asosyal itiraf

sevdiğim birşeyleri yerken istemsizce mutluluktan sağa sola sallanıyorum.

4 gündür herkesten her şeyden uzaktayım yanıma 5 kitap almıştım 3 u bitti .her şey sessiz yalnızlık bilinçli olarak seçilince güzel bir şey geçmişte canlanmasa anıma dokunmasa bu yalnızlık sürem boyunca hep mutlu olduğumu söyleyebilirim

2 gündür yoktum, özledim. ve dönüp beni merak eden insanlar olduğunu görmek de bu ayrılığın en güzek kısmı.

ön sözü atlayınca, kitaba haksızlık etmiş gibi hissediyorum.

1 ay önce felan şehirlerarası otobüste 9-10 yaşlarında bir çocuk çıldırmama sebep olmuştu. her molada ya da otogara girip beklediğinde annesi sigara içmeye iner ve bu çocuk anneaağğ diye bağırmaz bildiğiniz böğürerek ağlardı. ( o an ki psikolojime göre hissettiğim şekilde yazdım.) çocuk küçükte değil, okula gidecek yaşta bir çocuk. yaklaşık seyahat süresince bu bağırma ve ağlamaları 6-7 defa yaşadım. çıldırdıkça çıldırıyorum her defasında. bir sigara molasından sonra annesi pat küt girdi çocuğa benden 3-5 sıra ön tarafta. seni gebertirim, seni zehirlerim, hep aynı şeyi yapıyorsun diye bağırdı. çocukta sesi çıkmıyor yani bi kelime dökülmüyordu ağzından anlaşılır şekilde. orda üzülmeye başladım, durumda bir terslik var sezdim. dedim bu nasıl bi kadın tamam rahatsız olduk ama böylede vurulmaz çocuğa. neyse bir sonra ki molada tekrar aynı şey yaşandı. bu sefer kafayı uzatıp bakayım derken çocuk kalktı yerinden ama biraz zor çıkıyor. kolunda da bir sıkıntı var, yürüyüp konuşmasında da sıkıntılı. sonra kafa dank etti benim tabi. sormadım, ses etmedim ama tahmin ettiğim kadarıyla çocuğun hem zihinsel bir sıkıntısı var hemde fiziksel olarak tam olmasada bazı engelleri var. bunu gördükten sonra içim bir kötü oldu. çünkü bilmeden etmeden saydım sövdüm çocuğa ve onu susturmayan anasına. sonrasında çocuğa sövmeyi bıraktım o kevaşe anasına sövdüm, çocuğa vurduğu anlar aklıma gelerek, söyledikleri aklıma gelerek. anlamamız gereken şu ki; hepimiz keyfimize düşkün insanlarız ve bir o kadarda hayatımızda ki bir çok olaya görmeden, bilmeden yorum yapan, yerden yere vuran zavallı canlılarız.

rakunettin'nin yeni yazarlara yazıyorya ---> big rakunettin is watching you . baya özeniyorum buna. birkaç defa kendime uyarlamaya çalıştım sonuç hüsran. (bkz: big vibrator operatoru is watching you) (bkz: vibrator operatoru is titretir seni)

belki sandalye değildik ama biz de çok göt gördük kardeşim be.

geçen gün yeğenim amca beni hayvanat bahçesine götürsene dedi. neyse hazırlandık falan. tam kapıdan çıkacağımız sırada babamla karşılaştık. nereye gidiyorsunuz diye sordu. söyledik. oğlum gitmenize gerek var mı, emin misin dedi. neden baba diyecektim ki maksadını yüzünden okudum. pis pis sırıtıyordu. alacağı olsun.

kleptoman olduğundan şüphelendiğim kardeşim yine cüzdanımdan para aşırdı; yine bilmezden, görmezden geldim, yine bir şey diyemedim, yine gözlerim dolu düzelmesi için yalnızca dua edebildim.

hani bi söz vardır ya sokak köpeklerine selam verdiğinde adamlığa çeyrek var demektir diye. benim selam verdiğim köpekler yolunu değiştiriyo sözlük bazen bakmıyolar bile sevdirmiyolar kendilerini. benden adam olmaz sözlük benden bi bok olmaz.

