asosyal itiraf

- Kendimi hep diken üstünde hissediyorum. Bilinçli ya da bilinçsiz. Hep tetikteyim. En ufak sese koşup bakıyorum. Asla çift kulaklık takıp son ses bir şey dinleyemiyorum. Dinlemişsem bile çok çok nadirdir ses sonda değildir. Her an bir şey olabilir müdahale etmem gereken. Bazen yüksek televizyon sesine bile koşuyorum. Az önce de koştum. Anlık dert değil de durup neden böyleyim diye düşününce üzülüyorum sonra da düşüncelerimi başka konulara kaydırıyorum. - Çok mutlu olduğum anların hemen peşinde bir hüzün kaplıyor beni

yakın ve uzak çevremde duygusal ilişki içinde olan insanlardan adam akıllı örnek alabileceğim, ne güzel ilişkileri var diyebileceğim bir örnek olmaması beni gittikçe umutsuzluğa düşürüyor. çoğu da erkeklerin beceriksizliği, aşırıya kaçması, dürüst olmamaları vb. Sosyal medya çiftleri var evet, belki ilişkileri görünenden daha iyi ya da daha kötü mühim değil, tanıdığım şahit olduğum birilerinin saf mutluluklarına tanık olmak istiyorum. Bugün dinlediğim bir söyleşide “sizi mutlu edecek biri gelmeyecek. İçinizdeki mutluluğu artıran veya azaltan birileri olacak. Mutluluğunuzun ilk kaynağı sizsiniz.” mesajını aldım. Arkadaşlıklarıma, aileme ve diğer iletişimlerime bir de bu yönde bakmaya çalışacağım. Allah bize, şükrünü eda etmekten yorulacağımız hayırlı güzel mutluluklar versin. İyilerle karşılaştırsın ve iyilerden etsin. 🍉

Bu güne kadar ikili ilişkilerimde asla yüzüm gülmedi. İlkokuldan tanıdığım biriyle lisede sevgiliydik ve her şey çok güzel geçiyordu zamanla tüm ailesiyle tanışmıştım benim ailem de onu tanıyordu üniversite dönemlerimizdi ve uzaklıktan şikayetlenip durduk yere ayrılmak istedi sonra arkadaş kaldık derken bu süreçte sürekli aldatıldığımı öğrendim ve arkadaşlık da son buldu. Daha sonra üniversite bitince şans eseri biriyle tanıştım biraz ilişki ilerleyince ailemle tanışır mısın yaza evlenelim konuşmaları başladı ben kabul etmediğimde ilişkimiz devam etti beklerimler vs bayram için memleketine gidip geliyordu ara ara da öyle aile görüşmesi diye gidiyordu bir gün benim bir cenazem varken ben evlendim desem naparsın dedi bir daha seninle konuşmam tabiki dalga mı geçiyorsun dedim ve şaka yapıyorum gül diye falanlar filanlar aylar sonra boşanmış ve ben evlendim boşandım konuşmaları yıllar sonra aynı insanı tanıyan bir hemcinsimle o telefon konuşması yaparken denk gelip kulak misafiri oldum 5 kere nişanlandığını ve 2 kere daha evlendiğini öğrendim 😂 Daha sonra yeni biriyle tanışayım dedim her şeyi atlatınca sosyal medyadan konuşmaya başladık ama görüşmek için cesaret edemiyordum 5 6 ay sonra cesaret ettim hadi bi cesaret dedim görüşelim dedim aynı gün ortak tanıdığımız birine denk geldim ve evli olduğunu çocuğu olduğunu öğrendim tanımadım Daha sonra iş yerimde yeni başlayan biriyle tanıştım psikopat alkolik uyuşturucu bağımlısı olduğunu öğrendim Her şeye küsmüşken hayatıma biri girdi rastgele bir kafede karşılaşmışız beni beğenmiş ve bulmuş sosyal medyadan bana hep anlayışlı ve açık olması beni çeken şey oldu tanışmamızın 2 3. Ayında ailesinden kuzenleri kardeşi tüm arkadaşlarıyla tanıştırdı yaşım dolayısıyla ve güvendiğim için artık korkmuyordum 1. Yılımızdan sonra aldatıldığımı öğrendim ve kızın bana ulaşmasıyla daha sonra çok çabalar çok uğraşlar sonucu affettim her şeyi aştık 1 yılın sonunda nişan yaptık 6 ay bile geçmeden bir arkadaşıyla olan konuşmalarında arkadaşının ona birilerini ayarlamaya çalıştığı gibi ayarsız konuşmalara denk geldim sonrasında ben yine hayattan koptum buralardayım Çok uzun ama buraya bunu bırakıp zaman zaman kendime bunu yapmamam gerektiğini hatırlatmak için uzun uzun yazdım

