asosyal itiraf

Eski nickim "amsel" di. Sözlüğe katılmak için tetikte bekleyip katılmıştım bir hevesle devam ederken banlanmıştım. Bu sefer nickim amsell , noolur banlamayın kötü bir manası yok amsel Almanca da bir kuş türü ve CoD'un bir oyununda karakter ismi :) Burada olmadığım zamanlar sözlüğe hep içim burkulmuş şekilde girerdim ama şimdi eski hevesimle gireceğim :) Ahım şahım da bir yazar değilim ama yine de yazayım dedim , Amsel's back !

Küçükken kaza geçirmiştim. Dizimde bir kısım hissiz. İğneyi oraya batırmak beni mutlu ediyo. Güzel bi act

Ben yazar oldum ama yazar mıyım bilemedim

Yaptığım çoğu işin (ödevin, ev işlerinin, raporların, çevirilerin... ) mükemmel olmasa da en iyisi olması için elimden geleni yaparım. Bu tarz durumlarda da iş birliği içinde olduğum yahut olmak zorunda kaldığım insanların salla baş olması beni çok sinirlendiriyor. Kardeşim ben bunu yapıyorum ama bu bende takıntı olmuş diye; ben yapınca daha güzel oluyor diye; her haltı da bana yüklemeyin. Bilerek üstünkörü bir şeyler yapıp bitti diyorlar çünkü nasılsa üstünde oynayacağımı biliyorlar.Kimseyi kırıp da bu olmamış da diyemiyorum çoğu zaman ama ben de insanım ulan yoruluyorum bir zoruma gidiyor iki.

Kendimi yorgun ve tükenmiş hissediyorum ama böyle hissettiğim her an nankör olduğumu düşünmeden edemiyorum. Etrafta o kadar büyük acılar çeken insanlar varken yaşadığım ufak şeylerin beni bu kadar tüketmemesi lazım. Başkalarına direnmesi gerektiğini söylerken içten içe kendimi tüketmek komik geliyor. Yansıtmamaya çalışıyorum ve insanların beni güçsüz, duygusal görmesini istemiyorum. Bir yandan da hissettiklerimi bilmelerini istiyorum. Kendimle sürekli çelişmekten de sıkıldım. Saçma bir yazıydı, iyi günler.

Eski sevgilimin evine yemek yemeye gitmistim. Tam kaşığı ağzıma götürürken kıl olduğunu gördüm. Erkek saçıydı ve sanırım sevgilimindi :( Utandığımdan bir şey diyemeyip yemiştim. Hâlâ midem bulanır:(

Çok yalnız hissediyorum. Bu hissin önüne geçemiyorum

Canım sıkılınca olmayan olay ve konuşmaları kendi kendime kurarken bunlara kendimi fazla kaptırıyorum ve akabinde duygulanmış ya da sinirlenmiş oluyorum.

Online yazarlara bakıp birden fazla modu aktif görünce mahallede kavga varmış ve eli tesbihli abiler kenarda bekliyormuş gibi hissediyorum. Hepsine selamlar.. (bkz: Asosyal airlines iyi uçuşlar diler)

Bazen kendime çok kötü davranıyorum.. ulan bi bak dimi kendine, bi bil yani kendini artık. Sen kendi değerini bilmezsen başkası neden bilsin? Valla arkadaşım ben en çok kendimi üzdüm, bazen cidden uyuz oluyorum bana. Akıllı ol artık ya, fazla tevazu cahilden akıl almadır derler ya hani işte o hesap.

akraba hiç sevmiyorum. tırnağımın ucu kadar. insanın sırtına kan bağı bu kadar mı yük olur allahım yarabbim. dost mu düşman mı belli değiller, içten pazarlılık ne ararsan... insana ailesi yetiyor gerisi teferruat.

evlilik yolunda adım attığım kişi geldi evimin dibine yerleşti. anlaşamadık ayrılmak istedim ve bitti. şuan her gün nasıl görmeye tahammül edicem taktik verecek olan varsa dinliyorum dostlarım. kaçmak istedikçe dibinde biten ot. Allahım sabır.

