asosyal itiraf

ızdırabımı anlatmak hiç içten değil sen otur dinle kimse benle muhattap değil.

i̇kinci sınıfta altıma sıçıp külodu okul tuvaletinin deliğine atmıştım. daha sonra aynısını evde denedim tuvalet tıkandı bu sefer babam sırt kaşıma aletiyle dövdü yarısı kırık hâlâ durur evde.

uzun zaman önce sözlükte yazmayı bıraktım, hesabı da uçurdum şimdi sadece okuyup geçiyorum. yazdıklarımı da isteyen herkes üstüne alınabilir/eksileyebilir. kimse masum değil bu hayatta, kimse dürüst değil ve kimse kusursuz değil. ama sahtesiniz. hikayeleriniz, acılarınız. buraya yazdıklarınız ve yazacaklarınız, artılanıp kendinizi biraz değerli hissettirmenizi sağlayacak sahte cümlelerden ibaret. annenizi, babanızı, kardeşinizi kaybetmiş olabilirsiniz. allah rahmet eylesin, ben annesiz-babasız büyüdüm. ama hiçbir zaman gelip burda ağlayıp, birkaç insan benim için üzülsün diye, hiçbir amacı olmayan "karma" denilen birşey için gelip buraya kendimi acındırmadım. acımı içimde yaşarım, benimle aynı şeyi yaşamış olanlar bilir. böyle bir acı; burada 3-5 beğeni uğruna, 3-5 sahte kelimeyle anlatılmaz! bugüne kadar yaşadığınız en büyük acı, 2 aylık sevgilinizin sizi terk etmesinden daha fazlası değil, bu kadar ucuz olmayın, sahtesiniz. hayat kısa, kendinizi aciz duruma düşürmeyin. boktan dertlerinizi bir an unutabilmek için sahte hikayelerle kendinizi avutmayın. söyleyeceklerim bu kadar, iyi geceler.

şöyle durdum düşündüm. ben neden diğerleri gibi yüksekleri hedeflemiyorum. yani benm ne eksiğim var. evet sayısal zekam yok ama çalışırsam yaparım. fizik kimya biyoloji ve matematik derslerini son dört senedir en dandik şekilde görmüş olabilirim ama hiç çalışmayı denedim mi? hayır. hiç denemedim sadece yapamıyorum zaten yğaa diye geçiştirdim hep. otursam adam akıllı kendimi bir süre soyutlasam önümüzdeki sene çok çok süper netler çıkartabilirim. bunun için tek engel beynim. içimdeki o "yapamazsın lan mal" diye konuşan salağı atıp yerine annemin "aslan oğlum ben hep arkandayım, yaparsın sen ben sana güveniyorum" konuşmasını yerleştirmem lazım sadece. ve o salağı parça parça atıyorum sanırım beynimden. yaparım. benim de aynı ölçülerde beynim, aynı sayıda organlarım var eksiğim yok hatta cüsse olarak fazlam bile var. aldığım kararlar doğrultusunda ağustosa kadar önümüzdeki senenin ygs konularını bitirip ağustostan sınava kadar tekrar tekrar çalışarak, test çözerek kendimi sınava hazırlıycam. ben yaparım tek sorunum kendi içimdeki olumsuz düşünce. onu da atarım ona da gücüm yeter. benim kimseden eksiğim yok istediğim her şeyi başarabilirim bu benim elimde. çok güzel bi motivasyon konuşması oldu. eyvallah

özlemişim.

her zaman bardağın boş tarafını görme hastalığına yakalandım. devlet bana yardım etsin

hesabımı uçurttuğum için bişmanım. bebeyim geri dön nolur.

i̇stisnasız her erkek ortamında geçmiş olan muhabbet; -oğlum var ya sen kız olsan kesin orospu olurdun. +aynen kanka ya

dört gündür buradayım ve her gece gördüğüm bir başlıktan inanılmaz derecede iğreniyorum.

