asosyal itiraf

Anneler ölmesin..

bugün arkadaşıma ağlayarak beni eve götürmesini istedim. neyse ki yağmur yağdığı için ağladığım belli olmuyordu. ama o beni arkadaşlarımın yanına bırakmayı tercih etti. onun ben burdan merhametini seveyim.

https://youtube.com/shorts/55-8oZYm3xE?feature=share Ben bu yaşadıklarımla ne yapacağım

Kocamın alyansını sattım yedim, o kaybettiğini sanıyor.

Sözlüğe ilk kayıt olduğum zamanlar alttaki whatsapp ,twitter simgelerine tıkladığımız zaman o kişiye oralardan mesaj atsbiliyoruz sanmıştım . Tıkladığımda hayal kırıklığı oldu xhhshshs

son zamanlarda cinayet işlemeye çok yakınım. kaldığım apartta üç tane arapla yaşıyorum. odalar ayrı ama ortak kullanım alanları var. ben hayatımda böyle medeniyetsiz ve sorunlu bir ırk görmedim. hepsi farklı orta doğu coğrafyasından geldi ama hepsi aynı. o kadar yüksek sesle konuşuyorlar ki, kulaklık takıp son ses müzik dinlesem bile, sesleri müziği bastırıyor. uyardığım zaman da bilerek kapıları sert kapatmaya başlıyorlar. kullandıkları tencereleri günlerce yıkamıyorlar. baharat kokusundan mutfağa girilmiyor. hadi Türkçe bilmiyor olabilirler ama temizlik ve nezaket evrensel ya. bunun hiçbir izahı olamaz. kontrat imzalamamış olsam defolup giderim. ilk başlarda kendimi sorguladım “aman alev ırkçlık yapma” vs vs ama sonra dedim ki asıl kendi ülkemde bana ırkçılık yapılıyor. işin medeniyet kısmını geçtim, eğitim konusunda durum daha ciddi. sınav kağıtlarını okuyamıyoruz, çünkü Türkçe öğrenemeden Tömer’den mezun oluyorlar :) sırf oturum izni almak için yüksek lisans yapıyorlar :) bunları ülkeye alanı ayrı seveyim bunlara bu kadar yüz verenleri ayrı seveyim, bunları üniversiteye alanları ayrı seveyim. bunları Türkçe öğrenemeden Tömerden mezun edenleri ayrı seveyim. bir gün haberlerde öfkeli Türk, ev arkadaşlarına dehşet saçtı diye haber görürseniz bilinki ki benimdir. AMAN ALEV YA BU ARAPLARI PEYGAMBER BİLE DÜZELTEMEMİŞ SEN Mİ DÜZELTECEKSİN?

İnsan bazen de kendi mutlu edilsin istiyor. Bazen de kendi gönlü alınsın istiyor. Bazen karanlık o yoldaki ışığı başkası olsun istiyor

eskisi gibi değilim artık. insan zaten her saniye değişmeye mahkumdur fakat akışkanlıklarından da çok zor vazgeçebilendir. mesela artık boş kuruntularım yok. ya da kafada kurmalarım. her şakayı üzerime de alınmıyorum artık. hüzünlerimin yerini mutluluğa bıraktım. insan bazen düşünmeden edemiyor. yoksa bana bu yaşatılanlardan dolayı mı böyleydim diye. yoksa ben gerçekten değiştim mi?

Evi düzenli tutmak komusunda oldukça başarısızım. Temizlik yaptığımda iyi yapıyorum ama evi baştan sona dip köşe temizleyemiyorum onun yerine parça parça yapıyorum günlere yayılıyor ve sanki asla tam anlamıyla temiz olmuyor. Canım sıkılıyor bu konuda. Sanki evi tam anlamıyla yuva yapamıyormuşum gibi.

mükemmel bir tiyatro sahneliyor gibi yaşadığımı fark ettim. içimde bana hükmeden benliğim bedenimi, mimiklerimi ve sözlerimi kuklaymışım gibi yönlendiriyor. muhtemelen içimde yaşadığım acılarımdan ötürü kendimi kandırıyorum ama ilk kez en azından mutlu bir kanmaca oluyor.

