asosyal itiraf

bugün ve yarın ne televizyona bakacağım ne de sosyal medya hesaplarımda gezeceğim. anladık amk babalar günü. televizyon reklamlarında, haberlerde, dizilerde, sosyal medyada her yerde gösteriyorlar. yok milli takıma babalarından sürpriz yok bu babalar gününde babanıza şunu alın. i̇nsta storye " babalar günün kutlu olsun hayatımın adamı " falan yazıyosun ama hayatına sokmadığın adam kalmamış. olan var olmayan var kardeşim bu nedir ya. biraz duyarlı olun. biraz.

i̇çime kapanıktım lise zamanları, ne kadar sevecen, neşeli görünsem de içimdeydi tüm o acımış yanlarım. sevdiğim biri vardı, çok sevdiğim. sevgiliydik o zamanlar tabi. okul çıkışı birlikte durağa gidiyoruz. mutluyum, çünkü yıllarca bu adamın yanımda olacağı günü beklemişim. ama o günler hayatımın en zor günleri aynı zamanda. ona tutunuyorum kalan tüm gücümle. annem aradi açtım, ben işten çiktim eve birlikte geçelim diyecek diye beklerken o bana veda etmek için aramıştı. benden kardeşlerime bakmamı isteyip artık olmayacağını soylemişti. kalakaldım öylece. ben naparım dedim içimden. gözlerim doldu. iyi misin diye sordu bana. kafamı salladım anladı o an ama sustu o da biliyordu konuşsam ağlardım. her seyimi ugruna serecek kadar sevdigim adam bir ya da iki ay sonra beni terk etti. sudan çıkmiş balığa döndüm iyice. kaybettiğim çok şey vardı. neden bu kadar karmaşık anlattım bilmiyorum. nereye nasıl varacağim bu sözlerle bilmiyorum. sadece onu cok özlüyorum sözlük. aradan 6 yil geçti, o hala geçip gidemedi içimden. en son 3 yıl önce gördüm. şimdi görsem, kalbim yine aynı heyecanla çarpar biliyorum.. i̇çimde kalan acısıni bile seviyorum.

obez olup sürekli yemek fotoğrafı paylaşan karılara ve heriflere ayar oluyorum. bakın şişko demedim obez diyorum. ya siktir git spor yap onun fotoğrafını yayınla, seve seve bakayım layklim. sikerim senin yapacağın tatlıyı kurabiyeyi keki pastayı. ayrıca 3 kuruş para veriyor diye çalışanını azarlayan bütün patronların sülalesini üst üste koyup sikeyim. ben bu siteye geldiğimde çok naif ve çok kibar bir insandım. takaatim kalmadı hiçbir şeye, dar geliyor yaşamak. yaşıyorum yaşıyorum da bitmiyor.

