asosyal itiraf

en önemlisi sağlık. allah sağlık versin. gerisi hikaye. bugün tekrar yaşadım hatırladım. unutmamak lazımmış.

selam, bayağıdır yoktum. özledim sözlük ortamını. hayat çok hareketli geçiyor bazen , bazı şeylere zaman kalmıyor. neyse biraz tartışalım. normal bir ilişki değil de ciddi bir ilişkide; karşı cins arkadaşlarla yakın muhabbetler kurmak konusunda ne düşünüyorsunuz ? yakın muhabbet derken samimi olarak sürekli konuşmaktan bahsediyorum.

(#752667) sabah bu entiriyi gördüğümde 'ne okuyo şimdi ben anlamadım' diyip üzerinde baya düşündüm. şimdi nerden geldiyse artık aklıma 'yahu bu liseli o zaman' dedim kendi kendime. hayır tamam anlamazsın bişey demem ama ben de liseliyim be:(

9 aylık sevgilimden ayrılalı 2 gün oldu. hayatımın en önemli parçası kopmuş gibiyim. yaşama sevincim kalmadı. sanki sevgilimi değilde yaşama organlarımdan birini kaybetmişim. derdimi dinleyecek, içimi dökebileceğim kimseyi bulamıyorum. kendime itiraf etmekte zorlansam da çok yalnızım.

lütfen artık hayatımda arkadaş kategorisine giren insanlar eksilmesin

merhaba sözlük. büyük ihtimalle bu ilk ve son entrym olacak. çünkü yazmayı hiç sevmiyorum. hatta bu hayattaki çoğu şeyi sevmiyorum. buraya niye üye oldum onuda bilmiyorum. sürekli twitterda karşıma çıkıyordu neymiş derken bakınırken kendimi burda buldum. sanırım kendime sevebilceğim bişeyler arıyorum. sanırım bireysel hatadan yediğim basit gollerden ders alıyorum. önümüzdeki maçlara bakmayı öğrenebilsem bide..

sözlüğe eskisi kadar girmeme sebebim yeni sevgili yapmış olmamdır.

kız arkadaşıma uyuyorum dedikten sonra sözlükte takılıyorum.

bugünde gelmedi, gelmeyecekte. artık gelmesi gibi bir ihtimal yokken ve sen-ben ikilisi hiçbir zaman biz olamadan tükendim. ne bileyim işte çok sevdim, çok fazla sevdim galiba ondan. keşke bir kere bana kendimi anlatma şansı tanısaydı. keşke be sözlük keşke. bilmiyorum gelecekte ne olur ne biter şuan olduğu gibi beklermiyim ama ben onu çok sevdim be sözlük çok.

daha yaşım çok genç hatta anneme göre hâlâ küçük bi'çocuğum ama şu hayattan öğrendiğim çok iyi bi'şey var ; eğer seviyorsan, özlüyorsan, nefret bile ediyorsan söyleyeceksin. çünkü hayat beklemek için çok kısa ve yarın söyleyemediklerin içine dert olabilir. ve üstelik nefret bile ediyorken bunu söylerken de dikkat edeceksin. söylenen sözler geri alınmıyor çünkü.

bir insanın hayatı bir günde değişir deseler inanmazdım. kız arkadaşımla bir senedir beraberdik. kalktığımda güneş yüzüne vuruyordu sanki bir filmde bir sahne gibiydi o kadar güzel o kadar sevimli. uyanmasın diye sessizce hazırlanıp okuluma gittim. nereden bilebilirdim ki bir daha onu göremeyeceğimi... ona son kez veda bile edemedim. son kez ona sarılmak için nelerimi vermezdim. iki sene oldu, iki koca sene. ve her yatağa yattığımda o gün aklıma gelir ve ben iki senedir doğru düzgün uyuyamıyorum. keşke ayrılmış olsaydık ya da aldatsaydı beni ama keşke yaşasaydı. hayatım boyunca çok arkadaşım olmadı benim yalnızdım hep ama o beni hayatına soktu,ilk defa sıkıntımı anlatacak biri olmuştu en kötü anımda bile yanımda olması yetiyordu. en etkileyici yanı da her ne olursa olsun bana destek olmasıydı ki bu hayatımda ilk defa başıma gelmişti ve inanılmaz bir histi. sanki en büyük sıkıntı ufacık bir problemmiş gibiydi. ve artık o yanımda değil ve ben gerçekten toparlayamıyorum kendimi. bunları anlatacak bir arkadaşım yok ve artık içimde tutmaktan patlayacak hale geldim. odaklanamıyorum hiçbir şeye. artık bunları birilerine anlatmam lazımdı yoksa daha fazla içimde tutamazdım. her neyse buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim her birinize. umarım sevdikleriniz hep yanınızda olur. onları sevdiğinizi söylemeyi aman ertelemeyin..

