asosyal itiraf

ben galiba cok safım . bunu da buraya anlatacak kimsem olmadığı için yazıyorum. bi cocuk vardi. tam üç sene sessiz sedasız sevdim . soyleyemedim. artık ümidi kesmiştim. bir baktım mesaj atmış. neyse bana karşı duyguları olduğunu falan söyledi. o an dünya nın en mutlu insani bendim. peki suan? konustuk biraz. beni hic umursamiyordu. ona sakallarini sevmediğimi soylemistim. oda sen ne istersen yaparım keserim demişti. şimdi o çocukla konuşmuyoruz yazmiyo artik. ve en acisida sen iste yeterki diyen cocuk sakallarini geri uzatmis

biriyle ilk tanıştığın anı düşünmek ne garip sende ne yaralar açacağını hayatında ne anlamlara geleceğini bilmeden öyle merhaba demişsin...

bana biraz zaman ver ruhsuz, kendimde degilim dedi. bu cumleyi kimden duyduysam bi daha selam bile vermedik birbirimize. sadece nedenini merak ediyorum.

cacığa aşık olduğumı itiraf ettim kendime.

bir yıl boyunca sınav zamanında canım fevzim yanımda oturdu. ygs'de 2000'e girdi yakışıklım. platonik olarak aşık olduğum tek insandır kendisi. okulda herkes onun çok çirkin olduğunu düşünürken ben aşkımdan geberiyordum. fizik sınavında üç sorumu yapmıştı, o sınavda en yüksek notu ben almıştım. soruyu yaptıktan sonra "teşekkür ederim aşkların en güzeli" demiştim, utancından kıpkırmızı olmuştu. küçücük yazardı canım benim. kimseyle konuşmazdı, mavi gözlük en çok ona yakışmıştı. yolun açık olsun fevzim, arkanda her zaman seni seven bir ninjan var. edit; ygs yerine lys yazmışım.

sınavım var ama umrumda değil çünkü benden bir şey çıkabilecegine inanmıyorum, annemin dediği gibi benden bir bok olmaz

belki ateş değildik ama bizde çok can yaktık

anlatacak kimsem yok bende sana anlatayım sayın sözlük. az önce bir haber aldım uzun zamandır konuştuğum kankadan daha yakın bi kız var çok güzel çok iyi anlaşıyoruz. ben içten içe çok beğeniyorum bu kızı. bir gün bana biriyle olan durumunu anlattı çocuk bundan faydalanmak istemişti çok ağladı üzüldü ve onu ben teselli ettim. zaten hoşlanıyorum birde bunları duymak zor geliyordu bana. bir sürü laf etti ona dönmem yüzüne bakmam en fazla intikam almak için konuşurum demişti. neyse 2 ay falan konuşmadı benle mesaj atmadı ben attım cevap vermedi ve biraz önce anlattı o çocukla sevgili olmuşlar deli gibi seviyorum diyo bana evlenmeyi düşünüyorlarmış. şimdi ben hangisine yanayım; ona karşı bir sevgim varken gözümün önünde kaybetmeye mi? o kadar laf edip nefret ediyorum o beni kullanmak istedi dediği çocukla olmasına mı?

siz hiç intihar ettiniz mi? öyle iple asarak bi yerden atlayarak hapla, zehirle falan değil siz hiç birinin hayalini gözlerinizin önüne getirip sabahlara kadar bakışlarına astınız mı kendinizi

eski manitamın hırkasını yakıp tehdit etmiştim bana sığınsın diye valla geldi sarıldı öptü o gün çok mutluydum bi gün sonra en yakın arkadaşımla beni aldatmış sonra en yakın arkadaşımı ailesine şikayet edip okul hayatını bitiricektim falan bu da bu gecenin itirafı

7-8 yaşlarında tuvalete gitmeye korktuğum için oda daki çiçeğin dibine işedim not: kızım not: anamla beraber yatıyodum,

buraya yazılan uzun entryleri okumuyorum.

kendimi annesi olan bir öksüz gibi hissediyorum, teşekkürler var olan anneciğim yokluğun bana büyük bir hiçlik katmış da ben anlayamamışım. şimdi fark ediyorum. çocukluğumda sana dair belirgin anılarım yok, seninle konuşmaya bile korkuyorum. sevgini esirgediğin evladın acı içinde, boğuluyor, senin ruhun bile duymuyor... her zamanki gibi...

ramazanda herkes aynı anda çağırıyor ve nereyi seçsem diğer tarafta benim en sevdiğim yemekler ve tatlı oluyor zalım hayat!