nice uzun ilişkilerden daha uzun onu unutamamışlığım var

uzun süredir kafamı iş ve kültürel etkinlikler dışında bir şeyle doldurmuyorum. gündüz çalışırım devamlı, okula giderim vs. çok da işsiz hissedersem açar kitabımı okurum ya da film izlerim. çünkü doldurmadığım zaman şimdi yazacaklarımı düşünüyorum. kış mevsimini çok severim. insanlar mutsuzdur, çok dışarı çıkmazlar. ben zaten mutsuz olduğum için çok sırıtmam kış mevsiminde. ama bahar geldiğinde mutlu insanların arasında çok sırıtırım. neyse uzatmayayım; yalnızlık bahar mevsiminde hiç çekilmiyor dostlar. cıvıl cıvıl renklerin, insanların arasında bir çirkin ördek yavrusu oluveriyorsunuz. yalnızlık dediğimiz şey ciddi manada varsa şayet o yaratıcıya mahsus. insan her zaman sevdiği bir kitabı ya da bir filmi paylaşabileceği, tartışabileceği bir ruh eşini arıyor. bunu da ben her bahar mevsiminde fark ederim. günümüzdeki ilişki algısı, tüketim alışkanlıklarımızla paralellik gösteriyor. dışı güzel olanı sevmek, mümkün olduğunca hızlı tüketmek ve daha yüksek modelini arzulamak. sosyal ağlarla elden ayağa düşen ilişkilerin, günümüzdeki o rekabetle beraber adeta klasik tarih kitaplarında geçen birinci dünya savaşı sebeplerindeki devletlerin silahlanma yarışına benzediği zaten herkesin yaptığı bir tespit. herkes artık bir şeyleri yarıştırmanın peşinde. kimse yaşadıkları şeyin içiyle ilgilenmiyor, aksine dışarıya nasıl göründüğüyle ilgileniyor. böyle yozlaşmış bir ortamda yalnızlığı kendim seçtiğimi düşünüyorum ve yaşarsam bundan 50-60 sene sonra; yalnız, huysuz ve kütüphanesine kapanmış bir ihtiyar olacağıma adım gibi eminim. ama yukarıda bahsettiğim şeyin aksine itiraf edeceğim şey şu; bu durumdan aslında hiç hoşlanmıyorum. uzun yılların ardından şunu fark ediyorum, yalnız olmak sadece bir zorunluluk. ben bunu tercih etmek zorunda kaldım. umarım benim gibi yalnız olmayı tercih etmek zorunda kalmış insanlar da günün sonunda aradıklarını bulurlar. hem de gecenin bu saatinde burayı benim gibi ağlama duvarına çevirmezler.

uyuyamıyorum sözlük. sabah 7 de kalkacam

güvenmiyorum insanlara. böyle eften püften sebeplerden de değil. çatırdayan dalın üstüne defalarca gelen darbelerden sonra oldu bu ve insanlara kızmadım hiç. her şeyde olduğu gibi ''senin salaklığın'' diyip durdum kendime. çok bir şey bildiğimi düşünmem bu hayatta. gerçekten bak her zaman bir yerdeki en bilgisiz kişi olarak gördüm kendimi. hiç bir zaman çirkin düşüncelere kapılmadım. kendi içimde dürüst oldum. çeyrek asırı deviriyorum az kaldı ama hiç bir zaman ben biliyorum demedim. en iyi bildiğim konularda bile insanlardan o konu ile ilgili kapabileceğim bir şey vardır şeklinde yanaştım. lakin gördüğüm şey insanların iki yüzlülüğü oldu. artısın eksisini hesapladıktan sonra konu hep güvene geldi. güvenemyorum arkadaşım kimseye. gösterdiği yüzün altındaki gerçeği bilemiyorum. çok nadir oldu o yüze inanıp , güvendiğim. ertesi gün farklı bir maskeyle yüzüme gülümsediklerinde anladım tekrar. güvenmek yanlıştır bana göre. hep etrafıma bir duvar ördüm. sanırım artık bu duvarın içinde boğulmaya başladım sözlük. çok fazla düşünüyorsun demişti bir tanıdığım. düşünmekten başka ne yapabiliriz ki aslında. düşünüyorum düşünüyorum düşünüyorum. sonra ağırlığın altında kalıyorum. iç muhasebemi yaparken zorlanıyorum artık. eksiler artılardan çok günyüzüne çıkıyor. ne güzel demiş şarkıda ''çünkü hep yenildim en sonunda , içine ettiniz hevesimin'' diye. aynen öyle diyorum , aynen öyle..