hayat yavaş, ciğerimi söktün

arkadaşlar öncelikle bu yazıyı uzun bir dönem üniforma giymiş ve vicdan azabından dolayı uyuyamamış yarın sınavı olan bir vatandan olarak yazıyorum. bildiğiniz üzere 17.06.2017 tarihinde (bkz: manisa'da gerçekleşen asker zehirlenmeleri) başlığına değinerek bir olay anlatmak istiyorum. bir çok kişinin farklı görüşleri olabilir ama anlatacağım durumu birebir yaşamış biri olarak size aktarmaya çalışacağım. 2 sene kadar önceydi. gezi güzergahımız üzerinde 1 gece konaklama yapmamız için 200+ personelle afyonda bulunan bir askeri birliğe geldik. şöyle ki bulunduğumuz yer afyonun merkezinde kalıyor. bu kışla kıta görevi esnasında sürülen personellerin görevlendirildiği bir yer. askerlerin bir çoğunun psikolojik sıkıntıları var. her neyse birliğe girer girmez dediğim şey şu olmuştu. ben van'dan izmir'e kadar kara yolu ile yolculuk yapan biri olarak en kuş uçmaz yerlerde bile türk askeri bulunduğu bölgeyi yeşillendirir ve düzenler. zaten anlarsınız o sert kayalıklar arasında yeşil bir bölge varsa orda türk bayrağımız dalgalanıyordur. gerek korna gerek aradan açılan bir bayrakla o askerlere bir kaç saniyelik yaşattığını mutluluk kelimelerle asla anlatılamaz.. her neyse birlik zaten virane bir ortam. bizlerin kalacağı koğuşlara götürdüler. bulunduğumuz binaya giriş eskiden tecrit için kullanıldığı için tuvaletlerde bile elektrik yoktu. bütün katlar her yer kilitli her yerde parmaklıklar var. 50 kişilik koğuşlar. yataklar yorganlar rezalet. yemin ederim hayvan bağlasanız durmaz öyle yani. 50 yataktan topu topu 10 15 tanesi yatılır vaziyette. eşyalarımızı yerleştirdik. malum yemeğe gidicez. işte bombanın patladığı kısım işte burası. akşam yemeği için aldık elimize tabldot ve metal bardağı. sıraya geçtik. adamlar başladı dağıtmaya. allah affetsin marul koydular ama resmen su değil sıvı yağ ile yıkanmış durumda. birde makarna vardı. aldım geçtim oturdum masaya tam çatalı attım ağzıma görücem karşıda bulaşıkların yıkandığı yeri görmemle bırakmam bir oldu. şimdi yemeği biten götürüyor boşaltıyor. bir asker bütün tabldotların bulunduğu koca kazana bırakıyor biri çıkartıyor varsa çerçöp eliyle alıp atıyor devam temiz diye başkasına. zaten elime alınca kıllanmıştım bir halt var diye. yağ yağlı tabldot verdiler elimize. temizlik seviyesi böyle bir yer siz düşünün sadece suya bandırılıp çıkartılıyor. dedik tamam eyvallah bari kantine gidelim. benden önceki adama diyorum kanka kaça aldım 50 krş ben gidiyorum 1 lira başkası gidiyor 30 krş. meğer ordaki asker fazla para alıp cebe indiriyormuş. velhasım kelam o askerlerin yediği yemekler gerçekten temiz olduğunu düşünmüyorum. sözüm meclisten dışarı çok temiz askeri birliklerde de yemek yedim. ama bu durumda temizlik harici şeyler olabilir.

4 saat sonra lys sınavım var tüm yıl bunun için çalıştım ama 5 dkka uyuyamadan sınava gidiyorum :(

babamın parasıyla babama hediye almak için babamdan para isteyeceğim

artık eskisi gibi yaptiklarimdan zevk alamıyorum. sürekli kafamı başka bir seylerle meşgul etmeye çalışıyorum. biliyorum bunlar çözüm değil ve harekete geçmezsem de çözülmeyecek. i̇stiyorum harekete geçmek ama beni bağlayan bir şey var sanki ne olduğunu bilmiyorum .belki daha hafif olabilir ruhum,yüklerimden kurtulursam. kitabı bile elime alınca en çok 20 sayfa okuyorum öncekine çok vasat bir durum bu benim için. ya da hep aynı muhabbetlerin olması bayıyor mesela akraba ziyaretinin dinimizde ne kadar önem verildiği açık. ama ortamda dönen muhabbete bak hep maddiyat. ev araba bilmem ne. bana mı öyle geliyor anlamadım ki.boyle muhabbetler ruhumu sıkıyor yaşıyoruz işte bir şekilde. şu an böyle düşünüyorum ama ilerde en çok korktuğum şey bir çoğu gibi paranın değiştirdiği bir insan olmak.bunu istemiyorum tek bildiğim bu.

ben illuminaticiyim :o

stres çarkı vs. gibi hızlı dönen şeylerden korkuyorum

aynı kişi tarafından o kadar çok ortada bırakıldım ona o kadar çok kırıldım ki şimdi gerçekten gitmeyecek olsa bile gitmeyeceğine inanamıyorum ona güvenemiyorum. her gece aklımda o var ama ona dair her anıda bana acı veren bi şey var. güzel şeyleri güzel günleri düşünemiyorum ama nedense her an yanımda olsun istiyorum dengemi s*kti attı be sözlük

itiraf ediyorum, hamsi gibi yüzdüğümüz şu sularda, köpekbalığına çevirdi bizi hayat

sizin geçtiğiniz yollardan biz vazgeçtik

evet beyler bayanlar artık canıma tak etti saat tam 01.00'da ona olan bütün duygularımı önüne sericem bakalım ne yapacak artık zamanı geldi artık seni sevdiğimi bilme vaktin geldi iyilik meleğim... edit: 17 dakikadır cevap yok gergin bir şekilde bekliyorum edit: 45 dakikadır siklenmeyi bekliyorum ama o tünele girdik artık uçtaki ışığı görmeden dönmek yok edit: herşeyi an itibari ile söyledim yaklaşık 10 dakikadır falan ses soluk yok ama olsun rahatladım ulann oh bee son edit: evet beyler bayanlar an itibariyle reddedildim beni arkadaşı olarak görüyormuş ama nedense içimde bir rahatlık var üzerimden ağır bir şey alınmış gibi bir anda bütün hayallerim düşüncelerim değişiverdi kuş gibi oldum neyse artık bir süre kafa dinleyip (ne yaptıysak) alternatiflere yöneleceğiz

