bazen diyorum ki "keşke şu yaşadığım son birkaç yıl aşırı gerçekçi bir rüyadan ibaret olsaydı"

artık kendime ait, eşyalarını tek tek seçtiğim seçeceğim bir evim var. sevmem gereken çocuklar, öğretmem gereken milyonlarca şey var. kendimi tüm çocuk ruhuma rağmen büyümüş hissediyorum bunca sevince karşın hüznüm bundan. büyümek biraz da böyle bir şey galiba üzgünken dahi iyi hissedebilmek yada öyle görünmek. i̇tiraf ediyorum kimseyi dinlemedim huzurluyum.denemelisiniz.

şuraya bir dipnot düşeyim:
bazı insanlar onları kaale aldığımı düşünmüş. üzgünüm ama son entrimi yazıyorum. sizi sikime bile takmıyorum. hadi eyvallah. yazar alımı açılana kadar da yokum.

" sen orada oturup hiç birşey deme, öylece otur. hiç birşey den ses çıkarma aman. neden diyemiyorsun ki he? neden gittin diyemiyorsun he? diyemiyormusun? sensizlik bana bir yara diyemiyormusun? gidip karşısına konuşmayı denemedin mi? sesiz yapamıyorum diyemedik mi? ölüm senden daha güzel diyemedik mi? her gün seninle konuşacağıma bir/iki paket sigarayla konuşuyorum diyemedik mi?

diyemedik. "

lisedeki edebiyat hocam bana yürüyo. tırsıyorum

her gün 1 saatimi dans etmeye ayırıyorum. profesyonel falan da değil he. hatta bırak profesyoneli dans etmeyi hiç bilmiyorum. sadece enerji geliyo bi anda ben de açıyorum müziği bi 10 dk çıldırıyorum. sonra yine mi enerji geldi? yine başlıyorum.

biz ne zaman mutlu olacağız? çok merak ediyorum.

aylardır bekledigim an gerçekleşti. ve ben şuan dünyanın en tepkisiz insanına dönüştüm, biri benim yerime zaferimi kutlasın lütfen.

bugün doğum günümdü ve en yakın gördüğüm insanlar hatırlamadı. söyleyeceklerim bu kadar.

allah anneme sabır versin babam gibi bir eşi olduğu için

6 aydır telefonumu sadece taşımak için taşıyorum ne arayanım var ne soranım.
ben bi telefonla konuşup geliyorum demeyi özledim, yok hayır ağlamıyorum ne münasebet

Bir insan için hayatta yapabilmesi en zor şey budur bence:
Alfred Adler - insanın Doğası kitabından

arkadaşlar öncelikle hepinize çok teşekkür ederim bu entry'imi (bkz: #2049234) önce best of'a sonra instagram sayfasına kadar taşımışsınız.

dün de bir yorumlara bakayım dedim, birisi aynen şunu yazmış:

"bence bu kadarı takıntı, psikolojik sorun. bu kadar olmaz."

kendisine buradan cevap vermek isterim: o kadar haklısın ki.

hevesle yazdığım entrinin 23.59 da gönderilmesi ve 00.00 da kaybolması üzmedi değil

aslında karamsar havada, aşk meşk işleriyle ilgili yazmayı hiç istemiyorum. ama gerek zihnim gerek sözlükte uplanan başlıklar aşk meşk işleriyle dolu. yazmak istemiyorum ama aklımda hep o varken burda futbolla alakalı bir şey de yazsam oraya kayıyor.
birkac gün sonra onu göreceğim. 2 ay oldu. çok çok heyecanliyim. ama bu heyecanimi söndüren bir şey oldu. kıskanıyorum sözlük. bana hiç yazmazken başka bir arkadaşla instagram yorumlarinda birbirlerini etiketlemeleri koyuyor. boş yere debeleniyorum. ama yapabileceğim bir şey yok. kontrol artık bende değil.