olm annemle babama arada çok kızıyorum ama iyi ki benim annem babam olmuşlar ya harbiden iyi ki benimsiniz aşırı aptal biri olmama rağmen hâlâ kapıya da koymadılar yemin ederim ağlıcam çok seviyorum.

Bugün sınavda yanıma oturmak için bir arkadaşım izin istedi ve bende haliyle kabul etmiş bulundum.Sonrasında arka sıramda oturan arkadaşımla ders çalışırken bana sürekli sorular sordu ve oturmasını genişleterek biraz kişisel alanıma girmiş bulundu.bu hareketi karşısında dışardan bakılınca yakın gözüküyor olabileceğimiz düşüncesi o an moralimi bozdu ve ona biraz uzak oturmaya çalıştım. önceki sınavlarda bana ve arkadaşlarıma yardımcı olan biriydi ve bu yüzden sınav kağıdımı görebileceği şekilde yerleştirmiştim ama algılarımı ona öyle bir kapatmıştım ki benden istediği kopyayı o an ona veremedim ve bu durum hocanın bile dikkatini çekti. sınav çıkışında olanları arkadaşlarıma anlattığımda onun biraz flörtöz olduğunu, boş yere üzülmememi söylediler.genel anlamda bana yapılan iyiliği asla karşılıksız bırakmam ama sınavdan önceki tavrı ve o an ki gereksiz yabaniliğim bir araya gelince böyle saçma sapan bir durum oluştu.normalde yabani biri sayılmam ama bana bu hissi veren insanlara da nedensiz duvarlar örüyor gibiyim.hislerime de sezgilerime de güvenirim ama umarım olay hiç de düşündüğüm gibi değildir.