bir arkadaşımı ilk defa bu kadar seviyorum galiba. öyle ki gece gündüz aklımdan çıkmıyor. herkese onu anlatmak istiyorum falan. kafayı yemek üzereyim sanırım. allah bana akıl fikir versin.

artık her sokak her köşe başı düşman sanki bana. onun safında her şey de sanki öç alıyor anılar. her göz kırpmamda dahi aklımda. bozuk bir saat misali yanlış zamandayım sanki. durmuş dünya dönmüyor artık. şömineler buz tutmuş buzullar lava dönüşmüş. tablolardaki o yeşillikler arasındaki evler yıkılmış. aynalar her zamankinden daha yalancı. baktığın zaman onu görüyorsun cam yansımasında. kavanozlardaki çiçekler solmuş. hiçbir gül güzel kokmuyor. parfümler ter gibi kokuyor. kapılar kapanmış kimse yerinden hareket edemiyor. perdeler artık hapishane duvarı görevindeler. ne yaptın lan bana ne yaptın vefasız!

(#796185) kitaplarım bitti kahvem bitti ve yine yalnız kaldım .kitaplardaki dostlarım kimisi mutlu sonla kimisi üzücü bir sonla bana veda etti. yeni kitaplar ve kahve almak için yarın insanların arasına karışmam gerekecek hem neşeliyim hem hüzünlü. internet paketim bitmek üzere .kafamı dinlerim diye çıkmış olduğum bu yolculuk beni biraz yordu ama yeni şeyler kattı bana her yolculuk gibi

unutulmak o kadar kötü bişey ki sözlük bunu anlatamam.5 senedir nerdeyse beraber gülüp beraber ağladığımız,yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmeyen bir kaç arkadaş doğum günümü kutlamadılar.ya ben onlardan hediye isteniyorum ki sadece kısa bi doğum günü mesajı bile yeterdi ama onlar onu bile yapmadı.bahtımı talihimi sikeyim sözlük

babamın minik prensesiyim

bi keresinde yalnızlığın dibinde kaybedecek hiçbirşeyimiz kalmamış 3 arkadaş içiyoruz. ağlayacak bahanemiz olsa hepimiz başlıcaz öyle bir tripteyiz. biri bi an kalktı diğer odaya geçti ışıklar falan kapalı oturuyor gittik ağlamaya başladı olum niye ağlıyorsun diye sordum bi kaç kez atatürk niye öldü lan diye cevap verdi. ne diyeceğimi bilemedim şişeleri yanına götürüp orda devam ettik. buda böyle bir anımdır.

insan kendi evinde uyumaktan korkar mı? korkuyorum lan it gibi. sürekli kulağım içerde bir şey olacak duyamıycam anneme bir şey olacak diye korkuyorum. çünkü evde sürekli küfür ede ede dolaşan kendisinden başka kimseyi düşünmeyen, evde olduğu zaman beni tedirgin eden bir babam var. sıkıldım artık sözlük, yoruldum.

turk beylerbeyi ne selam olsun

eskiden burada itiraf entirileri olurdu. tşk.

nereden başlasam bilmiyorum. hepimiz fazlasıyla çok zor günler yaşamışızdır. içimdeki sesler bağırmamı istiyor, bağıramıyorum. yazarak anlat diyorlar, yazamıyorum. kendimle olan savaşlarımı kaybettim. hatta bugüne kadar girdiğim bütün savaşları kaybettim. ne olursa olsun şu anıma kadar yaptığım, yaşadığım hiçbir şeyden pişman olamadım. birçok yol ayrımı yaşadım, birçok insan kaybettim. bakıyorum çevremde mutlu insanlar yok. herkes binbir dertle uğraşıyor. ve sürekli bir telaş içerisinde. kendime sorular sormaya bile cesaretim kalmamış neredeyse. acaba demeye korkuyorum çoğu zaman. çünkü biliyorum, o acabadan sonra her suçu kendime yükleyeceğim, kendimi yerin dibine gömeceğim ve herkese aşağıdan bakacağım. ve insanlar da bu durumumu bana karşı kullanıp; benim duygularımı, düşüncelerimi incitecekler. biliyor musunuz? artık düşünmek bile korkutucu geliyor bazen. uzun zamandır kendimi birşeylerle meşgul etmeye çalışıyorum düşünmemek için. artık kendime kıymet vermeye başlamam lazım. ve bir kere de olsa, kendimle olan savaşımda içimdeki dağınık orduyu yenebilmem lazım...