Kendimi 5 sene sonra bissürü ek binası olan dev bir akıl hastanesinin bahçesinde, hemşirenin koluna sıkı sıkı tutunmuş; yoruldum dönelim derken görüyorum.

lan hanginiz sövdü bana, rüyamda sözlük gördüm dün AHAHAEJHSHHSSJWJ

sevgili sözlük, ocak ayında hoşuma giden biriyle tanışmıştım. tabii karşıdan bir adım vs gelmedi ben kendi kendime hoşlanmıştım. o zamanlar çok düşünmüştüm adım atıp atmamayı, hatta burada konuştuğum arkadaşlarım da adım at demişlerdi. tabii ben o adımı atmadım ve az önce bir başkasıyla gördüm kendisini. doğrusu üzülmedim sadece tuhaf hissettim. acaba hayattan istediğim o kişiyi ben adım atarak mı bulmalıyım? kadınların adım atması olayı bana çok uzak geliyor maalesef. evet çağ dışı bir düşünce ben de zaten bu çağda yaşıyor gibi değilim de. neyse artık öyle bi içimi dökeyim dedim. ben hep böyle uzaktan mutlulukları izleyen insan olacakmışım gibi hissediyorum. öyle işte yine bana hüzün dolu bir gece yarattım. (bkz: amaan nasibimde olsa olurdu zaten ) gecenin şarkısı

üniversite okuduğum dönemde ara ara alışveriş yaptığım bir gümüşçü vardı. son gidişimde bir şeyler aldım kullandığım küpeleri istedi parlatıp vereyim dedi. ertesi gün gittim aldım, ufak bir takı poşetinin içine koymuş üstüne de "mehmet can parlayacak" yazmış. tabi küpeleri parlatmaktan bahsediyor. bu poşeti farkında olmadan yazıyla beraber yaşadığım yere getirmişim. aylar sonra çekmeden çıktı, şöyle bir yazıyı okudum; içimden umarım dedim ve masanın kenarına astım bu yazıyı. gün içinde gözüme takıldıkça umarım diyip devam ediyorum hayatıma. bu da benim kendi çapımda manifestingim :)

iş başvurularinin red dönüşlerinde kullanilan içi boş, standart ve adayın gelişimine yardımcı olmayan mesajlardan gına geldiği için ve ikcilara bir nevi laf sokmak için uygulama yapmayi düşünüyorum lakin içsel motivasyonum sıfır olduğu için ne zaman bilgisayar başına geçsem sıkılıp kapatıyorum. şu sıralar genel olarak bir şey yapasım yok, artik meslek seçimi konusunda kendimi sorgulamaya başlamak üzereyim ve bu miktar üzücü.

Ben bir aptalım. İflah olmaz bir aptalım. Sanaldan konuştuğum kişilerle gereksiz bir bağ kuruyorum. Sohbet sonlandığında üzülüyorum. sohbetin sonlanması gerektiğini biliyorum. Ancak üzülmekten de kendimi alamıyorum.

Gezi için gittiğimiz şehirde insanların içtiklerinde aşkı bulacaklarını inandığı çeşmeden turda bulunan insanlar içinde sadece ben içtim. Bu kadar.

Ne kadar da uzun bir süre ayrı kalmışım burdan

9 yaşındayken altıma sıçtım.

Lise 1 de 30 kişilik sınıfta hoca oturma düzeni yapacağını söyledi. Sınıfta kızların da erkeklerinde mevcut sayısı tekli sayı yanı bir kızla bir erkek yanyana oturmak zorunda. Ben kısa boyluyum hafif derslerim zayıf sessiz sakinim diye hoca beni en öne oturttu. Yanıma da Mustafa diye bi oğlanı oturttu. Ancak Mustafa itiraz etti ben kızla oturmam diye hoca neyse bu sefer beni bi kızla Mustafa'yı bi oğlanla oturttu. Aradan bi kaç gün geçti. Kızla oturmam diyen Mustafa arka sıralardaki kızlardan birinin yanına oturmuş kızla konuşup arada ders dinliyor. Sonraki senelerde de aynı sınıfta oturduk hemen hemen hep kızlarla oturdu. Ulan Mustafa çirkinsin demeden çirkin demeyi bilen Mustafa Ulan Mustafa sen ne değişik insansın mustafa..

eskiden insanları çat diye silmezdim. onları anlamaya, hatalarını görmezden gelmeye çalışırdım. şimdi öyle mi? yoookkkk.. yaptığı en ufak yanlışta hayatımdan çıkarıyorum, özellikle de yeni tanıştığım biriyse. sabır taşım çatladı, kimseye tahammülüm kalmadı. herkes her şeyin farkında. millet işine geleni yapıyorsa ben de böyle düzenin izzeti ikramını severim. hadi bakalım el mı yaman bey mi yaman.

