sabah okulda sunumum var, gözlerim ağlamaktan delicesine şiş, o kadar şiş ki tam olarak açamıyorum bile görüş alanım daraldı düşünün ama lanet olsun durduramıyorum kendimi ve bu göz yaşları da hiç bitecek gibi değil. i̇nsanlara bir şeyler anlatmayı geçtim ayakta durabilecek miyim bilmiyorum. gitmezsem grup arkadaşlarımı yarı yolda bırakmış olacağım, final notum 0 olacak ve dersten kalacağım ama yataktan kalkıp giyinip hazırlanıp hayatıma bir şey yokmuş gibi devam edebileceğimi sanmıyorum. zaten bu gözlerle okulun yolunu bulabilirsem helal olsun bana.

yazmıyorum di mi lan uzun zamandır buraya. üç beş kelam edeyim bari.

dokuzuncu sınıfa başlarken aldığım bir sweatshirt var. okul önlüğüydü. bugün üniversitede ikinci yılım. 6 yıl olmuş. 14 yaşından 20 yaşına yani. 1 cm bile uzamadı şu boyum. gayet rahat giyebiliyorum o sweatshirti dışarıda. o yüzden yeleklerim, giysilerim falan hep eski. başlarına bir şey gelmedikçe hiç büyümediğim için yenisini de almadım. misal şu an üzerimdeki sweatshirt de ya 3 ya 4 yıllık. sevmiyorum alışveriş yapmayı. boyumun 170(belki 2-3 cm daha uzun) olarak kalmasını da sevmiyorum. hayatımın ilk 14 yılını yaşıtlarımdan hep uzun ya da göz hizasında geçirmişken 15-16 yaşlarında hepsinin benden uzun olması, aynı mahallede oturduğumuz ve son gördüğümde boyu 140 olan kızın bugün benden uzun olması benim özgüvenimi kırıyor çok. boy takıntımı belli etmemeye çalışsam da edemiyorum. çok kısayım amk ve bu benim suçum. olmayadabilir ama yükleee omza sorun yok.

ortaokulda bi ara ilaç kullandım. kilo yaptı. o kiloları geri veremedim hiç. aslında bakarsanız vermek için uğraşmadım da. o güne kadar yesem de kilo alamıyordum, şimdi yemesem bile veremiyorum. vücudumun o zamanlar dayanıksız olduğunu şimdiyse daha iyi durumda olduğunu, bunun normal olduğunu söylediler. kimse de demedi bu çocuğun fiziksel gelişimine ne oldu diye.

yine o ortaokuldan liseye geçiş sürecinde dişlerim çarpıklaştı. bunu da çok takıyorum kafaya, hiç fotoğrafım yok dişlerim ortadayken. yalan yok gerçekte bile gülerken başımı eğiyorum. ha dersen çok mu fotoğrafın var sanki, o da yok. annemin memleketinden kalma bir ten rengim var. bu durumu birazdan başka bir entryde anlatacağım. misal o da beni aşırı kısıtlıyor. sakalım da kıvırcık, saçım da biçimsiz.

şimdi bakarsak bunların hiçbirini ben seçmedim. hepsi de birden oldu benim yaşantım böyle değildi çocukken. yemin ederim son kez hatay'a gitmeden evvel bu kadar esmer dahi değildim ahsdgdf ama o liseye geçerken birden öyle bir şekillendi ki dış görünüşüm. cidden zulüm. neden zulüm çünkü bu zamanın normları farklı. sevgiden çok güzelliğe bakılan bir dönemdeyiz. sen bakmıyor musun lan dersen bakabilecek konumda olmadım hiç. olsam da bakmazdım ama zaten. polisin hakkında teninin rengiyle kanaat kullandığı bir dönemde bir kadına çirkinim ama sev beni demek? zor.