bir miktar iç dökme seansı. yine hayatımın sıkıntı yaşadığım bir dönemindeyim. daha önce benzeri şekilde defalarca kez böyle zamanlar yaşadım. yaşaya yaşaya, en hızlı ve en etkili çözümleri de olay daha kötü bir hal almadan engelleme yollarını da öğrendim. ama her defasında insan aynı şeylerle karşılaşmaktan bir miktar bıkıyor. daha güzel bir hayat yaşayabilirdim hissine kapılıyor. kaldı ki, bu bıkkınlık karakterimde de tahammülsüzlüklere sebep oluyor. eskiden çok daha sabırlı bir insandım. artık tüm sorunlarımı anında çözebilmek istiyorum ve çözülmeyen şeyler bende ciddi takıntı halini alıyor. ama hayat denen yerde bu da pek mümkün bir şey değil. kendi adıma hatalarımı kabul ediyorum, bazı şeylerin bu noktaya gelmesinde benim de emeğim olduğu aşikar. zaten hayatta hep kendimle sorun yaşamışımdır. herkesin bir düşmanı vardır, benimki de ta kendim işte. bu sebeple bazen hayatımdaki insanlara da duygusal zararlar verebiliyorum. bunu fark ettiğimde durmam gerektiğini biliyorum, hatta durabilmek için de çok çaba sarf ediyorum. sonra bir şeyler oluyor, kendimi tutamıyorum. bu konuya çözüm aramaktan da sıkıldım. bazen bir şekilde kendimi durduruyorum, hatta çoğu zaman. ama bir defa duramayınca, o bir defa başarısız olmanıza yetiyor. bunun sebep olduğu şeyleri görmek beni üzüyor, kendime karşı da sinir sahibi olmama sebep oluyor. dedim ya en büyük düşmanım kendim diye, bugüne kadar hayatımda çok şeyi mahvettim. beş kere hayatımın altını üstüne getirdiysem, altı kere de yeniden bir hayat kurdum kendime. her defasında bir öncekinden daha iyisini başardım ama daha çok yoruldum. bu kez yeni bir mahvoluşa gönlüm razı değil. çünkü zaman geçtikçe, o yeniden tesis için ihtiyaç duyulan enerjiyi yitirmeye başlıyorum. bir noktada vazgeçmekten korkuyorum ve kaybetmek istemediğim değerli şeyler var bu kez. hep kendimden söz ettim, biraz da çevremden etmem lazım. aslında çevremde beni seven çok fazla insan var. ne zaman sorun yaşadığımı fark etseler bana yardımcı olmaya çalıştılar, dönem dönem yaşanan aşırılıklarımı, kavgacılığımı, can sıkıntımı, yabaniliğimi bir şekilde tolere etmeye çalıştılar. ailem, arkadaşlarım, her sorunlu dönemde yanımda olduklarını hissettirmeye çalıştılar. artık bu tür zamanların sinyallerini çok rahat algılar oldular, benden bile kolay algılıyorlar. şımarıklık değil bu onlara yaptığım. bu yaşananlar şımarık bir karakterin, her yaptığını görmezden gelmelerini bekleme isteği de değil. aksine sevdiğim insanlara çok değer veririm. hani olur ya, ihtiyaçları olur, her an onların yanında olmaya da çalışırım ve kolay kolay sevdiğim birini kırmam, iyilikleri söz konusu değilse. belki de bu yüzden her defasında beni geri kazanmaya çalışıyorlar bilmiyorum. ya da sadece sevgidendir. beni sevmeleri için ne sebepleri olduğunu bazen anlayamıyorum zira. dilim genelde çok sivridir benim. hani ben dobra insanım diye gezinen ve insanları dilleriyle acıtanlardan da değilim ancak yeri geldiğini düşündüğüm anlarda en acı doğruyu söylemekten de kaçınmam. bunu da genelde iyilikleri için yaparım. bazen yanlış anlaşılsam da. zaten hata yapmaya çok meyilli olduğum için sevdiklerimin de beni eleştirmesinden gocunmam, tabii yalnızca sevdiklerimin. göremediğim bir şeyi görebileceklerine inanırım. tahmin edilemeyecek büyük kibrime rağmen sözleri benim için önemlidir. başta belki kibrime yenik düşer reddederim ama o konuyu kesinlikle enine boyuna düşünür, yanlış yaptığımı düşündüğüm noktayı kabul ederim. her neyse işte. kendimden çok söz ettim. normalde sevmem. bazen çok bunalıyorum. bazen zorlukla yürüdüğümü hissediyorum. özellikle de kendimle uğraşmaktan etrafımı görememekten bıkıyorum. kavgadan ise bin defa bıktım. artık bu hayattan istediğim tek şey dinginlik ve huzur. bunu nasıl elde edeceğimi bilmiyorum. ama bu huzuru beraber sürmek istediğim biri var. en azından o bana ışık olur diye umuyorum. yolumu aydınlatırsa bu kez ellerimle huzurlu bir hayat yaratmayı umuyorum...

Of kafayı yiycem

kişisel tarihime not bırakma babında yazıyorum; dün uzun zaman sonra çok güzel bir gün geçirdim. zira şu lanetli sözlük üzerinden tanıştığım ennn delikanlı adamla ilk defa yüz yüze geldik, kahvesinden çikolatasına, çayından böreğine, kokoreçinden ayranına/şalgamına kadar dolu dolu bir 8 saat öylece geçti gitti. günün sonunda sosyal pilin tükenmişti. uzun zamandır buralara fazla uğramadığını bildiğimden kim olduğunu söylemeyeceğim ama bu entryi yarın öbür gün görünce ben kimi kast ettiğimi bilirim zaten. her şey için eyvallah agacım, eşsizsin. ayrıca medar-ı iftiharımız da vardı, o da çok harbi bir kadındı. mahçup etti, bize hediye ettiği şeylere bayıldım. kullanmaya kıyabileceğimi sanmıyorum :d neler neler konuştuk bir ben, bir onlar biliyor. hiç susmadık lan. valla çok iyi geldi ya. bir ara ben onlara bo burnham izlettim, sonra agaların bir tanesi de çıkarttı bana george carlin'le karşılık verdi. gollere bak. ortamın kalite, kaliteeğğ... olur da bunu okursa diye agaya not: agacım sen o ikinci kalktığımız yerden (börekçi) çıkarken hesabın tamamını üstlendin sanıyon ya, o iş öyle değil. ben sana kesene bereket kardeşim derken cebine de bir parça nakit attım, sen de fark etmedin. (yanımızdaki şahanelik de bu duruma güldü zaten o an.) daha sonra elini cebine attın, yine fark etmedin. muhtemelen kendi paran sandın onu. bu da böyle bir fırlamalılığımdı, özür dilerim hajshfjagfsah

