şu sıralar kendimde değilim, kendimi buldum sanarken kaybetmişim meğer

çok özledim.

eskiden yakın olduğum bi arkadaşım vardı 3 yıldır falan konuşmuyoruz daha demin bi arkadaşım aradı onu görmüş tam bir yılışık olmuş diyo benden uzak allah'a yakın olsun iyi ki hayatımdan çıkmış

şu ana kadar 1 kızı sevebildim. ilkokul 4.sınıftaydı , 5.sınıfta okulunu değiştirmişti ismi aslı. bana beni sevdiğini söyleyen mektup yazmıştı kalpli falan :d o mektubu ablam saklıyormuş hâla neyse. bana bıraktığı şeyi paylaşmak istedim sadece, o da şu ; yazı yazarken i,ö gibi harflerin üstündeki noktaları küçük 'o' gibi yapardı çizik atmak yerine. ben de tam tersi çizik atardım. 11 yıl geçti üstünden hâla 'o' koyarım harflerin üstüne usulca..iyi geceler

hayatıma gireli 45 gün oluyor.gerçekten çok mutluyum ama korkuyorum da,gerçekten çok heyecanlıyım içim içime sığmıyor ama korkuyorum,beni çok seviyor ben de onu çok seviyorum ama korkuyorum,bunları yaşamaktan değil bir gün onsuz olmaktan korkuyorum.her şeyi göze aldımda çıktım bu yola,bir gün her şeyi kaybetmekte ürpertiyor beni ama onu kaybetmekten daha çok değil.şimdi bunları okuyacak ve bana ben hiç gitmeyeceğim diyecek ama bazen insan elinde olmadan,bir şeylerin zorunda kaldığı için gider,istemeye istemeye canından can koparılmışçasına gider.i̇şte korkuyorum, en çokta kendimin gitmesinden korkuyorum.bir şeyleri kaybetmekten korkuyorum zaten kaybetmekten kim korkmaz ki? korkmamak tuhaf olur sanki.

kayıtlı olmayan bi numaradan seni çok özledim temalı dolu dizgin bir mesaj aldım. eski sevgili mi, dalga geçme amaçlı birileri mi diye düşününce inşallah ikincisidir diyorum.

gerçek olmasın, kimse kimseyi böyle gizli saklı özlemek zorunda kalmasın.

bazen düşünüyorum da kendimi hiçbir yere sığdıramıyorum. sanki herkese fazlayım kimseye iyi gelemiyorum. mesela telefonumu birkaç gün açmasam kimse farketmeyecek kimse merak etmeyecek. garip.

üzülüyorum sözlük. çok fazla şeye üzülüyorum. maratonun daha başında nefesimin yetmediğini hissediyorum. detaylandırmak istemiyorum ki zaten bilirsin herkes en büyük dert benim sanırmış, o misal, yaşam mücadelesi veriyorum.

bazen kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki iç sesimden başka konuşucak kimsem kalmıyor. tek korkumsa onun da bi gün çekip gitmesi.

unuttuğuma inandığım gün rüyamda gördüm. güzel olmuyomuş böyle. artık rüyalarımda bile istemiyomuşum.

2 aylık bir birlikteliğim var sevgilim dün evime geldi sohbet muhabbet herşey güzel fakat yüzünde bi gariplik bi memnuniyetsizlik vardı telefonunu oturduğumuz yerde bıraktı wcye girdi (yapılacak en son şey ) pc açık aklımda binbir şeytanlık ne yapabilirim derken web whatsapp aklıma geldi aldım telefonunu elime webwhatsapptan kodu okuttum ve artık ne yazıyorsa kimden msj geliyorsa herşey bende daha önce böylesini yapmamıştım güvensizlik denilebilir ama olayda mesafe var herzaman yanında olamadığım için böyle birşey yaptım belki doğru belki yanlış belki de şizofren paranoyak deli olarak görünebilirim ama onu çok seviyorum

i̇lk geldiğim zaman buradaki herkesin deneme, hikaye, makale falan yazdığını ve burada çok sıkılacağımı düşünüp endişelenmiştim şimdi sadece düşüncelerime gülüyorum

unutamıyorum

her gün düzenli olarak şiir okuyorum kız arkadaşıma şükürler olsun. tavsiyelerinizi de alabilir miyim?teşekkürler.