gün bize aymadı daha yeni uyuyoruz. allahtan ikinci öğretimiz.

günaydın eski sevgilimle karşılaştık garip bir gün olacak

işte sözlüğün en sevdiğim konusu. nasıl denk geliyorsa entrylerin %80'i saat 00.00'da giriliyor.

gözyaşları ruhumu ıslatıyor ah nasıl acıtıyor kırbaç misali vuruyor göğsüme saçma gerçekler bela da okunmaz ki sana benim kalbim dayanmaz belaya sen nasıl kıydın bana.

evimin her odasında reisin büyük boy fotoğrafları var

sırf o istedi diye bişi yaparsınız belki ufak bişi ve onun verdiği tepkiden sonra pişman olursunuz. çok kötü lan.

sırf görüşmek için bahane yaratıp kolyemi onda bırakmıştım

2 akşamdır ağlaya ağlaya bu başlığı buluyorum. karma umrumda dahi değil ama birisi ya da birileri benim acimi dinlesin okusun istiyorum. benim kalbim çok acıyor sozluk. cigerime kadar doldum artık. yeter sözlük yeter. yazamıyorum dahi ne olduğunu. hem acimi haykırmak hem de kenara sıkıştırmak istiyorum. kimse bilemez. bilmemeli. yazabildigim için sağol sözlük. cigerinden öper bu akşam da çekip giderim. birisi belki okur belki okumaz ama en azından yazabildim ya o da yeter elbet.

yarın 3 sınavım var ve ben sözlükte boşboş dolaşıyorum😢

kld aq

sınıftaki bi çocuğa sempati duymaya başladım. bu iyi değil

hayatımda radikal bir karar alacağım.

psikolojim gerçekten iyi değil son bi kaç aydır. psikoloğa gitmekten de utanıyorum. var mı bursa'da bildiğiniz iyi psikolog. iyi gelir belki

bu yaşıma kadar hayatımda bir kaç kıza fazlasıyla umut verdim, üzdüm onları. sanırım bana yapılanı başkalarından çıkartmak istedim ama pişmanım şimdi.

lost u bitirdiğimde ağladım

her gün yatmadan bi şiir okurum cunku insanın ruhuna iyi geliyor

şöyle ağız dolusu sövmek istiyorum her şeye ve herkese kafayı yiyeceğim yoksa.

sevilmemekten çok korkuyorum sözlük

insan arar. bazen omzuna yaslanıp ağlayabileceği bezen susup gözleriyle konuşabileceği bazen de omzuna elini vurup bu da geçer diyebilecek birini arar. gece vakti bomboş sokaklarda hüngür hüngür ağlayıp yalpalayarak yürümenin acısını ne bir dal sigara söndürebilir ne bir kadeh rakı ne de.. neyse ya. geçmeyecek acıların gelmeyecek gemilerin ardında bekliyoruz. ve muhtemelen ne o acılar geçecek ne de o gemi bir gün gelecek..

benim bir arkadasim var hani yeni tanistik ama iyi bir çocuk kendisi. yuzunde izler var bunun böyle tırnak izi gibi ama biraz derin. sordum dedim senin yüzüne ne oldu? kardesinin yaptığını soyledi bana. kac yasindaki kardesin falan dedim. yaşasaydı senin kardesinle yaşıt olcakti kanserden öldü dedi. ben bunu bir icerledim bi sıkıntı ettim sözlük kendime, size anlatamam. aradan bir kac gun geçti yüzüne bakarak dedim ki bu izler gecer mi ki dedim. bana bakti ve şunu soyledi "bu izlerin asla gitmesini istemiyorum. allahın delisi hep kalsın keske yaşasaydı ve daha çoğunu yapsaydi." dedi. bu da benim itirafim kimseye bisey anlatamam ama buraya yazmak bana iyi geliyor.

