asosyal itiraf

Eski kız arkadaşım mailden bile engellemiş ???.dd ama ortak kullandığımız udemy nin şifresini değiştirmemiş. Unuttu çok yüksek ihtimalle. İnş değiştirmez, işime yarıo çünkü

Eski sevgilimin bedduası zaman aşımına uğradı sanırım birden mürvetim açıldı

Kahvemi içmeyi unutmuşum anasını satim ılık ılık diktim. Neyse böyle de fena değilmiş iyi geldi

Sinava kalmis uc ay 30 net ayt yapiyom

Bugün ifşa oldum beeen kafamı dağlara taşlara vurasım var. Tanıdığım biri buradaki benim kim olduğumu anladı ya kullanıcı adı değiştirme özelliği gelmeli hesabımı bırakıp gitmek istemiyoruuuuum. :((((((

Belli bir süredir kendimi geliştirmeye çalışıyorum. Geliştirdim de ama İtiraf ediyorum ki daha çok eksik yönlerim var. Dönüp baktığımda öyle olaylar yaşamışımki beni bunlardan mahrum bırakmış. Maddi, manevi, hastalıklar, aile... Bunca zorluğu yaşamış kendime çok üzüldüm lan. İnşallah bazı şeyler için geç olmadan daha da düzeltebilirim bu durumu.

Sabah sigarası itirafı. Depremden hemen sonra antakyaya gittiğimden burda da bahsetmiştim glb. Abi gevşek gevşek konuşuyorum, etkilenmemiş gibi yapıyorum ama baya baya etkilenmişim amk. Her şey o kadar boş geliyo ki şu an ne yaşarsam yaşayım eyvallah der geçerim. Bi de orda gördüklerimden hiç bahsetmedim kimseye ama, abi aynaya bakınca ceset kokusu geliyo bazen. Yüzümü yüzlerine çok benzetiyorum, aynı öyle kokuyorum gibi geliyo. Nası yapcaz

geçenlerde fark ettim de ne zaman hapşırsam "oha castin bibır" diye bağırıyorum ve bu yaklaşık olarak 10 yıldır böyle. neden böyle onu bilmiyorum bu beni deli yapar mı onu hiç bilmiyorum

senelerdir hayatımda olmayan birini seviyorum. aşığım ona. vazgeçemiyorum. zaten vazgeçmemeliyim de. kusursuz biri miydi? hayır. ama ben zaten mükemmelliğe inanmam. bazen herkes gibi düşünürüm. ama bazen sizlerin siyah beyazları benim grilerim olur. bazen de griyi yok sayıp siyah beyaz düşünürüm. siyah beyaz olamadığım bir konu bu. o benim ailemdi. en zayıf halimdeyken sanırım güçlü olup gidebildi. iyi yaptı açıkçası sevindim onun adına. sonra ben daha da zayıfladım. bitap düştüm. yokum la ben ahahah. tabi ki bütün varlığımı başka bir insanın üstüne kurmak gibi bir hata yapmadım. her şey üst üste geldi sadece. kendimi öveceğim, ben çok güçlüydüm eskiden. ama eskiden işte. hissiz kaldım. acı bile çekemiyorum. bu çektiğim şey acı değil. acıya alışmaktan dolayı ulaştığım bir acısızlık durumu. bastırıyorum her şeyi. çünkü böyle olması gerekti. kimse ben değildi. ben bendim. olan bana oldu. kimseden anlayış beklemek istemedim. çok nadiren ortaya çıkarttığım karakterime hoş geldiniz. salak adam karakteri adını verdiğim bir karakter bu. adam değilsin salak adam. siktir git geldiğin yere. neden durduk yere bu vakit çıkageldin anlamış değilim. haydi defol.

