asosyal itiraf

Yemin ederim sözlüğe girdikçe 'al bozdun bozdun' diye bağırmak istiyorum

4. Nesil yazarlar ve hala düzenlenme aşamasında olan sözükte kendimi şey gibi hissediyorum sanki pek tanımadığın kalabalık bir ortamda gözümü kestirip tanıdık birini ararsın ya işte öyle oldum her entryin altına bakıyorum hangi yazar yazmış diye belki tanıdık biriyle karşılaşırım heyecanı da var içimde. Ben tanıyamazsam da siz tanırsanız eğer selam verin, böyle çok yabancılık çekiyorum

Şuan uyuyacağım ve bu kadar kötü giden bir hayat sizce uyandıktan sonra bir mucize bulabilir mi dersiniz sadece bir mucize

arabayı benim sürdüğüm uzun bir yolculuğa ihtiyacım var. tamı tamına evde olduğum 75. gündeyim. evden sadece anneannemlerin alışverişi için çıkıyorum ve anında kendimi steril ediyorum. canım çok sıkıldı ve kız arkadaşım edremitte kaldı. anneannemleri yazlığa götürme bahanesiyle bir edremit yapıp gelmek istiyorum. deli deli ettim iyice kendimi evde.

sürekli ruh halim değişiyor, bi an çok mutluyken bi an kederden boğulacak gibi oluyorum. 5 günün 2 si mutluyum sadece. bu değişimin bi sebebi bile yok. herkesi terslemek, kendimi hayattan soyutlamak istiyorum. her şeye bi karşı gelme bi memnuniyetsizlik. ailem de özel sebeplerim var diye benim yüzümden üzülüyorlar. sebebini bi bulursam mahvetcem onu

Aylarca bi insanın kahrını çektim. Evet aylarca. Sırf seviyorum diye katlandım ona. Hatalar yaptı hep affettim. Onunda beni sevdiğini biliyordum sadece sevmeyi bilmiyordu, çabalıyordu da hakkını yiyemem. Destanlar kadar uzun mesajlar attım ona kırgınlıklarımı anlatmak için hiçbirinden anlamadı hatta bir keresinde bana haddini bil yazdı. Ayrıldık her şey bitti defalarca kez aradı, intihara kalkıştı, ağladı zırladı yinede geri adım atmadım. Geçen gün screenshot ları siliyordum telefonumdan bana haddini bil diye cevap verdiği mesajın ss ini almışım zamanında ona denk geldim tekrar tekrar okudum mesajı. O günün akşamı mesaj attı bana çok kötüyüm psikolojim bozuldu falan diye. Az arayayım mı seni dedim çok sevindi ara tabi lütfen dedi aradım aramızda şöyle bir diyalog geçti ; demek psikolojin bozuldu çok üzgünsün öyle mi dedim, evet çok kötüyüm dedi. Şaşırmadım dedim neden dedi. Bu hayatta herkes kalbinin ekmeğini yermiş senin üzgün olmana kötü olmana şaşırmıyorum bu yüzden dedim. Resmen dondu kaldı. Tek kelime edemedi. Hadi hayırlı geceler sana dedim o da dedi. bana hayırlı geceler derken sesi titriyordu, yok olmuş gibiydi. Kapattım telefonu yaklaşık 10dk sonra bir mesaj geldi ilk defa sana bu kadar yenik düştüm kendine iyi bak yazmıştı. Benim kendimi anlatabilmek için yazdığım o uzun mesajlara haddini bil yazan adam o gece tek cümlemle yerle bir oldu. Kıymet bilin arkadaşlar ama zamanında.

sanki her gün biraz daha aşınıyor dünyam kıyısından, köşesinden ve aşındıkça sıkışıyorum zamanla küçülen toprak parçalarına. oysa denizi var ama yüzme bilmiyorum, dağı var tırmanamıyorum, gökyüzü var uçamıyorum. sıkışıp kalıyorum.