Alabama eyaletinde bir mahkum ilk defa nitrojen gazı verilerek öldürülmüş. Ölüm cezası uzmanları prosedürü insanlık dışı bulmuş. İşe bak lan ölüm cezası uzmanı olasım geldi. Darısı ülkemizin başına derdim ama önce adalet lazım biz gider masumları falan idam ederiz. O değil de seri katilleri izlemeyi özlemişim bi tur ted bundy izliyim bari

Şaka maka ben galiba harbiden asosyalim. Aydınlanma yaşıyorum şu an. Kendime zorla itiraf ediyorum bunu. Ha bir de şikayetçi olduğum her şeyin sebebi de asosyalliğim sanırım. Ah ulan Bilsen ah😬

Sen üzülme diye sessizce gittim gömdüğüm yerden, sakın bana darılmayasın...

Aşığım çok.

Sanırım ben melankolinin köpeği olmuşum. Klasik müzik deniyorum, metal deniyorum, caz deniyorum.. yok olmuyor. Eninde sonunda kendimi Müslüm, Güllü ya da türevlerini dinlerken buluyorum. Modumuz budur

az evvel kendi kendime düşünürken birçok başlık arattım, hangi başlığı arattıysam kilitli çıktı. bir an sözlük bozuldu sandım. çk krktm.

okursam etkisinden çıkamam dediğim ertelediğim kitapları okuma karar aldım biraz önce. zaten yeterince çökmüşüm kitaplardan da darbe alacağımı sanmıyorum. başlayamazsam eğer bu da benim kendime korkaklığım olsun.

Çoğu üçleme veya serisi olan filmlerin son filmini izlemem. Ben sonları hiç sevmem çünkü.

Yorum turuncusunu çok seviyorum. Onu görmek isteyince rastgele birine yorum atıyorum ki o da bana yorum yapsın ben de turuncu göreyim. Böyle böyle turuncumu kendim oluşturuyorum elden beklersen gelmiyor. Not: Son attığım yorum bu duruma dahil değil, sözlük başlık hatalarına yaptığım göndermeli sahici bir yorumdu.

cok terk ettim. fazla ah aldim ve bunun bedellerini oduyorum.

Biriktirdiğim tüm parayla beyefendiye gs storedan hediye bakıyordum. Birden kolumdaki bilekliğe ilişti gözüm. Sonra içimden bir ses o takmıyordur ki neira dedi. Kontrol etme gereği duydum. Basit bir şey gelebilir size. Ama benim için önemliydi. Hatta batıl inançlarım bile var çıkarınca ayrılırız vs diye. Alındığı günkü heyecanı falan hatırlıyorum şimdi o videoyu. Her neyse ya love bombing işte. Bir gün adım atarız sanıyorsun tekrar o günlere. İtirafa gelince sanırım tam bir itiraf değil ama ben kırılıyorum. Özellikle böyle küçük detaylara çok kırılıyorum. İtiraf mı bilmiyorum.

Bu başlık da burada olmazsa olmuyor zaten... neyse. Gül üreticilerinden sevgililer günü yoğunluğu başlamış. Ben belki ilk kez alacaktım.. yalan olduuu yalan olduuu. Kalbi kırık bir ben

Bir derdim var içime sıkıntı veriyor. Kalp atışlarımı hızlandırıyor. Kimseye anlatamıyorum sadece içimi buraya dökebiliyorum. Sanki aldığım nefesim yarıda kesiliyor. Umarım geçer bu his. Anlatamadıkça doluyorum doldukça boğuluyormuş gibi hissediyorum.

Sabrımın sınırına yaklaşıyorum.

itiraf edemediğim çok şey var ...