Annem bugün terapiye başlıyor. Üzgün değilim aksine mutluyum:) ki hissetmem gereken şey de bu. Çok şey söylemek istiyorum ama son zamanlarda duygularımı ve düşüncelerimi kelimelere dökmek konusunda pek başarılı olamıyorum maalesef. Ne ara böyle oldu bilmiyorum. Bu olayı buraya not düşmek istedim. Uzun süren annemi tatlı dille ikna etme çalışmalarım sonuçsuz kaldığında (maddi kaygılar ve değişimden kaçış gibi sebepler yüzünden) babamla iş birliği yapmam gerektiğini fark etmiştim. Sağ olsun dediklerimi önemsedi ve o da benimle beraber annemi terapiye teşvik etmeye başladı. Yaklaşık 6 ayın sonunda başardık ve bugün ilk seansını alacak. Yanlış bir şey yapmaktan, işlerin kötüye gitmesine sebep olmaktan çok korkuyorum. Ona iyi geleceğim diye hata yapmaktan korkuyorum. Sabrımın taşmasından ve bu sebeple onu kırmaktan korkuyorum çünkü gerçekten sabır isteyen bir süreç bu ve ben çok gencim. İnşaallah bir an önce her şey yoluna girer sözlük. Yoruldum artık ama annem daha çok yoruldu. İnanıyorum her şey yoluna girecek ve bütün bunlara değecek:') Her şey düzeldiğinde buraya gelip değidi diyeceğim inşaallah:):')

An itibariyle kendimi canlı yayında dava açılmasın diye hakaret etmemeye çalışan Okan Bayülgen gibi hissediyorum link

şu an bitirme tezini birlikte yapmak için 3 farklı grup ile temas halindeyim. ilk proje fikri bulanla yapıp diğer ikisini satacağım. tam bir şerefsizlik örneği valla ilk kez böyle bi şey yapıyorum çok heyecanlıyım.

Korkuyorum a dostlar .. Pazartesi itibariyle yaklaşık 8 ay salya sümük ağlayarak beklemem gerekecek bir beyefendi var. Bizim geleceğimiz için hayallerimiz için polis olmaya, eğitime gidiyor .. Ödüm kopuyor bir bekleyeni olduğunu unutur, onu ne kadar sevdiğimi unutur da gönül bağımızı koparır uzaklardayken diye. Kafada kurup kurup sanki korktuğum her şey başıma gelmiş gibi daha o gitmeden zırlamaya başladım bile .. Çok sevip, beklemeye sabretmeye razı gelmiş tüm gönüllere sabır diliyorum ..

2020 mayıs aylarına ait bi kaç konuşma görüntüleri buldum telefonumu karıştırırken. rabbim bu ne büyük utanç! biri kalkıp önüme atsa o ekran görüntülerini ekrana tükürürüm o kadar kötü o kadar duygusal o kadar mantıksız yani. (bkz: geçen sene ne salakmışım ya)

hep bir şeyler yapabilmek, hayatımı daha güzel bir hale getirebilmek için çabalıyorum. daha iyi bir iş, daha iyi ev, daha iyi araba vs vs.. tek bir şeyi unutup yaşamaya çalışıyorum, bir gün illaki öleceğim gerçeğini. lan gece olduğunda yada yalnız kaldığımda bu düşünce beni deli ediyor! cidden çıldırıyorum bazen. düşünsenize koskoca zorlukların üstesinden gelmişsiniz, kariyer yapmışsınız, belki de edinebileceğiniz her şeyi edinmişsiniz ama sonra bir şey olmuş çat diye mezardasınız. lan olum bu düşünceyi bütün gün düşünsem var ya kafayı yerim yemin ederim. insana bahşedilmiş en güzel şey; ölümü unutmak.

(#4521313) abim hala fark etmedi beni.

Unutmuş gibi yaptığım her şeyi hatırlıyorum. Biliyorum hangi acımın hangi yarama denk düştüğünü. Ve sırf bu yüzden aynaya bakarken gözlerimi gözlerimden kaçırıyorum. Ne olur kimseye söyleme ama... Alıntı ama sanki içimden söylemek istediklerimi almışlar gibi, öyle bi alıntı

Biri var Gülüşüne, gözlerine, bakışlarına her zerresine aşığım. Bakmaktan asla sıkılmayacağım, sevmekten asla usanmayacağım biri. Abi gözleri varya gözleri tüm derdi tasayı unuttuyor ruhumda çiçekler açtırıyor. Ahh kalbime huzur hayatıma neşe katan adam keşke şu an yanımda olsaydın. Neler söylerdim o gözlerine neler

az önce bir yazarın yazdığı yazıyı tanıdığım biri yazmış gibi geldi. yaşanan şeyler de benziyordu.. sonra hemen stalk yaptım neyse ki zannettiğim kişi değilmiş. ama emin de olamam bu yüzden o yazar arkadaşı birazcık bi süre yakın kadraja almış oldum.