deliler gibi özlüyorum, her dakika.

babam ayiplamasin diye gizli gizli çizgi film izliyom (favorim gumball)

ona yaptığım hatayı ben bile affetmezken onun affetmesini beklemek belki de en büyük aptallıktı

çok seviyorum be

gözlerine bakmaya utanıyorum,sonra da ulan keşke diyorum..

(bkz: asosyal itiraf'a entry girmek için 00:00'ı beklemek) ciler yine iş başında s.a

hoşuma giden herhangi bi karşı cinsimden aldigim 2 3 mesajdan sonra karsimdakini takinti haline getiriyorum etrafinda benden baska erkek olsun istemiyorum galiba en kotusu kısıtlıyorum yok oraya gitme erkeklerlerin oldugu masada oturma falan.salagin tekiyim ozet olarak

kendi kendime konuşmaya başladığım doğrudur.

bundan 2 yıl önce yüzünden gülücükler eksilmeyen ben şimdilerde gülmeyi unuttum. kısa özet geçersem arkadaşlarınızı iyi seçin,kimseye iyilik yapmayın lan vallahi bak yapmayın yaptığınız onca iyiliğe rağmen bir kötü harekette unutuluyor onlar birde hayatınızdan birini çıkarırken defalarca düşünüp yanlış kararlar vermeyin dostlar

şuraya duygusal şeyler yazmak isterdim ama karnım aç ve tam da şu an bir adana kebabı leziz mezeleriyle birlikte gömmek istiyorum yanına da acılı şalgam.onlar bittikten sonra kapanışı da çay sigarayla(normalde sigara içmiyorum ama bu gibi durumlarda güzel gidiyo) yaptım mı değmeyin keyfime

çok yorgunum artık. gerek aşk yüzünden gerek insanlara bir şeyler anlatmak yüzünden. artık bittim ben. ölümü bekliyorum.

kışın ev soğuk diye telefonuma oyun yükleyip çılgınlar gibi oynayarak telefonumun ısınmasıyla ısınmaya çalışmışlığım var

her şey için hazırım ama hiçbir şey olmuyor

kendinizı btiyrmeyin oğlum. ne füzel yaşıyonuz laq. hanyatınız bıoka gitmesinc

ailemdeki, etrafımdaki bana karşıt görüşlü insanlarla ters düşmekten bıktım artık. dostlarımla sırf onlarla daha iyi olmak için samimi olmaktan, yardım ederken darbe yemekten, hiçbiriyle eskisi gibi olamamaktan, takıntılara sahip olmaktan, her şey bugün yoluna girecek diyip tekrar ve tekrar girmeyişinden, uğraşımın, didinmemin sadece kendimi yormak olduğunu düşünüp durmaktan, fazla düşünmekten, dertlerimin içimde birikip beni dilsiz/hissiz/çaresiz bırakmasından, hep kendi kafamın içinde yaşayıp kendimi kandırmaktan, kendi kendime konuşup sadece kendimi kendim anlamaktan, ne kadar boktan takıntım varsa hepsinden bıktım, yoruldum, tükendim artık fazla düşünmekten. bu yolun sonu nereye gidiyor bilmiyorum ama ben gerçekten çok ama çok yoruldum sözlük.

naber sözlük? iyice günlük gibi davranır oldum buraya. her gün girmeden yapamıyorum. bu gün yapacağım itiraf mutluluktan. genelde depresif takılan bir insanım. çünkü hayatımda çoğu şey yolunda gitmiyor. ama bu sefer farklı olucak diye umuyorum. çünkü buna çabalıyorum. yeniden sevmeye başladım diyebiliriz. bakalım neler olucak bu sefer.