Bugün aklımdan geçenleri yazacak başlık bulamadım. Hissettiklerimi koyacak hiçbir parçam kalmadığı gibi. Ha yeni başlıyorum güya. Oysa şimdiden bıktım, koptum bu hayattan da. Yeni şeylerden nefret eder oldum. Yolda yeni bir yüz görmek, yeni sesler, yeni şarkılar, yeni eşyalar, yeni saatler, yeni fotoğraflar, yeni kaldırım taşları. Sonra mesela kentsel dönüşüm. Mesela yeni fikirler. Mesela yeni sokak lambaları. O sokak lambalarının ışıklarının üzerinde uzadığı asfalt yollar. Beni konfor alanımdan çıkarıp savunmasız bıraktılar. Eski yuvama dönmek istiyorum. Kimsenin sorgulamadığı varlığım öncesine, ötesine. Ne desem bilemiyorum, böyle cümleler birikir miymiş insanın nefes borusunda? Böyle çok içli içli burnumu falan çekiyorum ama itaat etmiyor parmaklarım tekrar kendimi döküp saçmama. Ne desem demek istediğim yolla kesişmiyor asla. Benim demek istediğimi kim ne yapsın Allah aşkına? Önemsizliğin tdk’deki karşılığıyım sonuçta. Özgürlüğümün anahtarını buldum galiba. Önemsizim. Haha bu kadar kolay mıydı ki? Kabul etmiştim de görünmez olduğumu. Bugün de öğrendim ki ben önemsizmişim. Ve bu sandığımın aksine acıtmadı, ağlatmadı da. Ağlayacak daha önemli işlerim var nasıl olsa. -- Çok anlamsız olacak ama insan başkasını gerçekten duyabiliyor mu? Yani biz burada konuşuyoruz sonra kuytu bi sokaktaki adam bağırarak şarkı söylüyor ya veyahut sevenler sarıldıklarına sevdiklerine hissediyorlar ya kalp atışlarını birbirlerinin. Hah işte onu gerçekten duyabiliyorlar mı? Duyabiliyor muyuz? Duyuyor muyum? Bence en gereksiz organ kulak. Bir de şöyle güzel şarkılar olmasa utanmadan vazgeçerdim. Al işte yine bencilliğim tutuyor. Sabahın 4’ünde insanın kendisinden başka, kendi sessizliğinden başka duyabildiği çok az şey oluyor. Bir müziğin sesi bir de ezanınki. Biri açılsa biri kapanıyor onlardan da.

uzun sure sonra siteye döndüm selam herkeslere

Bu başlığa yazdıklarımı okudum. Çok kötü oldum. Hani geçen sene ne salakmışım cümlesi var ya keşke sadece geçen sene salak olsaymışım dedirten şeyler yazmışım. Bir de yüzsüz gibi bir sürü entry girmişim, rahat bırak şu başlığı da biraz da millet yazsın be kız... (bkz: şerefsiz evladıyım ağlamamak için kendimi zor tutuyorum )

Bugün başlığa girilen yazıların hepsini okudum ve her yazıda bana ait olan bir şeyler hissettim. Aslında neden asosyal sözlük sorusunun bir cevabı da bu başlıktır benim için. Anlatamadığım, dile getiremediğim, içimde kırmaşan şeyleri insanlar benim yerime yapıyorlar sanki.

çayı şekersiz içerdi, kahveyi acı ve şekersiz içerdi , yumurta sevmezdi , menemene yumurtayı karıştırıp dökerdi yoksa yiyemezdi bunlar gibi bi çok şeyi bana da alıştırmıştı kısa sürede..belki de gerçekten çok uyumlu bi çift olmuştuk birlikte saatlerce yemek yapıp karnımız ağrıyana kadar gülerek eğlendiğimiz zamanları unutup birbirimize karşı acımasız ve kalp kırıcı sözlerde bulunduktan sonra ayrılığımız da bi o kadar sarsıcıydı benim açımdan. Malum karantina da evde insanın canı sıkılıyo , onunla birlikte yaptığımız yemekleri yaparken aklımda hep o zamanlar ve onun gülüşü geliyo geçenlerde diskden bi videomuza baktım yine gülmekten yerlere yattığımız bi video yemek yaparken , birlikte nasıl mutlu olduğumuzu izlerken istemsizce gülerken buldum kendimi..

