hayatımdan çıktığından beri kimseyi yakınlaştıramıyorum kendime, kimseye yeniden kendimi anlatmak istemiyorum. o tanıyordu beni, ben de onu ama artık tanıyamıyoruz birbirimizi belki de kaybettik kalplerimizi

genelde mutsuz olduğum zamanlar buraya sarıyorum. yazmak daha dogrusu buraya yazmak beni sakinleştiriyor son zamanlarda burayi cok boşladim bunun sebebi galiba su sıralar mutlu olmam. bunlari niye yazıyorum bilmiyorum ama öyle işte.

i̇nsanlara merhamet yakışır belkide en çok yakışan şeydir ama ben bu hayatta yaşadıklarımdan anladığım merhamette doğru kişiye gösterilmesi gereken birşey gereksiz bir insana merhamet gösterince maraz doğuyor inanın bana belkide hayatın kanunu budur belkide yaşamam gereken bir durumdu...
2 buçuk yıl geçti aradan sevdiğim, saygı duyduduğum, varlığıyla mutlu olduğum bir kişiydi kendisi onun gözlerine bakıp bu kadını bana nasip eden allaha şükürler olsun derdim hep, kırmaya kıyamadığım gözlerinin içine baktığım insan beni bırakıp gideli 16 gün oldu, yokluğuna alışması çok zor açıkçası insanın bir yanı hep eksik oluyor ama orası bir türlü dolmuyor. i̇nsan yaşama sevinci kalmıyor açıkçası kendini sorguluyor hep nerde yanlış yaptım diye ama kendine verecek tek cevabı napalım nasip değilmiş. sadece 1 kelimeyle 2 buçuk yılı avutabiliyorsak bu hayatta niye yaşıyoruz anlam veremiyorum. sevgi, aşk bunlar sadece ders almamız için var, buna dahi anlam veremiyorum. olaya bakış açım belki o var olduğu sürece banı bazı kişilerden bazı kötülüklerden korudu veya bana bazı şeyleri öprenmeme vesile oldu. i̇şin kısası ben bu geçen sürede merhameti öğrendim, güven kelimesini öğrendim, ben ona hep gökyüzüm derdim ama şimdi hiçbirşeyim olarak kalacaksın belki bu durumu atlatmam zor olacak ama artık benim dünyamda gökyüzüm sen değilsin...

beni sınamayın. sonra iyi şeyler olmuyor.

her dakika düşünce tarzım ve olaylara bakış açım değişiyor. durduramıyorum

yaşadığım hayatı benden başkası yaşamış olsaydı eğer gerçekten akıl sağlığı yitirirdi. ben yine iyi dayandım ve dayanıyorum. gerçek anlamda yoruldum ben, beni yordunuz. yolumdan da ettiniz zaten beni. hangi yoldayım bilmiyorum. etrafım karanlık, yönüm zihnim kadar bulanık. artık herkese koşulsuz yardımcı olmak yok, yardımcı olmak yok artık. herkese yetebilmeye çalışmak da yok. birilerine zor günlerinde omuz olmak da yok, olduklarım bana olmadı zaten. gerçekten üzülüyorum bundan sonra hayatıma girecek olan insanlara. sizin yüzünüzden onlara bir şekilde yardımcı olamayacağım, omuz veremeyeceğim. sabırlı bir insanım diye beni hep sabrımla sınadınız, uyarılarıma rağmen. sakin biriyim diye çıldırmam sandınız. âlâsını göreceksiniz. sonraları demeyin bana sakın, sen kötü bir insansın. beni iyiliğimle sınadınız siz. siz beni hep iyi yanlarımla, size karşı iyi oluşlarımla sınadınız. beni insanlığımla sınadınız.

hiçbiriniz neyi istediğinizi tam kestirebilmiş değilsiniz. aradaki boşlukta kalmışsınız. ilgi budalası olmak da bunların cabası. yoruldunuz ve dinlenmek için başkalarını yordunuz. herkesin bir sınırı var, geçersen bu sınırı hiçbir şey eskisi gibi olmaz. tüm bunları yaptıktan sonra karşınızdaki insandan yine aynı davranışları bekliyorsunuz ama bu davranışları tekrar göremeyince tavır yapıyorsunuz. yerim ulan sizin tavırlarınızı. tweet' de diyor ya "ben haklı olmak filan istemiyorum. benden özür de dilemeyin beni sadece rahat bırakın. ben sizin ne istediğini bilmeyen yanınızla savaşamam."
haydi işinize bakın.