az önce bir yazarın ayağını gördüm, ayak çok tanıdık gibi geldi. sonra diğer ayak fotoğraflarına baktım neyse ki o ayaklar değilmiş. ama emin de olamam bu yüzden o yazar arkadaşı birazcık bi süre yakın kadraja almış oldum.

az önce bir yazarın burnunu gördüm, çok tanıdık geldi. sonra diğer yazarların burunlarına baktım neyse ki o burun, o burun değilmiş. eminim çünkü benim burnum keleş gibi

az önce bir yazar tatlı yedi tatlandı , ben de bir öpücük aldım

bugün pide almak için fırına giderken aylar önce arabasına sürttüğüm kişiyi ilk defa gördüm ve aylar önce arabasına sürtüp not bırakan kişi olduğumu söyleyemedim. beraber pide kuyruğunda bekledik öyle, o kadar.

ben bugün tanrının var olma ihtimalini hesaba katıp dua ettim senin için, belki de ilk defa.

her şeyden her an vazgeçebilirim ve bu hayatımı her ne kadar kolaylaştırsa da beni bir o kadar yalnızlaştırıyor. herkesle kavgam bitmiş, unumu elemiş eleğimi asmışım. vazgeçtiklerim bazen canımı yakıyor bazen üzüyor bazen de acaba dedirtiyor ama sonu hep aynı yere varıyor. siktiri çekiyorum, yoluma bakıyorım. aklım kalmıyor, sorumluluk hissetmiyorum, hayatımda belirsizliğe yer vermiyorum ama bazı belirsizlikler de çok tatlı geliyor. lan vazgeçtim ama olur muydu acaba demekten geri kalmamakla birlikte olursa da amına koyayım diyorum. bencil bir orospu çocuğu oldum ben.

en ufak bir duyguya umut beslemenin acizliğindeyim. güzel bir cümleye, anlamlı bir hediyeye, ince bir düşünceye bel bağlamanın kahredici yalnızlığındayım.

Yüreğimden, böyle ta içimden gelen, çoğalan bazı şeyler var. Ama ne, ben de bilmiyorum. Deli gibi üzüldüğüm ama üzülmemem gereken bir konu var. Aylar önce yazdığım ve daha sonra sildiğim 'yanlış bir yoldayım ama yol nasıl güzel' diye bir entiri vardı. Silmiştim çünkü yanlıştı işte. Olmaması gerekiyordu. Çalıştığım yerde beğendiğim, belki yıllar sonra bana bir kalbimin varlığını hatırlatan biri vardı. Ama tanımıyordum. Tanıdıkça gerçekten sevilesi biri olduğunu daha çok gördüm ama hayatında biri olduğunu da öğrenmiş oldum bu sayede. O yüzden silmiştim o entiriyi de zaten. Kendimi durdurmam gereken yerdeydim çünkü. O konu kapanmalıydı ve kapanmıştı da. Ya da ben öyle sanmış, aylarca kendimi kandırmışım. Onu gördüğümde hep bir iyi hissetme halim vardı ama özel bir sebebi yoktu, olmamalıydı. Sadece o çok güzel bir insandı, çok kibar, naif, nazik... Ben böyle insanları gördüğümde hep iyi hissederdim ki zaten. Ama böyle insanlar o işten ayrıldığında bu kadar üzülmezdim de. Pek muhabbetimiz yoktu çünkü, vaktimiz de olmadı zaten. Ama günler oldu, ben hala üzüntümü, hüznümü atamıyorum içimden. Taşacak kadar doluyum ama taşamıyorum da. O işe gitme hevesim artık o kadar bitti ki. Sanki gitmemin tek sebebi oymuş gibi. Mesai sebebiyle onunla son karşılaşmamız olan o gün gittim yanına, vedalaşmak için. Çıkmadan önce de o geldi yanıma, el sıkıştık. Gerçi bunun, konuşurken kekelememe sebep olduğunu hatırlamasam da olur bence... Kapıdan çıkmadan bir kere daha dönüp el sallayışı var bir de. Sonra bitti gitti işte. Muhtemelen onu son görüşümdü. Şimdi elimde, veda yemeğinde yaptığı küçük bir konuşmanın videosu var, dönüp dönüp izlediğim. Bir de, nerede okuduğumu hatırlamadığım 'dokunmanın da hafızası var' cümlesinin doğruluğunu bana kanıtlayan o birkaç saniyelik temas... Ellerinin soğukluğunu hala ellerimde hissediyorum sanki. Ve bütün bunları hissetmenin vermiş olduğu o boğucu suçluluk hissi. Ona da hayatındaki kadına da büyük bir saygısızlık yapıyor gibi hissediyorum sürekli fakat ne bu düşünceden ne de bu hislerden kurtulamıyorum. Onu bir daha göremeyecek olmanın verdiği o sızıdan da... O kadar karmaşığım ki. Çıkamıyorum işin içinden.

