asosyal sözlük yardım hattındaki yazarların hiç birine yardımım dokunmadı, gönül isterdi ki yardımcı olmak ama elden ne gelir.

o zamanlar tabii genciz kanımız kaynıyor. yatakhanede ne yapsak ne yapsak. aramızdan bir arkadaşa vahi gelmişçesine " hadi beyler merdivenlerden bir birimize tükürelim. " usta tamam tükürelim ama nasıl. olay şu birisi aşşağı inecek öbürü yukardan tükürecek herkesin 3 atış hakkı var. neyse eşleştik filan sıra bana geldi. benim eşim indi aşağı. bi salladım yakın düştü. nefes tekniği yaparsam kesin vurucam ama. sonra salladım ikinciyi böyle yaladı geçti resmen. üçüncüyü hafif gerilip sağlamından bi koydum lapss.. o gün bugun yediğim bedduadan belim doğrulmadı. hala hiç bir işim rast gitmiyor. sonra mı ne oldu hepimiz sanki o an hiç yaşanmadı gibi sadece unuttuk..

tükrüğüm genzime sıçrıyor ve çoğu zaman boğulmama sebep oluyor.

ben gerçekten tam bir davarım yav

reza zarrab'ın en sevdiği başlık asdfghafdhsfa

iki yıldır haykırıyorum sana olan sevgimi. okul sıralarına yazdım, kantin masasına yazdım, duvarlara yazdım. artık asla girmeyecğin sosyal medya hesaplarına yazdım, arkadaşlarıma yazdım, sözlüğe yazdım, yolda gördüğüm kediye köpeğe seni anlattım. sonra düşündüm dedim ki ulan neden? neden sürekli bunları söylüyorum ki? neden içimde bitmek tükenmek bilmeyen bir sevgimi haykırma savaşı var ki? uzun uzun düşündüm. ve farkettim ki sana söyleyememiş olmam ruhumda çok derin bir yara. ne yaparsam yapayım asla kapanmayacak bir yara. çünkü bunun telafisi yok. geç kalmışlığın hiçbir telafisi yok. beni duymanı dinlemekten başka yapabileceğim hiçbir şey yok. üzgünüm.

kakam var ve sıçacak yer bulamıyorum şu an.
gerçekten niçin böyle şeyler başıma geliyor.
allaah aşkına niçin yaa.

(bkz: acil! ışınlanmayı icat edin )

bu gece bir yerde bizim şarkılarımız çaldı ve ben sessizce ağlamaktan başka bir şey yapamadım. bak bunun adı çaresizliktir.

hani hep diyorum ya umursamaz biriyim diye. i̇tiraf ediyorum, öyle değilim ya. mesela sürekli konuştuğum bir insanla konuşma sıklığımız azalınca çok üzülüyorum ve korkuyorum. ama aşırı üzülüyorum. mesela sevdiğim biri bana kırılmışsa haklı da olsam gecelerce uyuyamam. yani işin özü ben aslında umursamaz değilim

"ona anlatmak istediğim o kadar çok şey oldu ki...
ama o hariç herkese anlattım ona olan hislerimi. sanırım cesaretim yoktu. hep içimde kaldı. belki de kendime güvenemiyordum..."

bir yıldan daha uzun bir süre önce yazdığım bir defterden. şimdi dönüp bakıyorum da, bilmesi de acımı katmerlemek dışında hiçbir işe yaramamış. i̇çim acıyor be sözlük.

kıyafetleri odamdaki koltuğun üstünde biriktiriyorum. artık koltukla bütünleşti kıyafetlerim. bazen saatlerce aradığım kıyafeti koltuktaki yığının derinliklerinde bulabiliyorum.

gündelik yaşantımda çok mutlu tanınıyor ve herkes nasıl bu kadar pozitif olduğumu soruyor. bir de içimi görün ne fırtınalar koptu/kopuyor.

en kötüsü de ne biliyor musunuz? başkalarının yanında gözlerim doluyor ve ben tutmak zorunda kalıyorum.

