asosyal itiraf

bir papağana ihtiyacım var. kulağımın dibinde bir şey olmaz bir şey olmaz, sıkıntı değil deyip dursun. defalarca. anca öyle rahatlarım çünkü.

sıçtığımın hayatında bir kere be bir kere de verdiğim degerin karsılığını alayım.

bazen kendimi tükenmiş hissediyorum,hiçbir sıkıntı yaşamadan insan nasıl tükenir? bilmiyorum. yaşamdan bıkkınlık geliyor,içime bir sıkıntı doluyor...

aynı günde 3 halı saha insanı öldürmüyormuş

sabah uyandığımda yanımda olsun istediğim kişi için şimdi uyandığımda başka bir şehirde olsun gitsin diyorum, hayat ne ara bu kadar kötüleşti?

geçen sene yurtta ketıl kullanmak yasaktı. biz de odada gizli gizli su ısıtıp sallama çay yapardık. ulan seneye çaydanlık alıp çay demleyelim her gece derdik birbirimize. bugün evimizde çay demledik sözlük. (bkz: bak şerefsiz evladıyım ağlamamak için kendimi zor tutuyorum). çok mutluyum sözlük.

az önce beni erkek sandıklarını fark ettim gençler kızım :d allah sizi almasın

bazı şeyleri sadece ben yaşıyorum zannediyordum sürekli mutsuz bir ruh haline sahiptim.sanki tek acı çeken benmişim gibi falan. sonra farkettim ki bunlar herkesin yaşadığı hayatın kanunları gibi şeyler.ama asıl sorun şu ki: bu beni hiç rahatlatmadı..hala mutsuzum böyle bi tahammülsüzlüğüm var ve ne yazık ki çevreme,aileme arkadaşlarıma yansıtıp onları da üzüp,kırıyorum.yok mu şu derdime bi çare?

yapmam dedim bi daha olmaz dedim ama sanırım yanılmışım sözlük ben aşık oluyorum galiba

sözlük be bunu buraya yazmazsam rahat edemezdim benim annem hastaydı sözlük kemoterapi görüyordu kemoterapi gören hastalarında moralleri yüksek olmak zorundaymış sırf bu yüzden annemin yanına 3 ay gidemedim benim hayatımda 3 ay yok sözlük 3 ay yaşamadım ben annemi göremedim sırf annemin fotoğraflarını görünce gözüm doluyordu yanına gidemedim kendimi tutamayıp ağlamıyım moralini bozmiyim diye her gün aradım sesini duydum telefonda 5 dk konuşunca 1-1.5 saat ağlıyordum elimde değildi yapamıyordum allaha şükür şuan çok iyi burdanda annemde özür diliyorum yanında olamadığım için

buraya yazar alımı yapıldığını söyleyen birinci nesil yazar arkadaşıma bakarım dedim. o beni hâlâ bakacak sanıyor bense ondan gizli yazıyorum. birgün bir başlık altında beni kıstırıp hırpalamaz inşallah.

2007 senesinde bi cemaatin yurdunda kalıyorduk, gece acıkmıştık baya, gittik yemekhaneyi patlattık, et aldık ama çiğ. ne yapsak ne etsek diyip çayhaneye girdik, çaydanlığa su koyup etleri pişirip yedik. şimdi düşününce harbi hayvanmışız diyorum

sürekli gittiğimiz avmlerden birindeki burger king'te çalışan beye aşık oldum galiba. ama bu sefer benim salaklığımdan değil ilgilendiği için. ne zaman gitsek siparişimi ben söylemeden söylüyor ve "yanına soğan halkası da ekleyeyim dimi" diye soruyor ki hep yerim. yaz tatilinde unutmuştum ben onu, bu sene geçen gün ilk defa gördüm yine sipariş almıyordu mesela ama içerinden gelip biz beklerken hoş geldiniz dedi. belki politikaları budur, müşteriyi etkile yemek yesin falan bilemiyorum fkkfkgksls bir de geçen sene normal elemandı yaka kartında sadece ismi yazıyordu, bu sene supervisor olmuş canım benim soyadı da yazıyor. en son çocuğu göreceğim diye 100 kilo olacağım sonunda o olacak diye korkuyorum da, hayırlısı.