insan bu kadar şeye düşünüyor madem böyle olacaktı niye o kadar çok döndüm ben bu ölümden diye. yani yaşayacak güzel şeyler olurdu da dönerdi insan di mi? hani bana şimdi diyebilirsiniz başına kötü bir şey gelse, hasta olsan, canın yansa falan hayatın kıymetini anlarsın. zaten direkt bunlarla başlamıştım hayata ben. biliyorum nedir ne değildir kaldım da hayatta zaten diyeceğiniz gibi yaptım hepsini. ne halta yaradı?

neyse artık en azından içimde kopan bir fırtına yok. dalgalandık da durulduk. hatta o kadar durulduk ki tüm günümü yataktan çıkmadan bile geçirebilirim. ortam varsa ailemle yaşamama rağmen kimsenin de haberi olmaz markete falan yollamak gerekmedikçe.

iyi yanlarım belki varlar sağolsunlar. bunları görüp bana yoldaş olacak birine ihtiyacım var ama işte. aksi halde onlar da bir işe yaramamanın verdiği yük hariç hiçbir işe yaramıyorlar. kafamda biraz huzura ihtiyacım var fazlasına değil. bunu tek başına yapmaya çalıştığımda hayatımı çok saçma noktalara getirdim. hiç işim olmaması gereken saçma karşılaşmalarda buldum kendimi. yani becerebilirim gibi durmuyor. bunu becerememeye zayıflık da diyebilirsiniz anlarım.

yani yalnızım. ve bu anlattığım yalnızlığı asla alelade biriyle doldurmaya çalışmayacağım. sempatim olmayan birine arkadaş, yakınlık duymadığım birine dost, sevmediğim birine de sevgili demeyeceğim. bunları diyorsam ciddiyimdir ama bakın. iyi bir arkadaşsın dediysem iyi bir arkadaşımsındır, dostumsun dediysem harbiden iyiyizdir, seviyorum diyorsam da cidden seviyorumdur. bunlardan vazgeçmem diyorsam da vazgeçmem siz istemeyene kadar. o yüzden böyle yalnızım işte ahsdgdf

hayatımda yaptığım tek hırsızlık da baya ufakken bakkaldan çaldığım dondurmaydı. ustalıkla da çalmıştım cidden ama eve geldiğimde yediremeyip anneme söylemiştim. o da beni dövüp bakkala parasını ödemişti. ulan hatamı anlayıp sana söylemişim zaten niye dövüyorsun. asla anlamayacağım bu kadını. umarım da anlamam zaten. neyse. ayrıca o halıyı da ben yakmamıştım. o düğmeyi de kapatabiliyordum ama başımda cehennem zebanisi için bekliyordun ve elim ayağıma dolanıyordu. bunlar ufakken annemden yediğim haksız dayaklardı. bir kere de eve gelmedim diye dövmüştü ama haklıydı baya 3-4 sokak ötede geceye kadar parkta oyun oynamıştım. hastasın zaten diye dövmüştü, hastaysam niye dövüyorsun amk. ahdgfd mantığa bak. babamdan dayak yediğimi pek hatırlamıyorum. bir kere alarm çaldığında uyanmamıştı uyandırayım demiştim de telefonu bana fırlatmıştı ama duvarda patlamıştı telefon o geliyor aklıma. bir de onuncu sınıf falandı sanırım bi sabah bi sağ bi sol iki tane tokat atmıştı okul yolunda yalpalayarak gittiydim. sonra akşam geldi baktım yüzüme bakamıyor ahsdgdf barışmıştım hemen. bu konu ne ara küçükken yediğim dayaklara geldi ben de bilmiyorum ama itiraftır. dur biraz histerik goygoy katalım. ulan beeeeeeee hayatın vurduklarının yanında bunların lafı olur mu beeeee ah albayım ahhh beeeeeeeeee....

neyse bitireyim entryi. buraya kadar okuduysanız da teşekkür ederim ne anlattım inanın hiç bilmiyorum.

i̇nsanları yarı yolda bırakmak gibi bir huyum var çok şükür

aga az önce buraya 5 satırlık bir itiraf yazdım gönder tuşuna basamadan sildim bu da böyle bir itirafım olsun..

bugün dershanede ders var diye okuldaki dersi ektim ama suçluluk duyuyorum resmen, içimde bi huzursuzluk var niyeyse