çok güzel mektuplar, denemeler, şiirler yazıyorum ve o anda yanımda olan herhangi birine veriyorum gidiyor. senelerdir yalvaran arkadaşlarıma hiç aldırmıyorum fakat birkaç gündür dijitalde kendime bir yer mi yapsam diye düşünüyorum. gerçi arada sırada dergilere gidiyor yazılar ama genel bir tatminsizlik var içimde. işin edebi kısmı çok umrumda değil aslında. istediğim şeylerin olmamasına, istemediklerimin de olmasına çoktan alıştım. iyi olan da, kötü olan da dişimin kovuğuna yetmiyor...

Sözlüğün sosyal medya hesaplarında paylaşılan entirilerimin altına gelen yorumlara, yorumlardaki tartışmalara bayılıyorum. Mesela biri çeyizle alakalı yazdığım bir yazıya "ulaşın buna noldu evlendi mi?" yazmış. Yok evlenmedim kardeşim daha ilk sevgilimi bulamadım ne evlenmesi dnnd Birileri yine başka entirimin altında yorumlaşmış biri biraz küfürü abartmış ama olsun yine de sözleri komik geldi. Buradan benim entirilerimi paylaşan modlara teşekkür ediyorum. Mutlu ediyorsunuz beni.

Bugün çok depresifim dostlar. 8583839 kadeh devirsem bu kafaya gelemeyebilirdim. Boğazımdaki yumruyu hissediyorum. Yenilmişim. Yenilmişliğime itiraz bile edesim yok. Yenilmiş miyim, peki.

Yine kimsecikler olmadığı icin hayatimda cevremde , sözlüğe sarmış durumdayim:/

Kafamda int*har videosu çekiyorum arada. Deli miyim çözemedim

Bu başlık benim internet günlüğüm. Geçmişte bol bol entry yazardım fakat hesabım arkadaş çevrem tarafımdan deşifre olduktan sonra hesabımı sildim. guess who's back yavşak eski arkadaş çevrem yarramı bulursunuz artık beni sözlük, selam bu arada :)

Arkadaşın babası yine ne bulduysa içmiş içmiş gecenin bu saatinde eve gelmiş kapıdan girince karısına söylediği ilk cümle: "arabanın sileceklerini çalmışlar" asdfghjasdfghjkasdfghjkl Deminden beri buna gülüyorum ne alaka mk ne alaka silecek

