asosyal itiraf

youtube'dan su sesi olan müzikler dinleyerek tuvaletimi getiriyorum.

bir kişi kafayı bana takmış bilgi entrysi girdiğim de sürekli eksi atıyor. bulucam ama onu kafaya koydum.

adriana limanın fotorafını görür görmez bocalıyorum. hepiniz boşalıyorum diye okudunuz lan itiraf edin

şu an bi yerlere yazmazsam catliyacagim için ama çok samimi kankam olmadığı için bu hesabı açmamla başlamak istiyorum. ikinci olarak ise beni çalışmaktan caydırmaya çalışıp deli gibi lys kasan ev arkadaşıma acayip sinir olmaya başladım

şu tarz haberlere denk gelince, küçük bir çocuğun papaya yönelttiği "tanrı neden bunlara müsaade ediyor" sorusu geliyor aklıma. insan vicdanı körlenmiş bir bıçak gibi aynı. "ahlak"ı gerektiği ölçüde kesip, biçimlendiremiyor. tanrı belki iyi niyetli olabilir ama inançsız yaşamak, inançsız kalmak için yaratıları, benim için uyarıcı birer emsal oluyor. yeryüzünde var olmuş, var olan ve var olacak bütün bu kötülük beni inançsızlığa teşvik ediyor.

gün aymış. gün aysa geceleri gördüğümüz ne? ay günse neden gün ay? gün nasıl ay olabilir? aysa nasıl ayabilir? gün aysa gece gökyüzünde gördüğümüz adına ay dediğimiz cisim nedir? ben iptal. tişikkirler.

biraz uzatarak yazacam anlatımım pek güçlü değil, sigaranızı yakın sakin sakin okuyun gençler... 15 yaşına yeni girmişim. aile baskısı ile ted kolejine kayıt ettirildim. hayatımda gelir farkının bu kadar alenen yüzüme vurulcağını bilseydim okumazdım. ilk öz güvenim o zaman kırıldı. işte ergenlik dönemine giren bir insanın psikolojisi çok çabuk bozulabiliyor ve emin olun düzeltmeye çalışırken gerçekten bir şeylerden fedakârlık etmek gerekiyor. gerek çevrendeki insanlardan, gerek zamanından. üniversiteye kadar toparlanamadım. üniversitede biraz daha içime gömmeyi seçtim, ilgilenmedim korktum. bir kaç sevgilim oldu onun dışında uğraşmadım zorlamadım kendimi. tekrar kaybetçeğimden korkar oldum. üniversitede 5. senem hala 1. sınıfım. o gün o özgüvenim kırılmasaydı farklı yerlerde olabilirdim. hala korkuyorum ve bir çok şeyden fedakarlık ediyorum hayatımda. kendimi karakterimi değiştirmeden savaşıyorum bu his ile. şimdiye geldiğimizde ise apayrı bir durum söz konusu. neden bilmiyorum bir insanla konuşmaya başladım. benden 4 yaş büyük bir insanla. ne konuşabiliyorum ne de başka bir şey yapabiliyorum. sadece ve sadece salaklıyorum. öz güvenimi toparlamışken tekrar siktredilmek istemiyorum. tekrar o agrasif salak ergenliğime dönmek istemiyorum.

eski bi tane laptop um vardı bundan 4 sene önce falan.bi gece gec saat annem ve kardeslerim coktan yatmıs babam da koltukta sızmıs kalmıs klasik baba iste. ben de laptop tan ferre izliyom amk kulaklıkla. oturusumu düzeltiyodum keske düzeltmez olaydım bacagım kulaklıga bi takıldı kulaklık cıktı.aaaaaaahhhhh uhhhhhhhh fuuuucckkkk yeeesss diye sesler cıkmaya basladı amk ben napcagımı bilemedim elim ayagım birbirine dolastı en son kapagını indirdim bilgisayarın bi de hemen kapanmıyo onlar bi 4-5 saniye sonra uykuya alıyo kendini bilgisayardan hala sesler cıkıyo amk ben utancımdan kıpkırmızı oldum basımdan asagı kaynar sular döküldü babama bakıyom. babam söyle bi tek gözünü actı aq salagı bakısı attı sonra gülmeye basladı adam ben de daha fazla rezil olmiyim dedim bilgisayarı kapattım gittim yattım amk. o gün hayatım da bi kara leke olarak kaldı hala unutamıyom :d

yaş 18 daha sevgilim olmadı

erkeklerle, kadınlarla anlaştığımdan daha iyi anlaşıyorum. çünkü bir noktadan sonra hatunların ego savaşları giriyor işin içine. ve o an takatim kalmıyor, canım hiçbir şey istemiyor. öylece bırakıyorum tüm muhabbeti, selamı sabahı kesiyorum. oysa art niyetsiz, ön yargısız, taktiksiz, içinden geldiği gibi bir iletişim çok mu zor bacağını sıçtığımın sidiklileri!