uzun entri giremiyorum beynim yanıyor yazarken amk

boğuluyorum sözlük boğuluyorum. bir sigara yakıyorum dumanında boğuluyorum. hayal kuruyorum kırıklarında boğuluyorum. ağlıyorum göz yaşımda boğuluyorum. kötü anılarda boğuluyorum. uyumak istiyorum uykusuzlukta boğuluyorum. sanki bütün yaşanmışlıklarım cam kırığı olup doluşmuş ellerime, kanıyor ellerim ama bırakamıyorum.ya büyüyorum ya ölüyor lakin insan büyüdükçe ölüme yaklaşıyor bunu fark ediyorum. aklım başımdan gitmek istiyor sözlük tıpkı ruhumun bedenimi bırakıp gitmek istemesi gibi.

seni nasıl sevdiğimi hiçbir zaman öğrenemeyeceksin. çünkü hala anlamadım, bunun nasıl böyle olabildiğini. anlatamam bu yüzden. hoş imkanım olsa da anlatmam.

ve bir gün yeniden uyandığımızda herkes kendi derdine düşecek zaten. bir şeyler deme hakkım varsa, işte orada anlaşırız. günahıyla, sevabıyla..

orada hesaplaşırız..

6 yıl bıkmadan usanmadan sevdim

gerçekten sevmeyi istedim.

akraba binasında oturuyoruz. kavga çıktı baya gürültülü bir kavga. babam küçük yaşta annesini kaybettiği için yengemler büyüttüğü için saygıdan onlara o kavgada kendi ailesini savunamadı. şimdi annem ise kocam bile bitti gözümde diyor. abi böyle durumda napılır kafayı sıyırmak üzereyim.

sevdiğim kişileri bilmeden kıracak hatalar yaptım ve hatalı olduğumu çok geç farkettim sevgili sözlük iş işten geçmişti tabi.birçok söylenmeyecek şeylerde duydum onlardan, olmaktan en çok korktuğum sıfatla yargılandım, gercekten hiç mi tanıyamamışlar ya da tanıtamamışım kendimi diye çok düşündüm. haberleri yok ama kendimde davranışlarımda başka bişey vardır diye psikologa bile gittim.bugün göğsünde kitle gibi bişey varmış ameliyatla alıp inceleme , tanı yapıcaklarmış onu öğrendim. aranızdan su sızmayan insanlarla aranızda okyanuslar olması çok acı.. daha da acısı yardıma ihtiyaçları olduğunda gururumu hiçe sayıp yardım edebilicek kadar gurursuz olmam...

bir gun evde ailecek haberleri izlerken gercekten butun ulkelerin turkiye ye dusman oldugunu farkettim ve ortaya soyle bi soru attim eger dunyada savas olursa kim bizim yanimizda olur kimse ses cikarmadi babannem in allah demesine kadar o gun bugundur ki hicbirseyden korkmuyorum

niye nihayet yükseliyorum derken yine dipte buluyorum kendimi

yarına gitmesi gereken sayfalarca proje var, ben başlangıç bile yapmadım.

i̇lk defa yazıyorum hatam olursa affola

sadece yorulduğumu söylemek istemiştim. sınanmaktan yoruldum. i̇syan değil bu haşa ama birine güvenince o kişinin yanlış yapmasından bıktım. sanki lanetliymişim gibi kime dokunsam yok olmasından, ömür boyu yalnızlığa mahkummuşum gibi olmasından artık gına geldi. i̇nsanın güvenebilecek kimsesinin olmaması zor be sözlük. her şeyi geçtim ailesine güvenir değil mi insan? niye tutunacak dalı kalmıyor insanın?