baktım ki kimse tarafından sevilmeyip,siklenmiyorum. ders çalışmaya verdim kendimi

sevgilim ben senın en yakın arkadaşınla yattım ama sen yınede kankayız bil

paranın adaleti dahi satan alabildiği bir dünyada hukuk okumak içten içe üzüyor...

ben lisedeyken geometriden 0 almıştım. ama bakın cidden 0 yani bos kâğıt verdim neyse tabi hoca eokula falan girdi bunu sonra sen veli toplantısı olcak falan dediler benim etekler tutuştu daha 9. sınıfım çömez olunca da babam gitmesin diye ne taklalar atıyom ama işte işi çıktı o gün bitirince gitcem dedi allah dedim sıçtım. saat yaklaşıyo falan babam geldi bende geç kalırsın gitme falan diyom derken sen benim gitmemi niye istemiyon demesin mi yok dedim ne istemicem falan dedim öyle işte sonra gitmedi tabi ama bu 0 alma olayımı ailem dışında herkes biliyo işte buda böyle bi anımdı

arkamdaki kız 3 derstir aynı sakızı çiğniyor hem de sesli bir şekilde. 4 kere uyardım. kız çiğnemiyor resmen orgazm geçiriyor amk. bu da kafadır da.

ilk kez bir işi tam anlamıyla düzgün yaptım. az sonra gireceğim fizik sınavına rağmen mutluyum sözlük.

hala uçak sesi duyunca gökyüzüne bakıp uçak geçene kadar seyrediyorum...

evlilikten korkuyorum

geçen gün istanbul'a giderken otobüste bi kitap okudum. kitabın bir sayfasında platonik olduğum kişinin ismi 5-6 kez aynı sayfada geçti. şimdi istanbul'dan yola çıktım. yine otobüsteyim. başka bir kitaba başladım. aynı şey yine oldu. kitabın bir sayfasında durmadan "o" kızın ismi geçiyor. böyle de unutulamıyor ki yaa :((

bugün oniki yıllık arkadaşlığım bitti

insanların yanında gerçek ben olduğumda herkes uzaklaşıyor. onların görmek istediği yaralı bir kız çocuğu değil, gülüşüyle onları güldürecek bir kadın. hayata tutunma savaşı veren biri değil, hayata gülebilen biri. zifiri karanlıkta mumu sönmüş bir ruh değil, insanlara ışık olan bir ruh. kendim olmayı hiç bırakmasaydım keşke. büyük pişmanlık yaşıyorum. artık bitti. kendim olacağım. istediklerini düşünsünler.

şu aralar ölecekmiş gibi hissediyorum

taburcu olan hastaya geçmiş olsun yerine yine bekleriz dedim

eski sevgilimi unutamadım hala sadece instagram ve whatsapp kullanıyor ve ikisindede engelledi her gece bakıyorum acaba whatsapp engelini kaldırdımı diye

aşktan sevilmemekten konuşamamaktan korkmuyorum aslında. bunları bir süre aşabileceğimi bildiğim için ya da belki sonunda mutlu olacağım düşüncesini bildiğim için. en çok zamandan korkuyorum sanırım geçip gittiği için o eski günlerimin düşüncesiyle uyuyamadığım için. beklemekten bunalıp acaba sonunda ne olacak düşünceleriyle boğulmaktan zar zor kurtulurken kendimden de korktum aslında. sanki hayatımda herkes gidecekmiş bense onların acılarıyla kalacakmışım gibi korktum çoğu şeyden. erkeklerde korkar mı demesinler diye gece kendimle yüzleştiğimde akan bir kaç damla yaşa sakladım korkularımı belki de o yüzden anlatamadım.