o kadar alıştım ki tek başıma yaşamaya, kimseye ne yaptığımı anlatma zorunluluğumun olmamasına, canımın istediğini istediğim zaman istediğim vakitte istediğim şekilde yapmaya.. bu liste uzar gider ama çok korkuyorum bu hayata alıştığım için birisiyle tanıştığımda uyum sağlayamamaktan.

Şu zamana kadar kendimı mutlu sanmıştım yada öyle kabul ettirmiştim ama galiba ben mutlu değilim kendi ellerimle istemediğim kararlar verdim ve onun pişmanlığını yaşıyorum

Geçen yaz biriyle tanıştım sosyal medyadan. Kendisi ile ortak takip ettiğimiz bir sayfada tanıştık. Sonra bir süre mesajlaştık ordan whats app a geçtik. Neyse bu klişeleri geçiyorum. Kendisi benden 2 yaş büyük olduğundan yanlış anlamasın, aklına bir şey gelmesin diye abla diye hitap ediyordum. Yaklaşık üç ay konuştuk böyle. Evlilikten konu açıldı nasıl olduysa. Annem “evlen oğlum artık bak mesleğini de eline aldın, mürüvvetini göreyim” diyo abla ben şimdilik düşünmüyorum dedim. O da annen haklı evlen falan dedi ama gülücük emojileri havada uçuşuyor. Sonra bu şahıs evlilik konularını daha sık açmaya başladı. Hani haftada bir açılıyor konu sonra üç dört günde bir açılmaya başladı. Ben de istemediğimi söylüyorum. Ama bu sürecin tamamında ben kendisine sürekli abla diye hitap ediyorum. Neredeyse her cümlemde söylüyorum. Bir gün anlam veremediğim bir mesaj attı. Böyle sevgi, aşık olma, gönlünü kaptırma konulu. Ben gerçekten anlam verememiştim çünkü çok karmaşıktı yazdıkları. Açıklamasını istedim. Boşver falan dedi. Dedim zorlamayayım. Samimi olabiliriz ama ısrarcı olmak haddime değil. O gece yazdıklarının muhatabı ben olduğumu anlatan uzun bir mesaj yazdı. Neye uğradığımı şaşırdım. Hiç aklıma gelmeyecek biseydi. Normalde öyle her önüme gelene abla/ bacım diyen biri değilim ama kendisi muhafazakar olduğundan öyle hitap ettim ve ben o gözle bakıyordum hep. Başka türlüsü aklıma bile gelmedi. Dedim ulan osimdiasker şimdi ne bok yicen. Kendisi çok üzülmüş ve sıradan biriyle dertleşirken anlatılmayacak şeyleri paylaşacak kadar dökmüştü içini bana. Kafam çok karışıktı. Direkt olarak hayır demeyi düşündüm. Bu onu ne derece yıpratırdı bilmiyorum. Engelleyip hiçbir şey olmamış gibi hayatıma devam etsem vicdanım el vermezdi. Ne yapacağımı şaşırmıştım. Kime nasıl anlatılır bilmiyordum. Kaldı ki kolay kolay oturup derdini anlatabilen biri değilim. Canımdan çok sevdiğim, öz abimden farksız olan ev arkadaşıma açtım mevzuyu. Kendisi benim