asosyal itiraf

kopek gibi özledim

sırf sınava girmemek için okula gitmedim pişman değilim

bu gün 1 tl kaybettim sözlük. ciğerimi sökseler bu kadar acımazdı vallahi. öğrenci olmak zor zanaat

yine yıkıldık sözlük yine kırdılar un ufak ettiler kalbimizi böyle giderse düştüğümüz yerden daha güçlü kalkmayı öğrenmemiz gerek

4. sınıfta bizim kızlarla bi çocuğa çıkma teklif etmiştik. etmiştik derken. baya sırayla gidip sorduk. o da sırayla hepimizi reddetti. en son ben gittim hafiften seviyordum da galiba onu. benimle arkadaş olur musun dedim olmam dedi nasıl olmazsın ya diyip çocuğu okul bahçesinde kovalamıştım. yakalasaydım dövecektim ajshsh. bu da böyle zibilyon tane rezil rüsva olaylarımdan biridir. not: bu olayın daha devamı var da o kadarını anlatamiciğim :))

tek başıma sinemaya geldim. çift kişilik menü aldım. uyuzluk değil mi sevgili koltuklarının hemen dibinden de yer seçtim kendime. çatur çutur mısır yiyip geğiriyorum. bir çiftin daha ilişkisini bozdum yaşasın eşeysiz üreme!!

hoşlandığım çocuğun instagram story'sinin süresi bitince bile üstte onun resmi çıkmayacak diye üzülüyorum. onu görmemeye nasıl dayanıcam hiç bilmiyorum..

allah'a şükürler olsun bugün de sol kanatta little prince ile ilgili bir başlık gördüm. ibadet gibi günlük bir kere mutlaka anıyoruz. allah'ım sen kabul et.

marketten, once bi kac cips ve pepsi alıyoruz. sonra, cipsten çıkan bedava pepsileri, pepsiden çıkan bedava cipsleri aliyoruz 😂😂 markete bug yapıyoz

atlas gibi hissediyorum hani şu zeus tarafından gök kubbeyi taşımakla cezalandırılıran aynı öyle sırtımdaki yüklerin altında eziliyorum ama ne kadar ezilirsem ezileyim bu yükleri taşıyacağımı, taşımam gerektiğini biliyorum

özlüyorum lakin pişman değilim

selamun aleyküm, kırıldık ey sözlük. arv.

buraya bişeler yazmak istiyorum da kime ne diyip vazgeçiyorum.

kendi kalabalığımda boğuluyorum. kimsem yok, duygularımı kaybettim. hissedemiyorum, üzülemiyorum, sevinemiyorum. kendimi tanıyamıyorum. hiç kimsem yok, sadece acı var.o da hep olucak sanırsam.

ahhhhh uleeen ahhhhh ben kendimi anlatamıyorum

bundan sonra gece kahve tüketenin ayaklarını gıdıklasınlar. bu ne olm sinir geldi stres geldi bi uyku gelmedi.

ondan vazgeçtim. ona vermek için aldığım kolyeyi bir arkadaşıma vereceğim. bari o sevgilisine versin de mutlu olsunlar.

kafamda 2 soru var 1 moral nedir 2 nasıl verilir sevgilim kötü olduğunda -ya da bir arkadaşım ama en çok sevgilimde olduğunda koyuyor babası yerindeyim çünkü- veya morali bozuk olduğunda sadece susup oturuyorum onunla beraber üzülüyorum yanında duruyorum evet ama yalvarıyor resmen konuş diye ve konuşamıyorum. artık tek başıma doğrulmaya alıştım diyor ve çok dağıtıyor beni be çok koyuyor ne yapacağımı ne edeceğimi bilmiyorum edit: okuyan varsa tavsiye vs. versin gerçekten çaresiz olduğum bir konu be