biraz önce benim bile hala inanmadığım inanamadığım bir şey yaptım. bir çırpıda ne numarasını bıraktım ne mesajlarını ne de o silmeye 4 aydır kıyamadığım her karesini tarihine kadar ezbere bildiğim fotoğraflarımızı bir çırpıda sildim. hiçbir olay olmadan hem de. içimden gelen çok farklı bir duyguyla sildim attım. hiç pişman olmayacakmışçasına. bir gram bile acıma duygusu olmadan ulan. tahmin edebilir miydim ben bunu hiç? sildim sözlük. 5 dakika bile sürmedi. her fotoğrafımıza son bir kez bakıp, iç geçirmeden, sessizce, kimsenin ruhu duymadan gizli bir iş yapıyormuşçasına sildim. son bir sigarayla.

insanlara guvenim kalmadi artik. bi insan hep mi aldatilir bee. bir degil iki degil uc degil. bazen hata bende mi demiyo degilim ama yemin ederim tek hatam guvenmek. - insan düşleri öldügü gün ölürmüs o zaman ben coktaan mefta.

cok ozledim ama ona soyleyemem. ilk askimdi sevdigim ilk ve tek insandi. beni en yakin arkadasimla aldatmisti ama ben vazgecemedim ondan. -seni kusurlarinla da severdim gitmeseydin. gittin. kusurlusun. ama yine de seviyorum. bu da benim kusurum.

paranoyanın dibine vurdum. başka bir kişilikle sözlüğe üye olduğumu oradan entry yazdığımı düşünüyorum hafiften. bu kadarını biz bile beklemiyorduk. sanırım şizofrenleşiyorum iyice.

gün içinde kendi kendime konuşuyorum.içimden de değil, yanımda insan varmış gibi.çünkü küçüklükten beri en iyi dostum kendim oldu.bazen ayarı kaçırıp alışveriş merkezlerinde, sokaklarda yapıyorum bunu.bunu gören insanların surat ifadelerini görmeniz gerekir, çok orjinal :) yavaş yavaş mr.robot'a bağlıyorum galiba.

bir gün bir masa başında, sayfalarca mektup bırakarak arkamda, sol elimde viskimi yudumlarken ve elbet çokça gözyaşı ile gecenin sabaha bağlanmasına çok az kalmışken sonlansın isterim hayatım, belki de ben sonlandıracağım. ölmek de ölmemek de bana ihanet gibi. gecenin ızdırabını hisseden bir ben miyim? geceleri sevdiğimi söylüyorum ama ruhuma bir işkence adeta. sanırım benden adam olmaz. ahiret midir beni engelleyen bilemiyorum ama sanırım en büyük sebebi biriktirdiğim, birlikte olduğum iyi insanlar. komik olsa da varoluşun sızısı siz hiç siz oldunuz diye ıstırap çektiniz mi yahut var oldunuz diye. ruhum geceleri bir mengeneye sıkıştırılmış gibi. allah'ım, kendimden nefret ediyorum. en azından kendime tahammül edecek sabrı bağışla bana.