Ölmekten çok korkuyorum ama böyle haksızlığın kötülüğün dolu olduğu bir dünyada da yaşayamıyorum aslında korktuğum ölmek değil asıl korktuğum yaşayamadan ölmek barışı sevgiyi kardeşliği görmeden ölmek kısaca güneşli günleri görmeden ölmek.

Survivor entrisi girmemek için kendimi zor tutuyorum.

uzun cümleler kurmayı bırakmalıyım. karşımdaki insan için bazen bir zulüm olabiliyor bu durum. kontrolü şimdilik elimde değilse bile elbet bir gün olmalı. örnek: 4. yorumun ilk cümlesi; (#3832464)

Çok uzun zaman sonra ilk defa tekrardan ölmek istiyor ve bunu düşünüyorum. Eyleme dökmem muhtemelen. Demek ki yeterince istemiyorum diyorum kendime. Zaten insanlar en çok benim yaşama sevincime hayrandırlar. Içten içe çürüdüğümü kimse bilmiyor. Ben niye böyle oldum ya? Aaah ah. Kafamdaki düşünceler susmuyor.

Büyümek, çok sancılı bir hismiş. Büyümek istemiyorum (bkz: 23)

insanların yerli yersiz ilgi bekliyor oluşu beni çok yoruyor. sizin şahsi gündemleriniz beni hiç ilgilendirmiyor, ne merak ediyorum ne de takip. o’lum hiçbiriniz biricik değilsiniz lan, illa yüzünüze mi bağırmamız gerekiyor bunu? hoş bağırsak iki dakikaya onu da unutursunuz, sizi esas sarsması gereken şeyleri kulak arkası etmek hayatta kalma biçiminiz çünkü. neyse. üç saat kadar önce bir arkadaşım mesaj atmış mesela, kaç sene önce birlikte çekilmiş bir fotoğrafımızı göndermiş, bir sürü şey anlatmış sonunda da özür dilemiş, kendisini affettirmek için yemek ısmarlamak istediğini falan söylemiş. kendi kendine küsmüş, kendi kendine barışmış ama benim hiçbir şeyden haberim yok. dahası, haberliyim sanıyor belli ki. kim bilir yine ne sallandı arkamızdan. ben sizin dedikodunuza yetişemiyorum, yapılan hareketlerin altında da dedikodu malzemesi aramıyorum sizler gibi, bi’ salın da dümdüz davranalım ya. “ben bunu böyle yapıyorum ama şu ne anlar” düşüncesi çok yorucu bir şey ve kusura bakmayın benim tek bir hayatım var. siz de yapmayın, manyak olursunuz, valla. üç saattir telefonu elime alasım gelmiyor, kesin çevrim içi oluşumu falan da takip ediyordur hsldjdjs. bir de böyle bir şey var, “çevrim içilik takibi”. sizin hiç mi uğraşınız yok lan? kim mesajımı görmüş, kim mesajımı açmamış, kim neredeymiş, n’apıyormuş, kiminleymiş... bana ne, size ne. bunların ardında kötü niyetli şeyler aramaya yelteniyorsunuz hemen. darlanıyorum. böylelerinden gördükçe kafasını kolumun altına alıp kaç yaşındasın sen, bana yaşını söyle diyesim geliyor. mesela şimdi şeyi düşünüyorum, ne için özür dilediğini sorsam çok mu ayıp etmiş olurum? çünkü bilmiyorum. vallahi siz insana kendisini düşüncesizmiş gibi hissettirirsiniz. ama değil öyle. yazdıklarımı okuyup bu kanıya varabilecek yığınlarınız var, biliyorum. arkadaşlar düşünceli olmak böyle bir şey değil. bu bir takıntı hâli. ve bence ben gayet düşünceli, etrafındakileri gözeten bir insanım. insanların hayatına haddinden fazla müdahil olmanız düşünceli değil, arsız bir davranış. ben düşüncesiz değilim, siz fazla kontrolcüsünüz. yapmayın da demeyeceğim artık, ne ediyorsanız nihayetinde kendinize ediyorsunuz. yiyin birbirinizi. aferin. oyna devam.