bu aralar insanları çok kırmaya başladım öyle sinirli bir tip falanda değilim, ben sindirir sindirir en sonunda patlarim ve ne dediğimi bilmem hiç sevmiyorum bu huyumu ve cok insan kiriyorum bu yüzden

Çok sıkıntıdayım, çok zor durumdayım, iyi değilim. İçimi bir mandalla kıstırır gibi kıstıran duygular var. Ruhum varsa bile aşındı artık bedenimden çıkmaktan. Artık ruhumu bile içimde tutacak gücüm yok nitekim. Ölümü bile düşündüm, uygulamaya da kalkıştım ama mal olduğum için başaramadım. Üzdüm abimi, kedimi yalnız bıraktım. Geride bırakacağım bi ikisi varken onları üzdüm sadece. Kalıp margarin gibi içimdeki yağlar, erimiyor. Kaldı öyle tencerenin ortasına bırakılmış gibi. Çok yalnızım, çok mutsuzum, geleceğe dair bir umudum, neşem yok. İstediğim bir şey yok. Çevremdekilere anlatıyorum şunu yapıcam bunu yapıcam, diye. Yapıyor muyum? Yok. Yapmaya enerjim var mı? Yok. İsteğim var mı? Aslında var ama dediğim gibi, enerjim, gücüm yok. Yaşım çok genç, daha yolun başındayım, yaşayacağım çok şey var. Daha neler göreceğim, bunlar ne ki... ne kadar kolay söylüyorlar bunları bana. Artık bunu bana yükleyerek çektiğim acılara karşı hissizleşmemi istiyorlar. Tamam belki de doğru belki de hayatın gerçekleri bunlar fakat, ben yolun başındayım ya hani, yaşayacağım çok şey var bunlar neymiş ya hani... hah işte o yüzden bilmiyorum ben öyle hedeleri. Çizgifilm izliyorum lan ben çizgifilm, ne kadar kötü kalpli olabilirim ki? Benden ne bekliyorsunuz ya da, melakelik mi? Nasıl doğru insan olunuyor, nasıl "normal" insan olunuyor allasen biri bana söylesin. Yok oluyorum artık, doğum sancıları mı bunlar, yoksa ölüm mü... bilmiyorum bilmiyorum hiçbir şeyi bilmiyorum. Kitap okuyorum, yok oluyorum kitapta, bir oluyorum. İçime işliyor hikayeler. Fantastik kitaplar okumamı kibarca yasakladı doktorum, kendini gerçek dünyadan çok soyutluyorsun, bence okumamalısın dedi. Ben kendimi o dünyalara atmazsam öleceğim asıl. Ben bu dünyaya ait olmadım ki hiç. Bu dünyadan olmadım ki. Hastayım, ölüyorum. O kadar da sağlıklıyım ki bir taraftan, allah kahretsin, sağlığım ölümüme neden olacak. Kimliksiz olmak istiyorum, tıpkı kişiliksiz olduğum gibi, kimliksiz de olmalıyım bence ben. Ben kim olduğumu hiç bulamadım ki zaten. On dakika mıydı mutluluğun süresi? Kendimi bir böcek götü kadar bile değerli hissedemediğim ana, on dakikada mı geçecektim, tanrıça gibi salınırken? Rüya göremiyorum sözlük, uyuyabilsem belki göreceğim. Babaannemin 40 yıllık uykusuzluğuna kafa tutar oldum. Aynı doz ilaçlar alıp "kim önce bayılacak" yarışı yapar olduk. Kimse bayılmadı. Aynı psikiatriste gidiyoruz babaannemle. Dedem öldü, yasında boğuldu babaannem. Doktora dedim ki "babaannem uykusunda dua okuyor, uyanıkken sürekli kuran okuyor. O inancına sığınıyor, benim bir inancım bile yok." Bana dedi ki "sen de alkole sığınıyorsun depresyon? Ben ikisinin arasında bir fark göremiyorum eğer sığınmak olarak bakacaksak" haklısınız hanfendi, çok haklısınız. Ölüyorum sözlük. Ve bu fiziksel değil. Sen de ne kanatırsın içimi be şarkı.

insanlar geç kalıyor sorumlusu ben oluyorum.

izmite giderkenki en büyük hayalim istanbula uğrayıp vodafone arenayı görmekti, fakat olmadı. şu an memlekete dönüyorum. inşallah başka zamana artık.