(#4407752) ben ne yaşadım aq? ben neler yaşadım? o geceden sonraki gün hayatım boydan boya değişti. o günden bir gün sonra bana kanser teşhisi konuldu. entry’i hatırlayanlar varsa belki öldü sanmıştır. ölmedim, yaşıyorum hala. içinizdekileri yanınızda olan insanlara çok anlatamıyorsunuz. zaten üzülüyorlar, daha çok üzülecekler diye. şanslıydım ki her anımda yanımda olmak isteyen çok insan vardı. buna rağmen kendi kendime konuştuğum kadar kimseyle konuşmadım. şimdi yaşadığım her şeyi 3. kadeh viskimi içtikten sonra süzgeçten geçirerek buraya yazacağım. sonradan okuyunca içimde neler değiştiğini görmek istiyorum. alıntıladığım entry’i okuduktan sonra “keşke tek derdim saçlarımın dökülmesi olsaymış.” dediğim gibi mesela. bu entry’e de kimseye olmadığım kadar şeffaf olacağım. anonim olmanın tadını çıkaracağım bu entry’de. başlayayım; neler oldu? işin benim için en can alıcı kısmından başlayacağım. ölsem bu kadar koymazdı bana. 4 yaşındayım. annemler tutturmuş ağzıma bir laf, “ben pilot olacağım.”. ne anlama gelir bilmiyorum bile. yaş oldu 7. sorular başladı, “büyüyünce ne olacaksın?”. cevap hep belli. pilot. insanın fikri değişebilir. benimki hiç değişmedi. hiçbir şeyin peşinden koşmadığım kadar koştum. ne gerekir pilot olmak için? dil, iyi gözler, iyi bir sağlık vesaire. küçüğüm o zamanlar işte. yemek yemiyorum. hastalıklı büyüdüm zaten alerjik astım falan. yediğim abartısız 2 çeşit yemek var. pilav ve köfte. 2 sene geçti, yaş oldu 9. biraz bilinçlenmeye başladım. ne yapmak lazımdı pilot olmak için? iyi görmek. araştırdım nasıl yaparım bunu diye. makarna bile yemeyen ben, havuç yemeye başladım. gözlerim iyi görsün diye. her gün bir havuç yerdim. yaşıtlarım televizyonun dibine girerdi. uzaktan izlerdim, gözlerim bozulmasın. bilgisayara iki saatten fazla bakmazdım, gözlerime zarar gelir. yaş kemale erdi, oldu 11. başka ne lazımdı pilot olmak için? yabancı dil. ingilizce derslerimiz başladı. pür dikkat dinliyorum. devlet okulunda okuyorum. kısa keseceğim, devlet okulunda okuyarak c1 seviyesinde ingilizcem var şu an. liseye geçtik lisede ikinci yabancı dil almanca. üzerine düştüm. yeterli seviyede almanca biliyorum. lise bitti üniversiteye gideceğim. dedim ki direkt pilotluğa gitmeyeyim. elimde bir mesleğim daha olsun pilotluğu sonradan kurs ile alırım. gemi makineleri işletme mühendisliği yazdım. yaz tatilinde staj var, naylon yaptım ispanyolca kursuna gittim. iyi kötü ispanyolca öğrendim. okulda seçmeli ders vardı, fransızca seçtim. temeli oluşturdum. yine staj vardı yine naylon yaptım belçika’ya halamların yanına gittim. fransızca’yı da yeterli seviyeye getirdim. hedef şu; okul bitince 4 ay ispanya’ya gidip ispanyolca’yı tamamen söküyorum. gemide de 2 kontrat atıp sermaye oluşturuyorum ve 5 dil sahibi olarak pilotluğa başlıyorum. son stajımı gemide yaptım 5 ay sürdü. bok da paspasladım, kasırgaya yakalandım gemi alabora olmaktan zor kurtuldu, geminin makine dairesinde sıcaktan baygınlık geçirip (60°C) ölümden döndüğüm de oldu. yav bir tanesi de koymaz mı amk? hepsi zevk verdi. hayallerimin peşinden koşmak, henüz ergenken kurduğum planların tıkır tıkır işlemesi o kadar hoşuma gitti ki anlatamam size bu seviyeyi. velhasıl kelam, stajım 5 ay sürdü gemiden şirket dolayısıyla inmek durumunda kaldım. şirketle anlaştım, kalan 1 ay stajımı tamamlayacağım ve 4 ay daha gemide mühendis olarak kalacağım. aylık maaşım $4750. 4. sınıfı da tamamladım ve şirketle irtibat halindeyim temmuz 2022 gibi gemiye çıkacağım. sonrasındaki pilotluk kursunu dahi ayarladım. aylardan haziran, bacağımda bir ağrı. mr çektirdim bir doktora gidiyorum diyor ki “senin yanında kimse yok mu? ailen nerede?” diğerine gidiyorum yine aynı muhabbet. sonra anladım ki kemik kanseri şüphesi varmış. tetkikler yapıldı, o esnada da alıntıladığım entry’i girdim işte. teşhis kondu. kemik kanseriymişim. teşhis konulduğu an benim 5 dil de götüme girdi, paspasladığım bok da. gemide geçirdiğim 5 ay vakit de. yakalandığım kasırga da. makine dairesinde sıcaktan bayılmam da. $4500 maaşım da. hayallerim de. yakından izlemediğim televizyon da. yediğim havuçlar da. kısacası 7 yaşındayken kurduğum, 18 yaşındayken adım attığım tüm hayallerim götüme girdi. sağ dizimin eklem kısmı komple alındı. bacakta 55 cm protez var. yaklaşık 8 aydır değnekle yürüyorum. tam olarak 8 dönemde verdiğim 108 ders boşa gitti. kalan 1 aylık stajımı tamamlayamadığım için diplomamı dahi alamadım. üniversite mezunu dahi olamadım. 2. sınıfta tuttuğum kaleme, 5 yaşındayken kendi kendime öğrendiğim okuma yazmaya, 5. sınıfta türkiye 3.’sü olduğum deneme sınavına, 1. sınıfa götürdüğüm beslenme çantasına kadar sövdüm. ameliyat olduktan sonra hastanede yatarken uykumda sayıklamışım “anne ben pilot olamayacağım, ben valla çok istemiştim.” diye. hemşireler, annem birbirine sarılıp ağlamış. o günden sonra babamdan gelen mesaj. herkes üzülüyor, ağlıyor sızlıyor da; baban yıkılınca sen 5 saniye dahi ayakta duramıyorsun. annem ağlayarak geliyor, “gelen allah’tan gelir” diyorsun. abin, ablan salya sümük ama sen dik durabiliyorsun. babamın “atlatacağız oğlum” derken sesinin titrediğini duyduğun an sen de ağlamaya başlıyorsun ama. alıntıladığım entry’den sonraki gün teşhisin kesinleşmesini beklerken abime mesaj attım, abi çıktı mı sonuç diye. cevap yok. evin üst katında yatıyorum. yanıma da 2 saattir kimse uğramıyor. sonra abimin öksürük sesini duydum. abimi de sikseler dükkanı bırakıp öğlen vakti eve gelmez. anladım mevzuyu. bağırdım aşağıya “abi kanser miyim” diye. ses yok. sonra ablam, abim ve yengem geldi yukarıya. hepsinin ağlamaktan gözler şiş. “atlatacağız abim” vs. indim aşağıya. bi sade soda açtım. verandaya çıktım. bir sigara yaktım. tek başıma ağladım. ölme ihtimalim olduğu için değil, hayallerimin yıkılma ihtimali olduğu için. o zamanlar farkında değilim tabi her şeyin. sonrası malum işte. kemoterapi alırken beni o halde görüp üzülmesin diye annemi telefonla konuşacağım bahanesiyle dışarıya yollayıp ciğerlerim çıkana dek kusmalarım, verdiğim 20 kilo, bir yudum su içip kusmayınca sevinçten havalara uçmalarım, kemoterapi esnasında yediğim yemekleri hala yiyememem. zor şeyler yaşadım. ama acayip bir arkadaş grubum var, ilkokuldan beri 9 kişiyiz ve yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmez. yanımda nöbetleşe durmaları, belki bir şey isterim diye ağzımın içine bakmaları, saçlarım tamamen döküldüğüne hepsinin saçlarını sıfıra vurmaları vs. herkesin desteğini çok hissettim bu dönemde. yine hem meslektaşım, hem o 9 kişininin içinde yer alan, hem ilkokuldan beri arkadaşım olan kişinin gemideyken bu haberi öğrenmesinden sonra gemiden inmek için şirketten izin isteyip uçak biletine varana kadar alan, benim iknalarım sonucu gemide kalmaya devam eden dostum vardı. anlatsam sabaha kadar uzar bu liste. dostluğunu göremediklerim de oldu tabii ki ama dostluğunu görmek istediklerimin dostluğunu sonuna kadar gördüm. allah hepsinden razı olsun. onlar benim yanımda oldukça babamın, annemin, ablamın, abimin mutluluğu gözümün önüne geldi şimdi. kendim için değil de en çok onlar için seviniyordum o zamanlar da. yine velhasıl kelam, 24 saatlik günün 20 saati seruma bağlı olduğum günleri de atlattım. işin son raddesi. tedavim tamamlandı, son tetkikler yapıldı. onkoloğa gittim, her şey temiz çıktı. ağlayarak babamı aradım. “baba her şey bitti, kanseri yendim.” dedim. babam konuşamadı. karşılıklı ağladık. her şey bitti sözlük. yendim kanseri. saçım sakalım yeniden çıktı. yeniden kendimle barıştım. şapka takmayı bıraktım. bazen değneksiz de yürüyebiliyorum. kendime geldim. egzersizlerle, yüzmeyle bacağı güçlendirmeye çalışıyorum bu günlerde. peki şimdi ne yapıyorum? bok paspasladığıma bakmayın, o hayallerime ulaşmak içindi. ailemin durumu yeterli. en azından bu konuda şanslıydım. mecburi olarak aile şirketine döndüm. anonim olduğum için rahatlıkla söyleyebilirim, bakkal hesabıyla yönetilen milyonları bir muhasebe sistemi kurarak kayıt altına aldım. ben ceo oldum. babam yönetim kurulu başkanı. diğer diller pek yaramasa da, ingilzceyi iyi kullanarak, fuarlarda fabrikamızı iyi pazarlayarak şirketin ilk ihracat anlaşmasını imzaladım. belirli aylarda yurt dışı seyahati yaparak hem keyifli vakit geçiriyorum hem de iş yapıyorum. çıkmaz sandığım yer bir virajmış meğer. o virajı döndüğümde karşıma çeşitli fırsatlar çıktı. o yüzden hiçbir zaman ümitsizliğe kapılmayın. çok uzattım ama bunlar hissettiklerimin yarısı bile değil. burada bitiriyorum. allah sizi, ailenizi bu tür musibetlerden uzak tutsun. düşmanımın başına bile vermesin. içimi dökecek böyle bir platform olduğu için çok şanslıyım. hepinizi seviyorum ve öpüyorum. alıntıladığım entry’i ilk girdiğim zaman bana destek olan herkese de selam olsun. adettendir, hayırlı forumlar.

