(bkz: #2290822) güzel his aslında. bazen sıkıntı yapıyor ama halledebilirim...

tüm toplumdan uzakta yaşamak istiyorum

bazen bu hayatı çoktan kaybettiğimi düşünüyorum. toplum bizi çoktan yok etmiş gibi. bireysel farkındalık neredeyse %1’lerde. hiçbir şeyde karar yetimiz yok. her şey tıkırında yürüyor. doğuyor, yaşıyor ve ölüyoruz. her şey sistem dahilinde. kafamızı kaldırmıyoruz çünkü sistem bize sistemin çalışır vaziyette olduğunu vaat ediyor. aramızdan kimilerini seçerek yükseltiyor. diğerlerimiz de bunları görerek inancını sürdürüyor sisteme. toplum kendisinden farklı düşüneni dışlıyor hatta çoğu zaman suçlu ilan ediyor. belki daha düzenliyiz toplumla beraber daha temiziz fakat asla daha mutlu değiliz. asla seçme hakkımız yok. çizginin dışına taşma şansımız yok. verilmiş seçenekler var ve hangisini tercih edebileceğimiz zaman zaman elimizde. tüm bunları kim yarattı? kimsenin gerçekliğinden ve güvenilirliğinden emin değilim artık. eylemlerimi son ana kadar beynimin içinde saklıyorum. düşüncelerimi paylaşmıyorum insanlarla. çünkü fark ettiğim bir iki aksaklık var. acaba dediğim. fakat bunları yüksek sesle dile getirirsem muhtemelen bir tımarhanede biter sonum. gerçi böyle de fark edeceğini düşünmüyorum ama olsun. tek başıma veremeyeceğim bir savaş var. kimseyle ittifak da kuramayacağım. ama kazanmam gerek. ne yapmalıyım? hiçbir şey. sistem hep kazanacak. peki hep kazanacaksa neden korkuyor. korkmuş gibi mi yapıyor sadece. tüm bunları bana düşündüren sistem mi? sisteme sadece sistemin istediği şekilde mi karşı koyabiliyorum? neden ayaklanmıyoruz? neden susuyoruz neden şükrediyoruz. neden varlığını bilmediğimiz tanrı’larda arıyoruz çareyi? neden ırk, dil gibi şeylerle ötekileşiyoruz? hiç olmadı neden yaşıyoruz? bu boktan düzenin varlığında yaşamaktan daha iyi değil mi ölmek diye düşünüyorum bazen. ya başkaldırı, ya ölüm... ya da tabi adaptasyon. bile bile susmak. çaresizlik içinde bir yaşam sürdürmek. düzeni bozmaya kalkışmaktansa düzeni bozacak birilerinin geleceğini ummak. hep beklemek. kimsenin gelmeyeceğini bile bile. bizler yaşayan ölüleriz.

uzun ve anlamlı yazılar yazacağım zaman bu sayfayada yazıyorum normal bir metin belgesinde bu kadar yaratıcı olamıyorum. sözlüğün maviliği adeta bana ilham veriyor asdfad

sürekli ağzımdan diyet lafı eksik olmayan ama bir türlü istediği kiloya inemeyen iradesizin tekiyim. püğ allah beni kahretmesin bıktım benden.

(bkz: #1582366) bunun ne olduğunu hatırlamıyorum, keşke yazsaymışım .d

al bir itiraf daha; finallere 4 ay önceden çalışmaya başlayıp sınavdan önceki 1 ay çalışacak hiçbir şey kalmayınca bütün milletin haldır huldur çalıştığını görüp ben çalışmadan oturduğum için vicdan azabından kendimi yiyorum. bu kadar inek olacak ne vardı gerçekten allahım?

her kıza tekmiş gibi davranıp
bir şeyler çözülüp soğuk yediğinde gitmekten vazgeç.
çok kızgın ve kırgınım sana.
ha sen yine gitme, ama hiç gelmediğin için gideme.

hiç arkadaşım yok hep kavga ediyorum ben niye böyleyim ya

artık herhangi bir başlıkta ciddi olarak yazacağım şeyleri süzerek yazmaya hatta neredeyse hiç yazmamaya karar verdim.