patlıcandan nefret eden ben patlıcanı sevmeye basladım allahım nelere kadirsin

ulan bir kuzenim var evlendi boşandı iki küçük kızı var. baba evine döndü boşanınca dayımla yaşıyorlardı. aynı binadayız. beş sene falan oldu. çocuklardan biri 9 biri 11 yaşında şu an. kuzenim tekrar evlenmeye karar verdi. kızların babaları çocuklar üvey babayla yaşasın istemedi, yanına aldı kızları. kuzeninde kızlarını yanına almak gibi bir derdi yoktu zaten. onlar gidince dayımda evde tek kaldı, iş yerine yakın bir yere taşındı. sonrasında bende daireye girdim kiralık ilanı yapıştırcam, bir iki eşya var evde. çocukların odasındaki komidin falan var. çekmecesi de açık, gözüm daldı lan içine bir baktım ki kızlardan biri "annemi hiç affetmiycem" yazmış. ulan o kadar içime dert oldu ki uyuyamıyorum günlerdir. kim bilir ne kadar üzülüyorlar kızlar, aklımdan çıkmıyor. 9-10 yaşında çocuklara bir annenin kurdurduğu cümleye bak. dert diye kafaya taktığım her şeyi siker atar.

sikeyim böyle işi de böyle hayatı da amına koyim

bazen bir yazarın sayfasını açıyor son entirilerine artıyı basıyorum. kim olduğuna ne yazdığına bakmadan hemde. mutlu oluyorsa ne güzel.

çocukluğum hep bişeylerin ozlemiyle geçti. 10 yaşında düzenli olarak çalışmaya başladım.10 yasindan once de ayakkabı boyaciligi ve simit satmisligim da vardi ama onları hevesli yapmıştım onları saymıyorum. 9 kardeşiz nedendir bilmiyorum ama 3 büyük abim de çok küçük yaslarda calismaya başlamışlar.çoğu çocuk gibi oyuncak sahibi olamadım bisiklet sahibi olamadım.okuyamadim da aslında bu tembel bi cocuk olduğumdan değil ben hep çalıştığım için okul dışında pek bi zamanım kalmıyordu. ben kendime zaman ayırmak için okuldan kaçıyordum.kaçıyordum dedigim kimi derslere giriyor kimine girmiyodum.hiç unutmam bi ara matematik hocam oğlum sen okulun yolunu unutmadın mi bugün noldu da geldin demişti olay bu raddeye vardı siz düşünün ne kadar gitmedigimi nasıl toparlarım bilemiyorum ama su an bile istediklerimin yüzde 90 ı gerçekleşmiyor hep bi yarım hissediyorum kendimi hem mutsuz yorgun yarın ne olacağını bilmiyorum hiç bir planım yok sadece ani yaşıyorum herseyi akışına bıraktım umarım bigün hersey gönlumce olur.

amına koyim otobüste karşıma oturan kıza aşık oldum. tek yapmam gereken numarasını istemekti. cesaretsizliğimi sikeyim. itirafım bu kadardı teşekkür ederim.

cok ilginc seyler yasiyorum bir yerde cok buyuk hatalar yapiyorum ve bu beni uyutmuyor yorgunum kizginim mutluyum mutsuzum her anim degisiyor istemedigim kararlar aliyorum kendime bile ses cikartamiyorum sus diyorum yaptin bir hata iliskim bitti iliskisi olan biriyle iliski yasiyorum niye yapiyorum bilmiyorum istemeden bir sehirden ayrildim mutluyken mutsuzluga geldim yine zorla ben haric herkes benim hakkimda karar kilabiliyor cok zor durumdayim deliriyorum icimi dokmem lazim napabilirim bilmiyorum ve caresizce hatalarima hata ekliyorum son virajdayim ya biri vurur beni ya da ben kendimi

geçen sene mezuniyetten sonra takım elbisem eski sevgilimde kalmıstı tabi biz ayrıldık.takım 6 aydır filan ondaydı 2 gün önce ortak bi arkadasımız takım elbisemi getirdi.hala o kokuyor gibi cebinde toka vardı hala o varmıs gibi kokuyor. dün gece ceketle uyudum özlediğim kokusunu bulmuscasın.korkuyorum ondan da geçerse kokusu