sevdigim kızın ikizi ile geceleri seks muhabbeti yapıyorum

hastane de başıma gelen bir olayı anlatmak istiyorum gençler. hala içim sızlar daha 9 yaşındaydım. tedavim için hastane de kaldığım dönemler filan. bir gün tuvaletim geldi gittim tek başıma. kapının önünde bi teyze duruyodu kucağında da 7 yaşında kız çocuğu var. bende çok muhabbetliydim hemen atladım tabi. teyze neyi var filan diyorum geçiştirerek hasta dedi. baktım kızın her yeri morarmış. birden ağzımdan kanser mi sorusu çıktı. çocuk aklım işte getiremiyorum bazı şeyleri. kız annesinin omzuna başını koydu hüngür hüngür ağladı. annesi bana kızgın bakışlarıyla bakarken, yok kızım değilsin, sana hiç bişey olmayacakcak diyerek çocuğu sakinleştirmeye çalışıyodu. bende kızın ağlamasına o kadar üzüldüm ki ağlamamak için kendimi zor tutuyodum.olaya kulak misafiri olan bi hemşire yanıma geldi canım üzülme, kız kanser olmuş, çok hasta ölebilir dedi. ben ağlamaya başladım hemşire ağlama tamam, üzülme filan derken ben hemşirenin gözlerinin içine bakarak bende kanserim abla dedim. ölme riskinin olduğunu ilk o zaman öğrenmiştim

benden 4 yas buyuk birini seviyorum.

aşık olduğum kişi ölsem cenazeme bile gelmeyecek bir insan lan. o derece farketmiyor beni

bazılarınızın hiç dayak yemediğini düşünüyorum link

gençler etek giydim diye annemden dayak yedim. baya süslendim filan eteğimi de çektim altıma, biraz allık sürdüm(pek sık kullanmam) havalı havalı kapıdan çıkarken annem ensemden tutup yere yatırdı, terlikle orama burama girişti. neymiş erkek adam etek mi giyermiş. ya biraz hevesimi alayım dedim ne var bunda

yüzyüze görüştüğüm her insana sözlüğümüzden bahsediyorum. sözlüğümüze dair planlardan. ya hepsi çok pis gaz veriyor bana ya da cidden doğru yoldayız. arası yok ahahaha.

bi gün bi komşu da oturuuyorduk erkekler de asagida oturuyordu beni aradı birinin eşi kahve yapar misin dedi tabiki dedim. arkadaşla kahveyi yaptık içlerinden kopuksuz olanlara tukurduk ve götürüp verdik içenler ellerine sağlık çok güzel olmuş dedi. zaten her şey onlar icindi köpüklü icsinler diye yaptik:))))

baktım ki sözlükte bu eksik açılışı yapayım dedim vatana millete hayırlı olsun siftahıda ben yapmak isterim. beyler beyenler durum şu ki çok mutsuzum lan. kimseyi sevemiyorum sevilemiyorum. insanlarla konuşamıyorum hiç bir şeyden tat alamaz oldum. dışarı çıkasım yok. ailemide görmüyorum senelerdir. çok dertliyim be sözlük.

üç dört gün önce tesadüfen tüvitır adlı sitede gördüğüm ve kanımın ısınıp ulan üye olmadan + atmadan okumak ayıp olur dediğim ve üyeliğimin olduğu tek sözlüksün sözlük.

berbat bir iş günü'nden merhaba.yine akşama kadar çay içip oturacağım.

konuşmaya başladık 4 yıl sonra konuşmayı bile özlemişim seninle bu bile yetiyor bana hasret gideriyorum be azda olsa hiç yazmıyorsun hep ben yazıyorum ama olsun samimi konuşuyorsun ve kankanın ağzımı araması azda olsa iyi geldi beni önemsediğini görmek ha benden sana bi cok sey kalmış senle konuşurken bunları öğrendiğimde mutlu oluyorum ne mutlu bana ki benden bi sey bırakabilmişim sana

itiraf ediyorum kucukken ust komsumuzun evine giderdim babam harclik verdigi halde aynanin onunde duran bozuk paralari corabima sokar eve gelirdim niye boyle bisey yapmisim ki jxdskxjxjhx

fazla yalnızız be sözlük, ruhen bile yalnızız.