siz kimseyi anlamıyorsunuz tam anlamıyla ama kimselerden de tam anlamıyla sizi anlamasını istiyorsunuz. anlarlar ama bir yere kadar anlarlar arkadaşım. iyi niyetleri suistimal edersen eğer yerin binlerce kat dibine de koyar o adam seni. tüm bu ezilmişliği kaldıracak gücünüz de yok hani. sonra depresyonlar, sinir krizleri, biri beni anlasın artıklar vs. gibi şeyler işte. birileri bir yere kadar taşır seni. hatta kendini bırakır da seni taşır. artık senden de bir şeyler görmek ister ama sen göstermezsen, çabalamazsan o adama bir şey demeye hakkın asla yok. o yapabileceğini yapmış zaten. daha ne yapsın? kendi dertleri yetmez gibi bir de seninkileri yük edinmiş. bu adamı suçlayamazsın efendim sen. bu insanı suçlayamazsın sen. sen kendini suçla ama hüküm verme. zaten kendine yaptıkların sana ceza olarak yeter. beni bu hâle getirdiniz ya helal olsun size. birkaç kişi ve birkaç şey dışında hiçbir şeye sabrım da, tahammülüm de kalmadı.

bunca kötülüğün içinde iyi olmak mı mesele? yoksa, bunca iyiliğin içinde kötü olmak mı mesele?

artık saçımda bi düzelme olacağına inanmıyorum.ne kadar dökülmüş diyenleri de umursamıyormuş gibi davranıp sonrasında tek başıma ağlıyorum.

insan sanıyor ki,
sevmek çok kavramsal çok bütünsel bi durum sanki. fazla tanımlanamaz ama çok yere bulaşmış ve her parçada iz bulunabilir gibi.
çok garip. kendinizi rafa kaldırıp en önceyi o yaptınız gibi geliyor başta. halbuki giderek o olduğunuzu, ona karıştığınızı, bu yüzden değil kendini rafa kaldırmak, sırf ruhunda ondan bi parça var diye bileklerini daha çok sarıp sarmaladığını çok sonra fark ediyo insan.
bilinen ve anlatılandan çok daha farklı bi hale geliyor gökyüzü. iki kişi yerine hissediyorum sanırken, birbiri içinde eriyip müthiş bi tekliğe ulaştığını fark etmek ise içindeyken mümkün kılınabilir değil.
çünkü sen
çünkü biz

ben yeniden birini sevmekten çok korkuyorum, kontrol altına almayı bilemediğim hızla gelişebiliyor her şey ve ben tekrar kırılacak kadar güçlü olduğumu sanmıyorum

bazı insanları bir şekilde hayatta kalmayı ve hayatını çeşitli aktivitelerle renklerdirmeyi başarabilen ilkel varlıklar olarak görüyorum. ve sakın ola yanlış anlaşılmasın; hor görmek değil bu, tespit etmek.

bakıyorsun; konuşabiliyor, yazabiliyor, algılayabiliyor.. hatta araba sürmeyi, oyun oynamayı falan da öğrenmiş. fakat yine de sen ben gibi değil işte. fert olma kısmı amenna, ama ortaya koyduğu bir şahsiyet yok. sürülere karışan adamlar diyorum, kimin hangi sürüye karıştığı konusu diyorum, çok acayip.

kim bilir, belki de bir denge sağlamak adına onlara ihtiyacımız vardır?

not: (bkz: sürü adamı)

bu site bana çok değerli bir şey kazandırmıştı. yaklaşık 2 haftadır böyle düşünmüyorum. kendinize iyi bakın.

bu hesabı açtıktan birkaç saat sonra dedemin ölüm haberini almıştım. dün diğer dedemi de kaybettik. i̇nsan başta nasıl alışırım diyor. zaman geçtikçe alıştığını sanıyor. ama aslında insan alışamamaya alışıyor. 758 gün olmuş hala var gibi hissediyorum. 1 gün oldu sanki hala hastanede hala yoğun bakımda yatıyor. doktorların kendinizi hazırlayın durumu kritik demesine rağmen sanki o iyileşip evine geri gelicek. güçlüdür o bunu da atlatır diye düşünürdüm. hala düşünüyorum. hasta haliyle bile bizi neşelendirdiği oluyodu. mekanınız cennet olsun dedelerim. i̇kiniz de topraksınız artık. ben sizin canınızdanım sizden parçayım. her zaman kalbimdesiniz sizi seviyorum

ilkokulda arkadaşlarımın 30-35 cm iddiaları sonucunda küçük penis sendromu yaşamıştım. baya uzun bir süre sürdü bu. amk yalancıları ya. benimki niye 30 cm değil acaba diye masum masum düşünüyordum bir de. elimde o otuz cm’lik tahta cetvel... durup durup ölçüyordum uzamış mı diye. hay amk. #görmedeninanma

bugün dalgındım biraz sanırım az kalsın araba çarpıyordu. sonra hiçbir şey olmamış gibi devam ettim umursamaz geçinirdim ama bu kadarını da beklemiyordum, kimseye söylemedim bile.