(bkz: asosyal sözlük) çok eskiden beri takip ettim instagramdan falan girmeye de cesaret edemedim o süreçte ama kendimce güzel bir zamanda girdim. çoğu şeyini kullandım bilgi edinmek olsun, soru sormak, güzel arkadaşlıklar kurmak. tam zamanında uçmuşum, uçtuktan sonra da uzaktan baya takip ettim (kaos, kavga, iğneleyici başlıklar vs.) tadı tuzu böyle şeyler insan olan yerde sorun bitmiyor maalesef. demek istediğim iyi dönemine denk gelip bir şeyler yaşadığım, yazdığım için mutluyum. not: kimse bilmeden tanıdık olup ara da gezinmekte ayrı zevkliymiş :)

bazen kendimi bana değer veren insanlara karşı davranışlarımdan dolayı çok boktan biri gibi hissediyorum. onları umursuyorum ama bazen aşırı düşüncesiz, bencil biri oluyorum ve bunun farkına vardığımda geç olabiliyor. onlar bana değerlerini gösterirken ben umrumda değilmişim gibi durup onların canını sıkıyorum. ben bazen bana verilen değeri bile mahvedebiliyorum ve sürekli yalnız hissetmekten yakınıp kimseyi tamamen yanıma yaklaştırmayıp kendimi yalnızlaştırıyorum.

Çok gerginim, gereksiz gerginim ve hiçbir yere ait hissedemiyorum. Yamaçtan aşağı fütursuzca yuvarlanan bi kaya parçası gibiyim. Eskiden buraya gelip saçmalamak, yazılanları okumak hoşuma gidiyordu. Artık burası da tat vermiyor. Benim biraz kendi içime sinip bazı şeyleri düzeltmem gerek.

Bazen o kendi kendini ölürürdü bende onu izlerdim ben kendime değil ona acırdım

selam sözlük. ben 3 senedir unutamadığım ne istediğini bilmeyen o adamı hayatıma bir anda giren insanla unuttum. nasıl başardım bilmiyorum ama yaptım, ha şu an çok mutlu muyum? henüz değilim. anksiyete sahibi biri olarak kendisine belli etmesem de hayvan gibi korkuyorum. yeni sevgili olduk ama şu an duygularımın haddi hesabı yok.. bana şans dileyin, her şey güzel olsun. hepimiz bunu hakediyoruz çünkü.

içimdeki çocuğu öldürmedim ama odasından çıkmayan bi asosyale dönüştü

Lise 2 den beri en az haftada iki defa akşam çökerken mezarlığa giderdim. O zamanlar sigaraya henüz başlamıştım. Sallana sallana mezarların arasında dolaşır sonra bir tanesinin ayak ucunda oturur yakardım bir tane. Sonra konuşmaya başlardım içimdeki sıkıntıları anlatırdım mevtaya ses etmezlerdi ama dinlerlerdi. Dinlerlerdi herhalde? O kadar geliyorum sohbet edip dua okuyorum dinlemeyecek mi? Çevrem ve arkadaşlarım da yok değildi ama ben yalnızlığı seçerdim, severdim. Yerin altındaki insanın bana faydası olmadığı gibi zararı da yoktu, belki de en büyük etken buydu. Onlara hayallerimi yaşadıklarımı anlatırdım bir nevi suya konuşmak gibi bir şeydi bu. Daha sonra dualarla son bulurdu. Beni dinledikleri için naçizane teşekkürlerimi iletir aleykümselam der giderdim. Üniversite yıllarında bunu yapamadım, taa ki bugüne kadar. Boş boş kasabayı gezip arabayı yıkadıktan sonra hele bi gideyim tekrar dedim. Boş olan yerler de dolmuş iyice. Yine bir tanesinin dibine çöktüm kendimi takdim ettikten sonra aklıma gelen şeyleri döktüm. Ama o kadar şey birikmiş ki kalkarken akşam olduğunu farkettim. Rahatlamıştım. Şu tatil bitmeden bir kere daha yapma dileğiyle..

ailemi sevmiyorum. aileleri sevmiyorum , büyükleri sevmiyorum başkasının annesini babasını da sevmiyorum

Grup seksi bi türlü sevemedim sözlük 🤦‍♂️ bana şey gibi geliyor; hani bizim memlekette insanlar b.k yese "yaa geçen bi bal getirdiler nasıl yedim var ya" diye ballandıra ballandıra anlatırlar ya hah işte öyle.

bazen bazı şeylere o kadar çok maruz kalınca mesela buradaki bazı yazarlar ve söyledikleri samimiyetsiz ve yalan şeyler. abi bunları gördükçe ve doğrusunu da bildiğimden hassktr ordan diye diye bakıyorum. sonra da uzaklaşıyorum buradan. çok okumamak lazım yani. yapmayın allah aşkına ya bu kadar da kendinizi farklı tanıtmayın vallahi manyak olursunuz.

