam size bunu asla. Lütfen sizi tehdit eden birine boyun eğmeyin. Benim gibi olmayın.

Kendimde gördüğüm eksikleri bir türlü düzelteyorum.Bazı davranışları bazı kıskançlıkları hayatı burnumdan getiriyorum kendi kendimin .Saplantılarım oluyor ve bunları aşamamak beni daha saplantılı yapıyor.Düzelemiyorum kültürel gelenekselcilik ve mühafazakar olmak beni öldürüyor.

Sıkışıp kaldığım bu dar mecrada kendime bir ev yaptım. Umarım yıkmazlar :(

Hayatıma gereksiz insan alımını kapattığımdan beri iyi hissediyorum. Her şey güzel olacak diyor bir 90’lar şarkısı açıyoruz. Hadi bakalım (dans eden kız emojisi)

Belirsizliklerden ve korkudan yoruldum. İçimde öyle bi sıkıntı beliriyo ki bi anda hasta gibi hissediyorum. Halsiz iştahsız. Kolumu kaldırıcak halim yok. İki gün sonra bi şey açıklanıcak ona göre rota belirlenicek yeniden. İyi ya da kötü bi şeyleri kaldıramıyorum. Yeni haberleri bazı sonuçları. Hiçbir şeye gücüm kalmadı. İki gündür de mal gibiyim. Dün yürüyüşten geldim montumu çıkarmadan saatlerce koltukta yattım. Tavana baktım. Bugünse gördüğüm kabusu yaşamışım gibi uyandım. Akşama kadar da toparlayamadım. Arkadaşım bi ara o kadar yalnız kaldım ki iç sesim bile konuşmadı demişti. Ne demek istediğini anladım sanırım. Göğsümdeki yükün ne zaman kalkıcağını artık kestiremiyorum. Başıma ne zaman güzel bi şey gelicek. Üstelik benim ne günahım vardı da bunları yaşadım. İsyan etmiyorum ama nedeni her neyse görmeye ihtiyacım var biraz daha dayanmak için.

Çok seviyorum be sözlük. Ama öyle böyle değil. Şu yaşıma kadar bunca sevdadan geçtim, hep güzel sevdim ama aslında ben bugüne kadar sevmemişim diyecek kadar farklı seviyorum. Kendime bile tarif edemeyeceğim kadar bambaşka bir sevgi bu. Hal böyle iken gelde bu sevgiyi karşı tarafa aktarmaya çalış. Aktaramıyorum ki zaten. Hep davranışlarımın, sözcüklerimin abartılı olduğunu, akla mantığa sığmadığını, bir insanın başka bir insanı bu şekilde sevemeyeceğini söyleyerek sevgimin gerçekçi olmadığı düşünmesine yol açıyorum. İşte bu durum beni ben yapan, içimden geldiği gibi hareket etmemi sağlayan o yoğun duygulara ket vuruyor. Akla mantığa uygun hareket edeceğim diye duygularımı bastırıp ondan soğumaktan, yüreğimde yanan ateşin sönmesinden çok korkuyorum. Ben olduğum gibi kalmak ve hep bu duygularla onu sevmek istiyorum. Tam bir sakal bıyık durumunun içindeyim. Ne yapacağımı, nasıl davranacağımı bilemiyorum... Böyle sevsem ne olur sanki.

Artık Pes Etmek Üzereyim. Ne çalıştığım ders aklıma giriyo, ne ailemle geçinebiliyorum, ne bu şehirde kalabiliyorum, ne bu şehirden gidebiliyorum, ne evden çıkıp nefes alabiliyorum, ne de evde sadece durabiliyorum. Yaptığım hiç bir şeyden verim alamıyorum. Ders çalışmayı bırakıp tüm hayallerim ve planlarımdan vazgeçmek, bu yolda sürekli savaşmak yerine artık pes etmek üzereyim.

Boğuluyorum artık.Yapmak istediklerimi yapamamaktan,yaşamak istediğim hayatı başkalarının yaşamasından ve benim onları uzaktan seyredişimden çok sıkıldım. Yapılacak şey çok ama yapacak enerji yok.Beni artık hiç bir şey heyecanlandırmıyor.Dışaridan görsen gülüyorum içeriden baksan ölüyorum.Sevemiyorum, sanırım sevilemiyorum.Karmakarışığım. Güvenemiyorum kenfi kurduğum hayalde bile hep kazık yiyorum.Bu yazdıklarıma basaniz sanki çok şey yaşadım. Aslına bakarsanız yaşamadım. Beni de en çok yaşamadıklarım yordu.

umarım her şey umduğum gibi gider yoksa sonunu düşünemiyorum gitmezse nasıl devam ederiz eder miyim bilmiyorum