insanları kirmaktan çok korktuğumu bildiğinden olayı ilk duyduğunda o kendisine has kahkahayı atarak sen yarra yedin Gardaşım geçmiş olsun dedi. Sonra ciddi bir tavırla bu işlerin çocuk oyuncağı olmadığını, bu yola girersem dönüşünde her iki tarafın da çok yıpratacağını hatta malum şahsin bu durumun hasarını atlatamayacağını söyledi. Bu arada bahsi geçen kişi gerçekten çok iyi birisi. Hani zaten konuştuğumuz süreçte oldukça iyi anlaşıyorduk. Neyse ev arkadaşım sağa sola çekmeden tüm kararın bende olduğunu söyleyerek omzumdaki yüke yük bindirip ise gitti. Ben göt gibi kaldım evde. Duvara bakıyorum boş boş. O gece cevap vermedim. Uzun uzun düşündüm. Yazdığı mesajda “bana kızabilirsin, benimle bir daha konuşmayabilirsin, ben sana abla demiştim sen nasıl böyle düşünürsün diyip engelleyebilirsin ama artık kaçamıyorum kendimden. Söylemem gerekiyor tutamam içimde.” demişti. Daha çok şey yazmıştı ama özeti bu mesajın. Ertesi gün ben büyük bir hata yaparak “hayır” dersem kendisini çok üzeceğimi düşünerek olumlu yönde cevap verdim. Devam ediyorum Bu olumlu yönde cevabım beni bi o kadar olumsuz yönde etkilemişti. Çünkü ben ne hissettiğimi bilmiyordum. Madem ortada böyle bi durum var, ben de artık ona göre hareket etmeliydim. Karşılıklı olarak kırmızı çizgiler konuşuldu. Her iki taraf da beklentilerini dile getirdi. Dediğim gibi bir yola girdiysem artık çocukça şeyler yapmak ya da olmazsa yollarımızı ayırırız demek gibi bir lüksüm yoktu. Tekrar söylüyorum kendisi gerçekten çok iyi biri. Allah yolunu bahtını açık etsin. Ama her iyi insan yol arkadaşı olur mu, bir ömür berber geçer mi aileler bu duruma nasıl tepki verecek ve daha önemlisi ben abla dediğim birine karşı bambaşka duyguları nasıl besleyeceğim soruları kafamda dönüp duruyordu. Kaldı ki kendisi güneydoğu Anadolu’nun bir ilinde ben kendisinden çok uzakta Kars’taydım. Bütün bu sorular yetmiyormuş gibi bir de uzak mesafe ilişkisi adlı sorun el sallıyordu bana. Beni hiçbir zaman yalnız bırakmayan ev arkadaşım bu halimi görüyor ancak her zaman yaptığı şeyi yapmıyordu. Net bir yönlendirmede bulunmuyordu. Haklıydı da. Ne desin adam. Bu süreçte ben birdenbire aldığım kararla yanına gitmek gibi bir gaflette bulundum. Dedim ki oturup yüz yüze konuşalım böyle mesajla aramayla olmaz. Kararımdan bir hafta sonra cuma günü bir günlük yıllık izin alıp akşamına yola çıktım. 