Eski eşimin beni aslında aldattığını öğrendim enayi gibi hissediyorum ve içim çok acıyor Kalbimde çiçekler açtırırdı şimdi orasını kutu bir bozkıra çevirdi

seni ne ara rüyamda görecek seviyeye geldik pardon?

Gece yatmadan önce söyleyemediğim sözler kadar yapamadığım espriler de aklıma geliyor :(( çok üzülüyorum sözlük

davut güloğlu dinliyorum

Geçenlerde 21 yıllık şoförlük hayatımın ilk kazasını yaptım. Hemde en mutlu anımda, yuvama doğru giderken. Aniden önüme fırlayan bir köpeğe çarpmak zorunda kaldım. Ben çarptıktan sonra köpek hızla olay yerinden kaçtığı için onu alıp bir veterinere götüremedim. Arabamda yaklaşık 25 bin TL'lik bir hasar meydana geldi. Bu yüzden köpekte oluşan hasarın boyutunu düşündükçe omuzlarıma ağır bir yük çöküyor. Tamam oradan kaçarak uzaklaştı, ölmedi belki ama kim bilir ne oldu? Olay yaşandığı günden beri her gece uyumadan önce kaza anı gözümün önüne geliyor ve hâlâ elim ayağım titriyor. Bu durumdan ilk kazam olduğu için mi yoksa bir canlıya çarpmış olduğum için mi bu kadar etkilendim bilmiyorum. Uzman bir arkadaşıma konuyu açtığım zaman bana; "kaza anında yapabileceğin başka bir şey var mıydı, kurtarma şansın var mıydı" şeklinde sorular sordu. Olay anında çift şeritli bir yolun sol şeridinde ilerliyordum ve sağ şeritte bir araç daha vardı. Dolayısıyla diğer şeride geçme şansım yoktu ve olay aniden gerçekleşti. Ne kadar fren yaparsam yapayım ki buna motor freni de dahil kazaya engel olamadım. Kendime sürekli acaba biraz daha yavaş gidiyor olsam köpeğe çarpmadan durabilir miydim sorusunu soruyorum ve bu soru içimdeki vicdani yükü hafifletmiyor. Yani yapabileceğim bir şey varmış ve o da daha yavaş gitmekmiş gibi geliyor bana. Belki köpeği bir veterinere götürme şansım olsaydı ve ondan köpeğin iyi olduğunu duymuş olsaydım şu an bu durumda olmayacaktım. Umarım iyisindir dostum, hakkını helal et...

İki seçenek arasında tercih yapacağım zaman canımdan can kopuyor sanki ya. Hep eksik hissediyorum kendimi. Neredeyse fiziksel acı çekeceğim..

Gözlerimin önünde olmaktan korktuğum kişiye dönüşüyorum elimden bir şey gelmiyor korkutucu ve üzücü

Kendime bile itiraf etmekten korktuğum şeyi buraya yazicam belki hersey daha değişik ilerler. Ben artık sevmekten ziyade sevilmek istiyorum. Sevmenin ne olduğunu tattım ama sevilmek nasıl bir duygu bir türlü tatmadım. Sevilmek düşüncesi bile içimi kıpır kıpır ederken gerçekten sevilsem neler olucak. Bilmiyorum ama korkuyorum... Ben anne olmak isterdim ne zaman gözümü anlık kapatsam kucağımda bir bebeğin bana gülümsediğini görüyor ve onu hissediyorum. Göğsüm sızlıyor. Ben sanırım evlat edinicem baba olmadan evlat edinemez miyim olmaz mı ya da annem babamı ikna edip kardeş gibi alıp annesi gibi Ben mi baksam evet arkadaşlar topluma yeni bir psikolojik sorunlu birey getiririm hahha kendime neden itiraf etmeye korktuğumu şimdi anladım çünkü mantıklı gelmiyormuş neyse arkadaşlar uyumaya devam edin yasmin saçmalıyor biri bana bir yastık atsın dkdkfjjf