şu anda kan veriyorum aşırı heycanlandım smsmmsmsksms

sms’i whatsapp’tan çok daha fazla seviyor ve samimi buluyorum, sadece çok değer verdiğim insanlarla sms üzerinden konuşuyorum ya da buna çabalıyorum. sms attığım ama ısrarla whatsapptan yazan kişiye de antipati beslemeye başlıyorum burası baya garip

aslında yüzüne güldüğüm insanların hiçbirini sevmiyorum, espiri üzerinden yaptığınız eleştirileri götünüze sokun piçler

aga bu yağmur yağarken şemsiyeyi yanıma alıyorum ama şemsiyenin o kıvrılmış şeyi varya tutacak mı ne işte orda tutamıyorum elim ağrıyor direk üst tarafından sapından tutup öyle geziyorum. gören ay yazık sakat herhalde bakışı atıyor ama yinede öyle geziyorum, pişman değilim.

batman’ı her zaman “betmen” diye okuyorum. yazarken bile öyle okudum.

9. sınıfta arkadaşımın çantasına ped koydum, ders esnasında da koyduğum pedi çıkartıp tüm sınıfa gösterdim. inanılmaz eğlenmiştim.

bugün sabah derste telefon geldi kardeşim arıyordu açamadım haliyle whatsapp dan mesaj atıp sonra ara yazayım diye whatsapp a girdim bi baktım ablam fotoğraf atmış. fotoğrafa baktım hastanede yatıyor ablam arkada kardeşim var. lan garip olan şu ablam başka şehirde kardeşim başka şehirde neler oldu hiç bir şeyden haberim yok. sonra kardesim tekrar aradı beni annem ameliyat oluyor şuan dediler ben mala döndüm haliyle benim hiç haberim yok.peki ee ablam neden hastanede dedim o da annemin ameliyatı için geldi sabah hastaneye otobüsle giderken yolda fenalaştı ambulans ile hastaneye getirdiler onu da dedi. ablamin vardır böyle sorunu olup olmadık yerlerde bayılır bu o yüzden pek şaşırmadım onun durumuna yani.

açıkçası sözlük ben annemle konuşmuyorum. bodrum'da depreme yakalanınca arayıp geçmiş olsun demediler bana. eve gittiğimde neler yaşadığımı, psikolojimi sormadilar. bodrum'dan depremden 2 gün sonrası ayrıldım yolda giderken deprem olduğunu söyledim bana dedikleri şey uzun sacliysan hala kestirip gel o halde seni eve almam dedi. şaka değil bunu dedi. gittigim günün akşamı açtıkları başka konu beni başkasının bir kızı ile sozlendirmek oldu. bu konuyu fazla detaya bindirmiycem olmadığını bilmeniz yeterli. kisaca uzun zaman oldu annemle konuşmayalı, sesini duymayalı. ameliyat olmasından haberim bile yok kendimden nefret ediyorum sözlük.

olum lan ben galata kulesine hep erkeklerle gittim ya hiç kız arkadaşımla gidemedim nasip olmadı. galata kulesine kiminle çıkarsan onunla evlenirmişin rivayeti doğruysa hollanda yolu beni bekler korkuyorum

beni aldatan eski sevgilim yazdı yıllar sonra. açıklaması da şu: ben sandığın gibi biri değilim sadece seni aldattım. kraaaal dedim bu kadar adamlık ağır gelmiyor mu bünyeye

bugün yine aslında herkeste istisnasız olarak var olduğunu sandığım ama aslında hiç de öyle olmayan pis bir duygumu aktarmaya geldim.

kıskancım.

ama öyle yok efendim sevgilim şunu giymesin, yok şuraya gitmesin şeklinde bayağı kıskançlıktan bahsetmiyorum.