iyi geceler sözlük.

beyler öncelikle herkese merhabalar.twitter sağolsun böyle bir platformun olduğunu öğrendim.dalga geçilmeden entrimin okunduğunu öğrenmek güzel bi şey.gördüğüm capsler genelde duygulu hikayelerdi.ben de kendi ikayemi yazmak istiyorum müsadenizle.şöyle başlayayım lise 2 deyim.bizim dönem okulumuzun ilk dönemiydi yani bizden üst yoktu.ilk mezunlar biz olacaktık.çok fazla kız meselesiyle işim olmazdı.çelimsiz biriydim lisedeyken gerçi hala öyleyim.korkardım eğer bi kıza takılırsam ve sevgilisi varsa dayak yerim falan diye.yıl yeni başlamıştı ve alt dönem gelmişti.bir kız vardı ki zaten az olan kızlar içinde direk ben burdayım diyen cinsten.çok mu güzel hayır güzel.ama farklı.yaşıtlarından farklı duruşu farklı konuşması farklı hareketleri.ilk başlarda bir şey hissetmiyordum.bu okul başkanlığı mevzuları başlamıştı.ben de okul açıldığı sene başkanlık yapmıştım ve beğenmiştim.tekrar aday oldum falan.başka aday var mı diye dolaşırken dediler o aday.gidip konuşayım dedim kimsin falan diye.kız farklı özgüvene gel.daha lise 1 ama aday olmuş.dedim başarılar.neyse seçildim.araları pas geçiyorum bu okul başkanlığı mevzuuna ben baya kızla yakın olmaya başladım.7 ocak 2010.arkadaşlarıyla dışarda oturuyormuş benim de ortak arkadaşlarım.neyse herkes kalktı biz kaldık.gideceği yere kadar götürdüm bıraktım.o gün başladı ona olan hayranlığım.hayranlığım diyorum.çünkü kendimi onu sevebilecek biri olarak göremiyorum.o gün nasıl olduysa numarasnı almıştım.akşam mesaj attım dedim umarım seni rahatsız etmemişimdir falan diye.mesajları hala saklarım.3 ay gibi bi süre konuşma sonunda kıza çıktığın var mı sorusunu anca sorabildim.ve bu hikayenin buraya yazılmasına sebep olan cevap "evet üç gündür çıktığım biri var".tüm gece ağladım.şuan yazarken bile gözlerim doldu.okula gitmek istemiyordum insanlarla konuşmak istemiyordum.okulda görünce yolumu değiştiriyordum.2 ay tek kelime konuşmadım.2 ayın sonunda mesaj attı ve tekrar ufak tefek konuşmaya başladık.üzerinden 2 sene geçti benim sınav dönemim başadı.malum o zamanlar neye saracağını bilemiyor insan benim hatam is ona sarmak oldu.tekrar konuşmaya başladık.ve o eski hisler yeniden doğmaya başladı.bu sefer söyliycem diyordum.vakit geçti falan ben üniversiteye gittim.hazırlıkta yanıma geldi.istanbulu gezdirdim.istanbulda geçirdiğim 4 ay içerisinde en güzel gündü.sonra o bu sefer beni yanına çağırdı.o hala lisede.bi organizasyon vesilesiyle gittim yanına.dedim bu sefer söyliycem.15 saat yol gittim yanına vardım.geleli daha 1 saat olmuştu ve konuyu oraya getirdim.yine aynı yıkım bir kaç aydır konuştuğum biri var dedi.sadece sana değer veriyor mu diye sordum.evet dedi.daha hiç bir şey diyemedim.aynı gün hasta oldum.akşam acildeyim kendisinin haberi yok.görünürde hiç bir şey yok ama yemek yiyemiyorum midem bulanıyor.ateşim var.giderken sadece özür dilerim diyebildim.1.5 saat boyunca otobüste ağladım.aynada kendimi tanıyamıyordum.gözlerim ağlamaktan şişmişti.bir daha konuşmadım.unutmak istedim.olmadı.kaybetme korkusu nedir bilir misiniz.eğer ona açılırsam ve benimle bir daha konuşmaz diye içimde yaşadım.yanımda olduğunu bileyim ama benim olmasa da olur.çok kötü bir şey.göz göre göre başka birisiyle sevgili oluyor ayrılıyor ama seninle bir daha konuşmaz diye sen hiç bir şey diyemiyorsun.sevgim azaldığını hissettim be.artık birini sevebilecek sevgimin kalmadığını hissettim.sanki tüm hakkımı onda kullanmış gibi.demem o ki benim yaşadıklarımı yaşamamak için söyleyin.bırakın artık o düşünsün