arkadaşa yemeğe gittik. neyse evlere dağılacağız kapıyı açtık sırayla ayakkabı giyiyoruz. arkadaş ayakkabım yok, hanginiz sakladıysa versin dedi. baktık kimse de yok. birde sınav haftasındayız nasıl hepimizin sinirleri bozuk. oturduk apartmana gülmeye başladık sinirden. ayakkabıyı bulamadık. arkadaş tuvalet terliğiyle eve döndü. 2 gün sonra evine gittiğimiz arkadaş gruba bir ayakkabı fotoğrafı attı. baktık arkadaşın ayakkabısı. karşı komşusu çalmış. ayakkabının sahibi de onaylayınca bizde ayakkabıyı çalandan geri çaldık.

intahar etmeyi dusunuyordum. tanrinin beni unuttugunu saniyordum. megerse sesimi duyuyormus. nerden mi anladim. kanser diye bir şifa verdi bana. intaharin gunahini aldirtmadi.

şu yaşıma kadar hep gerçek aşka inanıp onu bekledim ama artık umudum tükenmek üzere. 4 yıl içinde olur ya gerçek aşkla karşılaşamazsam kendime evlatlık edinip hayatımı ona adayacağım demedi demeyin.

daha yaşım yirmi bile değil ama sanki yüzyıllardır yaşıyormuşum gibi yorgun hissediyorum. sen dert mi gördün de böylesin diyorum kendime sonra diyorum benim yaşadıklarımda şu küçük cüsseye göre dert sayılabilir.derdim var demeye utanıyorum benim tahmin bile edemeyeceğim dertleri olan insanları düşününce ve korkuyorum allah daha büyük dert verir de öncekiler dertmiymiş derim diye.peki ben neden bu kadar kötü hissediyorum?

gözleri dolduğu zaman gel lan buraya ağlama benim yanımda diyip sarılmadığım için köpekler gibi pişmanım

yeni bi şeyler yaşamalı insan. yeni birilerini tanımalı yeni bir gülüşe aşık olmalı yeni yerler gezmeli yeni tadlar keşfetmeli yeni kokular bilmeli. eski olan her şeyi unutmalı yeni bir yerde hayata gözünü yeniden açmalı. öylesine ihtiyacım var ki bu aralar kaçıp gitmeye fırsatı olan herkes yapsın. ben yapamıyorum...

hayatımda ilk defa bu kadr justin bieber şarkısı dinliyorum delireceğim. adamın çalıştığı kişiler efsane değil mi ama ya? david guetta adamdır!

bir şeyleri itiraf etmeye bile halim kalmadı sözlük eğer edersem burdan da atılcam hissi var

çok sıkıldım her şeyden bazen bu kadar duygusal ve hisli olmaktan nefret etme derecesine geliyorum. bu hayatta ne kadar katıysan o kadar güçlüsün bunu bilmek, hissiz olmayı istemek bunun için uğraşmak yoruyor .

bu entry prim amaçlı girilmiştir.

tek dileğim toprağımı öpmek zorunda kalın

sorumluluk almaktan nefret ediyorum. çünkü yerine getirmiyorum çoğu zaman ki bunu bilerek yapıyorum. sonra hayata küfredip bosuna günaha giriyorum.

Hani bazı hayalleri vardır insanın. mutlu olmak, sevmek, sevilmek ister ve genelde bu hayale canlı kanlı bir insanı başrol olarak koyar hayallerinin kahramanı o insandır o insanla mutlu olmak onun tarafından sevilmek ister. Benim bu tür hayallerimin içi hep boş kimseyi koyamıyorum o hayallere hiç kimse yok gibi sanki, hayallerimde yalnız hissediyorum. işin ilginç yanı bu iyi mi kötü mü bilmiyorum belki yeni biri için bekliyor o isimsiz hayaller belki de hiç gerçekleşmeyecek. Hayat bir bilinmez ve biz bu bilinmez içerisinde yolculuk yapıyoruz. Hayellerimde mutluyum.

