baba

evlat ayrımı yapıyor.

“Mesele, çocuklarına vereceğin herhangi bir ders değil, örnek bir yaşamdı.” aynen böyle işte baba. (bkz: Franz Kafka )

babanın baba olduğu anlaşıldığı an başlığını görünce buraya bir kaç bir şey yazmak istedim. her an benim içim öyle. canım babam çok seviyorum seni, iyi ki benim babamsın. hep bizi düşündüğün için üzülüyorum umarım güzel bir işim olur ve seni gururlandırıp asla yeterli olmaz biliyorum ama senin için bir şeyler yapabilirim.

Babam az önce yurt dışında yaşayan halam ile konuşuyordu. Burdaki bankada paraları var aktarma falan yapacaklar tam anlamadım. Babam da yarın banka ile görüşürüm hallederiz gibi birşeyler söyledi. Halam adama nasıl güvenecez dedi (bankacı da işi gücü bırakıp sizin parayı kaçırmak için plan kuruyordu sanki). Babam durur mu yapıştırdı cevabı kral, siz almancılar kadar kalbi fesat kimse yok adam işinizi yapıyor daha ne istiyorsunuz diye halam şok, ben keyiften dört köşe oldum ajnahab (bkz: anladık paranız var)

Ya babalar da hasta olabiliyormuş, biricik kahramanımı bugün tekerlekli sandalye ile hava almaya çıkardım hastane odasından. İnsan en güvendiği, gölgesi altında kendine bir şey olmaz dediği adamı o halde görmeye dayanamıyormuş. Geçirdiği SVO sonrası bir haftadır gözü net göremiyor, bugün bana bahçede otururken, “Biliyorum benim bu görme kaybım düzelmezse sen bana göz olursun ama yüzünü bir daha net görememekten çok korkuyorum.” dedi. O an yutkunamadım, içim acıyor bunu anlatmaya ne sözcüklerim yetiyor, ne göz yaşlarım. Ne hissettiğimi bilmiyorum günlerdir. Daha kötü bir sürü şey olabilirdi, olmadığına sevinmeli şükretmeli miyim? Yoksa hala çok büyük risk olduğundan dolayı korkup sessizce kenara sinip beklemeye devam mı etmeyelim ya da görme durumuna mı üzüleyim? O kadar karışığım ki tek bildiğim dua etmem gerektiği, bol bol dua etmek... Elimden başka hiçbir şey gelmiyor. Kahramanım hasta ve elimden hiçbir şey gelmiyor. Lütfen kötü şeyler olmasın lütfennn.

Arkanda koca bir dağ diye boşuna dememişler. Sabah erkenden bi yerde işi var diye gidecekti, bende ne zaman geleceğini sorunca bugün geç gelirim cevabını aldım. Tüh benim de arabayla işim vardı tam zamanına denk geldi diye sızlandım. Idare et bugün artık yürüyünce mazot mu yakıyorsun diye güldü. Bir baktım öğlene doğru arayıp gel arabayı al işini hallet dedi. Fizana gitmeyecektim yarım saat yürüyebilirdim ama canımın içi bana kıyamadı. Iyi ki böyle bir babaya sahibim o olmasa bu hayatta hiç birşeyin sahibi olamazdım, varlığım bile olmazdı.

Yine ölürse ne yaparım düşüncelerine daldım gözlerim doldu. O kadar çok şey yazıp sildim ki 1 saatimi almış... Belim bükülür lan nasıl yaşarım bilmiyorum.. hayatımın her alanında yer etmiş her dokuma işlemiş.. (bkz: yola bakın belki gelen babamdır )

İyileş lütfen ya.

Sözlükte bi yazar paylaşmıştı : “Gençliğim karşı sandalyede, yüreği kırık, umutları dökük, dokunsalar ağlamayacak kadar hissiz. Geçmişim karşı sandalyede. Derin bir yara, baş ağrısından ibaret. Sevgiliden kalan iz, babadan yadigar boşluk. Kelimelerle anlatılamayacak kadar derin. Ben karşı sandalyedeyim dostlar. Yüzüm solgun, ağzımda bitmeyen sigaram, keşkelerden ibaretim. Göz altlarıma bakmayın, yoksunluğumu anlarsınız. Sevdiğim karşı sandalyede, bakışları köz, içim yangın yeri. Allah’ın yarattığı en güzel varlık, ne bir eksik ne bir fazla. Sen karşı sandalyede hiç olmadın baba.”

