kafamda çok fazla şey var. çok fazla düşünce, çok fazla hayal, çok fazla resim-fotoğraf, çok fazla müzik, çok fazla metin, çok fazla başlık, çok fazla, çok fazla ses, kısaca çok fazla gürültü var kafamda ama bunlar olurken tek bir insan var. neyse konumuz bu değil. burada onlarca başlığa onlarca şey yazabilecek metinler var fakat tümüyle karışmış, iç içe geçmiş durumdalar. ayırt etmeye çalıştıkça daha çok birbirlerine giriyorlar. //mesela tam bu cümleyi kurarken aslında kurmak istediğim cümleyi kuramadığımdan bu cümleyi kurduğumu bilmenizi isterim. gerçekten canım yoruldu ve daha da ne kadar gidecek bu şekilde bilmiyorum. tahmini 6 ay diyorum ben çünkü 6 ay sonra gerçekten güzel sevdiğim bir insana kavuşmuş olacağım. yani bir şey olmazsa. o zaman her şeyin geçeceğine, kafamdaki düşüncelerden tamamen olmasa bile o an birlikteyken kurtulmuş olacağıma inanıyorum.

bu durumdan kısa sürede kurtulurum umarım, kötü olan şeyler daha da kötü olmadan.

ben biraz bıktım sanırım. hani bir şeyi çok istersin, onun için çok çabalarsın da olmaz ya. sonra o gerçekleşse dahi çok çok uzun zaman geçtiği için ilk heyecanı vermez. ne bileyim, belki tam olarak gerçekleşince o heyecanım olur ama ilk heyecanda yanımda olan insanlardan bazıları yok şu an mesela.

kafam da karışık. anlamsız cümleler yazıp duruyorum. sayfalarca proje yazmam gerekirken hicbir şey yazmıyorum. gereğinden fazla yazıyorum. gerekli yeri yazmıyorum. ben yavaş yavaş kafayı yiyorum. toparlamam mümkün mü?

hâlâ geceleri sonunu göremediğim koridorlardan korkuyorum. ne mantıksa amk, sanki seri katil fırlayacakmış gibi hissedip hızla içeriye gidiyorum. millet de bu mal napıyor amk dercesine bana bakıyor.

kız arkadaşlarımla birlikte mustafa hocamın gaflarını konuşmaya başlayarak oturduğumuz masadan hafif kaşar olduğumu öğrenerek kalktım

yazdıklarım iki defteri bitirdi, sonuncusunda 91. sayfamı gördüm. i̇çimdeki öfkeyi kusmanın çözümünü iki yıldır bu yolla deniyorum. ama ortalığı dağıtmam tek bir kıvılcıma bakıyor artık.

bu hayata arkadaşlarımın kaynanası olmak için geldiğimi kabul ettim bu gece. tüm yakın arkadaşlarımı birbirine ayarlayıp iki taraf için de kaynanalık yapıyorum. ben de az şeytan değilim he. i̇nşallah gelecekteki hiçbir sevgilimin, benim yaptığım gibi, kaynanalık görevini üstlenen dostu ya da cadaloz bir annesi olmaz diyorum sadece.

bazı kelimeler vardır onları duymak istersin her şeyi göze alıp önce sen söylersin,
bazı kelimeler vardır duymamak için çırpınırken kulaklarını tıkamaya çalışırsın,
bazı kelimeler vardır kimin söylediği çok önemlidir,
bazı kelimeler vardır her şeyi bitirebilir
bazı kelimeler vardır her şeyi başlatabilir
bazı cümleler vardır içinde acı kelimelerin kaosuyla kaybolursun.
bazı cümleler vardır kelimeler yetmez susar.
bazı paragraflar vardır çok dil dökülmüş
bazı paragraflar vardır çokça yaş dökülmüş.
bazı sayfalar vardır bomboş
bazı sayfalar vardır boşluk.
bazı kitaplar vardır anlatır
bazı kitaplar vardır yarım kalır
ben o kelimeleri önce söyleyip, kulaklarımı tıkayamadan her seyin bitisiyle kaousun içinde kayboldum. cümleler yetmedi sustuk , paragraflarım vardı çokça yaş dökülmüş dil bitince . sayfamın boşluğunda karanlığa karışırken, yarım kaldım

i̇çimde tam göğüs kafesimin ortasında nasıl acıyor orası anlatamıyorum.
zaman dursa, yelkovan, akrep dursa, gözyaşlarım ve kalbim dursa.
boğulduğumu söylüyorum. boğulduğumu

bugun de aşık olamadık be sözlük

ne kadar güçsüz olduğumu yeniden fark ettiğimde neden yaşamaya çalıştığımı sorguluyorum.