bu hayatta akrabalar olmasada olur sözlük o kadar gerekli bir şey degil

i̇tiraf ediyorum.. hani bana sormuştun ya her pazar nereye gidiyorsun diye? heh, hani o zaman ben sana cevap vermemiştim. sen de kendi fikrinle yoksa sevgilin le mi buluşmaya gidiyorsun demiştin. ben gülümsemiştim. evet dememiştim ama hayır da dememiştim. aslında senden hoşlanıyordum, elbette hiç kuşkusuz hayır demem lazımdı. ama ben cevapsız kalarak senin sevgilimle buluştuğumu sanmanı sağlamıştım. pişmanım.. keşke hayır deseydim.. aslında ben pazar günleri arkadaşlarımla dışarda bir şeyler yapmaya gidiyordum. her hafta farklı bir aktivite, farklı bir ders.. sana neden mi söylemek istemedim? şu yüzden ki; sevgili derken sahip olduğun ciddiyetinden sevgili konularına karşı olan merakından beni sürekli dürtmenden ve daha birçok davranışından etkilenmiştim. seviyordum seni ve sen o hareketleri yaparken bana düşen iş izlemek oluyordu. ayrıca bilseydin, çok gereksiz bir şey olduğunu söyleyip vazgeçmemi söylerdin belki de. ama ben hayatımı değiştiren arkadaşlarımdan kolay vazgeçmem, bu yüzden dinlemeyecekim seni. sırf bu pazar günleri sevgilim buluştuğumu sanman, senden hoşlandığımı söylediğimde inanmaman için gerekli sebeplerden biri oldu. hem senin sevgilin yok muydu, demiştin. ben yine susmuştum. diyecek hiçbir şey yoktu çünkü. haklıydın ve ben pişmandım. affet beni.. sonra sana kankan açıkladı durumu. bana sıcak davranmaya başladın. şimdi de bu haldeyim. belki de yakında benle konuşmayacaksın bile. ama yine de şunu bilmeni isterim ki, ben seni hep seveceğim..

epey bir miktar seviyor ve seviliyorum. (bkz: teşekkürler allah'ım) edit: artılarsanız sevinirim primle hatuna hava atıcam da.

itiraf ediyorum. bi ara twitterdan teyfik sikret'i yanlışlıkla da olsa düşürmüştüm sonra hesabım askıya alındı ve bir ilişki başlamadan bitti. (bkz: lol)

bilmemem gereken şeyler biliyorum. bildiğimi bilmesi gereken kişiye söylesem her şey değişecek. hayırlı mı olacak yoksa her şey daha kötüye mi gidecek bilmiyorum. ne yapacağımı bilmiyorum, nasıl davranacağımı bilmiyorum. korkuyorum sözlük, olacaklardan korkuyorum. edit: söyledim, baba tarafımdaki bütün akrabalarım bana düşman gözüyle bakıyor. ama ben doğru şeyi yaptım sözlük.

herşeye herkese kırgınım fazlasıyla.

çok fazla bir umudum kalmadı mutluluk adına.hayallerimdeki mutlu bir evliliğin,işim ve çocuklarım olmayacak.şimdi son sınıfım okulu bitiriyorum,milletin mutluluğunu uzaktan izliyorum.evet ben istedim yalnız kalmayı ama bu kadar da mutsuz ve yalnız kalmasaydım keşke.insanların sevgilileri ile yaşadıkları mutlulukları uzaktan izlemek çok zor be 😞😞

ne kadar sert görünsemde aslında çok kırılgan bi insanım

5-6 yaşlarındayım evdekilere çok tuvaletim geldiğini söyledim ve koşturmaya başladım onlarda benle birlikte koşturmaya başladılar sonra tam tuvaletin önüne geldiğim an dondum kaldım kapıdan giremedim herşey için artık çok geçti ev halkı beni izlerken yavaş yavaş sıçmaya başlamıştım

bu hayat bazen çok yoruyor be her ne kadar umursamaz görünsek de dışarıdan içimdekileri bilmiyor kimse.bazen hiç sevilmeyecekmiş gibi hissedip haksızlık yapıyorum kendime itiraf ediyorum.sevmek ve sevilmek bu kadar zor mu diyorum başkaları yaparken bunu niye ben de mutlu olamıyorum diyorum.evet ne ara yalnızlıktan şikayetçi hale geldiğimi ben de bilmiyorum belki de sürü psikolojisinden böyle oldu ama çok sıkıldım her şeyden.