sanırım birkaç saat önce terk edildim. edit: edilmemişim. :) 👯

ulan gece gece efkarlandım, şuraya içimdeki en büyük yarayı karalayayım. bu anlattığımı çok daha uzun haliyle yaşadım. 6 ay önce bir arkadaşım sayesinde baş harfini vereyim "g"yi tanıdım. görür görmez, içim bi farklı oldu. bişey diyemedim çünkü bir gece gördüm ve hakkında bişey bilmiyordum, saçma olurdu. ancak dünya öyle küçük ya onunda içinden belki de bişey geçti ya 6 ay sonra yolu yaşadığım şehire düştü, bana ulaştı ve 5 gün boyunca beraber kaldık. bir insanı bir kere görerek, onunla bir gece geçirerek ne kadar sevebilirsiniz? bunu bilmiyorum ama benimkinin harbiden sonu yokmuş ki, allah yeniden çıkardı karşıma. beklemediğim anda çıktı, geldi. 5 gün geçirdim onunla. size yemin ederim hayal gibiydi çünkü hayali kurarken bi yandan da hiç olmayacakmış gibi yaşarsın ya. ben kendi kurduğum hayali yaşadım, 5 gün boyunca. o uyudu, tüm gece saçlarıyla oynadım durdum. benim deniz tutkum vardır, gözlerinde gördüm denizi. gezmedik, gitmedik yer bırakmadık ve onun ağızından "seni seviyorum" kelimesini duyduğum an hayalin sonunun geldiğini anladım. hani bu kadar mı inanmazsın? bu kadar mı yakıştıramazsın? sevemez abi bu kız beni dedim hep içimden. inanmadım ama o anı hiç bozmadım... 5 gün sonra o evine döndü ve hayal bitti. her yerden engelli, ona ulaşmamam için herşey yapılmış şekilde göt gibi kaldım tabiri caizse... biraz film tadı da aldım aslında bu yaşadığımdan. o zaman sonunu da güzel bağlayalım; demiştim ya "gözlerinde gördüm denizi" diye o sözüm hayalim bittikten sonra değişti. "gözlerinde gördüm denizi, sonsuzluğunda boğuldum."

20 yaşındayım ayakkabı bağlamayı bilmiyorum

gülüşünden uzaklaştığım o an dünyanın öbür ucu hafif geldi.

birkaç gündür buraya ne zaman girsem önce birini stalklıyorum, son yazdıklarını artılıyorum. derin saygı ve sevgi besliyorum kendisine. kim olduğunu anlayacağını sanmam.

yazsam mı yazmasam mı karar veremedim önce sonunu yazdım yazıya girişemedim. kimseye anlatamıyorum içimdeki sıkıntıyı bende çok uzatmadan yazmakta karar kıldım. 4 buçuk sene bir insanla bir ilişki yaşamak dile kolay kimine göre az kimine göre çok. bizim ilişkimiz aşağı yukarı 1 senedir bitmiş, sallantıdaydı diyebiliriz. en son 2 buçuk ay önce görüşüp sonrasında tekrar kavga edip konuşmayı kesmiştik. hani insanın içinde olur ya tekrar konuşuruz o yazar ben yazarım gibisinden lal bir şekilde beklerken üst üste gelen şeyler bitirdi beni. öncesinde hiç alakası olmayan bir semtten yan binama taşındığını öğrenmem. aklımda olan tek şey ne zaman karşılaşacak olmamızdı daha ötesini düşünmedim. sonra bir gün tam eve girerken anahtarımı çıkarmaya uğraşıyorum birden gözüm yolun köşesine daldı istemsiz bi şekilde anlamadım sonra arabanın arkasından onu gördüm. yalnız değildi lavuğun biriyle sırıta sırıta konuşarak bana doğru geliyodu. ulan hayatımda daha önce farklı şoklar yaşadım ama bu ne bileyim bi garip oldum be sözlük. dondum kaldım yüzümde salak bir sırıtma belirdi, sonra beni farketti. aynı şok evresi ve ardından "nasılda amına koydum ama" sırıtması. evin kapısına indiğim o evrede içimden neler koptu hala farkına varamadım.

ilkokulda yanlışlıkla arkadaşımın gözüne yumruk atmıştım sonrasında hoca isyan ederek müdürü aramaya gitmişti ama keyfi vurmamıştım sonuçta o sırtıma vurmuştu ben de aynısını ona yapacakken dönmesiyle yumruğun göze gelişi ve kapanış :d

