asosyal itiraf

Çizim hocası oturan canlı manken çizin dedi ama ben beceremiyorum. Bu yüzden internetten çizilmişlere bakıyorum. Özür dilerim hocam...

"aslına bakarsan hepimizin içinde bir katil var. bizim insan olarak görevimiz bu katili içeride tutmak." - (#2285904) şunu diyen adama inanılmaz hak veriyorum tam şu an. biraz evvel okumuş olduğum bir şeyin beni böyle düşünmeye sevk etmesi de var tabii. ama zaten normalde de böyle düşünüyorum; bir gün bütün allahsızları öldüreceğim.. not: (#2326122)

Eveeeet. Kendime dahi söylerken zorlandığım bir kaç söylemeye çalışacağım. Saat üçü geçiyor işte ve haliyle insana alenen saldıran düşünce ve hüzün tufanı galip geliyor. Bitkiniz. Aşka, sevgiye inanırım. Hep istedim böyle bir şeyi. Yok mudur etrafımda beni sevenler muhakkak vardır. Lakin eksik ne ulan. Ben neden mahrum hissediyorum kendimi. Niçin yalnızım. Bu yalnızlık da ne garip değil mi. Belki bu yazıyı görüp gücenecek arkadaşlarım da olabilir lütfen yapmasınlar. Ama kemiklerine kadar insan öyle olabilir mi? Ne bu işin esprisi deseniz anlatmam çok zor lakin öyle bir yaşanıyor ki. Tanım çok basit yalnızlık. Ama olay bu değil işte. Hissedemiyorum. Ne garip havalar şuna bak. Kendimi ilgi çekmeye çalışan tipler gibi hissettim. O yüzden bırakıyorum. Acıların çocuğu Emrah iyi geceler diler. Ahaah

aynaya baktığım zaman “bu kadar yakışıklı olmak senin suçun değil” diyorum

Çok istediğim bişey var şu aralar ama herşeyin yolunda gitmeyip beni yormasindan korkuyorum

Eskiden her şekilde kabulümdün. Şimdi geri dönmek istesen bile artık yerin yok bende. Kendi kendime yaşamışım meğer onca şeyi. Yazıklar olsun.

Hiç bilmediğim bı şehire geldim dün. Kalacak yer bulamadım umuma açık bir tuvalette klozette oturarak uyudum. Bence itiraf sayılır.

sarhoş adamın ayık oğluyum oğlum rezil olmak umrumda değil vezir olmak umurumda değil hep sefil olan ayık insanlar gibi

YASAL UYARI: Uzun ve muhtemelen duygusal top olduğum bir entry. Bir kaç haftadır uyuyamıyorum. Üstümde, saçma bir gerginlik var. Bir kaç kere sevdiğim insanları kırdım bu süreçte. Yemin ederim bilmeden oldu. Ama kırdım. Hepsinin tek bir nedeni var. Ben üstüne basıp dipe sokmaya çalıştıkça, bir türlü yerine oturmaya lastikli çarşaf gibi fırlayan geçmişim bir türlü peşimi bırakmıyor. Bakın ben istemiyorum. Yemin ederim, ne birini, ne de mutlu olmayı istiyorum artık. Yoruldum. Birine dert anlatma, kendimi tanıtma gücüm yok. Kime gösterdiysem yaralarımı, "Burası mı?" diyip parmağını soktu. Hiç mi kendilerinden başka birini düşünmediler, hiç mi düşünmüyorlar insanlar? Ne yanımda sevdiğimi, ne de sevilmeyi hissetmek istiyorum. Bıraksınlar beni artık. Dostlarım var benim. Varlığını yeni yeni fark ettiğim altın kalpli, muhteşem insanlar... Onlar olsun yanımda. Gitmesinler. Giderlerse, beni de yanlarında götürsünler. Öyle büyük olduğuma da bakmasınlar, her kalbe sığacak kadar küçülebilirim. Yormayın beni. İyi olmak, her şeyi geride bırakıp devam etmek istiyorum. Lütfen...