(bkz: #2116197) - şu entride okuduğunuz durumu 3 yaşındaki yeğenime açıklayamıyoruz. onu en iyi anlayan benim, çünkü bende bu durumları yaşamışım. şu an yeğenim babasını işte çalışıyor olarak biliyor ve bu durum 5 aydır böyle. hal böyle olunca çocuk babam gelmeyecek mi? diye sormaya başladı. krize falan giriyor babamı istiyorum diye. kimsenin acısı geçmemiş daha ben dahil. çocuk kime sorsa herkes kaçacak yer arıyor ağlamak için. bana da soruyor, kendimi zor tutuyorum ağlamamak için ama cevaplıyorum işte gelecek falan filan diye geçiştiriyorum. bu yeni nesil pedagoglar çok salaklar onu söylemek istiyorum ilk baştan(sözüm meclisten dışarı). çocuğa baban başka bir boyutta yaşıyor demiş. ulan bu cümleyi ben 20 yaşımdayım anlamadım, 3 yaşındaki çocuğun anlamasını nasıl bekliyorsunuz? sözün özü derdim büyük sözlük. babamı kaybettikten sonra baba yerine koyduğum bir insanı kaybettim ve oğluna bu durumu nasıl açıklayacağımı bilmiyorum. onlara gittiğimde ise evin her yerinde gözümde canlanıyor. burada oturuyordu burada böyle bir şaka yapmıştı vs. diye. çok zor. fırsatınız varken sevdiklerinizle olabildiğince vakit geçirin. ilerde sadece birer fotoğraf karesi olarak kalacaklarını, hatta sizin de öyle kalacağınızı unutmayın.

en mutlu anımda tükendiğimi hissediyorum artık. mutluluğumun zirvesini yaşarken gözlerim birden doluyor. sanki duygularım bana aslında mutlu olmadığımı hatırlatıyor. içimi kemiriyor bir şeyler, nedenini bilmiyorum. renkli olan her şeye karşı siyah beyazım artık. tükendim. tükendim. tükendim.

bazı gidişler vardır, beklenmedik ölüm gibi.
daha doğrusu sinyaller öncesinden verilmiştir ama siz duymazsınız, belki de görmezden gelirsiniz ısrarla.
 sonra o kadar ani gerçekleşir ki anlayamazsınız, duyamazsınız. 
derinlerinize kadar kesilmişsinizdir artık ama henüz kan bile çıkamamıştır yüzeye. öyle ani, öyle habersiz, öyle beklenmedik.
 bir yorum yapmaz size, bir şey söylemez.
 artık gidiş yolu görünecek kadar bittiyse her şey, daha ne denilebilir ki gerçi?
bunu kabul etmek çok ama çok zor olur. sağırlaşır insan. sesini duymak ister. saçma da olsa bir neden bilmek ister. 
i̇çinde kurmak yerine suçlu kendiyse de kendini suçunu yaşamak ister. bilinmeyenin o sonsuz girdabında sürüklenmek yerine. 
sorular birbirini doğurur, anıların hepsi tekrar tekrar sorgulanılarak yeniden oynatılır. hiçbiri yeterli gelmez.
 hiçbir zaman asıl doğruya ulaşılmaz.
dışı sağır içi karmaşa kalır insan bir başına.

yazı yazmadan duramıyorum. her an her saniye aklımdan onlarca düşünce geçiyor herkes bir şeyler anlatırken konuyu çok dağıttığımdan şikayetçi ama ben düşüncelerimin hızına yetişemediğim gibi yazıya dökerken toparlamak istediğimde sürekli fikir değiştiriyorum bir yandan da. her şeyin farklı farklı yönlerini buluyor fark ediyorum genellikle üzüntü bunu tetikliyor ve durdurulamaz bir şekilde sürekli yazıyorum. ayrıca beni üzen olayların da farklı farklı boyutlarını bulup elli bin kere daha üzülüyorum. yazıyorum yazıyorum sonrası yok. şimdi dönüp bakıyorum elimde dolmuş defterlerim var ve bozulan telefonumun notlar kısmındakileri kurtaramadığım için yanıyorum. kendimi açıklamaya, anlatmaya ihtiyaç duyma hissi asla geçmiyor haliyle sürekli yargılanıyorum ve yargılandıkça daha çok anlatıp daha çok yazıyorum. ama tüm bu süreçten çok yoruldum sözlük. kısır döngüye bağlamışım gibi hayatımı, aynı şeyleri yazar oluyorum bazen, diğer her şey gibi bunu da mı beceremiyorum?

uzun zaman oldu kimseye güvenmeyeli. güçlü takilidi yapmaya başlayalı, her gözlerim dolduğunda veya içim burulduğunda güçlü ol insanlara zayıflıklarını gösterme demeye başlayalı. uzun lafın kısası sarılıp, içimi döküp, yanında ağlayabileceğim birisine ihtiyacım var. hem de çok.