bi manisa buluşması yapmasak mı ya?

i̇lk okul 2. sınıfta bi komşunun yaptığım piçliği ifşa etmesiyle efsane bi dayak yemiştim ertesi gün intikam çanları çalıyordu ama beklemek lazımdı en fazla 1 hafta dayanabildim suç ortaklarımla birlikte plan yaptık kimseye fark ettirmeden komşunun tavuğunu kaçırdık topladığımız bilumum ilaçları(tansiyondan şeker kalp burun damlasına kadar envai çeşit) ufak bir kovada suyla karıştırıp şırıngayla tavuğa enjekte ettik zavallı tavuk 1dk sonra kaskatı kesildi( üzgünüm tavuk için ama daha 2. sınıfa gidiyorduk çocukluk işte ) yine kimseye fark ettirmeden onların bahçeye attık sonra top oynamaya gittik... 1 saat felan sonra döndüğümüzde kadın tavuğun öldüğünü öğrenmiş ama nasıl olduğunu kavrayamıyordu.. intikam soğuk yenen bir yemektir;) tavuk için pişmanım ama yapacak bişey yok.

günaydın sevgili yazarlar..

güne yine herkesten ve her şeyden nefret ederek başladım. nolacak benim bu halim

tepemde erik dalı eşliğinde oynayan abimin 'gak kız dersaneye gitmiyecen mi?' sorusuyla uyandım. size de günaydın

i̇çimi birilerine dökmeliyim.. şimdi mesajı gördüm konuşmadığım arkadaşlarımla olan inta grubunda aylar geçmiş ve bir fotoğraf atılarak esaslı bir gönderme yapılmış bana. tebrikler ben sizin bu kadar alçalabileceğinizi tahmin etmemiştim ve yine canımı yakmayı başardınız.. birbiriniz arkasından konuştuklarınızı söyleyecek birisi değildim bu birlik ve beraberliğiniz gözlerimi yaşarttı ama ve yaptıklarınıza artık hiç bir şey diyemiyorum en azından bir konuda ortak noktaya varmışsınız tebrikler..

bob marley'in bir sözü var; "bana bi parça yüreği güzel, samimi insan lazım..." az evvel (bilmem kaçıncı kez) bu sözün haklılığına bütün benliğimle şahit oldum. gerçekte hiç görmediğim, sesini hiç duymadığım, bana kilometrelerce uzaklıktaki birisi kalbime su serpti. aramızdaki samimiyetin hep taze olduğunu bir kez daha anladım. insanlarla buluştuğum o eski samimi frekansı bana hatırlattı. böyle güzel insanlara hürmetim sonsuz, sevgim sınırsız.

etrafımdaki insanları anlayamıyorum, ne yapmaya çalıştıkları ne istedikleri konusunda hiç bir fikrim yok. her zaman benden bir beklentileri oluyor ve bundan nefret ediyorum. her zaman onların istedikleri kişi olmamı istiyorlar, nasıl olayım amına koyım? hepiniz sik kafalı şerefsizlerin tekisiniz

ya artık burda itiraf ta yapamicam nick imi sınıf arkadaşlarımdan ablama kuzenime kadar herkes biliyo neden söyledim bilmiyorum off :(

