ev

insanın kendini içinde huzurlu hissetmesi, içinde olmayı istemesi gereken yer. eğer siz de ekmek almaya çıktığınızda evin yanındaki bakkala değil de caddeye çıkıyorsanız, akşamları dışarı çıkmak için en ufak fırsatı değerlendiriyorsanız, yemek masasında beş günün dördünce yemeği zorunluluktan bitirene kadar kalkmıyorsanız ev ev değil tımarhanedir. bazı günler eve gelince gülen, hoşgeldin diyen birisi yoksa ya da o günlerin akşamı gelince hoşgelmeyen birine hoşgeldin diyorsanız yine zordur. bir de evin içindeki diğer kişiler birbirini sevmiyor da bunu dibine kadar size de yaşatıyorsa öyle evin amına koyayım. ben evin içinde benle yaşayan anne babamı ayrı ayrı seviyorum. ama ikisini beraber sevmiyorum. bu denli huzursuzluk ile olmaz bu kadar çocukluk edilmez. bu ikisini akıl çerçevesinde düşündürmeye çalışmaktan duygusuz itin teki oldum çıktım. en ufak bi şey hissedince evrendeki en büyük gerizekalıya dönüşüyorum. sen kimsin de onlara akıl veriyorsun falan diyebilirsiniz, beni egoist olmakla da suçlayabilirsiniz keşke öyle de olmasaydı ama malesef mevzu bu. annem depresyona girdiğinde ona psikolokluğu ben yaptım da bana kimse yapmadı? lan kapkaranlık evin içinde her dakika ağlayan bi kadınla nasıl geçer bi gün? sakinleştir sakinleştir o ara ne dediğini bile anlama sadece sakinleştir. ertesi gün yine öyle olacağını bilerek eve gel. bu bir yıl sürsün bu sene başında her şey normale dönüyor diye sevineyim yepisyeni bir dert çıkar ortaya. her kuruşun hesabını ben yapıyorum lan. bankacı mıyım oğlum lan ben? ben niye araştırdım işyerlerinden istifa ile çıkarken tazminatı almanın yollarını? her şeyi niye ben yapıyorum la? yolda anne oğul yürürken çocuk bi şey ister anne de olmaz param yok der bu önemli bi parçadır anne çocuk ilişkisinde. 1,5 yıldır tam tersini ben yapıyorum. e bıktım. eğer evinizden size olan bir şeyi öğrenmemelerini isteyecek kadar bıktıysanız cidden zor. ben az önce kusmak için bile ''sıkıldım ben dışarı çıkıyorum'' diyip evden çıktım. 5 sokakta izim var temizlikçiler tüm ecdadıma küfretsinler haklı adamlar. velhasıl ev sizin nasıl birisi olacağınızı belirliyor. benim evde duyduğum ses aklımda yankılananın onda biri huzur verici olsa böyle kavgacı veya kindar olmazdım. düzelecek zamanı da atlattım.

2010 yapimi, basrolunde deniz celiloğlu'nun oynadigi film. televizyonun ve televizyonculugun ne kadar boktan bisey oldugunu anlatir.

hasretiyle yandı gönlüm

türkçe'nin en eski kelimelerinden biridir. bu kelimeye o kadar büyük manalar etfedilmiştir ki izdivaç dilimizde "evlenmek" şeklinde telaffuz edilmiştir. izdivaç eden kimlere ise "evli" denilmiştir.

caner-alper özyurtlu kardeşlerin çektiği bi film. türk televizyonundaki yarışmaların saçmalıklarını tamamen kurgudan ibaret olduklarını sert bi şekilde vuran başyapıt. filmi izlemediyseniz tavsiye ederim ve hatırlatma filmin finaline oldukça sövüyorsunuz.

13 yaşında izlemiş ve pek anlayamamıştım. şimdi tekrar izledim de , türk yapımları arasında benim favori listeme girdi. düşük bütçe, güzel gerilim. --- spoiler --- orospu vildan --- spoiler ---

sevgiyle büyüyen biri ile tanıştım. kendini her yerde belli ediyor. gönül almayı biliyor, kestirip atmıyor, sorunları çözebilmeyi, onarmayı biliyor, güzel seviyor, fazlasıyla sarılıyor ve benim evim oldu. evinizi nerde görseniz tanırsınız.

Kendimizi en çok nerde iyi hissederiz evimizde mi yoksa bize ev gibi gelen bir yerde mi? Sabit bir yer değil benim için, kendimi nerde mutlu hissediyorsam orası oluyor benim evim.Bazen bir kişi, gökyüzü, kendi keşfettiğim bir yer, ya da anısı olan bana ait olduğunu iliklerime kadar hissettiğim bir yer. Sürekli bir değişim içindeyiz evim ordan oraya gidiyor hatta bazen 1 değil 2 evim oluyor. Ben şuan evimde değilim. Bunu kendime söylememiştim hiç. Eğer biraz daha boşlukta dolaşırsam evim dahi kalmayacak sanırım. Bir parçam da başka bir evde.

Ev tımarhane içindekiler deli bende doktor. Beni de delirtmelerine ramak kaldı

İçindeyken kaçıp uzaklaşmak istenilen, uzaklaşıldığı andan itibaren de özlenilen; kutsal bir o kadar da gariplikler abidesi..

Çok para.