fenerbahçeden bile daha çok seviyorum be !

babam telefon faturamın 80 lira geldiğini görünce ufak bir kriz geçirecek zaten bu ay kredi kartına gömdüm adam çıldıracak cidden

birinden hoşlandığımı gizleyemiyorum. dün bir şeyler hissetsem yarın dayanamayıp anlatıyorum. pişman oluyor muyum tabikide hayır. şıp sevdi falanda değilim... tazesi var hatta. daha dünkü taze olayda arkadaşıma sence anlatsam mı diye sordum. tek söylediği bana sorsan n'olcak sen yine pat diye anlatacaksın oldu. hepsi bu.

birgün dersteyim mehmet aslan diye bir öğrencim var okadar konuşuyo ki size anlatamam sayısız kere uyardım o derste bi taraftanda pancar gibi kızarıyorum sabrımın sınırlarında tek ayak üstündeyim dayanamadım çağırdım yanıma başladım vurmaya sinirimi alamadım ağlamaya başlayınca bianda kendime geldim her şey ondan sonra başladı vurdu kapıyı suratıma çıktı ne olmuştu yani şimdi kafamda bir sürü soru derken tenefüs zamanı geldi çıktım sınıftan kafamda sorularla ben sanıyodumki dövdüm iyice artis oldu başıma çünkü kapıyı suratıma çarpmak nedir? aslında öyle değilmiş 2 yada 3 ders sonra tenefüste göz göze geldiğimiz zaman gözlerindeki korkuyu gördüm gözlerinde kin değil korkuydu beynimden aşağıya kaynar sular döküldü sanki okulun arka tarafındaki kömür dairesine indim gözleri gözümün önenden gitmiyodu bir türlü gerçektende çok üzülmüştüm acaba gerçekten her şeyi yapmışmıydım onu susturmak için yada susmasa nolurduki çocuk değilmiydi sonuçta o günden sonra mehmet de dahil kimseye vurmadım ama mehmet bana kin güdmesede birdaha neyaptıysam da eskisi gibi olamadık.

bi kaç gündür ev taşıyorum ve sözlüğe giremiyorum sizleri özledim

6 yıl önce 14 yaşında askeri okul için istanbula gittim.darbe sonrası tasfiye oldum.ilginç kısım 2 yik önce ona aşık oldum ve defakarca söylememe rağmen bana karşı sadece arkadaşca duygular beslediğini söyledi.hak verdim çünkü kimse kimseyi zorla sevemez arkadaşlar.hiç ümit vermedi bana hak verdim helal olsun dedim.yanlış yapmadı bana defalarca uzak durup unutmaya çalıştım ama olmadı tam bir ay önce tamamen konuşmayı kestim üzerine okul kapandı.ve ben tamam oldu ıstanbul macerası ve onun hayali bitti benim için derken tercihlerde sırf boş kalmasın diye doldurğu benim şehrim çıktı.böyle kader mi olur amk.ben acı çekmeye kaldığı yerden devam edicem

küçükken her gördüğüm elektrik kulesini eyfel kulesi saniyodum. allah affetsin trabzonda eyfel bulmuş insanım. amin

sanırım benimki içsel karmaşadan mütevellit imkansıza talip olmak durumu

şöyle itiraflar yapın aq salak salak aşk acılarınızı okumak istemiyorum (#41509)

gece 00.00 'da bu başlığın sol köşede hortladığını görünce zorla itiraf edecek bir şey düşünüp buraya yazmaya çalışıyorum.