Ben on numara bir insanmışım valla bak, boş yere hep kendime bok atıyorum. Değer göstermelerini beklediğim insanların bana kurban olmaları lazım.

Hayatımın artık istediğim salatayı tatlıyı mutfağımda deneyeceğim. İşten gelip kendi evimde sürüne sürüne eşyalarımı sağa sola atıp sonra toplarken kendime söveceğim bitkilerimi sulayacağım yazacağım okuyacağım huzur bulacağım evresinde olmak istiyorum. Nerede değilsem orada mutlu olacakmışım hissi değilde bulunduğum konumdan mutlu olduğum günler gelsin istiyorum. Yakın zamanda olsun bir de.

İlk defa hoşuma giden bir kızı süründürüyorum

Benim takıntılığı olduğum bir kız var sözlük. Aslında pek de takıntı denir mi bilmiyorum ama kızın hayatını sürekli stalklıyorum yani böyle nerdeyse bütün sosyal medya hesaplarını biliyorum .d Hatta kızın hayatındaki adımlara göre totemim var sjdksmd bazı zamanlarda bu totemle sınava falan giriyorum sjdkdkd Kız öyle çok güzel ya da çok kıskandığım bir hayatı olduğundan değil kendi hayal dünyasında kendini çok başka bir yerde hayal ettiği ve o hayalin içinde yaşadığını görmek hoşuma gidiyor. TikTok fenomeni olmaya çalışıyor kendince ve sürekli kendine bir senaryo yazıp oynuyor. İzlerken hem üzülüyorum hem de izlemekten kendimi alamıyorum :( İşin daha garip olan kısmıysa kız da bana takıntılı gibi bir şey skdkd lisede alt dönemimken sürekli bizimle iletişim kurmaya çalışan bir kızdı ve biz de arkadaş grubumuza pek kimseyi almayı sevmezdik. Şimdi İnstagramdan takipleşiyoruz kızla. Attığım her storyi beğeniyor konuşma açmak için sürekli yazıyor ama ben nedense iletişime geçersek bütün büyüsünü kaybeder diye geçiştirmeli cevaplar veriyorum :( Geçen gün tiktok ismini değiştirmiş mesela bulamadım diye çok korktum :( acilen bu bataktan kurtulmalı ya da kızla arkadaş olmalıyım :(

İnsan, tanımadığı birine daha kolay döküyor acılarını. Hele sen de bilinmiyorsan. Bu hayatta, aldığım en önemli ders; ne konuda canın yanıyorsa ve ne konuda eksik, yaralıysan oradan sınanıyorsun. Benim de sınandığım şey sevgi. O kadar büyük boşluk ki bende hani sevginin tanımını yap deseler yapamam. Sarılmayı öpmeyi dokunmayı filan da bilmem. İnsan kendini sevmeli falan filan geçin bunları. Öyle olsa sevgiliye, arkadaşa niye ihtiyacımız olsun? Neyse efendim, yaş olmuş 28. Bir sevgilim bile olmadı. Aksine çok boktan insanlar derin yaralar açtı bende. O kadar inanmıyorum ki sevilmeyeceğime. Ve bu şımarık, taktiklerle parmağında oynatan kızların sevildiklerini gördükçe yavaş yavaş taşlaşıyor kalbim. Hani gayet de entellektüel biriyim yani. Tiyatro severim, klasik müzik dinlerim, piyano vs... Artık iyi insan olduğum için cezalandırıldığımı düşünmeye başladım... Nasıl abi, nasıl bu kadar güzel seviliyorsunuz? İkinci bir diyeceğim şey de, kendimi hiçbir yere ait hissedememek, evinde gibi. Huzurlu güvenli... Bilemiyorum Altan, içinde derin bir boşlukla, sevgisizlikle, karmaşık duygu ve düşüncelerle olacakları tahmin etmeye çalışmak çok zor...