12 saat yol gittim. Pazar akşamı geri dönüp pazartesi sabah tekrar ise başladım. Orada kaldığım süreçte cumartesi ve pazar günlerinde toplamda 4-5 saat görüşebildik çünkü kendisinin vakti o kadardı. Oturduk yemek yedik, arada aklımıza geldikçe konuşuyoruz. Tabi yan yana oturma, el ele tutuşma, opusme koklaşma aklınıza gelmesin çünkü ne kendisi öyle biri ne de ben onu yapabilecek kadar normal değilim. Neyse biz esasında hiçbir verim alamadan vedalaştık ve ben Kars’a döndüm ve kafamda zibilyon tane soru var. Ben bu arada her zaman yaptığım gibi anneme bahsettim kendisinden. (Annem bu hayattaki tek varlığım olduğundan ondan hiçbir şey saklamadım) neyse annem başta pek sıcak bakmadı. Çünkü bizim örf adetlerimiz uyuşmuyor ve neticede sosyal medyadan tanışıyorduk. İkincisi ilki kadar önemli değil ama bunlar annemin o soğukluğundaki parametrelerden biriydi. Annemin bu tavrı beni o bok çukuruna iyiden iyiye sürüklemişti. Ne yapsam diye kara kara düşünüyordum. Biz bir konuda fikir ayrılığına düştük kendisiyle. Konu çok uzun olduğu icin anlatmayacağım. O kendince haklıydı ama dışarıdan bakan hiçbir göz benim haklılığımı da yadırgayamazdı. Bir akşam evde otururken ev arkadaşım işten geldi. Üzerini değiştirdi. Koltuğa geçti ve bana dönüp o kızla olmaz dedi. Şok olmustum çünkü bu birdenbire söylenecek bir söz değildi. Belliydi ki ev arkadaşım gündüzden bunu düşünmüş. Sonra başladı anlatmaya. Annemin sıcak bakmadığı konuları bildiğinden ilk önce onları söyledi. İleride patlarsa çok üzülürsünüz dedi. Konuştu konuştu ve en son “bu işin oluru yok kardeşim, eğer olsaydi sen bugüne kadar bu halinden kurtulmuştun,” dedi ve kesinlikle haklıydı çünkü ben hala aynı sorularla kafamda savaş veriyordum. Benim için mesleğini riske atan, her türlü desteği esirgemeyen ev arkadaşım benim kötülüğümü düşünüyor olamazdı. Kaldı ki onun tek lafına memuriyetimden istifa edip sokakta mendil bile satarım. En nihayetinde bir kaç yalandan sebeple asla içimdekileri anlatamadan yollarımızı ayırdık. Kendisi arayıp söylememi istedi. Ben kabul etmedim tabi daha çok canı yanmasın diye. O son arayışıydı zaten. Ben ise hala kestiremiyorum bu birlikteliğin bitmesinin sebebini. Ev arkadaşımın beni son derece etkileyen kararlılıkla o iş olmaz diyişinden mi, annemin sıcak bakmamasından mi yoksa benim o sorularla boğuşmamdan mi kaynakliydi yoksa bu sorunların hepsinin üst üste gelişinden mi oldu bilmiyorum. Tek bildiğim var. Bu durum onu çok üzdü ve benim yapabileceğim hiçbir şey yok