(bkz: o yazıyı kim okuyacak)

yarin finalim var ama açtım koray avcidan hoşgeldin dinliyorum. o geldi aklıma girdim profiline -arkadaş değiliz, acık fotolari-resimlerine bakıyorum tam tıkladığımda "sen bana gec ben sana erken" dedi koray avcı ulan tamam ben erken gittim ama o hiç gelmedi be sözlük gec gelecegini bilsem dinime, imanima beklerim ama simdi ismimi sorsan o kim der? en çokta bu canimi yakıyor be sözlük sen onun icin olurken o seni çoktan unutmuş olsun. 7-8 yil oldu be sözlük, çıkış ne taraftanda gösterin su çıkısı helal olanından da çıkalım artık su hayattan.

çok sevdiğim insanların mutsuzlukları beni de mutsuz ediyor. onların kılına zarar gelsin istemiyorum.

uyumaya çalışırken sarılcak birini arıyorum evet.

altıma işedim

herkes uyandı okula işe gidiyor. ben bütün gün uyucam süper bişey ya bu işsizlik :d

evet tam üç sene oldu.. lise zamanıydı üçüncü sınıfın başında onu görmüştüm. bizim bi üst katımızda, 9/a sınıfındaydı. hala hepsini hatırlarım neyse. günlerden çarşamba öğleden sonra çıkışa doğru saat 14:18 son derse giricem sonra çıkıp evime gidicem. en üst katta tuvalette sigara içtik çocuklarla aşağıya iniyoruz merdiveni döndüğüm gibi bunu gördüm. hani beyler derler ya ilk görüşte aşk diye. işte öyle bişey oldu ama sadece bana olmuş gibiydi. o arkadaşlarıyla gülüşüp geçti yanımdan. parfüm kokusu hala burnumun ucundadır. ben merdivenlerin başında kala kaldım. arkadaşlarımın seslenmesiyle ölümden uyanmış gibi irkildim ve sınıfa gitti. derste onu düşünüyorum eve gittim o yatıcam hala aklımda o var kafayı yicem bi türlü aklımdan çıkmıyo. cesaretimi topladım dedim faceden istek yollıyım belki kabul eder. yarın oldu sabahın köründe okula gittim. sabahları soğuk oluyormuş ilk o zaman anladım tabi neyse. kızın yanından her tenefüs geçiyorum kız bakmıyor. ulan diyorum faceden başkasına mı istek gönderdim yoo o kız işte. kız bir ay sonra kabul etti bendeki sönen aşk ateşi kızın profilindeki doğum tarihini görünce anka kuşu gibi yeniden doğdu bu sefer daha büyük cayır cayır yanıyorum. doğum günlerimiz aynıydı. sonra öğrendim ki aynı saatte de doğmuşuz.. dedim bu kız benim olmalı. faceden de yazasım gelmiyor numarasını bulmam lazım. o zamanlar herkesin numarasını bulma lüksüm vardı. bi arkadaşım vardı kızın ismini soy ismini söylüyordum buluyordu hemen. söyledim buna bulamadım kusura bakma dedi. ulan nasıl bulamadın? okulun telefon rehberi gibisin o kızın numarasını nasıl bulamadın? gel zaman git zaman biz bunla bi okul dönemi bakıştık falan oda benim ona ne gözle baktığımı anlamış gibiydi artık. yaz tatiline girdik doğum günlerimizde yaz tatilindeydi. doğum günümü iple çekiyorum kendim adına değil ona yazıcam ya doğum günün kutlu olsun diye içim içimi yiyo. doğum günü/müz geldi çattı. ben buna mesaj attım; (mesajları pek hatırlamıyorum ama hemen hemen böyle yazışmalar oldu) -doğum günün kutlu olsun bir saat sonra -doğum günümüz kutlu olsun :) diye bir mesaj geldi. ben ben değilim havalara uçuyorum. kendimi duvardan uvara fırlatıyorum. -teşekkür ederim :) napıyosun? -arkadaşlarımla evdeyim. şuan müsait değilim -tamam müsait olunca yazarsın o zaman :) kız bir daha yazmadı. artık lise sondaydım herkes benim kimi sevdiğimi biliyor gibiydi. arkadaşlarım belalı tiplerdi bende bişey yoktu ama