Daha fazla düşünmemek için uyuyorum.

bir gün bile geçmiyor. elimde sigara ile oturuyorum. kül bazen yere düşüyor. siklemiyorum. elime düşüp yaktığı da oluyor. eskiden olsa elimi bi kaçırırdım. kaçırmıyorum. her gün aynı şeyleri düşünüyorum. hep bir vakit var bilmediğim. o vakit oluyor ve başlıyor bu düşünmeler. ben bu kadar aptal olabileceğimi düşünmezdim. ama olunuyor. hayat bunu öyle bir yapıyor ki sana diyorsun ki ulan bu tanrılar falan olsa gerek benimle taşşak geçiyorlar. kendi kendime yapıyorum. tanıdığım tek tanrı benim. her gün aynı şeyler. herkes uyuduğunda, tek başıma kaldığımda her gün aynı. bazen diş fırçalarken, bazen yastığa sarıldığımda, bazen son sigaramı içerken. ama hep. hep aynı şeyler. hatalarım, kaybettiğim tüm ne varsa orada. bir mazoşist gibi kendime acı çektiriyorum. bir ibadet gibidir benim için bu. dinim bu allahım budur. az önce az daha babamı arayacaktım. baba bende birtakım problemler var falan diye. son anda kendime geldim. herkese o kadar laf söyleyip bu kadar da riyakar olurum öyle işte. erkek adamsın bak başının çaresine diyemedim kendime birkaç dakikalığına. iyi ama yine durdurdum kendimi. rezilliğe bak. onların mutlu bir çocuğu olmalı. bu depresif adam değil. olur da bir gün hatırlayan tek bir zerrem kalmaz diye her gün kendime olanları hatırlatıyorum. hiçbiri bundan yoksun kalmamalı. her şeyi hepimiz bilmeliyiz. bunlar bir anda olmadı. ama ben bir anda kaldım. bir an sadece. kilitledim her kapıyı. anahtarları da kapının altından iteledim. gelen giden de olmadı. bu hale büründüm. gelecek diye bir şey yok. hayalleri olan insanlara sinirleniyorum. mutluluğa alerjim var. korkuyor muyum bilmiyorum. neden korkacaksam. acı çekmelerim rol. onlar gibi acı çekip, onlar gibi mutluymuşum gibi yapıyorum. doğrusu sıfırım. hiçbir şey kalmamış. içi boşaltılmış, yağmalanmış bir dükkan gibiyim. raflarda kalan birkaç parça eşyadan hala yeni birileri gelir, ihtiyacı olan ne varsa alır gider. çok zaman geçti. onlarca gün, onlarca ay geçti. bir gün bile geçmedi. keşke acıkmak gibi bir şey olmasaydı. hiç aç kalmazdım. vakti geldiğinde eriyip ölürdüm. çok açım.

Günaydın. Buraya iç dökmeden niye geçmiyor hiçbir şey. Yazmadan etmeden. Kendi defterim bile kâr etmiyor bu kadar. Dün bütün gün ağladım. Sebebini sormayın çoğunun nedenini bende bilmiyorum. Şiş gözlerle hayatıma devam ettim işte. Arkadaşlarımı aradım. Konuştuk. Sakinleşemedim. Akşam eve geldim. Bitki çayları vs işte duş. Hiçbiri kâr etmedi. Bir anda boşaldı içimdeki hüzün. Geçen yılda tam bu zamanlardı sanırım üç aşağı beş yukarı bu zamanlardı. Derste bile pıtır pıtır döküldü gözyaşlarım. Ne oldu nerden geldi. Niye böyle oldu. Ciddi anlamda cehennemi yaşıyorum. Sürekli niye buradayım niye bu haldeyim. Neyi yanlış yapıyorum. Niye benim başıma geliyor. Burada olmak istemiyorum ama mecburum. Gibi bir sürü şey dönüyor kafamda. İnsanların hayatları böyle değil. Mutlular çok mutlular hem de. Ben kime ne yaptım. Sürekli bunu sorguluyorum. Hani sevilmek de bir rızk meselesi muhabbeti ya tıpkı öyle. Bir şeyleri yaşayabilmek de bir rızk. Yoruldum. Tükeniyorum. Motive falan olamıyorum. Canım sıkkın atamıyorum. Ve bir de dünyaya şans diye doğan bir kuzenimin hayatında bir gelişmeyi daha benden çok önce büyük bir keyifle yaşadığını görüyorum. Niye insanlar parmağını bile kıpırdatmadan çok mutlu olurken ben bu haldeyim. Niye. Moralim hep bozuk. Rüzgarlıyım. Ağlıyorum sürekli. Ama sürekli. Niye sürekli elde etmek için çabalamak zorundayım. Niye iyi gelen hiçbir şey yakınımda yamacımda değil. Her şey engel. Ben ne zaman bu prangalarda kurtulcam. Böyle bıraksalar o Fildişi kuleden uçurum kenarından denize atlarım. Düşmek isterim ölmek isterim. Son kez derim. Kurtuldum artık. Yok çabalamak yok tırnaklarınla kazımak yok. Hiçbir şey yok kurtuldum. Çok uzağım artık mutluluğa evet hep olumsuzdayım. Ama bir parça mutluluk yok hayatımda tutunabileceğim. Ben nasıl çabalayayım artık..