köyde yaşıyoruz durumumuz çok iyi değil. üniversite mezunuyum işsizim. sadece babamın emekli maaşı ile geçiniyoruz. kız kardeşim yks'ye girdi bugün yarın da girecek ama köyden şehire gidecek aracımız yok bugün zar zor birini bulduk gittik sınava. yarın ne yapacam bilemiyorum kimse götürmek istemiyor taksi çağırsam fazla para istiyor gidişi versem gelişi kurtarmıyor. parasız işsiz olmak daha bi koydu bugün çok zoruma gitti. ne aileme yardımcı olabiliyorum ne kardeşime destek olabiliyorum. bunu da buraya içimi dökmek için yazdım. hem burası benim hatıra defterim gibi belki bir gün döner okurum geçmişte neler yaşamışım diye..

İnsanların ağzını büzmek istiyorum. Derdimizi anlatırız, dramaQueen derler; sevincimizi çıtlatırız, kulp bulurlar, üzülürüz, çok şey yapmamak lazım derler... E ben sizi müjdeleyen ebenin, sizi çekip çıkartan elinin parmaklarını kerkineyim.

İsminin yanında mavi tik olanların profiline girip Twitter adresine bakıyorum. Nerede kaldı gizliliiiiik hey gidi günler heyyy

Bugün kanser olduğumu öğrendim. Hani derler ya bu hastalığın ilacı moral,mutluluk diye, beni bu hastalığa götürende bu hastalığın ilacıda aynı kişi. Ve ben o ilacı istemiyorum! Sağlığınızın değerini bilin arkadaşlar kimse sizden önemli değil.

bu sıralar fazla karamsarım. her şeyin en kötü ihtimalini düşünüyorum.

Sıkıcı be sözlük her şeyin tadı gitmiş sadece tek bir gerçek var o da giderse anlam yok zaten

İki sene önce doktora gittiğimdeki bakışlarını hala unutamadım. "Evet, eeeee... Evet, evet... Evet." Kemik çerçeve, dörtgen gözlüğünü çıkardı, masaya koydu. İnce, ojeli parmaklarını şakaklarına gezdirdi. Bir kaç katalog inceledi, düşündü, düşündü... Bozuk lakin anlaşılır Türkçesiyle tedavi edilemeyen bir duruma sahip olduğumu; şimdiye dek yanlış bir yöntem izlendiğini anlattı. Yüksek doz ilaç, geri tepmişti. Farklı bir yöntemden gitti. Şu an, artık, ayaklarım yere sağlam basıyor. Tek şikayetim konsantrasyon ve motivasyon eksikliği. Yarın büyük gün. Değerlendirmem var. Dört beş ilaçla başlayan serüvenim tuz dozuna düşen bir ilaçta kaldı. Tedavimin bir süre daha devam etmesine gerek olup olmadığını görüşeceğiz doktorumla. Tabi, eğer biterse bir süre başınızı ağrıtacağım sanırım. Koltuk değnekleri olmadan yürüyen biri gibi sendeleyeceğim başlarda. Zamanla düzelecek. Zaman... Her şeyin ilacı. Acaba zamanla geriye doğru mu yuvarlanacağım? Bu beni korkutuyor. Ne yaptığı belirsiz, serseri bir rüzgar gibi dolaşmak istemiyorum istanbul sokaklarında. Dinlersiniz değil mi beni? Bence dinleyin. Güzel olacak. Filmim yeni başlıyor. Daha hayata çapa atacağım. Evet, çapa. Boktan geçen beş yılımın intikamını alacağım!