Hiçbir boktan anlamadığım, ailedeki sorunları göremediğim günleri çok özledim. Çocuktum, salaktım ve mutluydum.

Evin ya da binanın bahçesindeki erik, kiraz ağacını kesip aynı meyveleri marketten parayla alan insanlığı anlayacak kapasitem de tahamülüm de yok.

(bkz: anın görüntüsü) başlığına bakmak çok güzel...

Geçtiğimiz günlerde acayip dertlendim. Dedim ki amk herhangi biri arasa da şöyle bir yaşadığım tüm sıkıntıları, dertleri anlatsam. İçimde o kadar biriken şeyleri bi döksem diye. Arkadaşlarımdan birine yazdım müsait misin falan. Dedim arayım mı dertleşelim, dert anlatmaya ihtiyacım var. Senin ne derdin olabilir ki diye geri dönüş aldım. Niye amk geyik yapıyorum, boş yapıyorum falan diye benim derdim olamaz mı? İnsan değil miyim ben amk.

7 aydır kullandığım arabamda hız sabitleyici olduğunu kazara az önce öğrendim. Sol sinyal koluna mı konulur bu amk. Ben de boş paket clio’da bile varken bunda nasıl olmaz diyodum, arabanın hakkını yiyormuşum. Sorry bro...

Bir şeyi saklamak istediğimde kendime onu sakın söyleme diyorum ve kurmaya başladığım ilk cümlede o şeyi söylüyorum salaklık mıdır nedir bunu siz söyleyin artık

Karşımdaki insan tarafından hayal kırıklığına uğramaktan, fazla ilgi gösterip beni tınlamamasından, bir anda değişmesinden, laf sokunca suçlu olmaktan, ilgisiz bırakılmaktan, anlayış gösterdiğim bir çok varken anlayışsız olmaktan, sinirli olduğumda olay çıkarmak yerine sessizce surat asmaktan ve onun 5 dakikanın üzerinde çabalamamasından, 24 saatte toplasan 1 saat etmicek konuşma/mesajdan, neden bu ilişkiye başladım ki sorularından bıktım. Her şey güzel ve mutlu gidiyorken neden birden değişiyor ?. Sevicen ya azıcık ilgilenicen azıcık kafana takıcan naptı iyi mi vs diye bi durup arayıp sormak zor mu ? Wc’de bile mesaj atıyorken birden bire sadece günaydın mesajlarından ileriye gidememek uyumadan önce 5 dakikalık konuşma yeterli mi geliyor sana anlamıyorum ki bana yetmiyor sonra özledim vırt zırt deyince suçlu benim. kendime kızıyorum abi seni takmayan umursamayan o bırak ya sal yakasını diyorum sonra bi şey deyince kızgınlığım geçiyo. Anlamıyorum ben bu kafamın içini

olmuyor ben kurtulamıyorum anksiyeteymiş sosyal fobiymiş depresyonmuş valla olmuyor

Sosyal medya üzerinden tanıştığım biriyle uzun süre konuştuk çokta güzeldi herşey çok farklı geliyordu bana.. daha once konustugum hemde her gun bulusup konustugum kisilere benzemiyordu. Uzak yerlerde oldugumuz icin cok gec yuzyuze konusma firsatimiz oldu. ama çok gelgitliydi kimi zaman beni durduk yere engelliyordu hiç bişey demeden aradan aylar geçtikten sonra birden cikiveriyordu ben her defasında hiç bişey olmamış gibi konuşmaya devam ediyordum çünkü iyi hissediyorum onla konuşurken hani sabaha kadar konuşsam onunla bir gram bile sıkılmam. çok farklı bir bağla bağlandım ona herkes gibi gelmiyordu bana kendi bile bana neden bana karşı bu kadar merhametlisin derdi.. Bende bilmiyorum sebebini. Buluşmasak elini tutmasam bile onla konuşmak bile beni bambaşka dünyalara götürüyordu. Neyse 1 yıldan fazla bir gitti bir geldi her defasında kapılarımı açtım ona hiç reddetmedim ve sonunda buluşma imkanımız oldu ve buluştuk. Hala unutamıyorum o hissi. Bulutların uzerindeymisim gibi herşey o kadar güzeldi ki.. Bir süre daha konuştuk sonra o yine hiç bişey demeden mesajlarıma bile cevap vermeden çekip gitti.. Bende yorulmuştum artık kafamda bitirmeye çalıştım.. aradan bir yıl geçti yine bir mesaj. Seni çok üzdüm hakkını helal et yazmış. Bende kıyamadım ona helal olsun allah yolunu açık etsin dedim. Daha da bir haber alamadım ondan. aradan 4 yıl geçti içimde hep yarım kalmislik hissi geçmedi. Umarım mutludur şu an herşey istediği gibidir bunu bilmek bile beni mutlu eder.

Yeni gelen üyeler o kadar mutlu ki sözlüğe giresim gelmiyor kendi hayatımın bokluğunu fark ediyorum.

ya başaramazsam korkusu sonsuza dek içimde var olacak

başkasını öküz gibi eleştirip ona hiçbir şey demeden eleştirinin saygıyla karşılanması ama eleştirilen kendisi olunca öküz gibi tepki veren insanların afedersiniz ama ağzına sıçasım geliyor

Bazen sözlükte kendime mesaj atıyorum...

