(bkz: #2296952) sanırım sevgilisi var, hayırlısı değilmiş napalım

3 gündür kendimi eve kapattım, telefonumu da kapattım dışarıyla hiçbir iletişimim yok. biraz yalnız kalmak istedim sadece ama anladım ki ben bunları yapmadan önce de farklı bir şey hissetmiyormuşum zaten yalnızmışım..

5 dk önce bir duvara yaslanmış, bir radyo açmış ve kulaklığımla dinlerken aslında dinlemediğimi fark ettim. karşı duvara kaç saattir baktığımı bilmiyorum. sonra fark ettim ki kendi kendime konuşuyorum. gözlerimden anlamadığım bir şekilde yaşlar akıyor. mutlu muyum hayatta, yaşamak istiyor muyum, ne istiyorum diye kendi kendimi sorguluyorum. kalktım elimi yüzümü yıkadım ve aynada kendime baktım. tanıyamadım kendimi. o hiçbir şeyi kafasına takmayan , hep gülen insanı göremedim. uzun zamandır açmadığım bilgisayarımı açıp yazmak istedim. belki yazarsam rahatlarım dedim.
nereden başlayacağımı bilmiyorum. gelişine yazacağım. sadece içimden gelenleri…
çocukluğuma iniyorum. i̇çimde kalanlara, diyemediklerime, ses çıkaramadıklarıma, yarım kalmışlıklarıma. bugün bu hale gelmeme sebep olan her şeyi düşünüyorum. hep içime atmışım onu anlıyorum. en yakınlarıma kızarken buluyorum kendimi.
yaşamanın benim için ne anlamı var? bu soru o kadar çok kafamı kurcalıyor ki anlatamam. hep içimde bir yerlerde yaşamama isteği olduğunu fark ediyorum. büyüdükçe daha da baskın bir hal aldığını. öldüğümü düşünüyorum. gerçekten bu dünya için en çok istediğim şey olduğunu fark ettim. peki beni bu duruma getiren ne?bencilim… bunu kabul ediyorum. çok zor durumda olan insanlar var ama sen kendi içinde çözemediklerin için ölmeyi istiyorsun bu nasıl bir bencillik. allah’a önceden ara ara canımı alması için dua ettiğimi hatırlıyorum. çok çocukça değil mi? ama ben bu çocukluğu bırakmadım hala hatta şu son günlerde her gün bunun için dua ettiğimi fark ettim ama o kadar salağım ki bu dünyadaki sıkıntılarım için ölmek isterken öbür dünya için ne hazırlık yaptın be gerizekalı diyorum.
bu sıralar çok boş bir hayat yaşıyorum. ne dersime çalışıyorum ne kitabımı okuyorum ne sorumluluklarımı yerine getiriyorum. boş bir insan oldum bomboş… kendi boşluğumda da kayboluyorum. bunu bilmek bile bile kendimi daha da boşluğa çekmek çok daha acı verici. çünkü gördüm ki yaptıklarımın, çabalarımın nedeni, kişisi ben ne yaparsam yapayım memnun olmuyor. bir kere bile arkamda olduğunu hissettirmiyor. hep başkalarının dediklerine bakarak bana hak etmediğim sözler söylüyor. oysa ben onun en büyük hatalarını bile affetmişken. benim çocukluğumu mahveden kişi olsa bile ben onu hep sevdim hep affettim hep arkasında durdum. beni çocukken olgunlaştıran insanın kendisinin yaşı ilerledikçe küçülmesi ne kadar kötü. hem yaş olarak hem benim gözümde küçülmesi…. bunları söylemek itiraf etmek benim için çok zordu.söyledim.anlattım. bütün yazı boyunca ağladım. klavyem gözyaşımla ıslandı.peki ne oldu? hiçbir şey…ben hala aynı kalp ağrımla duruyorum.çünkü ben seni çok seviyorum be baba.ne olurdu çocuklarının arkasında dursan. bize biraz çocuğun olduğumuzu hissettirsen.ben senden öğüt almak istiyorum baba sana öğüt vermek istemiyorum. ben çocuk olmak istiyorum…

nereye yazacağımı bilemedim.
biriyle konuşmaya başladığını duydum. bir de o gün buluşacaklarmış. dedim 15 gün oldu daha ne çabuk. kolay mıymış bu kadar.
sonra uyandım iyi ki.