onlarla takılıyordum kimse bulaşmıyordu falan. okul değişmişti dağın başına okul yaptılar bizi oraya attılar falan. kızın sınıfı koridorun başında benim sınıfım koridorun sondaydı. koridorun sonundaki peteğe yaslanır onun giriş çıkışını izlerdim. içimden sayıklardım; niye böyle oldu hep adamlarmı kaybeder falan liseli aklı ne beklersiniz hep isyan hep isyan. bi gün yine kalorifere yaslanmış bekliyorum benimki çıktı sınıftan ordan bi çocuk geçiyodu onla makara falan yapıyorlar içim gidiyo amk. el hareketi falan yapıyorlar kız tekme atayım derken bacağını fazla kaldırdı düştü. benim canım yandı sanki içimde bi sızı hissettim. zaten sinirliyim gözlerimden ateş çıktı çocuğa doğru koşuyorum öldürcem tamam. koşarken aklımdan bir sürü şey geçiyo. ulan arkadaşı şimdi çocuğu dövsem disiplinlik olacam hadi onu geçtim kızın gözünden tamamen düşme riski falan var ama çocuğa bişey yapıcam hırsımı almam lazım birinden. üç saniyede oraya varmıştım çocuk durum anlasın diye bi omuz çaktım çocuk sendeledi falan kızın yanına gittim bişeyin varmı yok bişeyim saol dedi tuttum elinden kaldırdım. beyler o anı o hissi var ya hiç bir şeye değişmem. elini tutmuştum zafer yolunda bir galibiyetti. elleri narin avuçları hafif nemliydi. kalktı ayağa kızlar geldi pantolonu tozlanmış temizlemeye çalıştılar falan aldılar bunu sınıfa soktular. ben mal gibi kaldım ortada aklıma o çocuk geldi. arkamı döndüm çocuk orda duruyo. valla ben bişey yapmadım kendisi düştü falan anlatıyo böyle bişeyler gözüm döndü kırıcam bir taraflarını. tam üstüne yürüken bizim çocuklar geldi tuttular beni çocuğu gönderdiler. ne oldu falan sormaya başladılar anlattım durumu kızı biliyorlar zaten. gaz verdiler akşama yaz bu iş oldu diye. yazdım, yazmaz olaydım. numarası hala yok faceden yazdım. -nasılsın bir şeyin var mı? -yok iyiyim teşekkür ederim falan filan baya konuştuk. kız bana bişey dedi şuan deseler hayatta yapmam (büyük konuşmayım yinede zamanında yaptık) filancı kıza yazsana dedi numarasını falan attı. ben bu kıza yazdım. meğerse kız beni seviyormuş. benim sevdiğim kızın whatsapp kız grubunun mağduru oldum amk. kızın twitter hesabına girdim o kıza benim hakkımda güzel bi giydirme yapmış şimdi unuttum o sözü. beni bir güzel işletmişler sevgimi kullandılar amk. diğer kızında günahını aldık hayalleriyle oynadık falan. ben durumu anlayınca iş işten geçti tabi. buna yazdım niye bölye bişey yaptın diye. sen çok iyi birisin falan başladı bu anlatıyo. seviyorum ya gözüm hiç bişey görmüyo ne yapsa yeridir hesabı takılıyorum. sanki bir melek gibi bakıyorum ona. affettim falan üç gün geçti. sen çok iyi birisin böyle olmuyo kendine iyi bak dedi. ne kadar itiraz etsemde kararlıydı. deli gibi seviyorum son bir mesaj attım. -sana 3 seçenek sunuyorum. ya bana evet de. ya bekle de ilerde tekrar konuşalım bu iş olsun. yada sktr git de. kız ne dese beğenirsiniz. -lütfen beni zorlama kendine iyi bak. çok iyi bir insansın.. -sende yazdım ve son konuşmamız buydu.. bundan tam 3 sene 3 ay önce başladı bu hikaye. çarşamba günü 14:18 hala numarası yok :) geçen bi düğünde gördüm pembe bir elbise giymişti. ben ona bakarken o beni yakalıyor. o bana bakarken ben onu yakalıyordum. her rakı masasında hala aklıma gelir kendileri. okuyan okumayan herkese teşekkürü bir borç bilirim..