Uzun süredir yoktum buralarda, hayatımda çok şey değişti yaşadığım şehir hayatımdaki insanlar başlıca hayatım hatta ama hiçbir şey değiştirmedi bunlar hep derdim yeni bi şehir yeni başlangıçlar demektir bana çok iyi gelecek diye ama gelmedi bataklığa sürükledi resmen çok şey anlatacağım ama halim yok fazlasıyla yorgunum toparlanıp kendime gelmeme az kaldı artık tekrardan buralardayım :) bol bol görüşürüz bebişlerim :)

"ben sana gelmem, sen de bana gelmezsin ama bu şehir bizi bir sokakta illa göz göze getirir." bugün bunu da yaşadık dünya gözüyle. ne tepki vereceğimi bilemesem de gördüğüme sevindim

Yakın arkadaş kavramından bayağı uzaklaştığımı fark ettim. Yani böyle pat diye içimi açabileceğim beni dinleyebilecek insan kalmamış. Aslında nicel bir yoksunluk söz konusu da değil. Hadi desem çıkıp dertleşebileceğim, arasam 5 saat kafasını şişirebileceğim insanlar hâlâ var ama bende rahat rahat dertleşeceğime dair pek bi inanç kalmamış. Herkes kendini hayat telaşine çok fazla odaklanmış durumda, herkesin kendi özelinde çok fazla derdi var. Anlatırken yoruyormuşum gibi ya da kafasını bana veremeyeceğini hissediyormuşum gibi geliyor. Yaşlandık galiba ya. Herkes bi şekilde kendini kurtarma derdinde, her geçen gün sıkıntılar da artıyor haliyle. Güzel bir şey olunca bile artık o an kim varsa ona anlatıyorum, kim denk gelirse, dinlemeye açıksa. Can sıkıcı.

Kimseyle iletişime geçmek istemiyorum şu aralar. Sadece beni rahat bıraksınlar. Konuşmasınlar. Kendi kafamda bir şeyleri halletmek istiyorum.

İtiraf mıdır bilmiyorum. Yorgunum. Babamı hatırlamıyorum terk etti gitti üzerinden 18 yıl geçti. 5 yıl önce instagramdan istek attı mesaj attım ve cevvap vermeden engelledi beni. 18 yıl boyunca tek iletişimim bir engel oldu. Kaybetme korkusu oluşturdu bu 18 yıl. Bu 18 yıl içerisinde 2 sevgilim oldu. Maalesef ilişkiler bitsede hayatıma güzel şeyler kattıkları için teşekkür ederim. Bu 18 yıl içerisinde bu yıl psikolağa gittim. Daha önce gidebilir miydim? Kesinlikle ama gitseydim annem çok üzülürdü. Öğrenci olduğum şehre dönünce ondan gizli gittim. Kimden ne sevgi beklemem gerektiğini bilmediğimi söyledi. Doğrudur. 2 sevgilimden de özür diliyorum. Sizi çok yıprattığımı tahmin ediyorum. Umarım hakkınızı helal edersiniz. Bu koskoca 18 yılla beraber şuan 22 yaşında bir delikanlıyım elinde çocukluğundan kalan babası alıp kargoyla gönderdi diye(babam gönderdi diye biliyordum değilmiş ben bunu 5 yıl önceki olayla annemden öğrendim) verilen ama aslında istanbuldan teyzesi tarafından gönderilen peluşla beraber bir kaç balığa sahibim. İçimde çözülmeyen duygularla beraber. Ağlamak istiyorum ama dayanağım yok, gücüm yok. Ağlamak istiyorum hıçkırarak salya sümük ağlamak istiyorum. ama tek başıma gücüm yok. ben çok yorgunum çok. Yaşamak için yaratılmışım, yaşamadan ölüyorum. kafasını şişirdiğim herkesten özür diliyor ve dinlediğiniz için teşekkür ediyorum