9 yaşındayım ilk defa bigün oruç tutcam neyse sahur falan yapıldı uyudum uyandım ama açım yani susadım bide ogün banyo-tuvalet temizliğini yaptım zaman geçsin diye iftar oldu yemekte kısır var acıyı basmış annem yanınada bi sürahi su koymuş başladım bi kaşık kısır bi bardak su zaten susamımışım bide acıdan bir sürahi suyu bitirdim mindere doğru yorgunluktan uyuya kalmışım annemin sesiyle uyandım altıma işemişim hemde öyle böyle değil bildiğim göl olmuş parkelerde su belli yani üstüm başım sidik o yıl için sadece o gün oruç tutum ve hayatımdaki son altıma işeme maceramdır

asosyal sözlük'ü sevdiğim beyi twitter'da stalklarken futbol manyağı olduğundan dolayı sürekli fav yaptığı madridlibela abimiz sayesinde keşfettim. hatta belki bu abimiz saysesinde burada yazar olmuştur da, hakkımda itiraflar yapıyordur gibi rezalet bir ümit bile barındırıyordum. gördüğünüz üzere aşk ve oruç bir arada çok yoruyor arkadaşlar, yaşadığım kafaya bakar mısınız? (bkz: benim hala umudum var)

3 saat once kaza yaptim. yanimda 6 aylik hamile ablam iki bucuk yasinda yegenim vardi. araba devriliyodu az kalsin. bizde bisey yok cok sukur hatali da ben degilim. ama cok korktum. yataktan cikmak istemiyorum. orucum bi de bi yudum su da icemedim. ya onlara bise olsaydi diye dusunmekten kendimi alamiyorum. can tasimak cok zor. hala cok tedirginim.

bu dert,keder,sıkıntı ve en önemlisi yalnızlıkla tekrardan sigaraya başlayacak gibiyim :(

galataya çıkarken aldığımız bileti hala saklıyorum, atmıyorum atamıyorum çünkü ondan kalan tek şey

yeni hesap adı altında kişiler ve sayfalar takip eder oldu bu sıralar. i̇nsan düşünmeden edemiyor " acaba eskisinde neden yoktum , bu bir stalk hesabı mı yoksa ?"

ara sıra ruhum bir fanusta sıkışmış gibi sanki.hic bir şey yapmak istemiyorsun tam da şuan olduğu gibi .evet şuan yagmur yağıyor ve onu izliyorum âdeta bir sevdiğine kavuşma arzusu kadar heyecanlı ve coşkulu düşüyor yağmur damlaları gökyüzünden.yağdığı her yeri arındırıp temizliyor, keşke içimizdeki tüm kötülükleri de alıp götürse bizden demek geçiyor içimden. sürekli güçlü olmaya çalışmak yorucu. üzülmemek adına yapılan bir protesto bu biliyorum. insanların gözüne bakınca yaşadığı şeyleri en azından az çok anlıyorum ve bu bana ağırlık veriyor bazen. hayat ne yaşattı da bu hale geldi diyorum sonra. herkesin farklı bir hikâyesi var,bu hikâyenin başrolünde misin o asıl soru. sınırlarını korumak çok zor artık,gelişigüzel yaşamları görünce kendine bu kadar yüklenmek anlamsız sonuçta ikimizde yok olup gideceğiz gibi düşünceler sızıyor beynime . ben kendimde en çok sevmediğim ya da olmasa da olur dediğim şey hisli olmak belki de .acıyı,sevgiyi,nefreti.mutlulugu hep diplerde yaşıyorum ortası olmuyor ve bu bütün hücrelerime yansıyor hani bazısı o yaşadığı duyguyu muhafaza eder ya öyle olmuyor işte . (o da zararlı bi süre sonra) ilerde hayatım nasıl olacak diye düşünüyorum hayatın nasıl sürprizleri olacak kim bilir zaman nelere gebe. sadece şuna inanıyorum hayat affetmez sana sunulanin değerini bilmeyeni..