hayatımın en zor en yorucu okul hayatını yaşıyorum ve artık bugün hatta az önce pilim bitti resmen. biliyorsunuz bazı okullar hibrit yaptı o okullardan biri de benimkisi. gitme zorunluluğu yok ama hocalar bizi okula çekebilmek için zor kullanıyorlar. sunum ve proje ödevleri verip (her hafta) bunu yüz yüze sunmamızı istiyorlar. kendileri neredeyse ders anlatmıyor bile öğrenciler üzerinden dönüyor dersler. eğer sunmazsan da aynı lisedeki gibi eksiler verip vize ya da final notundan düşüyorlar. yine her hafta okuma ödevi verip değerlendirme yazısı yazmamızı istiyorlar. uygulama tasarım derslerinden bahsetmiyorum bile. her hafta revize verip önceki haftada kendi verdiği revizeyi beğenmeyen hocalar. bir de asistanlık yapıyorum yine tasarım üzerine ordan da sanki hayatımı bir kenara bırakıp verdikleri işlerle ilgilenmemi istiyorlar. hayatım zaten asistanlık ve okul üzerine dönüyor en son ne zaman arkadaşlarımla sadece öylesine oturup hoş sohbet etmek için oturduğumu hatırlamıyorum. ya okul muhabbeti dönüyor ya ekonomi ya siyaset. son ikisi bizim bireysel olarak değiştirebileceğiniz bir şey değil tabi de neysee. ailemle bile o kadar görüşemiyoruz aynı evde olmamıza rağmen evin babası gibi artık her şeyden en son benim haberim oluyor. az önce de yaptığım bir iş üstüne sanki hiç uğraşmamışım gibi (sadece bir konu için 8 farkli tasarım yaptım) yeterli değil çeşitlendirelim dendi ve ben de ipler koptu. anasını satayım mezun olunca CV boş kalmasin diye asistanlık çok iyi bir şey gibi gelmişti. ilk aylarda seviyordum da ama 24 saatimin hepsini de oraya vermemi istiyorlarmış gibi geliyor artık. ortam ne kadar iyi olsa da diğer asistanlara davrandığı gibi davranmıyor üstüm bana. bu ayrımcılık da canımı sıkıyor. bırakma kararını ciddi ciddi düşünüyorum artık canımdan önemli mi bee!