Ertafımdaki insanlar beni hep efendi biri olarak tanır, bilir. Taş duvar gibi sardı etrafımı efendilik, duvarda tek bir delik bile açılmasın diye içimden küfür ediyorum hep.

Herkes gülerken ağlayasım, herkes ağlarken gülesim geliyor. :(

aşık olmuşum sanırım du bakalım boku yedik

üniversite 3 olmama rağmen şimdiden iş kaygısı aldı başını gidiyor. sanki her şeyden eksikmişim, kendimi acilen geliştirmen gerekiyormuş gibi hissediyorum. ama nerden başlayacağımı da bilmiyorum. boşluk, kocaman boşluktayım.

Kimse beni olduğum gibi kabul etmiyo, ailem bile.. dışardan görseniz o kadar mutlu ve pozitifim ki ama içerde durumlar karışık

Yüksek lisans yapmak bunun içinde yurtdışına yerleşip orada okumak istiyorum. Maddi açıdan bir yerlerden burs bulunur halledilir de aileden ayrı kalma fikrini düşününce bir tereddüt hali geliyo ardından vazgeçiş. Korkak mıyım neyim ya bi türlü kendim için karar alamıyorum etrafı düşünmekten

Bir insan hayatını anca bu kadar kötü yönetebilir. O da ben oluyorum hata yapmayayım derken hiç birşey yapmadım. Mutsuz olmayım derken mutluluğu kaçırdım. Tabularım duvarlarım yıkılmasın derken hayatı kaçırdım. Aslında hayat hata da yaparak üzülerek anlaşılıyormus. Bunu anlamak için geç kaldım biraz

Düşünüyorum da, neysem oyum. Anlattığım kadarım. Arka planı var tabii ki ama onlar açığa çıkmaması gereken, aklıma bile gelmemesi gereken konular dahilinde. Gerisi... Gerisi hep konuştuğum. Çok konuşuyorum ve çoğu zaman bunu istemiyorum. Keşke biraz merak edilen, biraz gizemli kalabilen bir insan olsaydım. İki veya üç gün konuştuğum bir insan beni belki rahatlıkla tanıyabilir bu yüzden insanların benden sıkılmaya başlama süresi çok kısadır. Ve yine bu yüzden de olur da bir gün birini seversem, haydi bir ihtimal olur da, o da beni severse sonrasında onun gelip geçici hevesi olmamdan çok korkuyorum.

Buraya ilk kayıt olduğumda bir gün entry yazmasam uçurulurum sanıyordum bu yüzden her gün en az 1 entry giriyordum. Sonradan yaptığım bazı stalklar sonucu en son entrysini 2016 da yazmış ve mavi tikli olan bi yazarla karşılaşınca şok olmuş ve rahatlamıştım. Utanıyorum böyle olduğunu düşündüğüm için.

Basılmış altı tane kitabı olan bir yazarı dört yıldır seviyorum. İçim gidiyor, canım yanıyor özlüyorum. Hiçbir beklentim yok sadece bir yerlerde bir renkperisiii'nin her gece uyumadan önce, kendisine dua ettiğini bilmesini istiyorum. Fakat sorun şu ki, kimse inanmıyor sevgime... En yakınımdan tut, arkadaşlarım çevrem hep, "sen sevmiyorsun,hayransın" diyorlar. Geçenlerde başka bir arkadaşına ulaştım. Anlattım işte, seviyorum , dört yıldır ona yazdığım yüzyedi sayfalık , mektuplardan oluşan , bastırmayı düşündüğüm bir emeğim var diye. Okumasını istiyorum falan .. Bana verilen cevap ;onun çok sevilen biri olduğu, kendisine yazılan şiirin,mektubun haddi hesabı olmadığı, çok istersem yazdıklarımı ona ulaştıracağı fakat onun sadece saygı duyacağı beni ciddiye almayacağı , şeklinde oldu. En sonuna da ekleme yapıldı; çok kafaya takmayın sevginizi de ailenize , çevrenize harcayın diye. Neredeyse iki aya yakın olacak , her aklıma geldiğin de canım inceden inceden sızlıyor. Ben o kadar değersiz miyim be ?