Gözümün önünde yaşlanıyor. Aksileşiyor. İhtiyar bir adama dönüşüyor. Sadece ebeveynler çocuklarının büyüyüşünü kaçırmıyor. Seninle neleri yapabilecekken kaçırdım mesela baba, neleri kaçırıyorum yine? Birkaç ay öncesine kadar hiçbir somut korkumun olmaması ile övünürdüm. Babamın kızıyım ben, yüksekmiş böcekmiş karanlıkmış bunlar beni korkutmak için fazla küçük şeylerdi. Hayatım boyunca babamın her daim yanında olamayacağını fark ettiğim gündü sanırım, duvarlar üstüme üstüme gelmeye başladı, bulunduğumuz kat çok yüksek geldi, gölgeler yığıldı üzerime. Battaniye atsalar üzerime korkarım, ağlarım. Tek başına ve güçlü kadın fikrinden nefret ediyorum. Bu olmak zorunda olmak istemiyorum. Baba, yokluğun düşüyor aklıma. Evhamlıyım, biliyorum. Daha olmamış şey. Bir şarkı denk geliyor, bir film izliyorum. Eksikliğin fikri bile omzuma yükler indiriyor. Bana, evet. Yarım kiloluk poşetleri taşıtmadığın kızına.

kimi insanın hayatında kilometre taşı mesabesinde olan, kimi insan içinse varlığı ile yokluğu anlam ifade etmeyendir. ilk gruptan olabilmeyi o kadar isterdim ki... çok

Covid-19 adlı lanet virüse yakalandığında 'benim babam bir kıytırık virüse boyun eğmez' demiştim. Beni haklı çıkardığın için teşekkürler koca reis.

baba geliyor merhaba merhaba

Yoldaşımdı. Beraber çalışır beraber gezer beraber yerdik. Bazen riskli işler yapmamı heyecanla izler bazen tecrübeleriyle işleri yoluna koymamı sağlardı. Son güne kadar hiç ayrılmadık. Kanatlarım kırıldı sanırım daha dikkatli ve daha sert olmaya başladım son zamanlarda. Hızır yoldaşı olsun.

Bugün normal bir dakikalık konuşmamızı yapıyorduk. Kısa ve öz cevap verip kapatacağını sandım. Kapatmaya yakın bir isteği olup olmadığını sordum. "Yok kızım. Seni seviyorum." dedi. Yutkunamadım. Gözlerim doldu. Bu zamana kadar hiç bana seni seviyorum demedi çünkü. Bırakın seviyorum lafını kızım demezdi. İsmimle hitap ederdi her daim. Biraz sessizlik sonunda "Ben de seni babam." dedim kapattım. Ama içimde çatlamaya hazır bekleyen bir nokta olduğunu hiç bilmiyordum. Bu lafı duysam da tesir edeceğini düşünmezdim. Kaya gibi sert, inatçı ve huysuz biriyim ben. Üç yaşındaki çocuk gibi oldum bir lafa. Oturdum hüngür hüngür ağladım. Canım babam ben de seni çok seviyorum.

beni pek sevmez. ben de ona bayılmam.

bazen yanağından makas alıyorum, bazen bebiş diyorum. dışarıdan bakınca ciddi bir adam aslında....(bkz: kız çocuğu terörü)

masallarda kahramanımdın,en güzel yanımdın, akmamış kanımdın. biriktirdim yine herşeyi kimseye anlatmadım, nur içinde yat babam. en temiz rüyamsın.