Anasını satayım her şey iyiye gidiyor. Tedavim iyi gidiyor hayatı sevmeye, tutunmaya başladım. Mutlu olmaya çalışıyorum fakat şu siktimin travmalarını atlatamıyorum ya. Düşündükçe oturup ağlayasım geliyor, her şeyle savaştım pes edicekken son bir gayret kendimi toparladım ama şu ufacık bir iki olay tüm hayatımı etkiledi. Atlatamıyorum ya olmuyor beceremiyorum. Bu berbat duygulardan kurtulamıyorum neden bu kadar korkak oldum bilemiyorum. Her şey mükemmel olsa bile sürekli boka sarıcakmış gibi hissediyorum. Şu amına koyduğumun hayatında niye kimi olaylar çivi çakıp kalıyor? Neyse gelir geçer, elbet gider diyorum.

28 yaşındayım yapayalnızım,bir tane akrabam veya aile ferdim yok. Harcanmış zihinsel ve fiziksel potansiyelimin yanı sıra hayatta bir şey başarmışlığım yok intihar etmeye direnmek haricinde... Bilmediğim bir şehirdeyim ve karın tokluğuna çalışıyorum,ne tutku kaldı ne gurur ki artık hayal kurmak bile zorlaştı keza eskiden daydreamer biriydim... Bir erkek olarak her ne kadar libidom yüksek olsa da ve kadınlar Tanrının en güzel eseri olsa da öyle ilkel açlık ve dürtüler ile sürünen bir dürzü olmadım,güzel kız arkadaşlarım oldu. AMA Bir kadın var ki asla unutamıyorum ve kalbimi ne kadar kırdığını,ona ne kadar kızgın olduğumu bilmiyor. Umumi tuvalet gibi s*çtı içimi dışımı mahvetti ve eskiden dalga geçer gibi benle irtibata geçerdi artık onu bile özler oldum,geçmiyor. Ondan çok daha iyi kadınlar var ama vazgeçemiyorum çok özlüyorum lanet olsun lanet lanet lanet. Başka derdim yokmuş gibi! Ve bu sızlandığım tüm konular hakkında ne yapacağımı bilmiyorum. Hiç bir şey bilmiyorum,adımı soyadımı bile unutmaya yakın gibiyim... (Sözlükteki ilk entirimin hakkını samimi bir şekilde ağlayarak verdiğimi düşünüyorum)

Dün gece karanlıkta yatağımda son 2 yılda yaşadıklarımı düşünürken kız kardeşim geldi yatağıma oturdu. Bi hayal kuruyormuş arada sırada onu bana anlatmaya başladı. Arkaya da sezen aksu arap şükrü ne denk geldiyse açtı kısık seste. Yaz akşamı, sahil kenarı bir mekan, loş ışıklar, diğer masalardan gelen kaşık çatal sesleri... Karşımda beni çok iyi anlayan sevdiğim kişi, ikimiz de çok şık giyinmişiz, benim biraz makyajım akmış ama önemsemiyorum. O masada hatalarımdan yaşadıklarımdan bahsediyorum ağlıyoruz gülüyoruz. O beni dinliyor anlıyor. Bir şeyleri halletmiş, olanı biteni geride bırakmış şekilde masadan kalkıp sahile doğru yürüyoruz. Ne kadar basit görünse de sevgisinden emin olduğun, aynı şekilde şüphesiz sevdiğin, seni anlayan o kişi ile o masadan her şeyden sıyrılmış bir şekilde kalkmak fikri o kadar hoş geldi ki hayali bile insanın içini rahatlatıyor. O rahatlığı yaşayacağımız o kişi gerçekten var mıdır varsa da o iki hayatın kesişme olasılığı nedir bilmiyorum ama nasip olur mu be ahdhahdhs Böyle uzun uzun yazınca da biri olsun diye çok istiyormuşum gibi oldu ama öyle değil ay konu oraya geldi. Bb

Edit: yazdım rahatladım biraz demek isterdim. Ama uçtu gitti..

Hiç yürümediğim kadar uzun bi mesafeyi yürüdüm. Tek başıma. Ben o kadar uzun bi mesafeyi imkanı yok tek başına yürüyemem sanıyordum sonra bir baktım şehir merkezini geride bırakmışım. O kadar yolu nasıl gittim, nasıl yürüdüm hiç bilmiyorum. Kafamda o kadar çok fazla şey vardı ki onlara kapılıp gitmişim farkında olmadan. Bazen yürüdüm, bazen ağladım, hem yürüdüm hem ağladım. Bazen durdum kocaman bi nefes aldım ama ciğerlerime yetmemiş gibi geldi. Durdum düşündüm bazen. Düşünürken ağladım. Bir ara sadece durdum denizi seyrettim boş bakışlarla. Yürümeye devam ettim ağlayarak gittiğim yolları yine ağlayarak geri döndüm. Bazı şeylerin geçtiğini sanmıştım ama hiç geçmemiş hep olduğu yerdeymiş aslında ben üstünü örtmüşüm sadece. O kadar çok canım yanmış o kadar çok içim acımış ki ağzımı bıçak açmadığından hissedememişim o ciğerimi deliveren acıyı. Benim içim içime küstü bugün.