Artık yediğime içtiğime dikkat ediyorum, düzenli uyuyorum, düzenli spor yapıyorum böyle giderse sigarayı da azaltırım diye kendimi tebrik ettikten sonra bu başarımı gecenin ikisinde koca bir tabak makarna yiyerek kutladım.

itiraf ediyorum. sağımı solumu bilmiyorum, sürekli karıştırıyorum. birisi sağ mı sol mu diye sorduğunda bir an gözüne fener tutulmuş tavşan gibi donuyorum. kafamda bi sürü hesaplar, işlemler dönüyor ondan sonra söyleyebiliyorum. onu da yanlış söylüyorum. böyle bi rahatsızlık var mı ya sağ sol bilememe gibi? dümdüz salak olmak çok kötü :(

Sıkıldım sözlük sıkıldım burdan da sıkıldım

Günlük gibi ama tam olarak her gün değil de ara sıra hissettiklerimi, içimden geçenleri yazdığım bir defterim var.En son ölen muhabbet kuşumla ilgili hissettiğim acıyı yazmıştım ve şimdi üstüne başka şey yazmak gelmiyor içimden o deftere.Ne yazarsam yazayım o son sayfaya hakaret olacakmış hissi yakama yapıştı.Sanki kuşum ölmemişte o sayfaya saklanmış gibi..

Artık o kadar psikolojim bozuldu ki deprem korkusundan geceleri sürekli uykularım bölünüyor. Her dışarı ile temas ettiğinde virüs kaptım sanıp kafayı yiyecek gibi oluyorum. İçimde bitmek bilmeyen bir endişe ve panik hali var ve hayatımda hiç bu kadar yorulduğumu bilmiyorum. Ruhen çökmemek için gösterdiğim çabayı kelimelerle tarif edemem. Ve hiç bitmeyecekmiş gibi geliyor artık kötü olaylar.

kafam iyiyken daha az "asosyal" oluyorum...

Az önce kendi kendime konuşup evde dolanırken bir itiraf yaptım kendime. Baya kendi kendimi azarlarken yakaladım kendimi. Şöyle: "Ölmüyorsun ama yaşamın da kıyısından dönüyorsun sürekli. Farkında değilsin ama sürekli aynı döngüdesin. Bu hayatı da hiçbir zaman, hiçbir şekilde ciddiye almıyorsun. Benim bu konuda kendimi eğitmem lazım"

(#2328826) şu entirideki hadise hala devam ediyor bu arada. bu entiriyi yazmadan önce kontrole gittiğimde kesin değişecek diye gittim ama bu 2 aylar hiç bitmedi. artık tadım kaçmaya başladı çocuk oyuncağına dönmeye başladıkça bu iş. değiştirecekseniz değiştirin, değiştirmeyecekseniz ben yazlığa gideceğim. 23 yaşındayım 0 yaşımdan beri ikinci defa istanbulda kalıyorum. çok tatsız bir şeymiş ben unutmuşum nasıl bir şey olduğunu bunun. 14 temmuzda bir daha kontrole gideceğim bu sefer de 2 ay var daha derlerse bir dahakine ben gitmiyorum anasını satayım hadi bakalım. yeter ulan 2 ay 2 ay kasımdan temmuza geldik alo yetkililer. kız arkadaşımı görmeye de gidemiyorum. imdatın...

Okurken bile sürekli tökezlediğim, zar zor mezun olduğum bölüm için kpss çalışıyorum şuan. Hiç oturup düşünmek için fırsatımız olmuyor, istediğim şey bu mu? Mutlu olacak mıyım? Ya da mutlu olmalı mıyım? hayata tutunma çabası içinde harcanıp gidiyor zaman ve dönüp baktığımda pişman olmaktan çok korkuyorum

bugün benim doğum günüm. 4 sene önce tam da bugün buraya kayıt oldum. ilerleyen yaşlarımda severim sanıyordum fakat hala doğum günümü gram sevmiyorum. hatta ve hatta özellikle doğum günümde boşa yaşıyorum hissi o kadar yoğun kendini hissettiriyor ki, kendimi asasım geliyor.

evime gitmek istiyorum.