4 yada 5. sınıftayım keman kursuna gidiyorum. sonraki günde kursum var. koydum kemanını yatağımın yanındaki sandalyeye ,kutusunun ince oval kısmı yukarı gelcek şekilde. gece uyanıyorum, ki normalde top patlatsalar uyanmam. yanımda insanın biri sandalyede oturmuş kapkaranlık bana bakıyo. hareket edemiyorum annemleride çağıramıyorum. başladım sessizce ağlamaya. sonra bir anda gelen cesaretle yataktan atlayıp ışığa koşmaya başladım. işığı açtım ve keman kutuma bakarak seslice ağlamaya başladım.. o günden beri yıllar geçti hala yatıcağım zaman tüm açık dolapları kapatırım gece görünce korkucağımı düşündüğüm şeyleri saklarım

bugün tam 3. yılımız sözlük 3 yıldır bana baba olan bir adamla birlikteyim şükürler olsun ki onca hatalarıma, onu üzmeme rağmen hep benimle birlikte oldu, bana hep küçük kızıymışım gibi davrandı sevdi, saydı, değer verdi. benim için gerektiğinde bir çok insanı karşısına aldı. yaşadığım felakette benim yanımda kimse yokken o olup yaralarımı sardı. seviyorum sözlük çok seviyorum.

az önce abime gidip "bugün quiz vardı baya iyi geçti" dedim. "45 mi alıyon kaç alıyon" dedi. "i̇yi geçti ne 45'i" dedim bu sefer de "30 mu alcan" dedi. "lan iyi geçti diyorum niye düşük alayım" dedim, diyo ki "sen hiç çalışmıyorsun ki" lan sınav iyi geçti diye fırça yedim lan var mı böyle bi şey?

bugün son darbeyi de aldım sözlük.. ne kaldı elimde bilmiyorum. sevdiğim adamı başkasıyla görmeye nasıl katlanırım bilmiyorum... bilmediklerim o kadar birikti ki artık sayısını bile bilmiyorum. bildiğim tek şey o kızın benim hayallerimi yaşadığı ve benim yakından görmek için delirdigim o deniz mavisi gözlere baktığı... ha burada da bir duralım acaba gözleri tam deniz mavisi mi onu da bilmiyorum...

ben böyle günün ta... sabahı ayrı, gecesi ayrı çekilmez.

5 mayıs annemin doğum günüydü. akşam yemeğine kuzenim davet etti gittim. saat 18.00 civarı babamı aradım. 'pasta alacak mısın anneme?' diye sordum. 'ne pastası?' deyince yemeği yemeden çıktım eve gelirken de pasta aldım. o ara babamı aradım. '' markete falan gidin de süpriz olsun bari'' diye. gitmişler dönüşte beni aradılar 'poşetler ağır taşımaya gel' diye kdlfjhd. mum işini kız kardeşime bıraktım. eve en önce ben girdim baktım mumlar yanıyor. şu yakılan bir şey daha var adını bilmiyorum onları da ben yaktım. annem kapıdan girerken koştum önüne. '' iyi ki doğdun anacııım'' gözleri doldu teşekkür etti sarıldı falan. 39 yaşına girdi. bizim buralarda böyle şeylere hiç kıymet verilmez. tamam gençler kendi aralarında ya da ebeveynler çocuklarına yapıyorlar ama annemi mutlu ediyor oluşuma çok mutlu oldum. ve inanın sevgili okuyanlar; insanları mutlu etmek hiç zor değil. kıymet veriyorsanız, mutlu edin. iyi geceler

yorulmadım be sözlük, daha yeni başlıyürük eğlenceye.

sırf hoşlandığım çocuk oynatsın diye story attım.

siktir git dedi .. inanabiliyomusun sözlük. ve ben o zaman vazgeçtim tamamiyle.

çok acil kedi besleyen ya da veterinerlik falan okuyan biri yeşillendirebilir mi?

biraz önce yurdun salamını çaldım. iki dilim ben yedim. iki dilim balkondaki kediye kestim. nerden zarar verirsem bu yurda iyidir. pişman değilim. kahvaltıya bok yesinler. dur iki dilim daha kesicem . bul beni sıkıysa kız yurdunda yönetici olan şerefsiz erkek müdür.

dün gece yazdım sözlük saat 02.05 sabah cevap vermiş. cevap vermeye cesaretim yok...

20 yıl aradan sonra kardeşim olacağını öğrendim. sevincimi paylaşacak kimsem yok sizinle paylaşmak istedim ^^