17 ağustos depreminde birlikte çadırda kaldığımız haftalarımızı çadırda birlikte geçirdiğimiz halam yine bir 17 ağustos günü hakkın rahmetine kavuştu. hayat çok garip lan daha iki hafta önce sınav sonuçlarım için canı gönülden dua eden halam, şimdi halamın ruhuna dua eden ben. mekanın cennet olsun hala.

geçmişten yaptığım herşeyin en ufak şeyin bile başıma dert olmasından bir türlü kurtulamıyorum. bu da benim kendimle sınanmam galiba.

küçükken ablamın arkadaşının poposunu ellemiştim. benimle evleniceksin artık demişti. çok korkmuş, çok ağlamıştım.. şimdi bile yolda görünce ikimizinde aklına gelir selamlaşırken güleriz sjsjsjs

bir günde hayatım alt üst oldu. tekrar herşeyin yoluna gireceğini biliyorum. umutla ve merakla "o günün" gelmesini bekliyorum.

olum sözde tatile geldim.sabahtan akşama kadar bilgisayarda oyun oynuyorum.biri de çıkıp demiyor ki gel gezelim aq.arada amelelik yaptırıyorlar sadece.sokayım böyle tatile

boyum 1.68 arkadaşlar hatta 168.5 dan 168 diyorum ama ne önemi var.uzun boy kısa boymuş ya da yakışıklılık güzellik felan.önemli olan insanlıktir adamlıktır.kızlar içinde aynı düşüncem geçerli.yakışıklı uzun boylu eşin olur ama dışarda gözü olabilir. veya hanımın dünya güzelidir ama gözü dışarıdadır.ha normalleri yok mu derseniz sürüyle istediğini seç al.iyi huylu olabilir ama bir insanı fiziksel özellikleri ile yargılamayın çünkü onlar doğuştan gelir karakter ise sonradan oluşur.elinde olmayan bir durumdan dolayı hor görmek saçmadır aptal işidir.küçük detaylarla kafanızı bulandırmayın.bu dünyaya neden geldiğinizi hatırlayın.hepimiz öleceğiz bu hayat bir sınav.başarılı olmak için elinizden gelenin en iyisini yapın.çünkü sonsuzluk diğer tarafta.70-80 yıl mı yoksa sonsuzluk mu? çok basit hayatın karmaşasından uzaklaşin birgün ve bir düşünün derim

sigara izmaritlerini karşı komsunun balkonuna atiyorum. bi kere bana sordu sen mi yapiyorsun anlaminda yukaridan atmislardir dedim. yakinda çıldıracak az kaldı

geçmişimden ve kurduğum bütün dostluklardan vazgeçtim. tek başıma şu dünyadan gitmek istiyorum. kimseye güven, dostluk vs beslemekte istemiyorum artık. artık çok yoruldum atağa çıkabilecek güçte de değilim. sadece yorulduğumu biliyorum mesela o şekil. ruhen ölüyüm ama dışıma hâla gülücekler saçıyorum. bu da benim kendi kendimi bitirişim, aptallığım. napsak ki? yine mi hayırlısı yoluna girere bassak bütün parayı. bir şekil yoluna koymaya bakacağım ama artık hiçbir şey eskisi olmayacak. bunu biliyordum, ama sindirdim bunu. iyi geceler, tabi öyle bir şey mümkünse.

haberin yok ben ölüyorum

tek başıma dışarı çıkmaya, kafa dağıtmaya da alıştım bu aralar. bugün yine akşam 11 gibi aldım arabanın anahtarını, çıktım evden. öyle boş boş sokaklarda dolaştım. bir zamanlar benim için anlamı olan parkta durdum, bir sigara içtim. o arada siyah, kocaman bi köpek geldi yanıma. biraz onu sevdim. o da sevgiye muhtaçmış, belli. başını biraz okşayınca 10 dakika bacağıma sürtündü durdu. ben de kıyamadım, oturdum kaldırıma onu sevdim biraz. sonra kalktım, atladım yine arabaya özlüce'ye gittim. durdum o yeni bulvarın başında, yürüdüm biraz. baktım orası kesmedi, tekrar atladım arabaya. bu sefer podyumpark'a gittim. orayı da yürüdüm baştan aşağı. oturdum süs havuzunun başına, yaktım bi sigara insanları izledim. kimi gülüp eğleniyor, kiminin de derdi var belli ki. başını önüne eğmiş, içkisini yudumluyor. ulan dedim, her şeye rağmen.. her şeye rağmen güzel be yaşamak.