Sadece geceleri paylaşım yapıyorum gündüzleri aklıma bile gelmiyor

Evet hadi biraz dertleşelim. Saat gece bilmem kaç. Aslında ekranın üstünde görüyorum da senkron değiliz. Aynı saati göstermiyoruz. Napıyorum ben diye sorguladığım. Ağır bir hüzün, yalnızlık ve hasretin bastırdığı bir zaman dilimindeyim. Bir başıma bilmediğim bir yerde sırf para kazanabilmek için yaklaşık dört aydır tek başımayım. Ee nereye harcayacam ben o parayı. Öyle gelen paranın afedersiniz amına koyayım. Normalde öyle özledim diyip eve gitmezdim ama gidememezlik daha da koyuyor. Korkuyorum ki birine bulaştırırum şu Nalet virüsü. Ama görüyorum ki gayet sorumsuzca dolanıyor millet. 6-7 aydır evine gidemeyen arkadaşlar var mesela. Bunların üstüne bir de yalnız olmak daha da koyuyor. Böyle eve gelince o sessizlik, yemek yaparken azar azar koyduğun malzemeler, konuşamamak,sevgiyi hissedememek. Daha da önemlisi bunların farkına varabilevek kadar bir başına olmak. Zaten ben kendimi tanıyamıyorum artık. Eski çılgını hatırladıkça üzülüyorum. Daha banel bir tipim artık. Anlatmakta zorluk çekiyorum. Ne istediğimi bilmiyorum. Ama bazen içimden gelen tek şey alayınızın amına koyayım diye koşarak vuradn uzaklaşmak oluyor. Aman be sözlük ve değerli yazarlar. Kafanızı şişirdim. Okumazsınız muhtemelen zaten okumayında bunca gereksiz şeylere ne hacet. Kendinize iyi bakın esenle kalın.

Şarkı isimleriyle ilgili başlık açılmasına gerçekten sinir oluyorum sözlük totelde 2 tane entri giriliyo sonra bommboş duruyo anasayfada gram faydası yok yemin ederim

İçimi döküp gideceğim başınızı şişirdiysem özür dilerim şimdiden. Öğleden sonra karnım çok ağrımaya başlamıştı. Önemsemedim. İşlerim vardı onu yapmaya devam ettim. Bir süre sonra ağrı sanki kaydı bacaklarımı hissetmemeye başladım. Ayakta duramıyordum. Yatakta iki büklüm şekilde yatıyorum. Annem babam bir şey yapamıyor. Hastaneye gitmek istemiyoruz malum olaydan dolayı. Her neyse acıdan bağırana kadar dayandım. En yanındaki hastaneye gittik. Ön muayene gibi bir şey yaptılar karın ağrımın regl den dolayı olup olmadığını sordu. Değil diyince önce serum, serumdan sonra ultrason istendi. Ultrasonda karnıma bakan beyaz önlüklü gözlüklü yaşlı bi amca vardı ağzından anlamsız kelimeler çıkarak yanındaki asistanın rapora yazmasını istedi. Asistan hızlı hızlı yazdı sonuçları. Tıp terimleri ne de olda nasıl anlayabilirsin ki. Sormak istedim soramadım bir sey var mı diye zor durumda bırakmak istemedim. Elime kağıdı tutuşturdular doktorla görüşün dediler. Annem ve babamla doktorun yanına tekerlekli sandalye ile gittim hala ayakta duramıyorum. Doktor 8 cm boyutunda ( portakal büyüklüğü gibi düşü dedi bana) kist var kasığında dedi. Ne anlama gelir iyi mı kötü mü hiç bir şey düşünemedim o an. Korkuyorum sözlük canımın acımasından değil. Güçlüyümdür. Dayanırım her türlü acıya. Peki annem ve babam? Onlar dayanabilecekler mi? Tek bildiğim şey korku şu an. Yarın randevumuz var. Ameliyat olup olmayacağına karar verecek doktor. Bilgi alır almaz editlemeye geleceğim. Belki önemsemezsiniz, okumayabilirsiniz de. Olsum. Yazmak rahatlatıyor en azından. Edit: kist gözlemlenecekmiş eğer büyüme gözlenirse öyle ameliyat olacakmışım. 2 ay sonra ilk kontrolüm var. Bi sonuç almak biraz olsun omuzlarımdaki yükü azalttı. Hayırlısı olsun :)

İtiraf edeceğim bir şeyin olmaması da bir itiraftır bence.