nereye yazıcam bilemedim ama buraya anlatayım dedim. anneanemin akıl sağlığı pek yerinde değil.arada kafası atar bana hırsız der anneme der ilaçlarımı çaldınız der. eskiden çok sinirimi bozardı artık çok takmıyorum.şimdilerde bu huyunu bıraktı aramızda iyi baya 3 kuruş koklatmayan annaanem üniye gidiyorum diye para vermişti beni baya şaşırttı ilaçlarında etkisi heralde rahat bu aralar. sadece televizyon la alıp veremediği var televizyon dakiler bizi görüyor sanıyor konuşuyo falan baya iyi.başlarda anlatıyodum anneane yok öyle bileş falan yok inanmak istemiyor. demin işte tvde kim milyoner olmak isteri izliyoruz ben cevap veriyorum oda yarışmacıya söylüyor.kadın soruyu düşünüyor benim verdiğim cevabı kadına söylüyor oda takmayınca :d sinirlendi mal dinlesene benidedi kadın elendi bi sinirlendi allah sana uzun ömür versin yüzümü güldüren nadir insanlardan

bugün 3 ay doldu sözlük ve bana hayatımda aldığım en güzel mesajı atmış inanılmaz mutluyum sözlük be şimdi girip gün boyu yazdıklarını okuyacağım bir de burdan tanışmıştık teşekkürler sözlük.

bu şehir beni boğuyor

mezun olduğum okulda bir kez olsun sevdiğim çocukla yan yana olamadım..

bu gün güzel şeyler hissetmeye başladım. umarım güzel devam eder.

[09 06 2017 01:12] miniko: bilmiyom ya zoruma gidiyo. ne yalan soyleyim. bende yaşamak isterdim. bugün bi program izliyoduk kız yarışmaya gelmiş annesi babası bide sevgilisi izlemeye gelmiş. annem dedi ki vay be aileye bak.bende dedim ki öyle bişey olsa bende götürürdum dedim.senin baban seni kıskanırdı dedi. paylasamazdi kimseyle dedi.keşke olsaydı da kiskansaydi lan şu cümlelerin ardından insan ne diyeceğini bilemiyo.. hani yanında olsam en azından sarılırdım.. eğer hayattaysa babanızın kıymetini bilin.

kardeşim uyuduğumu düşünüp beni kucağında yatağıma taşıdı ama uyumuyordum kandırdım jajshshd

kendimi kocaman bi çıkmazda hissediyorum ama her konuda kişiliğim,okulum ailem, hayatım her konuda. hayatımdaki herkesi, her şeyi çıkartıp başka bi yere gitmek istiyorum kimliğimi falan değiştirip böyle ama kendimden de nefret ediyorum. çabaladıkça çırpındıkça dibe batıyormuş gibi hissediyorum. ya saatin verdiği bi rehavet, depresiflik ya da tertemiz kafayı yedim bilmiyorum.

herkes "bir insan senin yaninda kaldikca mutlu olur, surekli kahkaha atar" diyor ama ben 17 senedir kendimle basbasayim ve hicsizlikten geberiyorum. en kotu taraf bunu kimseye anlatamamam cunku bunu gucsuzluk olarak goruyorum. surekli kendimi tutmaktan artik daral geldi. surekli kendimle olmaktan sikildim. kendi bedenimden dis gorunusum yuzunden degil, sadece bu beden benim oldugu icin nefret ediyorum. yeteneksiz, ne akademik ne de sosyal alanda basarili olmayan ve asla olamayacak bir insan parcasiyim. kadavra olsam daha mutlu olurdum.

4 yıl oldu be sözlük sevdiğim kadını kaybedeli üzerinden dile kolay tam 4 yıl geçti.ama sanki 4 yıl değilde yüzyıllar geçmiş gibi hissediyorum be sözlük.hala ne yüzü gözlerimin önünden gidiyor ne de adımı seslendiğinde güzel bir şarkının ezgisiymiş gibi gelen sesi kulaklarımdan.saçının teline zarar gelicek diye ödüm kopardı.dayanamazdım ağlamasına anında silerdim gözyaşlarını elimle.doyamazdım ona bakmaya.her gün başka bir güzellik görürdüm onda kendimde olmayan.yoruldum sözlük çok yoruldum.içimde resmen koca bir boşluk var. sanki içimden bir şey kopup gitti onunla.kendimi sürekli eksik hissediyorum veya en sevdiği oyuncağı elinden alınmış bir çocuk gibi hissediyorum kendimi.zaman her şeyin ilacı derler ama zamanda yarama merhem olmuyor be sözlük.yüreğimde ki bu yangın nasıl söner hiçbir fikrim yok sözlük.bildiğim tek bir şey var o da onu hala ilk gün ki gibi sevdiğim...

i̇nsanların çıkarcı bencil olmalarından nefret ediyorum.

her fotoğrafın altına #tbt yazan insanlara o kadar uyuz oluyorum ki i̇ngilizce bilginiz yok anladıkta insan araştırır da öğrenir yazmadan önce.