hayat artık sarmıyor.

akp kaybetse bile, kırgın olduğum ve bana da sanırım kırgın olan bir kişi var. sadece tek bir kişi. salağım ben biraz. o beni hiç önemsemiyordur muhtemelen. ben önemsiyorum. yani bi ihtiyaç olsa koşar yetişirim. öyle olduğuna inanıyorum. ben genelde öyleyimdir. ihtiyaç varsa siklemem, giderim hep. en büyük salaklıklarımdan bir tanesidir. herkese giderim de ona ayrı bir giderdim. beni zaman yenmedi. beni kimse yenemez. acı içindeyim ama. uzun süredir var olan bir durum. seçim falan hikaye. kemal diyorum ama öylesine. beni akp'nin gitmesi bile düzeltemez. yarra yemişim ben. pushhahaha görüyosunuz dimi. sikik bir durum. paranoyaya bakar mısın. kimseye güvenmeyen bir adam herkese güvenmek isterse nolur şekil bir a. kimseye bir sik vermiyorum. herkese bir boklar veriyorum ki arkasını karıştırmasınlar. ben var ya ben djbdbdbd hey yavrum hey. iyi değilim lan valla bak. biri olsa güvensem diye çok umdum da. kimseye güvenemem. hep bi korkarım artık. sik sik mesaj atmaya kalkanlar olacaktır. atmayın. sizle dertleşmek vs istemiyorum. gerzek dertleriniz umrumda değil. evet en büyük yarrak da benim yarrağım. büyük yalancı olsam da çoğundan dürüstüm. bu da benim taşşaklı olmama bağlanır. on beş mayısta da muhalifim ben. benim için değişen bir şey yok. umarım benim çok uzak olduğum o sahte mutluluğu tadar herkes ama. bazen böyle iyi isteklerim oluyor. iyi bir insan mıyım acaba gizliden, bilmiyorum. benim bu taşşağa vurma işini bırakmam lazım. ama yine insanlar yüzünden oldu bu. dert olmayan dertlerini bu kadar umursarlarsa ben de taşşağa vururum. bnne mk. bu yüzden kendimi de doğru ifade etmiyorum. gerçekleri anlatıp ya anlaşılmazsam. korkuyorum amk ben korkağın önde gideniyim. malım ben mal. hepinizi sikerim ama. yine de sizden zekiyimdir. hshdbshhss belki birileri beni öldürmeye falan kalkar da öldüremez ben de tekrar yaşama isteği bulurum. hasrettir bu. hasret.