benim de yapabileceğim, ya da benzerini/yakınını/daha iyisini/daha kötüsünü yaptığım her hangi bir şeyi başka birisinin yapabildiğini gördüğüm anda içimde kontrolsüz bir şekilde ortaya çıkan müthiş bir kıskançlık hissi oluşuyor. ama öyle böyle değil resmen kendimden soğuyorum, neye olduğunu bilmediğim bir şeylere, her hangi bir x'e karşı müthiş nefret besliyorum.
kıskançlık, nefret, öfke, tiksinti, tükenmişlik duyguları aynanda ruhumu sarıyor. böyle anlık bir histen bahsediyorum. sonra kırbaçlayarak sandığın içine geri kapatıyorum canavarımı. niye böyle oluyor bilmiyorum.

komik bir replik vardır hani kıskançlığa dair; "keşke benim olsa"
heh işte bende böyle bir his bile olmuyor.
direkt içgüdüsel olarak ortaya çıkan refleksim şu oluyor; "keşke hiç olmasa"
direkt yok olsun yani. ölsün hatta. ne bileyim hiç görmemiş, bilmemiş, duymamış olayım.
amk bazen bir kitap okuyorum. o kadar harika bir kitap ki mest oluyorum. ama bir yerden sonra, amına koyim millet neler neler yapıyor diyorum kendi kendime.

amk ben çok kötüyüm galiba lan.
hem mental olarak hem karakter olarak kötüyüm galiba bilmiyorum.

kendimle yüzleşiyorum çoğu zaman. gelip burada anlatma gereği duymuyorum. fark ettiğim benliğimle yalnız kalıp bende çözmeye çalışıyorum durumu. ya da görmemezlikten geliyorum. utanıyorum hatta. ama galiba bundan sonra anlatacağım. çünkü gizledikçe büyütüyorum bazı defolarımı.
ne bileyim kıskançlık hatta ne kıskançlığı basbaya "haset" duygusu benim utandığım, iğrendiğim bir yönüm sanırım. bu cidden kötü bir duygu. ama bu dillendirmekten daha az çekineceğim basit bir mesele. ne kadarını anlatabilirim. ne kadar dürüst davranabilirim bilmiyorum. ama bu kıskançlık-haset mevzusunu yazıp sökmek istedim nedense.

bunları gizlemek de pek sağlıklı değil gibi geldi nedense. çünkü gizledikçe daha da batmaya başlıyor, daha da çekilmez bir hale geliyor. bir de başkalarına karşı her an yalan söylüyormuşsun gibi bir his oluşuyor sakladıkça, görmezden geldikçe, yok saydıkça.
var işte amına koyim. sen ne kadar görmezden gelsen de dizginlesen de yokmuş gibi davransan da utansan da sıkılsan da hatta kendinden iğrensen de böyle iğrenç bir duyguyla çoğu zaman iç içe yaşıyorsun.
bu çok acıklı bir durum değil mi lan gerçekten?

şey gibi bu; bir adamın pefofilden nefret etmesi, iğrenmesi, kesin olarak içten bir şekilde lanetlemesinin yanı sıra içten içe çocuklara karşı bir cinsel hissinin olduğunu fark etmesi gibi.
çok çaresizce, çok talihsizce, çok acınası, çok acıklı.

ben çok yetersizim lan galiba.

etrafımdaki melankolik insanları görünce kendime ben iyiymişim yeaa demeye başladım herkes mi dertli ya

benim değil annemin itirafı dün yemekte diyo ki dsfdgfhg morsmordre 5. sınıfta hocamdan bir tokat yemiştim hala aklıma geldikçe canım acır. ne oldu niye tokat yemiştin dedim dfdgf dalga geçmiyceksin ama dedi ve anlattı. hocası hata yapmak ile ilgili yazı istemiş aklınıza geleni yazın demiş annemde hatasız kul olmaz hatamla sev beni yazıp vermiş dsfgfhj ama yemin ediyor aklıma şarkıdan başka bir şey gelmedi diye dfbnb sonra yediği tokadı unutamamış canım annem adsfdghh

babamdan bıktım. hergün bizde olan anneannemden ve dedemden bıktım. işsizlikten ve yaşadığım yerden bunaldım. üniversite bittikten sonra eve dönmek kabus gibi. zaten gecimsiz bir insanım gittiğim hiç bir ortamda huzur bırakmıyorum. kendi huzurum da kaçıyor. allah korkusuyla intihar etmiyorum. bu ülkede boş yere oksijen tüketip kul hakkına giriyorum. mesleki açıdan kendimi aşırı yetersiz buluyorum. çok ozguvensiz bir insanım ve ağır okbliyim. bombosum.