Önceden sözlükte şey vardı 00.00 da sol kanat sıfırlanıyordu hatta 00.00 da entry girmek için bekleyen yazarlar dahi olduğunu biliyorum. Sebepsizce özledim o anları

Etrafımdaki insanlardan bir kez daha nefret ettim mk sizin gibi insan olmaz olsun

4 kişilik bir arkadaş grubumuz var 2 kız 2 erkek aralarında en az değer verilen benmişim gibi hissediyorum.

hastalıklarımdan korkuyorum ve bu sebepten gitmem gereken doktor randevularını erteliyorum. biliyorum bu çok daha büyük bir hata fakat çocukken iki kez kalp ameliyatı geçirdim ve başarısız sonuçlar ile dönüş aldım. annemin her hastane odasında beni dolu gözlerle izlemesi bana artık ağır geliyor. tekrardan masaya yatmaya gücüm yetmiyor. (bkz: belki bir şey olmaz ama korkuyorum elde değil)

Ben bir gün yataktan uykumu alarak kalkacağıma olan inancımı kaybettim Ela.. (bkz: Uykusuzluğu da koydum bavula )

herkesi memnun etme ikiyüzlülüğünü sevmiyorum

Başka bir sözlükte muhabbetimin olduğu biriyle karşılaştım asosyalde, şimdi burada ne işim var diye düşünmeye başladım.

2,5 yıldır memurum. Aileme birikip yapıyorum dedim. Çünkü çok laf ediyorlardı birikim yap diye. Sonunda yalan söyledim ben de. Şimdi 20.000 lira civarında birikimim var sanıyorlar. Askerden sonra ufaktan evlilik hazırlıkları yapacaklar. Ortada fol yok yumurta yok ama maalesef yapacaklar. Benim ise değil birikimim aksine aşağı yukarı 15.000 lira civarında kredi borcum var. Bu borç da amcamın esasında. Krediyi çekip ona gönderdim. Tabi bizimkilerin bundan da haberi yok.

Sözcükleri heceleme hastalığım var küçüklüğümden beri bırakamıyorum da arkadaş şu alışkanlığı.3 saatlik filmde altyazıdaki her kelimeyi heceleyip içimden 10 un katı olunca bırakırım diye diye bi bakıyorum filmin sonuna gelmişim.O yüzden tiki olanlara laf atamıyorum,bi kendimi düzeltiyim onlara da sıra gelir !

Çok sevdik hep heder olduk

yarın sabah sevdiğim adam bulunduğum şehre geliyor. aşırı mutlu ve stres altındayım. aileme kız arkadaşım geliyor dedim. umarım başıma bir şey gelmez sözlük.

yalnız, sevgisiz, mutsuz, hiçbir şey yapmamasına rağmen yorgun, daha genç olmasına rağmen hayata doymuş insanlar var etrafımda ve hepsi benim.

12-13 yaşıma kadar elimde çanta ya da poşet varken asansöre bindiğimde, ağırlık yapıp asansörü bozmasın diye, çıkana kadar poşetleri yere koymazdım. elimde taşırdım. şimdi dönüp geriye bakınca, iyi yine ölmemişim bu yaşıma kadar.

belki itiraf, belki eleştiri. artık nasıl görülür, nasıl okunursa. asosyal'e ilk defa kayıt olalı tam 5 yıl olmuş. daha sonrasında uçurmalar falan. uzak kalmışım bayağı. çok büyümüş ancak kitle ve başlıklar çok zayıf. bir zamanlar buralar bilgi entryleri, kültür kokardı, eğlencesi de cabası. geri döndüm ama itiraf edeyim çok değişmişsin sözlük. umarım uyum sağlarım :)

Kimsenin en iyi arkadaşı yada en sevdiği değilim. Geçmişten çıkamayan bir hatıra manyağıyım.