Çok pişmanım... sabahtan beri 1 paket cips 5 tane çikolata 2 kase erik dolu dolu çekirdek yazarken midem bulanıyor

O kadar değiştim ki bir sene içinde.Arayış içindeydim, boşluktaydım.Boşluk o kadar mahvediyordu ki beni geceleri tamamen ele geçiriyodu.Zorlanıyodum.Sonra birden bir ölümle sarsıldım.Güldüğüm,dalga geçtiğim şey beni sarsmaya başladı.Ölüm beni silkeledi,sarstı,yerimden etti.Çok tuhaftı her şey.Yine arayışlara düştüm, ama bu sefer yakındı hissediyordum.En başta geceleri yatmadan önce başladım aradığımı bulduğumla iletişime geçmeye.Sonra yavaş yavaş ilmek ilmek örüldü.Doluyordu boşluğum, her şeyi bilimle açıklamaya çalışan düşünce benim için yıkılıyordu.Hislerin,duyguların dünyasına maneviyata dalış yapıyordum.Bir rüya gördüm bir gün o gün anladım öbür tarafın da olup ölenlerin ölmediğini.Boşluğum yavaş yavaş doluyodu.Bir hoca tanıdım boşluğumu iyice sarstı.Boşluğumda çok az yer kalmıştı son toprakları da yavaş yavaş attım.Şimdi huzurluyum eskisi gibi boşluklara düşmüyorum,düşsem de geçeceğini biliyorum ama eskiden hiç geçmez sanırdım.Küçük meseleler önemsiz geliyor.Huzur buluyorum.Daha da arttırmak istiyorum.Bir şey var kafamda yapmak istiyorum.İnançlıyım ama emin olamıyorum niye emin olamıyorum onu da bilmiyorum bu düşünce kafamda tam kasım ayı gibi çakmıştı ilk başta aşırı uzak gelmişti yok canım demişti şimdi ise hemen her an yapabilirim.Ve bir şey daha insan cidden kendi iddasından vuruluyormuş.Saçma bulduğum,hoşlanmayarak baktığım,uyuz olduğum,mantıksız bulduğum şeyin hayranıyım şimdi. İyi ki...

uzun entry yazınca anladım ki burayı ozelmisim...

olabilir dedikten sonra olmuyor, gelebilir dedikten sonra gelmiyor, sevebilir dedikten sonra sevmiyor, bu sefer oldu işte dedikten sonra da olmuyor.

çok sevdiğim şarkıların youtubeda bulunan bütün coverlarını dinliyorum.

keşke çizim yeteneğim olsaydı. mesela bunu dilerken boyama kitabı boyuyorum neden çünkü yeteneğim yok

Ben insan sevemiyorum ya, harbiden.Yıldız Tilbe'nin dediği gibi insanları sevmiyorum ama yalnız da canım sıkılıyor. Özelikle her şeyi çok bildiğini sananları ve iki kelimeden başka sohbet edemese de lafı uzatanları.Seni zorla mı konuşturuyorum arkadaşım, konuşma da yazma da o zaman ya. Hayatımda vardı böyle bir mal;hem sana soru sorar hemde seni takmaz, nasılsın dersin şükür der, napıyorsun dersin aynı der. Vur kıçına tekmeyi böylelerinin.Salak gibi ayırdığım vakte acıyorum şu an he de geç yani. Kendim gibi birine denk gelsem var ya bütün insanları, insanlığı sileceğim hayatımdan

çok sıkıldım her şeyden.

soy adımı hic sevmiyorum

Üyeliğim yokken de burayı takip ediyordum sürekli. Bi çocuk vardı paylaştığı her fotoyu ss alıyordum bayağı takmıştım kafayı çocuğa ahahah

yatarken patik giyiyorum ayaklarım üşümesin diye

Şu anda hem o kadar entry girip sözlükte aktif olmak istiyorum hem de burada ne işim var diye soruyorum kendime

2 gün sonra online klasik sınavım var ve ben daha hiç çalışmadım suçluluk duygusu eşliğinde film izliyorum sadece

Acaba sözlüğe kayıt olmadan önce bana rastlayıp, vay kral güzel yazıyor veya nanladıyon amunagoyim diye tepkiler veren var mı diye merak ediyorum açıkcası.