bugünkü itiraf köşemde insanların nefret ettiği bir durumu itiraf etmek istiyorum. üniversiteye başlamadan önce wp grupları kurulmuştu aynı üniyi kazanlar tarafından bizde üniversite kimseyi tanımadığımız için ilk 3-4 ay beraber takıldık baya bu grupla. ondan sonra işte böyle güzel kızlar var tabi grupta yakın arkadaşlarımdan biri yürüdü grubun güzel kızlarından birine yakınlaştılar falan ama olmadı ikisinin arası bir türlü herneyse bu kız bu olaydan 2-3 hafta sonra 4 yaş büyük biriye çıkmaya başladı. enişte falan filan diyoruz bizim okulda değil tabi. işte bu böyle bir ay falan sürdü. her gece içiyoruz tabi biz grupça enişteyide hiç görmedim ben arasıra gün ortasında gelirdi. herneyse çok uzatmadan bir gece 3-4 e kadar yurt odalarından birinde toplandık içtik. benim bu kızı seven arkadaş sizde kalayım diyor yok diyorum zorla gönderdim onu yurduna. oda arkadaşım manitasının odasında kalmak isteyince bu grubun güzel kızı mecburen bizim odada yatacak. zaten aramızda birşey varmış gibi hissediyordum aha da oldu. o gece baştan film açtım sonuçta sevgilisi var bize yakışmaz. ulan her saniye daha yakınlaşıyoruz derken olan oldu. sevgilisinden ayrıldı sonra bizde devam ettik 1 ay kadar sonra olmadı. o gün bugündür hep bir burukluk var içimde , enişteye ayıp ettik diye.

aylardır bırakın ağlamayı gözü dolmayan ben, son zamanlarda durup dururken ağlamaya başlıyorum.

öncelikle buraya (#804503) dün beni gizliden aradı numarasını öğrenmemem için. ruh gibi oldum, konuştuk biraz. daha önce allah'a emanet diyememiştim, belki dün bi şans daha vardı ama diyemedim. kendine iyi bak dedi kapattı. bugün hala gizli numarayı açık bırakıyorum belki tekrar arar diye.

bugün bi etüt merkezine kaydoldum ve orda ilkokul, ortaokul arkadaşlarımla karşılaştım. o kadar mutluyum ki sözlük anlatamam. okuldu şuydu buydu derken hic görüşemiyodum onlarla. şimdi bir sene onlarla olacağım hep. umarım yine mutluluğum hemen son bulmaz

önceki yazdıklarımdan belki hatırlayanlarınız olur. yarın akşam belki barışırız umuduyla uçağa bineceğim. ve tekrar söylüyorum o bana şimdiye kadar bir kez bile 'seni seviyorum' dememiş, diyememişti. ama çok güzel giden bir ilişkide saçma bir tartışma yüzünden bitmiştik. ona sürekli tatlı gönderdiğim yeri aradım sürpriz ayarladım. hiç bilmediğim şehirde o saatte bulabilirsem yine aynı beyaz gülden alacağım. ve birazdan uzun uzun yazacağım yarın benden sonra okusun diye. aslında yarım saat kadar önce yazmaya başlamış olmam gerekiyordu ama yazamıyorum. içimde volkanlar var oysa. ben de size yazıyorum. belki içinizden sıktığımı düşünenler olabilir ama her şeyi olduğu gibi anlatabileceğim tek yer burası. bir de şiirler var ama onları da kimse anlamıyor zaten. muhtemelen ellerim bomboş gidip kırıklarla döneceğim. ama o 'ya?' sorusu var ya, yıllar sürecek bir yolculuk olsa da giderim. evet der mi sizce?

eski sevgilimi biraz önce gizliden arayıp işlettik kuzenimle geçenlerde de aramıştık, sevgilisi olduğunu kendi ağzından duydum. ben miyim onu işleten allah böyle belamı verdi

sürekli gözlerime bakıyor olmasından nefret ediyorum

çocukken "zehir" oynardık şimdikiler pek bilmez neyse onun için keserle kuyu kazıyorum arkadaşımda kumları eliyle topluyor ben kazıyorum o topluyor neyse ben daldım herhalde o sıra keseri bi geçirdim çocuğun kafaya kafa yarıldı ne yapacağımı şaşırıp keserimle beraber eve kaçmıştım. sonuç 1 hafta falan evden çıkamadım oğlanın amcası dövecekti beni sonra da taşındılar zaten buda böyle bi anımdır anlatayım dedim