çok yoruldum artık kafamın içimin susmamasından artık bende mutlu olmak istiyorum güzel günler varsa artık beni bulsun yoksa ben bu hayatın yaşantısında pek yaşayamıyorum çabanın en üstünü verdim elimi çok çalıştım çok azmettim olması için ama olmuyor bu hayat bana hiç yaşanılası gelmiyor

küçükken buz kurt olmak isterdim.....

Birkaç ay önceki halime geri döndüğümü fark ettim. Sadece uyuyorum. Saatlerce uyuyorum hem de. Ders çalışmam, sorumluluklarımı halletmem gerek ama hiçbirini yapmıyorum. Bunun için psikiyatriste gitmiştim ilk zamanlar. Hap kullanıyorum birkaç aydır. Uzun zamandır aksattım ama bununla çok ilgili olduğunu düşünmüyorum. Tembel miyim her şeyden kaçmak için mi uyuyorum yoksa gerçekten bir sorun mu var karar veremiyorum. Başka bir psikiyatrist mi denemeliyim?

bir yazı insanı beş saat dalıp dalıp düşündürebilir sanırım veyahut bir yaz insan beş saat dalıp dalıp düşebilir bir bataklığa. fakat ben kışın alevinde yanıyorum artık. kendime itiraf etmeye korktuğum şeyler var. ben hiç olmadığım kadar hiçliğimdeyim son zamanlar. “allah’ım hiç iyi değilim. kronik yorgunluklar, düşkün acılar, hep sonralar. çoktan seçmeli sancılar, iç kanamalı hastalar ve piyasalar. sermayem derdimdir ve keynes bahsi çoktan kapandı, üzgünüm. mevlana gel dese de biraz tedirginim. bir ihtimal bekliyorum, bir ipucu ya da bir infilak!”

Yaşama hevesim yoktu ama kendimi bir şekilde kandırıp yoluma devam ediyordum ama artık bunu da yapamıyorum. Çok yoruldum, sadece çok yoruldum.. Dayanamıyorum kaldıramıyorum artık bazı şeyleri. Sineye çektiğim şeyleri artık çekemiyorum. Cama döndüm, kim bişiy dese hemen kırılıyorum. Şu koskoca dünyaya bedenim sığmıyor. Sanki her şey herkes bana karşı gibi hissediyorum. Yaşamak istemiyorum. Sadece ölmek istiyorum. Sonsuz bir uyku..

sahip olduğum tek kedinin eskisinden gür, şekilli şukullu çıksın diye makasla bıyıklarını kesmiştim. hayvanın bütün dengesi bozuldu, avuç kadar psikolojisi alt üst oldu. hep kendi halinde takılan munis bireyin içinden ele avuca sığmaz muzır bir canavar çıktı. burnunun kenarlarındaki bir tutam tel parçasıyla ömrünün sonuna dek evde terör estirip hayatı bana zindan etti. ne yazık ki, hitler'e her geçen gün biraz daha benzedi... sonuç itibariyle ben, özbenliğimi ve yaşama dair bütün ümitlerimi yitirdim; kedi, kediliğinden vazgeçip israiloğullarına lanetler savururken...