bir insanın annesini toprağa vermesinden daha kötü bir şey varsa o da annesi yaşarken ölmesini dilemektir. psikolojik rahatsızlıkları olan dünyayı zindan eden asla annelik yapmayıp tam tersi düşmanıymışçasına eziyet eden farklı şekillerde döven tek çocuğu olmasına rağmen hem fiziksel hem ruhsal acı çektirmeyi seven bir anne düşünün. bebekken her ağladığımda dayak yermişim o zaman başlamış dövmeye eline geçirdiği herşeyle kafama vurma gibi bi özelliği vardı süt dişlerim dayak yerken düştü 5 6 yaşlarımdayken canımın acısından bağırdım diye evden atmıştı küçücük çoğu evden atmıştı evet iyi ki ben kaybolmadan bi komşu bulmuş babama teslim etmişti. böyle hasta bi insanı babam 10 yıl zaptetti sonra ayrıldılar beni çok seviyomuş gibi annem velayetimi üzerine aldı ama asla bana bakmadı asla benimle konuşmadı dövmesi azalmıştı evet ama yine sevgiden annelikten en ufak bi belirti yoktu. anneannem bakmıştı 3 yıl babamda uzakta yaşıyodu sadece anneannem vardı hayatımda. babam beni özledi ve sırf benim için geldi annemle tekrar evlendi oo süper yeni bir başlangıç yapıcaz derken annem o eski günlere geri döndü döverken parmağımı kırdı ve hastaneye götürmesi için yalvardım hayır götüremem arkadaşlarımla buluşucam dedi sonra gidersin nolur dedim yalvardım canımın çok acıdığını dayanamadığımı söyledim ama o gitti. tek başımaydım elim alçıya alınırken orada ölmek istedim yerin dibine girmek bi daha çıkmamak istedim. babamda anneme karşı gelemiyodu ne yapacağı belli olmayan ruh hastası bi kadındı bıçak çeker sallardı babama öldürmeye çalışırdı bana bıçak çektiğinde kendimi odaya kitliyorum bir gün kaçamayıp annemin elinde kalmaktan korkuyorum bunlar fiziksel acılarım geçer ama o söylediği sözler o içimde açtığı yaralar asla geçmeyecek en çok ona üzülüyorum.

sürpriz doğum günleri hazırlanırken alınan pastanın en sevdiğim olması icin diretiyorum bahane olarak da insanlar çikolatalı pastayı çok severler yia diyorum evet yapıyorum çünkü neden yapmayayım çünkü çikolatalı pasta *_*

bazen kadın olarak doğmanın bir nevi amele olarak dünyaya gelmek olduğunu düşünüyorum sen temizlik ve yemek yapmak zorundayken içeri de yatan erkekler sadece süpürge sesinden rahatsız oldukları için kapı kapatırlar, sonunda yine bir erkek tarafından kırılıp üzülürsün ama dayanırsın çünkü sen kadınsın

acaba defolu şimdi ne yapıyordur diye düşünüyorum, trolldü falan ama iyi kaynatıyordu be. onu özleyeceğimi aklımın ucundan geçirmezdim ruhun şad olsun türban reyiz.

bir gün su içiyordum mutfağı topladım elime su aldım öyle odaya geliyordum tam koridorda içtiğim su boğazımda kaldı öksürüyorum ama nasıl vallahi gözlerimden yaş geliyor annemde mutfaktaydı kahvenin başında duruyor bir yandan da tv açık annem survivor manyağı neyse ben orda öksürüyorum cebelleşiyorum baktım annem koşuyor sandım yanıma gelecek ulan yanımdan koşarak geçti kim kazandı kim kazandı diye odaya koştu işte o an öksürüğüm bile duruverdi galiba üveyim

bu entriyi tuvalette yazıyorum.

evet sayın yazarlar,çoğunuzun bildidiği gibi bugün binlerce kişi liseden mezun oldu ve bende o liselilerden biriyim. ilk 3 yıl eski evime uzak bi devlet lisesinde ,bu sene yani son sene de evime yakın bi temel lisede okudum.karne almaya gittiğimizde çoğu kişi sınıf fotosu çekildi,hatta bizim siniftakiler de çekilmiştir eminim. biz sınıftan 2 kişi dışarda muhabbet ediyorduk ve bizi çağırmadılar.evet evet insan nezaketen de olsa isterseniz gelin.bi fotoğraf cekilelim derdi. ha aslında sınıfin yarısı ile aram iyi ama şerefsiz alçaklar insanlik yapmadılar.sebepleri de yavşak,haysiyetsiz olmamam neyse yetti be sözlük.elemanlara fazla geliyorum sanırım.diğer 5 erkek de fazlasıyla kıskanıyor beni.yani onlardan da bi adam olmaz

son kez gördük birbirimizi bir kere bile dönüp bakmadı,çok yaşa dediğimde sen de gör bile demiyor ne bekliyorum ki zaten