yarım saat kadar önce onu göremeyeceğim için ne kadar uzuldugumden bahsediyordum. öyle aramızda uzak uzak yollar da yok üstelik . boşa kürek cekmisim boşa zaman gecirmisim etmicek biriyle . seni goremicem seni özlüyorum dememe karşılık hep böyle davranıyosun biraz ayaklarının üstünde durmayı öğren cevabını aldım . savunma olarak da her zaman yanında olamamdi. her zaman yanımda olamayacağını düşündüğü için bunu öğrenmem gerektiğini düşünüyor. bana destek olmak yerine kendin ayaklarının üstünde dur diyor. i̇şin komik yanı bu zamana benim onu sırtımda getirmiş olmam. her düştüğünde destek oldum her derdine koştum her umutsuzluğa düştüğünde ona olmayan umut ışığını çıkarıp avuçlarına koydum. sonuç mu ? gecenin yarısı yine tek başıma onun için ağlıyorum. bazı kelimeler o kadar kıymetli ki ama kimse ederi nedir bilmiyor. bir özledim kelimesi için günlerce aylarca bekleyen varken , ya sırf iki dakika konuşayım diyerek seven varken , ya sırf senin yerinde olmayı isteyen o kadar insan varken neden bu nankörlük ? i̇nsanlar neden böyle? i̇lla kıymet bilmek için uzak olmak mi gerek? i̇lla birşeyleri yitirmek mi gerek ? sanırım öyle . ederi var mıydı sende bilmiyorum ama bizi bitirdin umarım denk gelir de okursun ne kadar da sen diye geçirirsin aklından da ...neyse

korkuyorum;sesini unutmaktan,kokunu birdaha hatırlayamamaktan,yüzünü ellerimin arasına bir daha alamamaktan korkuyorum.

hayattayken sevdiklerimizin kıymetini bilmeliyiz belki onları sevdiğimizi söyleyecek zamanımız kalmamıştır seni seviyorum demekten korkmamalıyız, birisinden ozur dilemenin kötü birşey olmadığının bilmeliyiz.kin ve nefret yerine affetmeyi ogrenmeliyiz. çünkü hayat kısa ne zaman ne olacağı belli olmuyor maalesef. ölüm var aniden gelen pişman olmadan güzel yaşamak lazım şu kısacık ömrü.

mesaja cevap vermeye tenezzül bile etmeyen insanlar için niye üzülüyoruz ki? edit: cevap verdi 😊

25 yasindayim. bir kere bile aynaya bakarken kendime bakiyomusum gibi hissetmedim. karsimda bi goruntu var. elimi yuzumu derli toplu tutmak icin kilavuzum sanki o goruntu. ben miyim o bilmiyorum. kendim degil gibi geliyo. bi tek ben miyim boyle bilemiyorum. hic kendimi goruyomusum gibi gelmiyo. biraz uzuldum bunu farkettigimde.

16 temmuz'daki öğretmenlik alan bilgisi sınavına çalışmak için buraya ve sosyal medyaya bir süre ara veriyorum, 1 ay sonra görüşürüz sayın yazarlar.

yine asla yapmam dediğim şeylerin başrolündeyim. tebrikler kendim

canım yanıyor sözlük. yazlık evdeyim şu an. buraya en son gelişimi, gidişimi, geçen yaz çektiğim resimleri hatırlamak canımı yakıyor. brn hâlâ aynıyım. i̇yileştim, yola devam ettim derken yerimden milim oynamamisim. kandırmışım kendimi bumca zaman. özlüyorum eski beni. kendim gibi değilim. tanıyamıyorum artık kendimi. i̇çim acıyor içim. yere çöküp zamanın akışını izlemek istiyorum. hiçbir şey yapmadan öylece etrafı izlemek.

bir kere de o çözemediğim konuda şaşırt beni hayat,bir kerecik bile olsa imkansız olmadığını görmek istiyorum.

hepsi yalanmış meğerse, bizde safız inandık

peki ya, yarım bıraktığın insanın başkası tamamladığında ki acı, hüzün, ölüm isteği?