hayatıma giren hiç bir erkeği tam anlamıyla sevmedim.hep bi gün biteceğini bilerek başladım ilişkiye.bunun hep böyle devam etmesinden korkuyorum.

bugün test kitaplarını odanın 4/3 üne dağıtıp ortasında kitap okudum.

ulan bu saatlerde ne var! icim yine paramparça.

şunu yazayım da yatıp zıbarayım. her gece hayvan gibi acıkıyorum, sakatat haricinde çoğu şeyi yiyorum. yemekle ilgili olan her şeye bayılıyorum. ağzım laf yapmıyor, çok da konuşmuyorum zaten genel olarak dinleyen taraf ben oluyorum. sessizim. dışarıya karşı çok soğuk görünüyormuşum. bana seri katil gibi bakıyorsun diyen bile olmuştu. dışardan çok havalı görünüyormuşum. bunların hepsi istemsiz oluyor. sadece bakışlarımı kontrol edemiyorum. aslında bi tanısalar sıcak bir insanım. zor arkadaş ediniyorum. ve sanırım yavaş yavaş tükenmişlik sendromuna giriyorum

4 ocak doğum günüm. hiç kutlamadım bugüne kadar sadece annem evde kuru bir pasta yapıp geçiştirir her yıl, herhal gönlüm kalmasın diye. hep içimde kaldı. keşke benim de doğum günüm kutlansa diye düşünürdüm küçükken. hâlâ düşünüyorum ama bu yıl da her zaman olduğu gibi o günün ben hariç kimse için anlam ve önemi olmayacak. ne kadar takmıyorum, umrumda değil desem de üzülüyorum be.

periyodik olarak standarttan farklı olarak çikolatanın işe yaramadığı bazı dönemlerden geçiyorum.

bitkinlik, bunalmışlık, hiçbir şeyden zevk alamama hissiyatı eskiye nazaran daha çok konuk olmaya başladı bana.
artık ona özel nevresim takımı alacağım çok yakında gibime geliyor.

bu çok garip hissiyat. hani normal şartlarda insan her zaman bir amaç doğrultusunda koşar. hedefine ulaşmayı arzu eder. kimi için birkaç cm daha kas, kimi için daha fazla kitap, kimi için ise sevdiğine ulaşmak.

bense gündüz vakti kutup yıldızı arıyorum amk.
bir görsem karayı basacağım yelkenler forayı.
ama nerdeee
pusula ezelden kırık.

belki de bu süregelmiş şeyler benim canımı sıkandır. doğ, ağla, püre ye, büyü, konuş, beslenme götür, oku, yaz, okunmuş kalem kullan, kütüphanede sabahla, simit satmamak için diren, kredi notunu öğren, tuzlu kahve iç, inegöl'e git, kütahya'ya git, gecenin bir yarısı hindistan cevizi bul, geceleri sövemeyeceğin bir sese uyan, asansör daha cazip gelsin artık ve sor evladımız ne işle meşguller.
bundan sonra belki de örümcekler ile iyi anlaşırsın. bir kediyle belki de.
çiçek bakarsın belki balkonda. her gün siler sohbet edersin.
başka pencerenin önüne koyarsın belki de bir gün o gittiğinde ve beklersin kapı çalsın diye senin için de.

velhasılı kelam ;
rutinlik bitiriyor beni
gün geçmiyor ki eyce olsun selami.

dün yazdığım bu entry de galiba duam kabul olmuş. ya sevgililer yada olma yolundalar. sevindim tabi ama bütün dua hakkımı bundan kullandım galiba. keşke kendim de için bişey diyeydim
(bkz: al işte bütün hakkın bitti)
(bkz: tekrar deneyiniz)