çok garip hissediyorum sözlük.ayrıldık tamam ama onu ne kadar unutmak istesem unuttum desem de olmuyor.onsuz mutluyum diyorum ama dönüp bakınca şöyle onunla daha çok mutlu olduğumu görüyorum.birini ilk defa bu denli seviyorum ondan galiba bunlar.bir gün geçmesi dileğiyle

dört işlem yapamıyorum. şu yaşıma geldim hala parmaklarımla sayıyorum. asla para hesaplarına aklım ermez mesela. hatta küçükken arkadaşımın babasının bakkalı vardı arkadaşım beklerdi. ona hep, nasıl hesap yapıyorsun zor olmuyor mu iyi ki bizim dükkanımız yok. ben parmaklarımla sayana kadar akşam olurdu derdim:)) yine mesela geçen bilet almıştım. abim ne kadar diye sordu. para üstünden hesaplamaya çalıştım. başladım parmaklarımla saymaya, iki onluk verdi bir yirmilik üç beşlik... tabi abim affeder mi. dolmuş demedi insanlar var demedi bastı kahkahayı, geçti dalgasını. yetmiyor yani napim. kafam çabuk karışıyor benim.

i̇nstagramda dakikalarca yemek sayfalarının paylaşımlarını izliyorum . evde malzemesi yeterli olan varsa eğer kaydediyorum ertesi günde yapıyorum hastalık gibi bir şey oldu.

şu güne kadar ne sosyal medyada ne de kendi telefonumda kendi fotoğrafım yok. bilmiyorum belki olabilir çünkü ben kendimce asosyallikten kurtulmaya başladım. dostlarımın ve düşmanımın kim olduğunu öğrendim. ben her zaman o sınıfta yiyip yiyip doymayan o kilolu çocuk olarak görmeyeceğim! hayır bunu reddediyorum! bir gün ben de o sosyal medya denen o kodumun yerine fotoğraf atacağım-ya da en azından fotoğraf çekmeye başlayabilirim-.

her şeyi söylemek mümkün; epeyce yaklaşmışım, duyuyorum; anlatamıyorum.

birini bir daha sevemeyecekmisim gibi hissediyorum ya da korkuyorum sevemezsem bir daha diye bilemedim ama çok kötü bir his bu

bugün benim doğum günüm sözlük ama bugünü diğer doğum günlerinden farklı kılan ise bir saat önce babaannemin vefat haberini almam oldu.meğersem benim dünyaya geldiğim günde vefat etmesi varmış kaderde.hiç unutmam babamın yanına bize geldiğinde ben küçükken okula gitmeden önce anneme kahvaltı hazırlatmaz kendi hazırlardı kahvaltımı elleriyle yedirip içirirdi beni ve bana derdi ki okumak çok önemli oğlum sen okuyup büyük adam olucaksın gururlandırcaksın bizleri derdi. o günden bugüne kadarda hep böyle söyledi.o kahvaltıların tadı hep damağımda kalıcak babaanneciğim her şeye ,herkese inat daha çok çalışacağım ve seni gülümseteceğim cennette.i̇yi ki vardın babaannem iyi ki benim babaannem olmuşsun mekanın cennet olsun seni çok seviyoruz...

silik yesem de yeni hesap açıp eski yazar olduğumu belli eden entryler girsem. çok böyle esrarengiz olurdum, inanılmaz gerçekten. soranlara da söylemezdim, kuul olun olm. keşke korkak götüm yese de kendimi uçurup siktir olup gittikten 1-2 hafta içinde farklı bir nickle it gibi geri dönsem. yapamam olm ben, uçuramam kendimi. çok böyle havalı olurdum ama be. ah ah işte hep bundan kaybediyorum.

yoruldum sözlük, gerçekten yoruldum. merdivenleri üçer beşer inemiyorum, sabahları umutla kalkamıyorum, geceleri tavana mutlu mutlu bakamıyorum ve ruhumun her yerinde yorgunluğumu hissediyorum. ben artık beklemek istemiyorum, birşeylerin olmasını beklemekten de yoruldum, bir insanin veya güzel günlerin gelmesini beklemekten de yoruldum. artık bekleyen, mutlulukları dışardan izlemekle yetinen, güldüğü zaman bunu sadece içerinin vaziyetini gizlemek için yapmak değil, mutlulukları yaşayan, gerçekten gülen ve yaşamak fiilini hissetmek istiyorum. sanırım uzun zamandır birine sarilmadigum için artıyor yorgunluğum, iyi geceler.