15 temmuzda 18 oluyorum. millet 18. yaşını nasıl kutluyor görüyor musun. ben yine pijamalarımla evde oturacağım. üzülüyorum sözlük, çok üzülüyorum

ramazan tarihimin en az teravihini kıldım bu sene.

herkesten gizli bu (a)sosyal mecrayı kullanıyorum. daha demin de isimsiz yeni twitter hesabı açtım. bu sırlarımı sizinle paylaşıyorum. canım sırdaşlarım. <3

bugün benim itiraf edecek bir şeyim var. bundan neredeyse 1 yıl önce 2016 temmuzda bu sözlükteydim. bir yazarla tanıştım ve 8 ay her şeyim oldu. sürekli beraberdik. her zaman.. sonra terk etti sözlük. 21 yaşında koskoca herif beni, babam istemiyor seni diyerek terk etti. 2 aylık bi depresyon dönemine girdim. basit bir depresyondan bahsetmiyorum. hiçbir şey yapmadığım, okulumdan ayrılmamı bile sağlayan bir depresyondan bahsediyorum. bir süre psikoterapi gördükten sonra tam olarak dönemesem de eskiye, idare edecek kıvama geldim. tam unuttum la galiba dedim ve beni aradı. bugün az önce. aradı. i̇nanamıyorum hala. serap görüyormuşum gibi hissediyorum. aradı, nasıl olduğumu sordu. benim eski hallerimden bahsetti. şunun için ısrar etmiştin bunu dedim diye tokat atmıştın diye anlattı. tam içim ısındı böyle. unuttum çektiğim dertleri. affettim. kapatmak istiyorum dedi. ha bu arada lütfen umut olarak anlama eski bi dost olarak anla bu konuşmayı dedi. yıkıldım sözlük. dediklerine üzülmedim de ne kadar basit olduğuma üzüldüm. hemen affettiğime, birkaç dakika ile hemen hayal kurmaya başladığıma, sevdiğime, o kadar tedavinin aslında boşa olduğunu anlamama üzüldüm. ben kaybettim sözlük. ben o adamı kaybettim. onu kaybederken kendimi de kaybettim. kayboldum sözlük.

bugün tatilimin 2. günü ve sabah sihirli annem öğlen ruhsar izledim şimdide evdeki yabancı dizisini izliyorum. pişman değilim

yarın bu vakitlerde onunla aynı havayı soluyacağım için çok heyecanlıyım lakin onun bundan haberi yok. canım yanıyor

millet hasta ya edit:hastasınız kabul edin nedir bu hayata isyan halleri. tamam bazılarınızın gerçekten geçerli bir nedeni var da bazılarınız uçan kuşa bile efkar kasıyor. sonra hasta diyince suç.

her hikayenin sonunda esaslı bir yalnızlığın sana kalacağını anladıktan sonra kimseye bel bağlayamıyorsun.

ben artık kendimi anlamaya çalışmıyorum

aşık olamıyorum

aileme anlatamıyorum bari buraya yazayım sözlük.psikolojimin git gide bozulduğunu hissetmeye başladım.bir insan kendinden şüphe eder mi?ben artık ediyorum eve geldiğim günden beri aldığım kötü haberler ve hepsinin üst üste gelmesi beni bu duruma getirdi sanırım.artık her şeyde olumsuz düşünmeye başladım.mesela kardeşim bahçeye oynamaya çıktığında sürekli aklim onda istemeden felaket senaryoları üretiyorum bazen sanki ağladığını duyuyorum koşarak ona bakıyorum.tamam eskiden de derdim benim psikolojik bozuk falan diye ama onlar şakasına veya öylesine söylenmiş şeylerdi sanırım şimdi cidden bi psikolojik destek almamım vakti geldi.korkuyorum,çok fazla korkuyorum sevdiklerime bişey olacak diye.zaten hep korktuğum için oldu büyük ihtimalle

gerçek olan bir şey var ki herkes acıya alışmış iyice mazoşist olmuş millet.iki dakika mutluluğu bünye kaldırmıyor, çünkü acı çekmekten zevk alıyor artık.acısından besleniyor artık.onu birden söküp atmak kolay mı peki? değil.hani o sürekli bahsedilen doğru kişi denilen kavram belki hayatından geçip gitmiştir de sen farketmemişindir.çünkü yalnızlığın o zevk veren tarafını bırakmak zor gelmiştir.sürekli şöyle olsun diye methiyeler düzülen herkesin hayatında baş köşeye koyacağı o sevgili geldiğinde ne olacak peki ? ansızın çat kapı gelen biri gibi içeri almayacak mısın ya da zihninin dağınıklılığı arasında bir yere mi oturtacaksın ?eski anılarından kurtulmadan mutlu olacak mısın sanıyorsun .içindeki boşluğu kendin doldurmadığın sürece olmayacak bu.acının bu denli çok bağımlılık yapmasını şuna bağlıyorum,acı çekerken tüm hücrelerinde hissedersin ,kendine getirir seni ,güçlü kılar ardından belki de bundandır kim bilebilir ?