siyasetiymiş, kaderiymiş her şeyi siktir edin arkadaşlar. 1 adet hayatınız var. Şartlara iyi adapte olup olabileceğinizin en iyi versiyonu olun. Şartlar zor olsa bile en fazla biraz daha zaman alır. 1 adet hayatınız var. Siktir edip keyfini çıkartmanın yolunu bulun. Yoksa yaşamanın zaten anlamı yok. Son söz: 1 adet hayatınız var. Edit: 1 adet hayatım var.

Gerçeklerin yüze vurulması, Kardeşim bana bugün attığı mesajda ölü yiyici dedi. Hakkı vardı. Bu canımı yaktı. Zaten hakkı olmasa canımı yakmazdı. Şimdi bu durumun günümüzdeki durumlarla alakası yok. Ben hep böyleydim.. Ama babamızdan alıncak sevgiyi de en çok ben aldım. Oyuncaklarını da, belki hayallerini aldım, Kardeşlerimin. Şimdi onlar ayaklarının üstünde dururken benim yan gelip yatmam hoş gelmiyor onlara... Ben de emek verdim ama potansiyelimi hep evde unuttum. Nasıl olacak bu? tam bir işe girişip bırakmak. Korkmak ilerlememek sadece hayal kurarak yaşamak. İnsanlarla görüşmemek için bin takla atmak... Çalışmayıp tüm aileyi kullanarak yaşamak... Bunlar gerçek mi hayal mi? Ne kadarı gerçekten yaşandı ne kadarı benim kendime yorumum. Kendince bir yorumsa çok sert davranıyorum yine. Korkunç bir miyim ben, bencilim sanırım. Yahut Delirdim galiba ben. Dengesizliğim hat safhada son günlerde... Sahi insan gerçekle yüzleşebiliyor mu? Bence yüzleşmemek için konuyu değiştiriyor... AA papatya çiçeğim mi o?

Üzgün olmak bir şeyleri değiştirebiliyor olsaydı üzgün olurdum. Mutsuz olmak bir şeyleri değiştirebilir olsaydı mutsuz olurdum. Mutlu olmak bir şeyleri değiştirebiliyor olsaydı mutlu olurdum. Umutlu olmak bir şeyleri değiştirebilir olsaydı umutlu olurdum. Umutsuz olmak bir şeyleri değiştirebilir olsaydı umutsuz olurdum. Kırgın olmak bir şeyleri değiştirebiliyor olsaydı kırgın olurdum. Çalışkan olmak bir şeyleri değiştirebiliyor olsaydı çalışkan olurdum. Hırslı olmak bir şeyleri değiştirebiliyor olsaydı hırslı olurdum. Azimli olmak bir şeyleri değiştirebiliyor olsaydı azimli olurdum. Hayalperest olmak bir şeyleri değiştirebiliyor olsaydı hayalperest olurdum. Ben öfkeliyim.

Homofobik bir bireyim ( Kimsenin ilişkisine laf ettiğim yok sadece içimden gizlice nefret ediyorum.)

Hiç ayarım, ortam yok. Ya çok iyiyim ya da mahkeme suratlı huysuz herifin tekiyim. İnsanları kırmadan herkesin kafası rahat bir şekilde işini yapabilmesi için elimden gelen kolaylığı sağlıyorum. Ama kaçınılmaz olarak iyi niyetimin suistimal edildiğini görüyorum. Bazen ayarım kaçıyor ortalıkta biraz sert rüzgarlar estiriyorum, sonra da üzülüyorum. Koskoca adamlar, koyun güder gibi sürekli peşlerine düşmeyeyim, işlerinin bilincinde olurlar diye düşünüyorum ama olmuyor. En son şu şekil bi patlama yaşanacak gibi ama hadi hayırlısı bakalım.