sevgimi kırdılar benim.
gözlerimi kaçırmak istemezdim, dudaklarımı mühürleyip sessiz sedasız uzaklara dalmayı da.
olur da içimin burukluğu dışarı çıkar, ateş olur seni yakar diye.
olur da bakarsam sen de kırılır, gidersin diye.
yaralarım seni dağlar, umutsuzluğum yaşamına dolanır, bu karanlık içimden mutlaka sana bulaşır, benimle cehennem olursun diye.
ben sevmek istedim seni. tutup bu mahzene seni de yanıma sokmayı değil.
gülmek istedim sana. acılarımı sana da bulaştırmayı değil.
dünlerimi tüketip yarınlara hevesi çaldılar benden.
korkarım sararken kırarım seni.
korkarım severken keserim tenini.
korkarım isterken dağıtırım benliğini.
mekanlarımı aldılar benden.
buruk bir sevgiyle geldim sana. kırık bir kalbe almaya çalıştım seni.
dolu bir belleğe yazmaya çalıştım adını.
kapkara bir sayfanın ortasında tertemiz yarınlara çıkmayı istedim.
üzgünüm sevgilim.
ben sana çok uzaklardan çok zor geldim.

susmuşsun.
gördüklerini susmuşsun.
duydukların bulandırmış mideni, acını içine kusmuşsun.
damarlarınmış çekilen, kalbini yırtarcasına zorlamalarını hissetmişsin.

ağrı yakmış göğsünü.
birkaç aynayla savaşmış, birkaç camı kırmışsın.

sırf seni yansıtmasın diye suyu bulandırmışsın.

o tanıdık yansıma eskiden de sana ait değildi zaten ama artık tamamen yabancı kalmışsın.

sevgili züleyha teyze, defneleri egişin odasında ben yaktım. başı ağrıyordu. ritüel yaptık. defneleri yakıp elele uyuduk. küllerini toplayıp evine getirdiğin o kavanozda sıcacık bir temmuz akşamı var.

bu sıralar hiçbir şey yolunda değil . hayatımın nere gittiği hakkında bi fikrim yok kötü şeyler olacak biliyorum ama içimde saçma bi huzur var nedenini bulamıyorum ,aşırı mutluyum .. olmasını istemediğim şeyler oluyor ama ben yine olsunn hallederiz kafasını yaşıyorum. galiba artık delirmeye başladım bu sebepsiz mutluluk nerden geliyor?

tüm ömrümü, hic kimsenin bilmediği sırlarımı beni hiç tanımayan birisine anlatıp o kişi yorum yapmadan ortamı terk edip birkaç damla gözyaşı dökmek istiyorum.

yazılacak ya da konuşulacak o kadar çok şey var ki bir başlasam aralıksız belki bir hafta anlatırım. ama ne anlatacak sabrım var ne de gücüm. üstelik bu kadar anlatılmaya değecek bir şey de yok. tam dilimin ucuna gelirken "ne değişecek ki?" sorusu soran içimdeki ses her zaman haklı çıkıyor.

serseri ruhum iş hayatına adapte olmamı engelliyor ve ben çılgınlar gibi ertesi sabah sabahın köründe kalkacağımı bile bile geziyorum.

saygılarımla..

kalp rahatsızlığım nüksetti. çıkıpta kimseye 'artık iyi değilim!' diyemiyorum. kimseye diyemiyorum madem siz sözlük halkına paylaşayım dedim

bi ara sözlükten biriyle konuşuyodum, kafalarımız falan çok güzel uymuştu meğer o beni erkek sanmış ben de onu erkek sanmıştım.

i̇tiraf ediyorum.
bazı geceler.
ama sadece kendime. olmadık zamanlarda.
bazen işyerinde not kağıtlarına.
bazen tam yemek yiyecekken, markete gidecekken her işimi bırakıp telefona öyle pat diye yazarken buluyorum kendimi.
yazmak rahatlatıyor, biriktirmek yoruyor. ne yazmaktan ne kendime yük etmekten vazgeçebiliyorum.
bırakırsam büsbütün kaybederim. kaybetmekten korkuyorum.
kalemle var edilmez ama ben de olmasını istediklerimi böyle yaşatıyorum.

(bkz: yazıp yazıp silinen duygusal entryler)
yazdım yazdım sildim. hadi hayırlı olsun. niye böyle oldu?