eski sevgilim hep dürüstlükten dem vururdu, ikimiz de ilişkimiz dürüstlük üzerine olmalı demiştik lakin bana ilk günden beri yalan söylemiş. vesselam....

saatlerdir halep'in bombalanması esnasında yaralanan çocuk'a üzülüyorum. toprak bizi kabul etmeyecek.

yazmak iyi gelmiyor eskisi kadar. sanırım sözlükle fazla yakınlığın getirdiği uzaklıktayız.

yine uykusuz buralardayım.

dün uzun zaman sonra bir ilk oldu sözlük. her gün sabah ezanı vaktinde uyanmış olurum. ayarlanmış bir uyanma değil. kimi gün bir saat uyumuş olurum kimi gün dört. ama uyanırım her gün sekmez. bir buçuk aydır. yani o gittiğinden beri. onu görerek uyandıysam rüyamdan, o gün daha bir zor geçer diğerlerine göre. hangisi hangisinden kötü bilinmez ama işte... dün de onu görerek uyandım. nefes almakta güçlük çekerek. hemen kalktım her uyandığımda yaptığım gibi, fotoğrafımızı açtım ve bir sigara yaktım. güne böyle başlamak nedir bilir misiniz? sonra bir şeyler atıştırdım. canımın da istediğinden değil de işte mecburiyetler. sonra oturdum balkonda. hava serin. kuşlar daha bir az cıvıldıyordu dün. kasvet çökmüş her tarafa. beni anlatıyordu her şey yani bir nevi. babanneme gitmeye karar verdim sonra. beni o büyüttü sayılır. her zaman iyi gelmiştir bana dün de iyi gelir diye düşündüm. belki babam da gelmek ister diye babamın işe gitmesini bekledim. yalnız kalmak istiyordum onu istemediğimden değil. babam gitti. ben de hazırlandım, süslendim. en güzel şekilde görmesini istiyordum beni. yorgun, bitkin, erirken görmesin beni. üzülürdü. arabayı bir kullanışım var sanki ilk defa görücem uzun süre sonra babannemi. neyse vardım. girdim sokaklarına yavaşça. tüm yol boyu çılgınca kullandım ama sanki bir o kadar da o sokakta geçti vakit. yavaş yavaş ilerledim. sonunda vardım. selam verdim. kulakları duymaz babannemin duymadı yine sanırım. kendi selamımı kendim aldım. oturdum baş ucuna. nasılsın babannem dedim. yine cevap yok. inşallah iyisindir dedim. iyiyim oğluum dediğini duydum sanki. babannem ben de iyiyim dedim. ilk damla o an aktı gözlerimden. hemen görmesin diye mezar taşının arkasına gizlendim. ama ondan kaçmaz hiçbir şey. neyin var oğlum neren ağrıyo neden ağlıyosun dediğini duydum. şuram dedim babannem şuram. şuram ağrıyor. sen gittin 3 ay oldu. o da gitti hemen senden sonra. sen benim ikinci annemdin. o benim hayatımın anlamı. ikiniz de gittiniz be babannem. napıcam ben artık sensiz. onsuz. ne senin ölümüne dayanabiliyorum. ne onsuz yaşamaya. ölümle yaşam arasındaki çizgi ne kadar da inceymiş be babannem. pantolonuma takıldı bir ara gözüm. sırımsıklak olmuş gözyaşımdan. gittim peçete aldım arabadan. sigarayı saklamak istedim getirmedim yanımda. ama içmek istiyordum. onu da aldım. gittim başucuna oturdum. bugün bunu saygısızlık sanma be babannem dedim kusuruma bakma. yaktım. sesini çıkarmadı bu sefer kızmadı içme diye. içiyorum. ama ağlarken sigara içmenin acısı bir ayrı be sözlük. en sevdiğinin yanında üstelik. elini saçlarıma attı dizine yatırdı beni. oğlum dedi yapma. paşan yoruldu babannem dedim. paşan yoruldu. dua edebilir misin bana yine ordan? söyle nolur güç versin bana. ben eriyorum her geçen gün babannem. eriyorum. gidiyorum. sen gittin o gitti. en sevdiklerim gitti. yanımdakileri almasın allah ama zor be ayrılık babannem. bitti sigaram. allahaısmarladık babannem. iyi olduğunu biliyorum orda. dua et bana da. ben de sana her gün ediyorum. güçsüz kaldım. son kez döndüm baktım bi yüzüne. el salladı dikkat et kendine aslan parçam dedi. çıktım mezarlıktan. durdu gözyaşım. dolaştım biraz. o sokak senin bu tepe benim. gittim eve sonra. vurdum kafayı yattım. uyandığımda bir de ne göreyim telefonumda; 'nasılsın?' evet evet ondan. o yazmıştı. titriyordum elim ayağım buz kesmiş. allahım duymuştu sesimi sanki. 'iyi diyelim iyi olsun sen nasılsın' neden iyi diyelim iyi olsun? neyin var? sen varsın dedim. sen. ömrüm eriyor gidiyor bir girdapta. sen varsın altında sen. ben mi? dedi. şaşırdı. evet dedim. yani ayrılığımız. dayanamıyorum. ikinci bir şans istedim sözlük ondan. ne mi oldu? hüsran elbette. yine gözyaşı bana. yine sabah ezanı. ah be babannem. ah be eczacım. dönün gelin geri. en azından birinizin hala şansı varken...