gıcık olduğum kız sınav haftası diye 60 kilo makyaj yapmamış gidip "hasta mısın çok kötü görünüyosun" dedim

keşke araya egolar, kırgınlıklar, gururlar girmeseydi, keşke böyle olmasaydı

rüyamda evcil bir kurtum var beyaz sibirya böyle her gece uğruyo sanırım

ben sana hasretken senin yüzünü güldüren , mutlu eden ne ?

instagramda ki zenginlerden 10.000 tl istiyorum. mesajlarımı hiç bir zaman okumuyorlar. oysa ki 10.000 tl onlar için küçük benim için ise önümüzdeki 10 seneyi baştan yapılandırmaya yarayacak miktarda bir para. düşünebiliyormusun sözlük 10.000tl'm var okul borcumu kaparım gider kendime en fiyakalı ayakkabı alırım. altımada 1 çift kot. ardandan giderim küçük buzdolabımı doldururum. 10 karton sigara alırım. kız arkadaşıma da ayakkabı alırım . güzel para vesselam. amıan koduğum ünlüleri ne kaybedeceklerse vermiyorlar işte...

i̇nsan çok yoruyor insanı

coğrafya hocamızın gay olduğuyla ilgili söylentiler var.

önceden ben yazmazdım eskileri okurdum artılardım onların muhteşem entirileri varken entiri girmeyi gereksiz bulurdum. şimdi eskiler kalmamış ne zaman bi başlıkta eskilerden birini görsem tıklıyorum "böyle bi şey yok" yazıyor ne biliyim sanal ortam falan ama böyle olunca duygulanıyorum.

2 gündür ağzımdan çıkan kelime sayısı 0 , evden en son ne zaman çıktığımı unuttum o kadar uzun bir süre oldu. sözlüğün adını yaşatan sadece benim galiba.

yaklaşık 7 ay beraber kaldığım oda arkadaşım kavga edince horultuna uyuyamıyom diye bağırdı az önce herhalde o itirafta bulundu ama:(

butun hayatimi calan mahveden insani hala guzel hatirliyorum ve buna katlanamiyorum

9. sınıfta 11 zayıfım ve 57 gün devamsızlıkla sınıfta kalmıştım keşke hırslanıp azim etmeseymişim orada son verseymişim öğrenim hayatıma amk al okuyoruz da noluyor.

bazı entryleri okurken o kadar önceden biliyormuşum gibi geliyorlar ki "lan acaba bu ... mı?" diye düşünüyorum.

''i̇lk göz ağrım ilk baba diyenim nazlim avukatlar günün kutlu olsun şimdiden rabbim gönlünden geçen güzellikleri nasip etsin başarılar.'' babamın dün bana attığı mesaj. gel de duygulanma.

i̇çimdeki sıkıntıyı anlatacak kelime bulamıyorum.

hocam buraya itiraf yazınca sürekli bir eleştiri sürekli bir yargı falan, itiraf begendiremiyoruz minakoyim. yapmayın olum bırakın isteyen istediği itirafı yapsın okuyun geçin işte

az önce gördüm onu. ben bankaya giderken bankın üzerinde arkadaşları ile oturmuş çağla yiyorlardı. gerçi ilk o gördü beni. selam vermekle vermemek arasında tereddütte idi kendileri. aslına bakarsanız ben çok istedim selam vermesini ki verdi de yanıma geldi. napıyorsun falan. bankaya gidiyorum dedim. ''vaktin varsa takılalım dedim'' kısık bir sesle. zaten ne dediğimi ben bile duymadım ki o duysun. ''efendim'' dedi. ''arkadaşlarınla mı takılacan'' dedim bu sefer. ''evet'' dedi. peki madem diyebildim. tokalaştık. o oturdu ben 50 metreyi bacaklarım titreyerek yürüyebildim. sonra bir kez daha lanet okudum hayatıma. çaresiz işe geri döndüm. umurunda mıydım o an bilmiyorum ama keşke bazı insanlar zamanında girebilse bizim hayatımıza. geç olmadan, güç olmadan . . .