Çok kızar, çok konuşur ama çok sever

Beş gün önce en yakın arkadaşımın, abimin babası öldü. Kendi ellerimizle yıkadık, toprağa verdik. 82 yaşındaydı Mahmut amcamız eski kabadayılardandı. Yüreği de kocamandı. Herkesi evladı gibi severdi. Gide gele evlerine ben de evladı olmuştum. Pek duymazdı bizi ama elini öpünce bile yüzünde güller açardı. Gece kendi ayaklarıyla gittiği hastaneden ölüm haberini aldım 13 Aralık sabahı. Şimdi evlerine gittiğimde kanepede onu bulamıyorum. Evin içinde bir nefesti bunu hala atlatamıyorum. Benim babam da ms hastası, durumu da pek iyi değil. Mahmut amcayı öyle görünce eve gelir gelmez babamın ellerinden öptüm. Sağlığına dua ettim tüm gece. Babamla hiç anlaşamadım, hala da anlaşamam. O da der zaten ben de derim; '' Ne ben evlat olabildim, ne de o baba. ''. Ama insan öldüğünü düşünmek bile istemiyor. Baba lan sonuçta. Seni bu dünyaya getirmiş, iyi kötü okutmuş büyütmüş. Babası ölmüşlerin başı sağ olsun, babası yaşayanların da babasının ömrü uzun olsun.

kimseyi örnek alma kendin ol diyen eşitlikçi bir adam. bazen yetiştirdiğinden memnun olmasa da bana olan saygısını hissetmek onu sevmemi sağlıyor.

Onu tanımıyorum çok ilginç

Entiriler arasında görünce bile gözlerim doldu. Benim bir yanımı kırgın bırakıp gitti 7 yıl önce.

Kefenleyip toprağa vermeden önce son defa hepimizi çağırıp göstermişlerdi o zaman anladım gerçekten öldüğünü yanından ayrılıp annemin yanına gittiğim zaman 'anne babam ölmüş,ölmüş' demişim. Yaptığın hatalar kabul edilir olsaydı ben sana iyi bir evlat olurdum baba.

Sert zannederdim kendisini iki senedir başka şehirde yaşıyorum ancak geçen hafta gelebildi evime ilk defa. Bir gece kalıp gitmeyi planlamış laf arasında çok üzülürüm hemen gidersen dedim o yeşil gözleri doluverdi kalayım o zaman dedi kendimi bildim bileli arka arkaya iki gün evde kalmayan adam penceresi sokağı bile görmeyen evimin salonunda çay bekliyor benden:) hayat telaşından sevdiğini söyleyemeyen babalardan olur benimki de sanırım bu yaşıma kadar ilk defa bana cidden kıyamadıgını hissettim hüzünlü ama mutlu:)

Son zamanlarda beni çaresiz bırakan kişi. Geçirdiği hastalık sonrasında o kadar mutsuz ki, sürekli ölmek istiyor. Takvim almış geçen gün takarken; İnşallah sonunu görmek nasip olmaz, derken duydum. Kızsam kızamıyorum, ne yapmam gerekli bilmiyorum. İnsanın babasını üzgün görmesi, onu mutlu edicek hiçbir şeyin elden gelmemesi çok zor. Homonim hemianopsi sebebiyle görme alanında kayıp mevcut. Doktorla hiçbir şikayetini anlatmayıp sessizce benim anlatmamı beklerken, son gittiğimiz zaman; Gözüm düzelir mi, diye sordu. Doktorun cevabı ise göz teması bile kurmadan; nıçç (Bu nasıl yazılır bilemedim ama anladınız diye umuyorum) Babam ondan sonra iyice umudunu kaybetti. Evet belki düzelmesi zor, hatta belki doktorun dediği gibi düzelmez. Ama bir insanın umudunu kırmak bu kadar kolay olmamalı. Araştırmalarımda gördüğüm kadarıyla evet zor iyileşmesi ama bir gözlük geliştirmişler. Gerçi onun detaylarını sorabileceğim, öğrenebileceğim kimsede bulamadım. Pandemi dolayı ile hastane randevuları bile iptal oluyor. Bir şeylere geç kalkmaktan korkuyorum, çünkü tedavinin en etkili olduğu zaman ilk 6 ay. Velhasıl babalar hasta olmasın, ölmek istemesin. Bu çok üzüyor beni. Bu hayatta ki en çok sevdiği şeyi ben olabilirim. Ama beni bile bırakmaktan çekinmiyor. Ben ince giyinince kızan adam, beni koskoca dünyada yalnız bırakmaktan çekinmiyor. Çok kırgınım ama kızamıyorum da. Of bunu neden yazdım bilmiyorum, karman çorman bir şey oldu. Ama kafam da aynen böyle zaten. İnşallah yeni yılla güzel şeyler bekliyordur.