- (#2327389) puhahahah! aynısını az önce kardeşime yaptım, ne yapacağını şaşırdı. haddinizi bilin ulan pislikler!

Bugün annemler işe başladı, ben de gizlice markete gidip sigara depoladım. Bir süre daha evden çıkmam, kolamı ve dondurmamı onlar alıyor zaten.

yıllarca bir özgüven inşa etmeye çalıştığınızı düşünün ve bu özgüvenler domino taşı olsun. sonra bir sürü taş dizdiğinizi düşünün, o sırada birinin gelip tak diye taşa vurduğunu. ama sizin o taşları hep dizmeniz lazım, yıkılmaması lazım. biri her dizdiğinizde yıkıyor ve elinizden bir şey gelmiyor. en baştan deniyorsunuz ama hep aynı şey. ben bundan sonra taşlarımı alıyorum, dokunamayacaksınız bile. o kadar umrumda değilisiniz çünkü artık, taşlarımı elimden atıp fırlatsanız bile gram umrumda olmaz. çünkü benim gerçek taşlarım olmayacak onlar, siz öyle sanacaksınız.

Haftalardır yüzleşmemek için kaçtığım bir konuşmanın ortasındayım, üzerimden büyük bir yük mü kalktı yoksa yeni sorumluklarla mı yüzleştim bilmiyorum. Tek bildiğim hiç iyi gitmediği.

"Sevgilini al getir, boşanma davasını aç beni de azat et" 20 yaşındayım, kendimi bildim bileli annemle babam anlaşamaz. Annemle babam arasında bir sürü kavga gördüm. Çok kötü tartışmalar oldu, ama hiçbir tartışmada bu akşamki kadar kötü hissetmemiştim. Annem sinirle evden gittiğinde bile bu cümleyi duyduğum anki kadar kötü hissetmemiştim. Yıllar önce bitmesi gereken boktan bir evliliği bu kadar uzatmamalılardı. Gerçekten benim böyle bi ailem olduktan sonra beni başka kimse üzemez. Annemin her zaman kurduğu "sizin için katlanıyorum" cümlesi hiç bu akşamki kadar ağır gelmemişti bana.

kendimi dahil ettiğim hiçbir şeyden umudum yok ve mutlu değilim ama nereye varacağımı çok merak ediyorum. aslında sıkı sıkı sarılmam gerektiğini bildiğim tüm insanlardan kaçıyorum, kendimi denizlere atmak gibi bir şeyler istiyorum. gitmekler istiyorum güneye doğru. çok sevebilmeyi çok istiyorum mesela. sevilir gibi olunca gidiyorum çünkü. beni hangi masaldan çıkarıp attınız ki bu dünyaya? yüzyıllarca uykular istiyorum sonsuza kadar mutlu yaşamaklar size kalsın. neden böyleyim? seni sevmiyorum ve bu benim kalbimi çok kırıyor.

İki yıldır sürekli olarak kullandığım bir ilaç var hastaneye günü birlik yatarım serum şeklinde verirler bana alışmışım artık serum yemeye damar yolu açılmasına falan gerçi bu iki yıldan önce bir üç yıl kadar da farklı marka ilaç alıyordum yani ortalama beş yıldır falan işte hastaneye günü birlik yatış olur ilacı alır sonra akşamına taburcu olur evime dönerim. Verilen ilaçlar taktir edersiniz ki ağır ilaçlar insanı sersemletiyor öyle ki ilk günlerde sarhoş gibi oluyorum normalde alışkınım da aslında ama bu hafta başında aldığım ilaç normalden çok sersemletti üç gündür aralıksız uyuyorum ki ben uykudan pek haz etmem uyuyamam öyle çok. Korktum ne yalan söyleyeyim bişey olacak diye ama iyiyim sanırım iki saat oluyor uyandım kendime geldim.

çok eğleniyorum bu gece, her şeye rağmen gülüyorum. bir yavşak gibi...