para karsılıgı olmadan sadece bira alıp yanıma gelebilirsiniz siz derdinizi anlatırken zevkle bira icerim

bu sene 20 aralıktı çıkmaya başladık 4-5 ay boyunca izmirdeydi her gün konuşuyorduk buluşuyoduk gayet de mutluyduk sonra babasının tayini çıktı istanbul'a taşındı. kurban bayramı tatili 9 gündü bu sene tatil başladığı gün çıktım yola 8 saat yol gittim pendiğe geldim eve girdiğim mesaj attım buluşalım hemen seni çok özledim dedim kartalda oturan kız 45 dakkalık yolu benim için gelemedi ve üstelik de sebebi yok ayrıldık ama hala çok aşırı seviyom kafayı yicem bu kadar karşılıksız kalması bi dert hala vazgeçememem ayrı bi dert yol gösterin be

babam diye adlandırılan adamdan nefret ediyorum.doğarsın yanında yok,büyürsün yanında yok,ağlarsın,gülersin yanında yok.yurtdışında çalışıyor güya ama eve gönderdiği paranın lafını yapan bir insan.senede 1 ay için gelir onuda zehir eder öyle gider.her şeye karışır,saçma sapan konuşmalar yapar.ya bir insan kızına söyleyemeceği sözleri bilmez mi?ya arkadaşlar 18 yaşında bir kız babası ölsün idye dua eder mi ? ben ediyorum.

valla bende asla vazgeçmem 3 kasım günü izmir izban alsancak durağında bindim bavullarla banliyoya ayaktayım esmer güzel bir kızda bindi onda el çantası vardı.neyse bakışıyoruz sürekli kızla.halkapınar da indik ikimizde normalde ben mavişehire gidicem ordan çiğliye geçip trenle manisaya gidicem üniversitedeki yurda.kız için indim halkapınarda.halkapınar bu arada izbanla metronun aktarma yeridir bilmeyenler için. bavulla cebelleşiyorum ben yukarı çıkmak için kız omzuma dokundu asansör şu tarafta diye bende de o an heyecandan biliyorum lafı çıktı ben şok tabi beklemiyorum. neyse çıktım asansörden metro tarafına geçtim oda gitti benden önce metro tarafına yine bakışıyoruz sonra metro geldi bindik kızla bakışıyoruz kızla tam konuşucam manyağın teki hayat insanlar çok güzel be kardeşim dedi bende öyledir tabi dedim adam 4 yıldır insan yüzü görmedim mapustan yeni çıktım falan dedi ben saydırıyorum içimden. sonra ege üniversitesi durağına geldik. ben indik derken ikimizde ben bavulla uğraşırken kız kayboldu. 14 ocak perşembe günüde bugün karşıyaka da otobus bekliyorum laan dedim içimden git otur sahilde mis gibi çekirdek çitle.aklıma uydu bu fikir gittim bankta oturdum. ulan yan banka bi kız oturdu lan dedim o kız elinde tuborg bira 15 saniye sevindim sonra sevgilisi geldi kız beni gördü zaten cocuk gelmeden bana bakarak cocugu öpüyor falan ben deli oluyorum ama gülüyorum da ismini öğrenmem gerek diyorum içimden 2.5 ay sonra bulmuşum kızı kaybetmemem gerek sonra bunlar kalktı banktan kız önümden geçerken yüzüme baka baka gitti. peşlerine takıldım bende taa nergise kadar takıldım peşlerine girdi bunlar apartmana bekledim 2 saat. saatte 19.30 olunca bende gitmek zorunda kaldım. ama kızın yada erkeğin evini öğrendim bacak apt. no 19 izmir karşıyaka neyse bulucam ama o kızı. durakta beklerken aklıma sahilde oturma fikri boşuna gelmiş olamaz.allahın işi bence bu boş umut belki ama o kızı bulucam sans dileyin bana