Felaket sıkıdım bugün. Resmen gündem zehirlenmesi yaşattılar bana. Sokayım sosyal medyanıza da internetinize de sansürünüze de. Gerçekten çok yoruluyorum ben televizyonlarda verilebilecek türden konularla muhatap olunca. Aman neyime gerek ya. Saatlerdir kitap okumaya niyetleniyorum ama başaramıyorum. Gerçekten bu ülke kendisinden başka bir şeyle meşgul olmaya fırsat tanımıyor. Tanpınar'ın bu tahlili 50 senede hiç mi değişmez anlamıyorum ki. Beni bir salın lan diye sokaklarda çıplak koşmak istiyorum.

Bütün gün bommboşum sözlük, evet sıkılıp rastlege online yazar seçip profilini yazdıklarını inceleyip milattan önceki entrilerine yorum yapiyorum kendimce tespitte bulunup cinsiyet falan tahmin etmeye çalışıyorum güzel bi zaman geçirmesi aslında eğlendiriyor beni denk geldiyseniz kusura bakın sıkılıyorum bütün gün :(

Yine midemin ağrısından duramayacak kadar çok üzdüm bugün kendimi galiba. Bunu kendime niye yapıyorum hiçbir fikrim yok. Gerçi bunun harici neyi, neden yapıyorum onlarda da fikrim yok.

Daraldım sözlük ama öyle böyle değil baya bildiğin tuttugum her dal elimde falan kaliyor öyleli bir daralma. Sağlık desen boka sardi iş desen yok gezeyim kafa dagitayim desen corona var evden disari en fazla pencere balkon falan Allah sonumu hayır etsin bi dua mua edin be.

Anlatacağım çok bir şey yok ama en güzel seninle sustuk.

Öpsem bebek gözlerinden ağzımıza salıncak kurup sıçarlar

kınadığım bir durumun aynısını yaşadım. dönüp duruyor beynimde düşünceler, vicdanım rahatlamıyor. allah’ım sen nefsime hakim olamamaktan beni koru. (bkz: kul kınadığını yaşamadan ölmezmiş)

Kaçasım var, oradan oraya... Kaçtım mesela bir yerlerden buraya geldim. Buradan da kaçmak istiyorum şu anda. Bir süredir. Birkaç gündür belki ama çok uzun yıllardır gibi bir süredir. Bir yere varmak da istemiyorum. Kaçmak istiyorum sadece. Sevmediğim herhangi bir şey gördüğümde ya da samimiyetsiz bir insan fark ettiğimde “kaç riu burası sana göre değil” demeye başlıyorum. Zor... çok zor.

Bir heyecan ile konuşmaya başladığım karşı cinse karşı bi saat sonra heyecanım gitti sıkıntı bastı bi insanın doğru insan olmadığı hemen anlaşılır mı? Yanlış anlaşılmasın sürekli birileriyle konuşup flört eden birisi de değilim. Böyle üstümden yük kalkmış gibi umut vermeden bıraktığım için ama bi tuhafımda manyak oldum durduk yere.

bir sözlük yazarı vardı. kendisi ile buradan tanışmıştık. sonra samimi olmuştuk. twitter ve instagram'dan da eklemiştik birbirimizi. daha sonra bir anda anlamadığım şekilde beni hem whatsapp'tan hem instagram'dan hem de twitter'dan engellemişti. hala sebebini çok merak ederim. beni engelleyen birine gidip ''beni neden engelledin'' diye sormam. ancak az önce aklıma geldi, neden acaba diye. hala bir soru işareti durur aklımın bir köşesinde.

24 k bi sayfam var bazen orda paylastiklarim için gözlerimden özür diliyorum. çünkü fotoğrafların altına gelen yorumlar kahpe hayat, bizi kaybedenler utansın falan. bi de beni erkek saniyolarlar.