Bugün ilk defa şehri gezebilme fırsatı buldum evimin önünden başladım yürümeye o kadar çok yürümüşüm ki en son durduğumda şaşırdım bu kadar yürüdüğüme ara ara durdum kaldırılan enkazların ne olduğunu hatırlamaya çalıştım okul mu,apartman mı yoksa başka bir şey miydi diye sonra ne yaşadık biz böyle dedim ne oldu bize böyle dedim doğduğum büyüdüğüm yere artık yabancıydım. Evime döndüm tekrar o yıkık dökük haliyle bile çok rahattı çünkü benim evimdi başkasının değil,oturdum ağladım saatlerce bütün yaşadıklarımıza gördüklerime herkese düzeleceğimizi söylerken içimdeki umudu diri tutamıyorum çok üzgünüm. Bunu da ezanın sesiyle kendime geldiğim zaman çekmiştim :(

22 yaşındayım üniversite okuyorum. Memleketten uzaktayım.Bayram yaklaşıyor insanlar soruyor bayramda evine gidecek misin diyorlar. Gitmeyeceğim dedigimde çok şaşırılıyor. Anneme bayrama gelmeyeceğimi söylediğimde keşke o da şaşırsa, içtenlikle beni evime bayrama çağırsa

olmayınca olmuyor.

az önce birden biree ciddi bi farkındalık yaşadım kdbdhsksnsj bazenleri insanın kendi kendine kalması gerekiyor. bunu hem teknolojiden hem de insanlardan uzak durmak adına söylüyorum. çünkü gün içinde o kadar fazla karşıt görüş ya da farklı düşünce ve hareketlere maruz kalıyoruz ki kendi benliğimizi unutuyoruz. 'o onu yaptıysa ben de yaparım'a dönüyor mevzu. aslında onu yapacak karakterde olmasan bile kendini kanıtlama içgüdüsü ile bunu yapıyor anlatıyor ve paylaşıyoruz. şimdi böyle diyince de aklıma şu adam geldi dkdbdjsksndb bu kadar da bilinçsiz olmak değil tabi anlatmak istediğim siz beni anladınız bence ya. çok felsefi şeyler yazasım vardı ama kimsenin onu okuyacağını düşünmüyorum mdndhdksms

Keşke dediğim bir konu var üzerinde durup çok düşündüğüm ama hiç bir sonuca varamadığım. Birilerinin kalbini çok kırdığımı düşünüyorum sonra diyorum ki bunların yaşanması gerekiyormuş sanırım ama yaşanmasa nasıl olurdu diye merakta etmiyor değilim. Amaannn neyse boşverin olan oldu biten bitti.

Saygının değerin kalmadığı uzun süreli ilişkinin bitmesiyle bi kaç haftadır yoluma keyifsiz devam ederken şu soru hafızamdan çıkmıyor https://youtube.com/shorts/168gQr5TKlE?feature=share

kaybedecek elimde hiçbir şey kalmadı ve inandığım her değerden kırıldım. ne hayalim kaldı ne de umudum. zaman doldurmak için yaşıyor gibiyim artık.

Lise hayatı bok gibi geçen birisi olarak bugün ortaokuldaki hocam selam söylemiş diye gözlerim doldu. Kıymet bilmeyen bi' insan da değilim hani, neyin cezasıydı bilmiyorum o dört sene... Bu berbat dönemi kısa bir cümleyle anlatacak olsaydım; kâbus görüyorum diye gittiğim rehber hocasının, kötü şeyler düşünmezsen görmezsin lafından söz açardım. Büyük laf söyleme demişler ama ileride bir eğitimci olursam sınıfımdan hiçbir öğrencinin mutsuz ayrılmasına izin vermeyeceğim.

Savaşmayı bırakıyorum, bunu veda say.

Bir gün bu başlık altında itiraf gibi bir itiraf görme umuduyla her seferinde tıklıyorum.

Benim hayatımı bir başkası yaşıyor. Ben bir hayat yaşamıyorum. Elimden alınmış bir hayatla kendimi kukla gibi hissediyorum.

unutmayı değil unutmak zorunda bırakıldığımı kaldıramıyorum

tuvaletimi yapmayı çok seviyorum. Sanki ne kadar pislik, dert, tasa varsa göndermişim gibi geliyor. Tuvaletimi yaptıktan sonraki içimdeki o boşluk hissi temiz hissettiriyor rahatlatıyor, mutlu ediyor beni. Adeta günde bir çok kez gittiğim bir terapi sjsjsjs