HIMYM Marshall diziyi izleyenler için çok büyük bir anlam ifade edecektir. Bu aralar fazla duygusalım galiba tekrar tekrar izledim tekrar tekrar içimi parçaladım. Diziyi izlemeyenler için de bir anlam ifade edeceğine inanıyorum. Ah baba, ne desem eksik ne desem fazla..

Asla kullanamadığım kelime. Yara.

(#4103105) Eve geldim, durumu izah ettim. Ağzına küfür almayan adam arabanın amına koyayım sana bişey olmasın dedi. kulağımda bu şarkı var

babam, sırtından o kadar çok hançer yedi ki. bazen elleri ceplerinde, başını önüne eğmiş yürürken sırtındaki hançerleri görüyorum. hiçbirini de hak etmedi be. hak etmedi. hakkını nasıl ödeyecekler bilmiyorum. bazen, neden, gelse de zamanım gitsem dediğini anlıyorum. nasıl kaldırdı tüm bunları onu anlayamıyorum. ama tek tokat yemedim ben ondan. hiçbirimiz yemedik. onun yerinde başkası olsa hepimizi temizlerdi herhalde bir cinnet anında. ama biz hep kurbanlardık onun gözünde. kendince bok çukurundan kurtarmaya çalıştığı kurbanlar. asıl kurban oydu belki de. keşke biz kurtarabilseydik onu zamanında. bi keresinde gözümün önünde ağlamıştı. hiç unutmam. hiç sesini çıkarmadan. yumruğunu yere vura vura. alçaklar diyordu sanki. alçaklar. ağladığını ilk ve son kez görüşümdü. ama hiç unutmadım. tek korkum, umarım istemeden de olsa onu incitenlerden, o alçaklardan biri olmamışımdır. o beni hep affetti. ben kurbandım onun gözünde. koruyamadığı küçük kurbanı. o yüzden ne yapsam mazur gördü, o yüzden hiç kızmadı belki de bana. bilmiyorum ki. sormuyorum. ne ben sormaya hazırım ne de o konuşmaya. asla da hazır olmayacağız buna. bazen öyle şeyler oluyor ki hayatta, ölmüyor hiçbir zaman. işte o zaman onu senin öldürmen gerekiyor. çıplak ellerle, boğazından sıka sıka. sonra da üzerine toprak atman gerek.

İşte benim şansım. Beni yüklerin altından kaldıran adam. Anne olmadan iki mükemmel kız çocuğu yetiştirmiş onları en iyi yerlere getirmeye çalışmış halen çalışan. Başkaları gibi babaanne eline bırakmadı bizi zor oldu ama çok güzel oldu. Kol gibi poğaçalar yapardı bir lokmayla doyardık. Beyaz çoraplarımız hep griye dönerdi. Saçlarımız yamuk örülürdü. Sınıf annesi seçilmişti benim babam gıpta ile bakardı herkes ona. Babamın anneler gününü kutlarlardı çünkü o çoğu anneden daha anneydi. Seni çok seviyorum şansım ...

Yolun bir kısmına kadar takip ettiğiniz adamdır. Her şeyi bilir sanarsınız, en güçlüsü o zannedersiniz. Yolu bilir, nereye gittiğinizi de bilir. Ne kadar rahat değil mi? Hiçbir şey yapmanıza gerek yok çünkü önünüzde güçlü bir rehber var. Sonra o "yolun bir kısmı" geliyor. O önünüzdeki adam arkasını dönüyor. "Nereye gideceğiz?" diye soruyor size. Sonra bir anda bütün o konforunuz, gücünüz, güvencenizin eriyip bittiğini hissediyorsunuz. Babam hiçbir şey bilmiyormuş. Güçlü değilmiş. Sonra öne geçiyorsunuz işte. Ben babamdan daha çok şey biliyorum diyorsunuz içinizden. Ondan daha güçlüyüm. Sonrasını bilmiyorum. Henüz o kadar yürümedik babamla ama ne olacağını tahmin edebiliyorum. Sonra diyeceğim ki içimden "Babam da bilmiyor ben de bilmiyorum." Aynı hizada yürüyeceğiz. Sonunda dost olacağız babamla. Sonra yol bitmeden babam "Benim varacağım yere geldim evladım." diyecek. Kaybolacak. Yolda tipi olacak. Önümü göremeyeceğim bir süre. Sonra devam edeceğim. Sonra bir bakmışım arkamda bir çocuk. Beni takip ediyor. Çocuk her şeyi bildiğimi zannediyor ama ben hiçbir şey bilmiyorum. İşte bunu bilerek yürüyorum çocukla. Ya da belki bu sefer ona direkt söylerim hayal kırıklığı yaşamaması için. "Kızım ben pek bir şey bilmiyorum aslında." derim. Arkadaş olurum onunla belki.