--- spoiler --- "insan ayırmaksızın göstermiş olduğumuz gayretin geri dönüşlerine olan inacımızı yitirmiş dahası dost bildiklerimizden fayda görememenin yorgunluğuyla yaşam nehrinin orta yerine yığılmış vaziyette olduğumuz malumunuzdur." --- spoiler ---

daha öncesinde de yaklaşık bir 6 ay kadar konuştuğum daha sonrasında araya başka şeyler girdiği için iletişimi kestiğim ve şu anki zaman zarfında yaklaşık 3-4 aydır flört aşamasında olduğum hanımefendi ile şu an görüntülü görüşüyorum. uzak mesafelerde olmamız sebebiyle ne yazık ki ismini koyamıyoruz. zaten kendisinin de söylediği bu. sonsuza kadar flört edeceğiz gibi gözüküyor. kendisi ankara'da çalışıyor. ben ise iş arıyorum. umarım bizim buluşmamız başka bir bahara kalmaz.

Gülümsediğimi sandığım bir anda metronun camından yansıyan görüntümle yüz yüze geldim. Gülümsemeyi unutmuşum. Bu surata maruz bıraktığım tüm ankara halkından özür dilerim. Bir gün bizim de yüzümüzde güller açacak biliyorum.

Psikiyatriste gitsem toparlarim ama kimse inanmıyor o derece kötü olduğumu

Hiç bitmeyeceğini sandığım bir şeyi kaybettim. Kaybetme sebebim ben degilim. O yüzden geri almak için yapılacak hiçbir şeyim de yok. Ama içimden hala bir ses "bitemez" diyor. Hala oradaymış gibi geliyor. "Nasibin dağın altında olsan seni bulur." diyorum.

az önce twitterda gördüm. muhafazakar otel diye bişi varmış. sekülerler anlamaz falan yazmışlar. tamam şimdi ben seküler olabilirim. ama o fotoğrafı seküler olduğum için değil gariban olduğum için anlamadım. ya büyük konuşmayım ama küçükken böyle sik sok otele tatile gidebilen ailelerin çocuklarından haz etmiyorum amına koyim ya. ister muhafazakar olsun ister seküler olsun ben gariban severim. aynı benim gibi. gariban partisi diye parti kurcam sadece garibanları alcam amk. yazın tatile falan gidilmez yazın ya çalışırsın ya kurana gidersin. en fazla bi sik yapmayıp evde yan gelip yatarsın. aileyle tatile mi gidilir amk.

Wubba lubba dub dub!

az önce iki tane uzun uzun entry yazıp sildim. öyle boş yaptığım entrylerdi. bişeyleri anlatmıştım. sonra kimin sikinde olum bunlar deyip sildim. mutlu mutlu yazdım ama o entryleri. birilerine hala bişeyler anlatasım var demek ki. sadece umursanmamayı adet edinmişim. uzun uzun tiratlar konuşuyorum kendi kendime. çok eğlenceli aslında dinleyen olsa. truman show falan yapıyosanız söyleyin orospu evlatları çok utanırım. söyleyecek çok şeyim var, söylemek istediğim kimse yok. bu yüzden yazıp silmeye, yalnız başınayken tirat atmaya, hayal edip insanlarla gerçekten güvenerek konuşmaya devam. harika bir olay. şizofren piç.

kalbimi alıp duvarlara vurmak istiyorum

Konuştuğum çocuğun gireceği mülakat için bir olumsuz duyum aldım ama üzülmesin diye söylemiyorum. Saklamak da kendimi kötü hissettiriyor. Ama o da bir seyler dönüyor diyor, hissediyor. Yazık insanlara boş umut ne veriyorsunuz?

Bişey sorcam herkes başlık atabiliyor mua

Bugün arkadaşımın annesinin vefat haberini aldık. Dün bomboş bir mevzu için bir ton üzülmüştüm. O kadar boş geldi ki her şey. Bomboş. 23 yaşında benim arkadaşım, gencecikti annesi. Bir insanın annesi nasıl ölür?

Başka bir sözlükte ayda yılda bir bir şey yazıyorum şimdi fark ettim orda burdakinden daha çok takipçim varmış. Çok ilginç geldi.