20yaşındayım. Hiç böyle hayal etmemiştim bu yaşlarımı zaten bir espiriside yokmuş. Bu yaşta hala bir üni öğrencisi değilim olmak için çabalıyorum ama siktiğimin sistemi hiç bir boka yaramıyor. Kazansam ne olacak düşüncesi var hep ama kazanmak zorundaymışım gibi. Aile büyükleri seni hiç anlamayıp her şeye yorum yapıyor şunu böyle yap şunu şöyle yap. Bre amınakoduğum çok biliyorsan sen yap akıl verme. Onlara düşüncelerini söylediğin zaman ise anlamayıp yargılıyorlar yok ben bahanelere sığınıyormuşum bla bla. Sussan ayrı bir dert niye cevap vermiyorsun sende konuş. Tek çözümüm her şeye susup konuşmalarının bitmesini beklemek cevap vermeden ki işgenceyi uzatmasınlar ama anasını satayım hiç vazgeçmiyorlar. Olabildiğince onların yanına çıkmamaya çalışıyorum bu yüzden yalnızlığı seviyorum. Şayet yaşamak buysa yaşıyoruz kardeşim en alasını yaşıyoruz.

Abi bu inatçı,kendinde kusur görmek istemeyen insanlarla iletişim kurunca saçımı başımı yolup kafamı duvarlara vurasım geliyor.Anasını satim evet benimde hatam var bunda demek çok mu zor,hayatı karşısındakine zehir ediyor bu tipler.

Ağzının tadı bile yoktur ya hani... Ne yediğin ne içtiğin tat verir. Nefes alamazsın bir yerlere sığdıramazsın kendini. Öyle zamanlarda(ki sıklıkla oluyor bu) başımı alıp kimseyi tanımadığım ve kimsenin beni tanımadığı bir yere(şehir-ülke) gitmek istiyorum. Kaçmak istiyorum. Ama bu kaçış senden değil, kendimden

Hani bir söz var ya “sen iste yeter ki ben değişirim.” Aslında kimse kimse için değişmez. Fedakarlıklar vardır yapılan ve siz kendinizden ödün verdikçe fedakarlık yaptıkça daha çok değersizleşirsiniz. Onun gözünde değersizleştikçe daha da çok fedakarlık yapmaya çalışırsınız eski muhabbetimizi yakalayalım diye ve iş o insanı kaybetmekle sonuçlanır. Bence insanları ya olduğu gibi kabul etmek gerekiyor, ona göre hayatında tutman gerekiyor. Ya da iki tarafın birbirini gerçekten sevip karşılıklı olarak fedakarlık yapması gerekiyor. İkincisine hiç denk gelmedim.

Şu aralar öyle bir değişimin içindeyim ki son 3 ayım o eski öfkeli, kaba, nezaketten yoksun halim gitmişte yerine sanki 0 model bir ben gelmişim gibi. Bir süre nedenini düşündükten sonra farkettim ki ben aslında hep böyle sakin bir insanmışım da hayatımdan söküp attığım yabani otlardan dolayı bambaşka hissetmiştim bu güne kadar...

içimi dökerken konudan konuya atlıyorum ama ben sonra okuyunca saçma oluyor yazdığım

Hiç aşık olmayacakmış gibi hissediyorum. Hiç birini sevmeyecek,duygusal bir şarkı dinlerken aklıma birisi gelmeyecekmiş gibi hissediyorum. Kalbimin zamanla katılaştığını,insanlara karşı güvenimi yitirdiğimden koca koca duvarlar ördüğümü görüyorum.

Çok fazla iyi niyetli ve saf birisiyim. Ancak insanlar yaptıkları hatalara karşı sessizliğimi bu iyi niyetime vermeyip beni salak yerine koymaya çalışıyorlar. İşin garip tarafı ben onların söylediği tüm yalanların, arkamdan çevirdikleri tüm dolapların farkındayım ama onlar benim bunun farkında olduğumun farkında olmadıkları için hala yalanlarını devam ettirip "Nasıl kandırıyorum ama salağı" şeklinde düşünerek hareket etmeye devam ediyorlar. Bense şimdilik sessiz kalıp içimden kıs kıs gülerek kendi elleriyle önüme düşecekleri günü sabırsızlıkla bekliyorum.