(bkz: #2052860) bu entiriyi girerken ağladım sözlük. bu aralar kolay kolay ağlamazdım. bugün ikinci ağlayışım. depresifleşiyorum galiba yine. dün 12 ye kadar uyumamdan anlamalıydım.

geçen yeğeni annemin evine götürdüm abim dedi sizde kalsın çocuk senin yanında duruyor diye sonra çocuk bi anda huysuzlandı gel "amca anneye gitçez mi" ben babama gidiyom çocuğu koyup gelelim babam diyo hayır çocuk bana sarılmış "anneye gidicez mi?"
ben bu sefer anneme gidiyom gene aynı sonuç her yerde misafir var çocuk kucağımdan inmiyor ki bende bırak ak istemiyorum en son baktım yardım edemiyorum geçtim bi köşeye oturduk çocuk bana bakıyor anladı suratımdan sonra başladık ikimiz omuz omuza ağlamaya o annesine gitmek için ben ise çaresizlikten sözlük hayatta naparsan yap ama sevdiklerinin o göz yaşlarını görme o göz yaşları kalbini giren hançer gibi acıyor hele ki çaresizken

sanırım bi çocuktan hoşlanıyorum.ama bunu kendime itiraf etmekten korkuyorum

lütfen beni bağışlayın içimi dökmem gerek
7 yıllık ilişkim az önce bitti..
hem de beni kırmak daha fazla üzmek istemeyen beni sevdiğini söyleyen kız tarafından severek ayrıldığımızı söyleyerek bitti
yüzünü ezberlerdim ama yetmez kokusunu doya doya çektim içime ana yetmez daha şimdiden nefes alamıyorum özlüyorum
hatalarım elbette var ama 7 yılımız gitti onca şey söyledi ezdi parçaladı da elini yüzüme değdirdiğinde dayanamadım ağladım hala ağlıyorum uzun bir süre daha ağlarım

kurduğum bütün hayallerde o vardı şimdi ne varsa alıp gitti üzgün bitkin ve yorgunum nefes alırken çiğerlerim acıyor

yine bir şeyleri değiştirememenin, değiştiremeyeceğini anlamamın verdiği ezikliği yaşıyorum. bazen kendim için istemesem de ne fayda.. en başından kendim istedim bir şeylerin hayatımı bu noktalara getirmesini.

seni çok özledim..

kaç gündür yalnız hissettiğimi düşünüyorum ama öyle sevgili anlamında değil sanki anlayan hiç kimse yokmuş gibi hissediyorum kendimi sözlükten bir sürü dostum var ama sanal ortamda bir yere kadar galiba neyse soran olursa depresyona girdi dersiniz

başım ağrıyor sözlük. müziğin sesini 76dan yukarı çekemiyorum. neden 76 onu da bilmiyorum ama bu ses kulağıma tam oturdu galiba.

niye bu başlığa yazıyorum bilmiyorum ama sanırım en hoyratça yazabildiğim yer burası olduğu içindir, geçenlerde sevmiyorum içim kıpırdıyor ama sevgi değil diye giri girmiştim buraya o sebeple burada paylaşmak istedim herhalde, seviyorum sözlük allah belamı vermesin seviyorum

5 dakika daha görebilmek için topuklarım kıçıma vura vura koşuyorsam, en değer verdiğim şeyi mesleğimi hafife alıyorsam bahsederken dudaklarımda erimeyen bir gülümsemenin sebebiyse seviyorum. ve kendime itiraf edebildiğime göre ona da söylememin vaktinin geldiğini düşünüyorum :)

ne güzel şeymiş böyle hissetmek hem de çoook uzun zaman sonra

derdini ya da itirafını seveyim diyen olacaktır elbet de ne bileyim bence en büyük itiraf kendime onu sevdiğimi itiraf edebilmem bu çok büyük bişey keza benim için.....

sözlüğe hızlı resim atmayı bilmiyorum :(