millet yıldız tilbe şarkılarını sevgilisine söylüyor ben kısa bir süre kaybolan ve bulduğum kedime söylüyorum. dün ortalıkta yoktu korktum aramaya çıktım evkn arka tarafında, yolunu kaybetmişti. beni görünce öyle bir koştu ki ulan çoğu insandan daha çok mutlu ediyor beni. neyse kucağıma aldım eve götürüyorum bir yandan da mırıldanıyorum "gitsin de gelmesin bir daha ayrılık hiç. "

yine bir gün otobüsle okula gidiyorum. baktım otobüste yakışıklı çocuk var. genelde insanların yüzüne bile bakan biri değilim bunun yakışıklı olduğunu bir şekilde tespit ettim. neyse gidiyoruz arada çocukla göz göze geliyoruz ama böyle durumlardan nefret ederim, sonra benim çocuğa bakabileceğim ama onun benim ona baktığımı anlamayacağı bir bug buldum. otobüs camında otobüsün içinin yansıması olur ya çocuğu ordan kestim bir şey de anlamadı valla jsjxjd ben de az değilim yeminle.

şimdi arkadaşlar
bir yıla yakın süredir buradayım bine yakın entirim var az çok hepiniz görmüşsünüzdür o yüzden beni.
nereden nasıl başlayayım bilemedim ama, ben sanırım ölüyorum.
özetlemek gerekirse, ortalama 1000 entirimin 900ü onunla ilgiliydi ve 900'ü de boş artık, çöp. acaba tüm entrilerimi sil butonu var mı?

bugün, bana öyle bir haberi geldi ki (yalnızca bir kaç kez konuştuğum ama gerçek aşkı tattığım insandan sadece haber alabiliyorum) ben boşluklardan boşluk beğendim.

ben yaşamıyor gibiyim, nefes alamayacak kadar kırgınım.
son iki yılımı üzerine kurguladığım ilk aşkım, canparem, aradan geçen 6 ayın sonunda, ilk başta konuşmamızı dahi hatırlamadığını ve bana asla o gözle bakmadığını söylüyormuş.

arkadaşlar ben körüm galiba ya da halüsinasyon falan görüyorum. daha dün, çıkarıp başlarda her günümüzü yazdığım deftere baktım da, biz olacak gibiydik. sevmiş gibiydi. 6 ay daha beklesem biz olacaktık.
olamadı ama işte. çabalarımı bilenleriniz vardır, onun tepkilerini de.
olamadı arkadaşlar, olmadı.
şimdi kelimeler de boş cümleler de. artık yazmayı bıraksam yeri gibi.

çocuk sesi, bebek kokusu, annesinin balı kafası, baby showerlar, geceleri uyanıp emzirmek, gaz çıkarmasi için beklemek, alt temizlemek ve bir kere agucuk dediginde sana gülümsemesini yere göğe koyamamak falan beni kapkaranlık bir odada el yordamıyla yapılan ateşli sereserpe bir seks kadar heyecanlandırmıyor.
bugün inşallah sizin de cocugunuz olur kaju hanım diyen gerizekalı pazarlamacı beye selamlar. bu memeler benim!

bi kaç ay sonra 23 yaşında olucam ama insta storyme bakanlar arasında ilk sırada onun ismini görmek mutlu ediyor

şu aralar acayip intihara meylim var. içimde yolunda gitmeyen bişeyler olduğunu hissediyorum ve bu beni çıldırtmak üzere..
boşluk desen boşluk değil, yeterli bi argüman, geçerli bi sebep, eksikliğini hissettiğim bişeyler de yok. eksik olan benim, yetersiz olan yaşama arzumdan mütevellit mütemadiyen error veren beynim.. geçersiz hamle, hatalı giriş yaptınız diyor bu sikik hayata, sorun sizde değil hayat başlıbaşına manasız bi serüven.. yaşamayı reddetmenin kaçınılmazlığı ve bunu yoğun biçimde yaşamanın ağırlığı altında ezilmek ezilmek ezilmek, yine de bu sonsuz dibe vuruşun altın vuruşla taçlanması için yeterlilik arzetmemesi.. bu korkunç bişey ve hiç adil değil.. içiyorum içiyorum ama kendimi hiç bu kadar aklıbaşında hissetmemiştim. sanki içimde yanlış giden şeyler tüm evrene yayılmış ve herşey tam tersi şeklinde işliyor..

hayatımda ki bütün insanlara çok fazla güvendiğimi aslında bu dünyanın benim düşündüğüm gibi sevgi, saygı, dostluk için dönmediğini herkesin çıkarları doğrultusunda yaşadığını bu dünya da gerçekten tek başıma olduğumu ve bulunduğum çevrenin şişirilmiş bir balon olduğunu anladığımdan beri insanlarla iletişime geçmek mide bulandırıcı geliyor şimdi ise büyük bir eşikteyim ya herkesi sileceğim ya da bu oyuna devam edeceğim.
sadece söylemek istediklerimi söylemeden ölmeyeceğim onu biliyorum.