İtiraf ediyorum hala bir kaç güne barışacakmışız gibi hissediyorum ayrılalı 1.5 sene olmasına rağmen. Ama mutsuz değilim bununla birlikte. Acayip bir his

Olay, anı vs anlatmalı başlıklara entry girecekken ya ben bunu anlatacağım da hadi bir arkadaşım buradaysa ve olayı okuyup da benim olduğumu anlarsa şeklinde bir düşünceye adeta paranoyaya sahibim. (bkz: sözlükte tek başına takılma bağımlılığı)

Okulda bir alt dönemim olan bir kız vardı, görme engelliydi. Bildiğim kadarıyla hiç görmüyordu. Memleketinden hiç bilmediği bir şehre okumaya gelmişti. Düzenli olarak alttan ders aldığım için de sürekli denk gelirdim kendisiyle. Arada bir de işte hal hatır sorardım. İlk gördüğümde ne büyük cesaret demiştim. Görmediğin, göremediğin, bilmediğin bir şehirde tek başına yaşamak bence hem çok büyük bir cesaret istiyordu hem de çok takdir edilesi bir hareketti. Ve çok azimli biriydi. Gerçekten mesleğini yapmak istiyordu. Onu gördüğüm zaman içimi bir utanç duygusu kaplardı. O, zorluklara rağmen istediğini başarmak için, hayallerine kavuşmak için uğraşırdı. Ben sabahları hava soğuk, uyanmak zor geliyor diye kalkmazdım bile çoğu zaman. İstediğini de yaptı, hayallerine kavuştu. Çok güzel bir avukat oldu. O cesur kızı bugün kaybetmişiz sözlük. Biraz üzüntü, biraz kendi adıma utanç, biraz onun adına gurur ve daha bir çok şey hissettim öğrendiğimde. Her ölümün beklenmedik anda geleceğini biliyorum aslında ama yine de... Öyle işte.

insan tam "buldum" dediği anda kaybediyor aslında. anladığını zannediyorsun, sen ona dönüşüyorsun ve bu esnada onun da sana dönüştüğünü düşünüyorsun. aslında biliyorsun içten içe henüz erken olduğunu ama yine de durmak ve durdurmak istemiyorsun. "kaç kere denk gelebilir ki böyle iki kişi birbirine" güveni, "ya giderse!" endişesi arasında kayboluyorsun. kaybetmemek için yaptığın her şey, kaybetmeye sebep oluyor. işin kötüsü, her şeyin kontrolden çıktığını fark ediyorsun ama istemsizce kontrol edemiyorsun. "öyle demek istemedim ben" lerle "bu konu buraya nasıl geldi"ler arasında sıkışıp kalıyorsun. yüreğinin ortasından koparak gelen cümlelerin fırtınaya dönüşmesini izliyorsun çaresizce. "gitme" demek istiyorsun da fırsatın olmuyor. "kal" demekse bütün uğraşlarına rağmen artık imkansız. "acaba o da benim kadar üzülüyor mudur?" diye düşünmekten alamıyorsun da kendini, ve "ya umursamıyorsa" endişesi sıkıştırıyor yüreğini. itirafı zor, ama zoru da başarıyorsun. keşke bilse... özlemedim, çok özledim...

Çift olan muhabbet kuşlarımdan biri karanlıkta balkondan kaçtı, yani uçtu gitti.Çok uçamazdı normalde, çabuk yorulurdu.Binanın önünü, arkasını, ağaç diplerini, terası hatta çatıyı bile aradık yok yok yok. Ölür dışarda, sabah acıkır ne yiyecek, nasıl bulurum onu bilmiyorum.Sabah gün doğarken diğerini kafesiyle balkona koyacağım belki sesine ses verir Bulamadım '(

candy crush oynuyorum. dün babam oynuyordu, bi seviyeyi geçemedi. ver ben geçeyim dedim, ulan oyun öyle zevkli geldi ki size anlatamam. sonra ben de indirdim, eski hesabıma giriş yaptım. 530. seviyedeymişim, deli gibi candy crush oynuyorum. canım bitince zamanı ileri alıyorum falan, yemin ederim zaman yolculuğu yapıp 2010'lara dönmüş gibi hissediyorum şu halime bakınca.