regl olduğum için canım aşırı tatlı istiyodu benimo aldım ve okulda yürüyodum çıkışa doğru hiç ısırmadan bütün bütün ağzıma attım bi çocuk öyle bi baktı ki yerken çok utandım gerçekten o bakışı hafızamdan silemiyorum:(

hayırlı geceler arkadaşlar.
değişik bir şey itiraf edeceğim sizlere.

aşağıda linkini vermiş olduğum parçayı yıllardan beridir çok seviyorum.
alt yapısı mükemmel zannımca.
en çok 4.03'den sonra elektro gitardan elektro bağlamaya geçişi nefis.

orta okul zamanlarımda tam nakarat kısmı babamın sabah alarmıydı xd belki o zamanlar uykumun tatlı kısımlarında maruz kaldığım için beynimin derinliklerine kazınmış ve bende bir yer edinmiş olabilir :)

şöyle bırakıyorum iyi dinlemeler.

alıp başımı gidesim var, hiç bilmediğim sokaklarda ayaklarım ağrıyıncaya kadar yürüyesim var. hiç bilmediğim, tanımadığım birine merhaba diyip tüm içimi dökesim var.

.

27.11.2018 tarihi 04.00 saati itibariyle online listesinde ben hariç 8 kişi var. sözlük ölmüş. neden böyle oldu, neden kimi sevdiysek gitti?

önceden hayat mutsuz olmak için çok kısa ve birçok güzel yanı var diye düşünen ben bu sıralar mutlu birilerini görünce ayar oluyorum, bu kadar mı seviyosunuz lan hayatı diye düşünüyorum.
tıp fakültesi adama neler yapıyor...

her sabah kalktığımda içimde bir karartı.
bir sabah da mutlu uyanmak istiyorum lan.

şu dışarıda kalma izinleri çok sıkıntılı 2.kez izin almadan dışarıda kaldım..
birdahakine atılacam yurttan

i'm back

bundan üç yıl önce intihar ettim. anlayacağınız üzere başarısız bir girişim oldu ve yaşamaya devam ediyorum. i̇ntihar sonucunda bedenim kaldı ama duygularımı kaybettim. o zamandan beri hissedebildiğim tek duygy öfke. her şeye öfkeliyim. geri kalmış saate,akan zamana... insanların var olmaya devam edişinden ve mutlu görünme çabaları beni çıldırtıyor

özlemişim sözlüğü her an geri dönebilirim.

o kadar kötü bir rüya gördüm ki ağlayarak uyandım. dakikalarca ağladım ve şimdi kendime yediremiyorum da ama hayatımda ilk defa odamın ışığı kapatamıyorum. korkuyorum lanet olsun. çok kabus gören bir insanım ama hiç bu kadar korktuğum olmamıştı.

veda dolu hayatımın sebebi belki de zamanına erken veda eden bir abimizin adını taşımamdır

az önce kendi profilimden popüler entirilerime girip biraz okudum da çok duygusalım şu an dokunsanız ağlarım o derece niye böyle oldu ki şimdi...

bazı şeyler çok şey ifade etmiyor mu !?

seviyorum kimi
en tatlı birisini
nasıl anlatayım sana
ilk harflere baksana.

bunu daha başka durumlarda açıklarım diye planlanmıştım nafile...

büyük bir dalavere dönüyor etrafımda. salaklığımdan ve duygularımdan bunu anlayamamışım bile, gerçekten bazen beynim bana kumpas kuruyor.

eskisi gibi değilim ve bu beni artık rahatsız etmiyor. yağmurun altına çıkıyorum ıslanmak için, artık sadece damlalar süzülüyor yanaklarımdan gözyaşlarım değil.
hayatıma giren insanları denetlemeye çabalamıyorum artık, zaten beceremiyordum çok. onun yerine hepsine aynı mesafede kalmaya çalışıyorum. ulaşılmaz değil, ulaşılmak istenilmeyen olmak daha çok işime geliyor. ne yalan söyleyeyim; kıramazsınız daha fazla.

küçükken az kalsın boguluyordum. sırf bu yüzden sudan nefret ediyorum.

her şeyin sona geldiği o noktada asılı kalmış durumdayım ve bunu kabullendim. mental olarak daha sakin, daha stabilim. geçen sene başıma gelse dağı taşı o insanların başına yıkacağım olaylar, bu sene beni sadece güldürüyor. belki biraz da yoğunluktan, çoğu şeyi düşünmeye halim olmuyor. belki bu tozları halının altına süpürmek oluyor biraz ama o tozlar bir dağ oluşturana kadar mutlu gibiyim.

yüzmeyi bilmiyorum zaten hiçbir şeyi bilmiyorum,keşke ölsem