şu an o kadar kötüyüm ki dicem ama o kadar da kötü değilim belki üzüldüğüm şey çok saçma olabilir çünkü gerçek derdi olan insanlar var hayatta ama yine de insan üzülüyor be sözlük. şu ana kadar o kadar salakmışım ki bende sanıyorum benim en yakın arkadaşımın en yakın arkadaşı benim heh işte yok öyle bir şey. bu sanki şey gibi hani yanlış bir sorunun doğru cevabını öğrenince ben bunu kafam güzelken mi yapmışım nasıl bu kadar salak bir yanlış yaparım dersiniz ya öyle bir şey. şu ana kadar bunu nasıl anlamamışsam salaklık biraz da bende. yav aslında ben böyle şeylere üzülmem ama insan herkesten yakın biri olmasını istiyor hayatında, dert ortağı olacak biri ama anladım ki yokmuş ya da zaten hiç olmamış. bilemiyorum şu an biraz ağlamak istiyorum ama ağlamayı da bilmiyorum ki onu bile doğru düzgün yapamıyorum. kimsenin bana ihtiyacı yokmuş gibi hissediyorum ve galiba öyle...

sakatatı sakat atların eti sanırdım hep yani sakat atları kesip üstüne onları yerler sanıyordum canice gelirdi sonradan gerçek anlamını öğrendim içim rahatladı

bir ara kızlarla toplandık çay kısır vs dedikodu yapıp eğleniyoruz bi konu açıldı ordan yürüdü ne alakaysa konu bülent ersoya geldi falan derken çok nadir olsa da bazı insanlar çift cinsiyetli doğuyormuş bunun üzerine konuşurken herkes bir şey diyo bende dedim ki çift cinsiyetli olsanız hangisini tercih ederdiniz herkes diyor hangisi baskınsa onu seçerim falan sonra arkadaşın biri çıktı dedi ki düşünsenize bi çocuğa aşık oluyosunuz ve çocuğun çift cinsiyetli olduğunu öğreniyosunuz dedi bende hemen lafa atlayıp çift kişilikli olmasın yeter deyip konuya son noktayı koyup çayımı yudumladım sonra bizimkilerden oooo sesleri vsvsvs

insanlara derdini anlatıp anlamalarını beklemektense gece sigaramı yanıma alıp balkonda yıldızlarda konuşmak daha huzur verici ve rahatlatıcı