yine yenildik be

öfke kontrolüyle ilgili ciddi problemlerim var. birincisi, duysanız güleceğiniz, saçma sapan şeylere sinirlenebiliyorum. ikincisi de bu öfkenin üzerinden gelemiyorum. hatta öfke kontrolü için yapılması gereken şeyler, (en basitinden derin derin nefes almak mesela) o sırada beni daha da sinirlendiriyor. bu hem ilkel, hem de bana zarar veren bir şey, farkındayım. ama elimden bir şey gelmiyor. bu sorunu birine anlatmayı denediğimdeyse işe yarar bir sonuç elde etmediğim gibi, tuhaf tepkiler de alıyorum. bu yüzden burada paylaşmak istedim en azından kendimi biraz daha iyi hissedebilmek adına.

körüm. göremiyorum. karanlığın öyle bir yoğun hali ki, dokunabiliyorum. aklımı testereyle lime lime ediyorlar ve bu sese dayanamıyorum. yine sancılar, ağlak bir halde kafamı duvarlara çarpıyorum. annem meşgule alıyor, aramıyor geri. bir sigara daha yakıyorum. bekliyorum arıyor. "anne" diyorum. "kedim ölüyordu bugün. ben seni anladım bugün, affettim. farkettim ki, iyiliğini isteyerek sana muhtaç bir cana attığın bir adım onu öldürebilirmiş. bir et parçasıyla kedimi öldürüyordum anne ben bugün. istemeyerek. sen de iyiliğimi istedin de yaptın, ama olmadı di mi anne?" dedim. sustu. sustuk. devam ettim "hani ben mükemmelliyetçiyim ya anne, olaylar kontrolümden çıkınca aklımı yitirirdim ya hani. ölüyordu kedim anne bugün. hani depresyon, dedim. durdursana ölümü, dedim anne. sevgimle durdurdum anne ben ölümü. sabahlara kadar sevdim de durdurdum." sustu. devam ettim, inatla "anne hani seninle konuştuk ya 4 gün önce en son. bana sesin çok iyi geliyor, demiştin. ben o gün yoğunbakımdan çıkmıştım. geçen cuma intihar ettim ben anne" dedim. "ama iyiyim, merak etme. üzerime 30 yaşın ağırlığı çöktü ama iyi anlamda" dedim "iyi bok yedin aferin. misafirlikteyim sonra konuşalım" dedi. kapattım. bir sigara daha yaktım. sesini ne zaman duysam kokusu gelir buram buram burnuma. çok özledim anne.

buraya defalarca yazıp yazıp siliyorum, kime ne anlatıyorum ki

gecenin birinde bir demlik çay devirdim zombi gibi dolaşıyorum ortalıkta şimdiye 7.rüyamda olmam lazımdı

en büyük kabususumu tekrar tekrar yaşatan bir uykudan uyandım bu sabah. gerçekmiş gibiydi, işin kötü yanı da bu aslında gerçekti. gözlerim doldu evet sabahın bu saati aptal bir kabus yüzünden hemde. bazı şeyleri bilmek ayrıdır görmek ayrı. ben gördüm. sadece uykumda değil gerçekte de ve ağır çekimde tekrar yaşadım bu sabah. böyle kabusun abv.

bu sabah çok erken bi saatte eski kız arkadaşımı rüyamda görüpte uyandım. sol tarafım uyuşmuş ,gözlerim nemli ve yaşlıydı sanırım hala seviyor ve özlüyorum onu. beraber geçirdiğimiz 3 yılın sonu böyle olmamalıydı. 4 aydır yanımda yok. neden anlattım bilmiyorum umarım bi yerde denk gelirde okur bu yazdıklarımı

yaşım 19 değil 16 ve erkek değil kızım aslında...

her aynaya baktığımda gülümsüyorum. gülme provası gibi, ciddi ciddi gün içinde gülerim belki diye tepki şeklinde gülücükler atıyorum.

sevgilisi olan biriyle iliski yasiyorum ikimizde memnunuz ilk basladigimizda benimde sevgilim vardi oda biliyordu ve ona ragmen yasadik ilginc bir diyolog gecti sevgilin sorun yapmaz demi dedi yok dedim ama senjb ki duyarsa ikimizi vurur herhalde dedim cunku yasi 29 kiz 26 ben 22

gündüz maç yapıyorum yetmiyor akşamları deliriyorum maç yapmak istiyorum çözüm yolu bulun şuna