beni hep sessiz biri sanırlar. hani derler ya sessiz olandan korkacan(ama ben öyle biri değilim). yeni bir ortama girdiğimde ilk gördüğüm kişiye beş yıllık arkadaşımmış gibi davranamam aga. mesela en basitinden bi dersaneye gittiğimde geçerim en arkaya safımı belli ederim. sınıftakileri gözlemlerim kime nasıl davranacağıma bakarım(aslanın avına nasıl süzüldüğü gibi :p) bu süre en az 1 ay sürüyor belkide daha az, hele birde sigara içmiyorum ya hepten arkadaş ortamından uzak oluyorum neymiş sigara içmiyorum diye beni tanıyamamışlar "ulan gitme sigara içmeyede iki laf edek birbirimizi tanıyak". esprili, şakayı seven biriyim piçlik yapmayı düşünürüm ama karşımdakini üzecek kadar değil. şu 1 ay geçtikten sonra sesim çıkmaya başlayınca sınıftakiler -sanki istanbuldaki bombayı ben patlatmışım gibi bakıyorlar- şaşırıyorlar "ooo sesin çıkmaya başladı gibi laflar ediyorlar." nasıl canım sıkılıyor var ya. beni tanımaya başlayınca yanımdan ayrılmıyorlar nereye gitseler hadi sende gel falan demeye başlıyolar sınıfa gitmeyince eksikliğim belli oluyor "bunu kendilerinden duydum." yani korkulacak gibi biri değilim tamam mı yavru kurtlar bana gelene ben on adım giderim. neyse sen meşgulsün galiba öptm by kib aeo

mücovun siyah oce sürdüğüne şahit oldum.

ailemden,bu şehirden,okulumdan nefret ediyorum.bir gram yaşama hevesim yok.

ilk defa yazar karşıladım. heisenberq'e selam olsun

bugün yeni bir his ile tanıştım. nasıl tarif etsem... hani daha fazla tanımak istersin bir insanı. konuşmak istersin sürekli, daha fazla vakit geçirmek için bir şeyler yaparsın sürekli. işte o red cevabını aldığın zaman fiziksel olarak durumunuzu düşünerek "kilomdan, boyumdan, tipimden...." oldu diyerek geçiştirirsiniz, kısa süre sonra olmayan bokun acısı kalır hani. bu sefer apayrı bir şey hissettim sözlük. bunun adı "yetersizlik" "acizlik" bir tarafta üniversitesini bitirmiş, çalışan ve kendini tanımak, kendini geliştirmek için sürekli olarak çalışan bir insan, bir tarafta 4. yılı olmasına rağmen 1. sınıf olan bir insan... bir tarafta müziğe, resime yeteneği olan ve onu geliştirmek için saatlerini heba eden bir insan, bir tarafta eline aldığı harmonicayı bile çalamayan bir avel. bir tarafta sosyalleşen bir insan, bir tarafta asosyal...

benim kirvem yoktu sanırım 1.5 yaşında sünnet oldum. sünnet eden doktora da helal olsun fasulye kadar pipiyi çok güzel kesmiş yarısı yok amk.