Son 2 yıldır kendimle ilgili yada etrafımda olanlardan şer gibi görünen şeylerin sonrasında birçok kez hayırlar doğduğuna şahit oldum. Fevri olmamanın, sessizce gidişatı izlemenin çokça faydasını gördüm. Baştan üzülmek hem beyhude hem yıpratıcı oluyor. Hatta twitterda sabitlenmiş twitim de budur bu yüzden: olmamış şeyler için sabrını tüketme. Ama insan zorluğa, karanlık kötü gördüğü şeylere bir türlü alışamıyor. Bir türlü bağışıklık kazanamıyor her seferinde önce o seni bir yeniyor. Sonra ayağa kalkabilirsen kalkıyorsun. Her seferinde yine aynı kedere boğuluyorsun. Bu konuda bir arpa boyu ilerleyememiş olmak da benim zayıflığımdır belki bilmiyorum. Göğsüm daralıyor çok fena. Saat keşke bu kadar geç olmasa. Büyük bir park var evimin tam karşısında. Hava zaten tam yürümelik. Bense aylar sonrası için gerçekleşme ihtimali olan bir durum için kendi kendimi yiyorum dört duvar arasında. Saçmalığa bak.

Yakın ve uzak tarihler için kendime notlar yazıyorum -mesela 5 hafta sonrası için ya da 3 yıl sonrası için-. Onları notlarımı yazdığım kutunun içine koyuyorum ve telefonuma anımsatıcı ayarlıyorum. Zamanı gelince o notları okuyorum. edit:bu bildirim genelde okuyacağım zamanda bana ilaç olacak şeyleri kendime söylediğim şeylerle dolu oluyor :’)

Birini sevmek istiyorum. Yani beni sevmesini bana karşı bir şeyler hissetmese de olur şu an. Gerçekten içimde bir şeyler öldü gibi geliyor. Kimseye karşı bir şey hissedemeyecekmişim gibi geliyor. Bir şey olsa da yaşadığımı hissetsem diyorum. Bu ara daha önceden aklımın ucundan geçmeyecek şeyleri kafama takıyorum. Sıcağın da etkisiyle uyuyamıyorum. Daha rahat uyuyabilmek için alkol manyağı oldum amk. Ramazan bittiğinden beri her gece 12 den sonra sabah hava aydınlanana kadar içiyorum sonra mışıl mışıl uyuyorum hiç aralıksız 5-6 saat. Ama ben böyle biri değilim ben bir şeyleri keyif olarak yapmayı seviyorum. Bu şekilde devam edemem. Ufak bir tatile çıkıcam orada da suyunu çıkarıcam sonra normale dönücem. Netim bu konuda. Bazı şeyleri kendime itiraf edemiyordum şu bir iki gündür nereye gittiğimin farkındayım. Durdurabileceğimi de biliyorum. Bu yazıya katlanıp buraya kadar okuyanlara teşekkürü bir borç bilirim.

protokol için çinli birine mail atıp benimle paylaşmasını istedim. umarım göndereceği dosyada virüs yoktur. edit. düdüklü tencerede antijen retrieval yapmışlar ya lan

24 yaşındayım, hatta yaşımı bilmeyenler 28 falan diyo daha olgun göründüğümü söylerler ama ben yağmurdan sonra oluşan küçük su birikintilerinin üzerinde sıçrıyorum. Sırf bunu yapmak için geceleri dışarı çıktığım bile oldu. Ev arkadaşım her seferinde tuhaf tuhaf bakıp şu halinin videosunu çekip “bu adam 24 yaşında, memur ve böyle böyle şeyler geçti başından desem kimse inanmaz, çocuk musun sen yaw” dese de kendime engel olamıyorum.

bağıran insanı dinlemiyorum haklı da olsa, haksız da olsa, alay da etse, küfür de etse. kale alınacak kadar değerli ve işe yarar sözler edecek insan sakin konuşur, bağıran insanın söyledikleri bir köpeğin havlama sesinden çok daha önemsiz geliyor bana. zaman zaman "hay ağzına sokayım da bağırama" diyebilecek kadar asabi de oluyorum ama mümkün mertebe aldırış etmiyorum, böylesi daha sinir bozucu oluyor karşı taraf için. önemsenmemek koyar insana, hele bağıran insana acayip koyar.