Yüzüm çok yumuşak kırmak istemezken kiriliyorum hele o akıl hocalari yok mu aklınız kendinize kalsın.. okuduğu yazarın kim olduğunu bilmez kitap tavsiye eder.. kendini bişey sanan insanlar ordusu mütevazı olmayı saflık saniyolar

Bugüne kadar çok fazla hayattan darbe yedim, kime göre neye göre tabiki. Ergenliğimin ilk yıllarında ailem tarafından zorla Türkiye’ye getirildim, zorla mı desem, yoksa habersizce mi? Bir sabah uyandım ve Almanya’daki bütün hayatımı geride bırakmıştım, kimseyle vedalaşamadım, elimde hiçbir şeyim yoktu ve Türkiye’de sil baştan bir sayfa açmak zorunda kaldım. 8. Sınıftaydım o zamanlar, birden kendimi lisede buldum. Adaptasyon süreci vs derken sevgilim oldu bitti falan 10. Sınıfa geldim. Hani derler ya en büyük hatalar 10. Sınıfta yapılır, 10. Sınıfın yaşanmamış olmasını dilerdim, işte aynen öyle. 10. Sınıfta yeni biriyle tanıştım ve hayatımın ikinci hatasını yaptım, yapmam dediğim her şeye sebebiyet verdi, herkesle, her şeyle aramı bozdu, sanki ben ben değildim, bambaşka biriydim. O günlerden sonra hayatımda hiçbir şey yolunda gitmedi, ikili ilişkilerim her zaman kullanılma durumuyla sonuçlandı, sevgi arayışım her zaman benim suistimal edilmemle sonuçlandı. Toparlanmaya çalıştım. Yıllar geçti etkisi hala sürüyor. Hem sıfırdan hayata başlamak, hem de ikili ilişkilerimde durmadan ihanete uğrayıp hayal kırıklığına uğramak bende öyle bir etki bıraktı ki, hayatıma son vermek bile istedim. Şu anda da yaşım çok büyük değil, 22 yaşında belki de hayatına en doğru insanı almış olduğum dönemimdeydim, şu ana kadar. Yılların getirmiş olduğu hayal kırıklıklarının, güvensizliklerinin, ihanetlerinin, korkularının sonucunu 1.5 yıldır hayatıma neşe katmaya çalışan insana çektirdim belki de. 1.5 yılın sonucunda doğum günümden 3 gün sonra terk edildim, birkaç saat önce bana beni eskisi kadar sevemediğini, ona karşı olan güvensizliğimin artık bizi bu hale getirdiğini söyledi. İki gün öncesine kadar da beni her şeyden çok sevdiğini söylemişti. Evet belki son 8 yılımın acısını saran insan tarafından da terk edildim ve vaktinde beni duygusal olarak terk eden ailemden sonra beni hayatta tutan insanı da kaybettim. Yaşadığım her şeyin bedelini ona mı ödettim? Yoksa ben bunların hepsini 14 yaşımdan beri yaşamayı hakkettim ve daha beterini de mi hakkediyorum? 14 yaşında bir çocuğun ne gibi bir suçu olabilirdi ki? Sevgi görmemiş, hissetmemiş genç bir kızın şimdi sevgiyle karşılaştığında neye uğradığını şaşırması ve buna asla inanaması kimin suçuydu? Bilmiyorum sözlük, kafam çok karışık. İlişkim için çaba göstermeli miyim, yoksa yıllardır mahvolmuş hayatıma bomboş bir şekilde neşesi kalmadan devam mı etmeliyim?

İki gün öncesine kadar 4 yaşında bir kedim vardı. Evde doğup büyümüştü ama kapının önünde baktığımız köpeklere de güvenerek salmaya karar vermiştik. Aslında tanıyor ve saldırmıyorlardı ama dışarı çıkıp gezmelerinden bir hafta sonra kadar bir akşam vakti öldürdüler kedimi. Sanırım hayatımda aldığım en kötü, yanlış karar boncuk'un dışarı çıkmasına izin vermek oldu. Öldüğünden beri aklımdan çıkmıyor. Rüyalarıma girip duruyor. Gün içinde diğer kedilere salam verdiğimde şimdi boncuk olsaydı ne iştahla yerdi diyorum. Gidip başlarını okşadığımda boncuk da böyle kendini sevdirirdi diye aklıma geliyor. En çok da her gece yanında yatan bir canlının yokluğu koyuyor insana. Artık onu öpemeyecek, sevemeyecek, göremeyecek olmak koyuyor. Evim, yatağım hep bir eksik ve sessiz geliyor. İnsan kolay kolay kabullenemiyor yokluğu. Yine de geçecek, biliyorum. İnsanlar zamanla neleri benimsiyor. Huzurlu uyu güzelim...