Genel tanımıyla: Bir kimsenin veya kimselerin içinde yaşadığı, barınma ihtiyacını karşıladığı yer, konut. Bana kalırsa barınma ihtiyacını karşılayan ve birçok eyleme müsait olması gereken yaşam alanıdır. Tabi birçok uzmanlık alanına göre farklı bir tanımı vardır. (misal kesinlikle bir psikolog ev tanımını çok daha farklı yorumlayacaktır.) Asıl mesele benim -bugün cafeler açılınca kesinlikle emin olduğum- yaklaşık 5 senedir düşündüğüm halidir.. O da şu ki, evlerimiz yaşam alanı olmaya uygun nitelikte değil. Cafelere olan düşkünlüğümüzün "ana sebebi" dışarı çıkmak ya da sosyalleşmek değil. Evlerimizin, yaşam alanımızı başkalarıyla paylaşmaya uygun olmayışıdır. Tabii evler mahremiyet alanıdır ve çevremizdeki sınırlı insanlara açtığımız alanlardır fakat benim bahsettiğim bu husustan bağımsız.. bir çoğumuzun en samimi olduğumuz insanlara bile yer vermek için bir alanı yok. misafirleri ağırlamayı geçtim, biraz egzersiz yapacak olsanız alan uygun değil. Çoğu mutfakta 2 kişinin aynı anda yemek yapması dahi mümkün değil. Kalabalık çekirdek veya geniş aile kültürüne sahip olmamıza rağmen evlerimiz yaşam tarzımızla, eylemlerimizle uyuşmuyor. Büyük yaşam alanına sahip kişilerde büyük mobilyalar seçerek kendilerine çoğu zaman sirkülasyon veya eylem alanı bırakmıyorlar. Türkiye gelişen (özünde pekte gelişemeyen, (gelişmesi yıllar önce son bulan) mimari anlayışın resmi bizim yaşam tarzımızla uymuyor. Kirası, asgari ücretin belki 3 katı olan bir rezidansta mutfak tercihi amerikan stilinde oluyor. Halbuki biz kahvaltıda mısır gevreği değil sucuklu yumurta yemeyi tercih eden bir mutfak kültürüne sahibiz. Koku, yağ, nem bakımından bize uygun olmayan bir stildir. Kendime sık sık şu soruyu soruyorum, sahiden bizim alışkanlıklaırmızı ve tercihlerimizi yansıtan projeler midir bunlar? Daha fazla kira almak için her yere içinde insan yaşamayacak gibi konutlar çizen, onları onaylatan, malzemeden çalan, insan hayatına değer vermeyen ve bunu da ayan beyan gösteren kişilerin, tüm bunlara rağmen yetkili kurumlar tarafından kucaklanması onaylanması nedir? Ve ne zaman değişir? Evlerimiz ne zaman bizleri, yapacağımız eylemleri ve en önemlisi kimliğimizi yansıtır? Evlerimiz değişirse şehrimizin kimliği değişir, sokaklar değişir, mahalleler ve bahçeleri değişir. Güzergahlar, ana yollar, dökülecek asfalt değişir. İnanın bana aile devletin en küçük kurumuysa konut kavramı da şehrin en kıymetli bütünüdür, ana parçasıdır. Velhasıl kelam çok merak ediyorum... Yaşlanıp ihtiyar bir kadın olduğumda nasıl bir Türkiye'de yaşayacağım.

size ait olup olmaması asla tapuyla belirlenmeyen yaşam alanı. mesela benim evim bir bank, bir deniz kıyısı, bir söğüt gölgesi olabiliyor, tapusu yok ama benim, bana ait. yaşadığım betonarme yapının ise resmi tapusu bende ama benim evim değil, içinde yaşamsal belirtiler gösteremiyorum. evde hissetmek öyle tuhaf bir his ki, bunun mekandan bağımsız bir olgu olduğunu düşünüyorum.

Kimi zaman iç bunaltıcı, kimi zaman sığınak. Özellikle karda kışta, çok yağmurlu ve gök gürültülü havalarda evimi hep sığınak gibi görmüşümdür. Kimsenin evsiz kalmadığı bir dünya ümidiyle.

Ben yine eve döndüm ama eve dönmedim sanki. Gitsem de eve gitmiş olmuyorum, dönünce de eve ulaşmıyorum. Anlamadım ben yerimi yurdumu. Eve varmak kolay, evde olduğumu hissetmek istiyorum.

Biraz önce bir cümle okudum hoşuma gitti sizinle paylaşmak istedim. ev bir yer değil, bir histir diyordu. Ne kadar doğru :)

bi keresinde evimde gibi hissetmiyorum demiştim ama anlık düşünmeden söylenmiş bişeydi benim için.şu an gerçekten bunu yaşadığım ev için söyleyebilirim.içindekiler çok önemli

benim için bu kalmadı artık. senelerce uzağındayken yeniden dönmek için heves ederken dağıldı gitti. hiç de doğru düzgünce olmadı aslında küçüklükten bu yana. bilmiyorum. bazı şeyler günah olmasaydı bazı şeylerin devam edeceğine hiç inancım yok. ağır geliyor artık. ayakta tutan tek şey inancım beni sanırsam ve bu çizgi fazlasıyla kötü.

"Bütün arayışlarınızın bittiği yerdir." diyor bir tanımda. Evsizmişim.

İçinde senden parçaların olduğu aitlik hissini en zirvede yaşadığın ortam...

bir sınavda paragrafta "galibiyet yabancılaştırıcı bir yolculuktur, insan evine kaybedince döner." diye bir cümle okumuştum. otobüste durakta beklerken buğulanmış araba camlarına kadar her yere not ediyorum bu cümleyi. bir ortamda rahatsız hissettiğimde neden öyle hissettiğimi fark etmemi sağlıyor, evime dönmek istiyorum

ruhu nerede huzur buluyorsa orası insanın evidir..

Demlenen çay kokusunu başka hiçbir yerde bulamadığın 4 duvar...