Babaannem vefat ettiğinden beri her akşam anne özlemi temalı şarkılar dinliyor. Kaç yaşında olursan ol, torunların da olsa, annen ne kadar yaşlı ve hasta da olsa yine de annen. Babamı sarsacağını biliyordum babaannemin gidişinin ki babam bu zamana kadar ölüme çok bağışıklık kazanan biri. Ama yine de her akşam, tek kaldığında belirli şarkıları açıp özellikle dinlemesi beni çok üzüyor. Canım babam.

Kimi zaman en büyük pişmanlıkları, dahası üzüntüleri yaşatabilme ihtimali olan şahsiyet.

tüm sorumluluğu bana devredip öğreneceksin, sende evin reisi olacaksın diyor. faturalar, evin kira işleri vs. kendini bağa inzivaya çekti yine, aradı az önce iyi rahat mısınız diye. gelmiyor musun diyorum ben artık kalan ömrümü burada geçirmek istiyorum geri kalan her şey sende diyor. işi de bırakacak oluyor, yürü be reyis sal kendini doğaya.

Babamı bu hayatta her şeyden çok seviyorum. Yaş aldıkça komik, eğlenceli olmaya da başladı. Lise bittikten sonra uzun zaman hiç evde kalmadım, bir sene şehir dışında dershaneye gittim sonra okul. Pandemi ile eve dönünce sürekli vakit geçirdik. Küçük çocuk gibi peşinde koştum hep. Evin işlerini genelde bana bıraktı alışveriş faturalar falan, patron diyordu. Biraz önce bir hocam mesaj atmış yüz yüze olacak sizin sınıf diye, ben gidiyorum deyince üzüldüm ben şahsen dedi. Şaka yapar gibi söyledi ama ciddiydi biliyorum çünkü sürekli mühendis diye yanıma gelir vakit geçirirdik. Bir şey isteyecekse benden isterdi. Durup dururken sürekli napiyorsun deyip sohbet ederdi hep aynı şeyleri yapmama rağmen. Babamla evin direği rolünü birlikte üstlenmiştik biz. Herkesi idare etmeye, memnun etmeye çalışırdık. Sıkıntıları sorunları biz çözerdik. Babam benim her şeyim bu hayattaki tek şansım. Birlikte mükemmel bir ikiliyiz. Rabbım yokluğunu göstermesin.

En yakın arkadaşım ya.Bir şey oldu mu koşa koşa babama anlatırım.Baba sevgilim oldu derim kızla da deli deli konuşma der baba ayrıldım derim yapmışsındır bir şey der.Canımız sıkılır saklambaç oynarız asla sığamayacağım yerlere girerim kapatır beni oraya dalga geçer.Evde bir köşeyi döner üstüne atlarım falan.Böyle hep güçlü hep arkanda olacak bir güç gibi ya o iyi oluyor sanırım.Ağladığına 3 kere tanık oldum 2'si cenazede idi 1'i ise ben artık başka bir şehirde yaşamaya başladığımda ayrılırken.Ben her eve ziyarete gittiğimde gözleri parlıyor bana o bakışını gördüğüm an her şeyi unutuyorum sanırım.En güzeli de şey hani hiç baba olmaya niyetim yok ama eğer ki olsaydım babam gibi bir baba olmak için çabalardım.Hayatım kendim gibi olmak için çabalamakla geçti özgün olmak için her şeyi öğrenmeye her işe girişmeye çabaladım ama baba olmak konusunda sadece babamı taklit ederdim.