lise son civarları sanıyorum.
kendisiyle birkaç hafta konuştuğum ve fakat bu kısacık sürede aşkımdan öldüğünü iddia eden bir beyefendi vardı hayatımda. kesinlikle inandırıcı gelmeyen bu durum, yakın bi arkadaşımın da ya bu beyefendi kişisi pek sağlıklı ruh hali olan birine benzemiyor dürtüleriyle bambaşka bi boyut kazandı.
bugüne dek hiç fake hesabım olmadı, bu meseleyi de inanılmaz saçma bulurum. arkadaşım bana sağlıklı bi ruh hali olmadığını, ona kendimi farklı şekilde tanıtırsam kanıtlayabileceğini söyleyerek bi hesap verdi. buradan beyefendi ile psikologvari bi üslupla iletişime geçmeye başladım.
bu sırada asıl ben unutulmuş, yazışmalar seyrekleşmiş duruma geldi. psikolog olan benle ise muhabbet aldııı yürüdü. en sonunda psikolog benle görüşmeyi teklif etti beyefendi. çünkü aşkımdan ölür halde... ne hikâye ama!
komik olan, arkadaşımla böyle konuşmuşsunuz dediğimde, arkadaşın tam bi şizofren kesinlikle böyle olmadı gibi şeyler anlatmıştı. aklıma gelince tam bi entrika ahahha
velhasıl, beni benimle aldattığını anlattığımdaki yüz ifadesini saklamak isterdim.
komik.
ama trajedi olanından

istemediğim bir bölümdeyim. ilgi duymadığım dersleri görüyorum. merak etmediğim şeyleri öğreniyorum. benden alakasız konuları ezberliyorum. kolay yoldan gitmeye çalışıyorum aklım el verdiğince, hala yoluma taş koyuyorsun. evet ben kolay olanı seçecek bir insanım. evet, çünkü neden aptal gibi herkes aalarla geçerken ben bb düşüreyim? neden c ile geçeyim? kusura bakma baba, senin zorunla geldim buraya ama senin zorunla devam ermeyeceğim. artık beni yönlendirmene izin vermiyorum. eğer denemeye devam edersen olanı da yakarım, zaten bu şehire de bölüme de pamuk ipliğiyle bağlıyım.

korkuyorum da korkuyorum.

artık konuşmamak görüşmemek acı vermiyor kimseye bir kişiye bile bahsedesim anlatasım gelmiyor anlatmıyorum da. sorun şu ki konuştuğum herkeste ondan bişey arıyorum izlediğim her şeyde bi şekilde karşıma onunla ilgili bişey çıkıyor. keşke hiç tanışmasaydım keşke

ben aslında samsunluyum

normalde buraya girmek bana iyi gelmiyor ama sırf sen varsın diye giriyorum.

doğum günü hemşireler günü vs diğer günleri bahane ederek ona hep yazıyorum ama hep bir yerlerden sonra ona açılmaya cesaret edemiyorum.

abimin beni kazandığım bölüme layık görmediğini farkettim. bu durumu anneme söylediğimde yanılmadığımı, sonuçlar açıklandığında "o kızın o bölümü kazanamazdı da nolduysa anlamadım." dediğini öğrendim. insan gerçekten hayret ediyor.

müthiş bir gelecek kaygım var. gezmek istediğim yerler, okumak istediğim kitaplar, öğrenmek istediğim bir kaç dil var ama yarın bir gün çalışmaya başla, sonra evlen, çocuk yap, geçinme kaygısıyla uğraş akışına girip bütün hayallerimin çöp olmasından aşırı derecede endişeliyim.

bazen buraya çok şey yazmak istiyorum ama şerefsiz kuzenim telefonumu çalıp nickimi öğrendiğinden beri yazmaya çekiniyorum. bu yüzden iki kat daha fazla nefret ediyorum senden aq.

sinirlenince gözlerim doluyor ve bundan nefret ediyorum.

insan bazen,
kendine bile kendi olamıyorken, birine tamamen hissettiği gibi olmayı başarıyor.
sonra her nasıl oluyorsa, evrenin bu yönlü sunduğu bu hediye, kendine en tenha köşeyi seçip orada üzerine duvarlar örünce,
geriye o hissedilen en saf halin özlem boşluğu mücadelesi kalıyor.
bol bol su içiliyor sanırım sonra
belki de sürekli şarkı değişiyor ve fark edilmiyor
bilmiyorum ki
ya da anımsamıyorum

bazı insanlara gereğinden fazla değer verdiğimin ve bunun beni kötü yaptığının farkındayım.
ancak istemeden değer veriyorum.

kalabalığın içinde kendini yalnız hissedersin ya öyle pis bi duygu vardır şu sıralar dibine kadar yaşamaktayım.

sabahları beni mutlulukla,heyecanla uyandıracak bişey yok. bütün gün uyumak istiyorum.