ilaçlar beni değiştiriyormuş, her ne kadar kabullenmesem de.

hep en güvendiklerimiz mi arkamızdan iş çeviricek ya hep en sevdiklerimizle mi imtihan olacağız

arkadaşlar whatsaptab attigin mesajlar gitmiyor ınstagramda giriş yapamıyorum sizde de aynı sorunlar var mi

ne zaman çöksem hayattan kopsam buraya geliyorum.ismiyle muazzam bi korelasyonla kullanıyorum sözlüğü. şu an bitiğim sözlük, tükenmişim.

yağmur yağarken edilen dualar kabul olurmuş diye duymuştum az öncede çok hızlı bir şekilde yağmur yağıyordu ben de başladım dua etmeye amin dedim yağmur bir anda durdu . i̇lahi işaret olabilir galiba duam kabul olmayacak :’)

vallahi çok nankörsünüz. hadi eyvallah.

eskiden sözlüğe entry girmek için bi heveslenirdim. artık sadece bakıp çıkıyorum . beni burada tutan hiçbir şey yok.

bana 29 ocak 2018'den 15 temmuz 2018'e kadar, hayatımda olduğun o 168 gün boyunca söylediklerinin yalan olduğunu şu an, gidişinin 275. günü tüm şeffaflığıyla farkettim. şimdi o sudaki bulanıklık tamamen dağıldı ve ben o berraklığın ardında yalnızca bana söylediğin her şeyin yalan olduğunu görüyorum. adın, soyadın, söylediklerin, sevgin, desteğin, varlığın.. bütünüyle kendin yalandın. beni sevdiğimin ölümünü bile hakedecek kadar kötü olduğuma inandırabilirsin ama senin yaptığın bu kötülüğü asla ama asla haketmiyordum. yazıklar olsun sana. yazıklar olsun.

başkasının elini tutmuş . göğüsümde bir ağırlık var bir gün olurda geçerse burda olucam.

hayatımdaki bütün belirsizlikleri (elimde olanları) dün gece silip attım hayatımdan. artık geçmişte kalan hiçbir şeyle uğraşmamaya karar verdim. i̇nsanlar mutlu mesut hayatlarına devam ederken onların yarım bıraktıklarının acısını çekmekten bıktım. artık nefretim ve bana yapılan haksızlıklar özlemimi bitirdir. tebrikler, birkaç ay önce hayata bağlanma sebebim olan insanlar şimdi sadece nefretimin sebebiler. bana sürekli kendime yetebilmemi öğütleyen insan demek ki gidişini ilk başta planlayan biriymiş bunu da öğrendim. ve bitti. artık o insanı tanımadan önce nasılsam şimdi yine aynen öyleyim. i̇nsanlara karşı güvensiz ve kendinden emin. asla ama asla sırtımı birine koşulsuzca yaslamamam gerektiğini öğreten herkese teşekkür ederim.

gece gece büyük bir işsizliğe el attım ama güzel oldu iyi oldu hoş oldu asdfasdf

saat 7.50'den 22.50'ye hayatımın en güzel günüydü. galiba bundan daha anlamlı ve daha güzel bir gün yaşamayacağım son 7 yılım içinde

bitmez dediğimiz her şey bitiyor her şey.
bkz:stajyerlik
artık resmen stajyer hemşire değilim. 4 senedir of ne zaman bitecek bu stajyerlik diye bitişini dört gözle beklerken bugün nasıl bitti diye bir miktar üzüldüm.
inşallah layığıyla mesleğimi yapabildiğim günleri de en kısa zamanda görürüm.

yaklaşık 2 yıl sonra geri döndüm buraya. yazdıklarıma bakıyorum başka biri yazmış gibi geliyor. zaman benden umudumu götürmüş. bunu şuan farketmek çok acı.

bi insanın yazım yanlışları gözüme batmaya başladıysa, geçmiş olsun..

tüm tolerans seviyem tükenmiş ve tahammülüm bitmiş demek oluyor bu.