Önceden yani bundan yaklaşık 2 ay öncesine kadar aramız çok iyi sayıları evde birer yabancı gibiydik. Ta ki amcamın ölümü hepimizi derinden sarsana kadar aslında babamı ne çok sevdiğimi farkettim. Önceden hep nefret ediyorum derdim ama şimdi sürekli gülüp sohbet edebiliyoruz. Evde bişeye birine canı sıkılsa bana anlatıyor ben aracı olayım da işi çözeyim diye. Ailemizin ilk kaybını verdikten sonra herkes daha sıkı birbirine sarılır oldu. Ben ise babama sarılmaya başladım artık sözlük :') artık ben de diyebiliyorum babam arkamda bana hiçbir şey olmaz diye :)) arada yine tartışıyor sürtüşüyoruz ama olacak o kadar. Artık seni seviyorum baba :)

Benim için net pazar günleridir. Hem rahatsın hem gergin babamda hep öyle bir izlenim bırakır bende

Bunun sayesinde 25 yaşımda gram yaşama hevesim kalmadı. Ya o geberip gitse ya da ben diye dua ediyorum. Keşke kurtulsam kumarbaz orospu çocuğundan. İnsanların babalarını görüyorum evlatlarına sahip çıkıyor kolluyor. Ben bu 50 yaşındaki orospu evladının kumar borçlarıyla uğraşıyorum. Hani hemen gebersin ama acılar çeke çeke gebersin istiyorum

Babayla yapılan siyasi muhabbetler akşam sohbetlerinin en yorucusudur kanımca.

Buraya hep babamla ilgili dertlerimi sıkıntılarımı anlattım ama sanırım artık hepsi geçti. Babam at yarışına tövbe etti ve artık evine eşine karşı iyi yaklaşıyor. Babayla sohbet etmeyi, dertleşmeyi, kavgasız gürültüsüz konuşmayı 25 yaşında öğrendim. Aşırı mutlu ve tuhaf hissediyorum. Günlerdir çok iyiyiz nazar değmesinden korkuyorum. Hep kötü olan şeyleri buraya yazdığım için iyi olanı da burasıyla paylaşmak istedim.

Hayatımda beni en çok yoran kişi. Hep onunla konuşup barıştıktan sonra her şeyin düzeleceğine inanırdım; konuştuk, barıştık ama hiçbir şey düzelmedi. Sonra onu asla affedemeyeceğimi farkettim ve hayatıma aslında onu almak istemediğimi, ona ihtiyacım olmadığını... Bilmiyorum belki de güzel bir şeydir, şu an kimseye ihtiyacım olmadığını hissediyorum mesela, o eski duygusal boşluktan eser yok. Sanırım bu farkındalık bana güç verdi.

Keşke yanımda olsa da hasret giderebilsem

Baba denince aklıma hep babamın kalbimi defalarca kırması gelir. Yüzlercesi içinden bir tanesini paylasmak isterim. İçimden geldi herhangi bir günde babama ev terligi almıştım, kaliteli güzel bir terlikti. Evin içinde giyer,ayağı üşümez,uzun süre kullanır,her giydiginde beni hatırlar diye düşündüm. Bir hevesle aldım götürdüm. Ayağına giymedi, denemedi bile. Göz ucuyla bakıp dediki: Boşuna almışsın ben bunu giymem, git iade et. Ev terligiydi oysa ne önemi vardı. İnsan böyle der miydi? Bir tesekkur etmez miydi?

Babam sağ çok şükür. Ama baba denince burnumun direği sızlar. Neden bilmiyorum aramızda mesafe var. Kardeşlerimle yok Onlar sarılır, şakalaşır, öpüşür ama ben yapamam. O sıcaklığı vermedi bana. Aramızda bağ yok sanırım. Bir gün ölüp gittiğinde tek pişmanlığım doya doya sarılamamak olacak.

Sevgisini hissedebiliyorsanız verilmiş en güzel hediyedir. Hissedemeyenlerdenim galiba

Az önce alışverişten döndü, aa bu siyah şey de neymişş diye kolayı bana göstererek dolaba koydu. Kolayı çok sevdiğimi bildiği için tepkimi görmek istiyor her seferinde, ben de her seferinde üç yaşında bi çocuk gibi sevinç gösterisi yapıyorum, mutlu oluyor. Kola içtikten sonra da bana dönüp beni de alıştırdın şu zararlı şeye yaa deyip kendini aklıyor :)

babama gidip sarıldım sonra da şu sevgiliye el verme/avuç açma akımını yaptım önünde tatlı vardı tatlıyı alıp elime koydu birkaç dakika tatlıyla bakıştım beklemediğim için sdkjfşksdfhşs