uzun zaman olmuştu birini sevmeyeli, tam tamına 19 sene oldu. bende zaten 19 yaşındayım. yani anlayacağınız ilk defa birini sevdim, ilk defa o olmadan yaşayamam dediğim biri çıktı karşıma, ilk defa çaresizliği tattım. iki senedir onu seviyorum, zaten ikinci görüşümde aşık olmuştum ona - ilk görüste aşka birazcık inanmam da - neyse böyle olmayacak dedim kendi kendimi yiyip bitirmenin bir alemi yok.  bütün cesaretimi toplayıp mesaj atacam facebooktan, orada farkettiğim bir gerçek kapı gibi çarptı yüzüme; daha facebookta arkadaş bile değiliz. neyime güvenip mesaj atacaksam, cahil cesareti dedikleri bir şey var ya işte onun vücut bulmuş hali benim. "size söylemem gereken bir şey var" diye mesaj attım. ama görmeniz lazım entera basarken elimin basıl titredigini, boğazımın düğümlenip nefes alamayışımı. "efendim" dedi evet anlayacağınız üzere; güzel olduğu kadar kibar ve hanımefendi bir kız. belki size sıradan bir kelime gibi gelebilir ama "efendim" kelimesi sadece onun dudaklarının arasından çıktığından dolayı benim için dünyanın en güzel kelimesi.  her şey iyi güzel de ben şimdi bu kıza ne diyeceğim diye düşünmedim değil yani. neden sonra düşünmeye gerek olmadığına karar verdim. içimden gelenleri olduğu gibi kendisine aktaracaktım. lakin yazarken farkettim de içimdekileri olduğu gibi aktarırsam hem kendi gözümde hem de onun gözünde haddinden fazla bir şekilde küçük düşmüş olacaktım.  neden sonra vazgeçtim her şeyi apaçık bir şekilde anlatmaya. "size karşı gayri meşru hisler besledim, bu hislerden vazgeçmeye çalıştım ama başaramadım özür dilerim " gibisinden sözler sarfettim. o ne dedi biliyor musunuz peki ? " size karşı olumlu cevap veremem, sonuçta aynı sınıftayız böyle hisler beslemeniz hiç hoş değil, ayrıca konuşmayı düşündüğüm biri var" dedi. dünyalar başıma yıkıldı sanki, ne demekti konuşmayı düşündüğüm biri var. ben onu sevmiştim o da beni sevmek zorunda değildi ama başka birini de sevemezdi. benim sevdiğim biri, başkasını sevemezdi. çünkü o farklıydı, çünkü ben onu sevmiştim, çünkü ben ilk defa birine aşık oldum.  aynı sınıftaymışız, böyle hisler beslemem doğru değilmiş. ne kadar da rahat söylüyor bütün bunları. sanki onu sevmem benim elimdeymiş gibi, sanki ben istemişim onsuz nefes almakta zorlanmayı. inanır mısınız bir haftadan beri okula gidemiyorum utandığımdan dolayı. insanlar tarafından ne kadar güçlü sanılırsam sanılayım onun yüzüne bakmaya utanıyorum. böyle dememin sebebini açıklama gereği duyuyorum; çünkü insanlar bana karsı vurdumduymaz, ukala, kendini beğenmiş gibi atıflarda bulunuyorlar.  neyse lafı uzatmaya gerek yok. bazen sen, onun saçının bir teline zarar gelmesin diye canını vermeye hazırken. onun senin farkında olmamasından daha da öte seni görmezden gelmesi inanın insana çok büyük acı veriyor. şuan bu satırları yazarken ahmet kaya'nın "içimde ölen biri var" şarkısı çalıyor. şarkıdaki sadece bir cümleyi aktarmak istiyorum size; "içimde intihar korkusu var " bu cümle anlatmak isteyip ama anlatamadığım her şeyi anlatmış . edit: 28.02.2015 tarihinde yaşadığım olaya istinaden yaptığım bir itiraf.

itiraf ediyorum kafama takmıyorum dediğim herşey kafamın etini yiyor geceleri ve mutlu gibi görünmeye çalışmaktan yoruldum. sürekli neden ben diye soruyorum niye başkalarından farklıyım neden bu hastalığı taşıyorum o kadar insan varken bana mı denk geldi. insanların bana acımasından nefret ediyorum sürekli kendi dertlerini anlatmalarından nefret ediyorum. biride gelip demiyor senin sıkıntın var mı sorunun var mı diye sormuyor sadece kendi yaşadıklarını aşk acılarını anlatıyorlar bundan sıkıldım artık. ve son olarak itiraf ediyorum sadece arkadaşlar ve aile yetmiyor insan sevgilide istiyor.

evdekilerden habersiz istanbulda 24 saat gecirecegim. aslında kicimizin dibi iki saat yol ama ilk defa akrabama değil sevgilime gidicem

benim için cansız varlik yoktur. gerekirse kafami koyduğum yastikla bile konuşurum. yerdeki taşla konuşurum. tabi her zaman değil canım sikilinca. öyle muhabbet ederiz ama empati yaparim hep. kendimi yastığın yerine koyarim konuşurken, aslinda konuştugum yine ben olurum ama empati yapan ben. bazen bana kızıyor ama genelde iyi anlasiyoruz. bazen bana deli dediğide oluyor ama sanki kendisi cok akıllı

eğer o da bana yalan söylediyse çok üzülürüm be sözlük.

dersine 1 kere bile girmediğim 4 hocanın kazık gibi sınavlarından geçmiş olmanın gururunu yaşıyorum babuşlar. 02:20 sigarası yakıyorum hatta. :d

o kadar yoruldum ki sözlük, artık uyuyamıyorum. halbuki yorgun olunca daha bir iyi uyur insan. ama öyle olmuyor işte. bu yorgunluk ki; adamı ipe götürür. direneyim derken tükeniyorum. siyah pencereler arkasından bakar oldum hayata. renklerim çürüdü. neredeyim bilmiyorum, korkarım bitiyorum.