ayrilik sonrasi guclu goruncem diye felegim sasti

ben iyi bir abi değilim...

mahallede bir amca var 60 üstü olduğunu tahmin ediyorum. her akşam 9-10 arası elinde poşetlerle dışarı çıkıyor her gördüğü yerde kedilere mama bırakıyor. sigara içmek için balkona çıktım hava buz gibi amca elinde posetlerle kendince belirlediği görevini yerine getiriyordu. gündüz biz dağıtıyoruz akşam o. hiç tanışmadık ama tanışmadan bir insanı sevmek, saygı duymak tam olarak bu. iyiki varsın amca senin gibi karşılıksız iyilik yapan insanlar bitmesin. sen çok yaşa güzel yaşa be amca.

özledim!

küçükken sabun yemiştim bilmeden. akşam üzeri yüzümü yıkarken anımsayıp nedensizce bir tatmak istedim ve ucundan azıcık, miniminnacık yedim. sonra aynaya doğru hafifçe yaklaşıp kendime "manyaksın" dedim. dışarıdan biri görseydi eğer ki beni kesin sonum şöyle biterdi.
bkz

şimdi yaşadığım bi olayı anlatacam. abim kokmuş çoraplarını çıkardı top haline getirdi sonra ona bi güzel burnunu sildi tükürüyor çoraba. bende napacak diye izliyordum. aldı çorabı geldi yüzüme sürdü öylece. bu çocuk normal değil sjdjdjsmdjfj

yaklaşık 1 ay sonra temelli olarak başka şehre gideceğini öğrendim. asla sevemediğim şehri her köşesinde bir anı bırakarak sevdirdi, şimdi de gidiyor sözlük. bir veda bile etmeden hem de

asosyal degilim

bugün babamı üzdüler o belli etmedi ama ben anladım ve hiçbir şey yapamadım sözlük..

ulan sahil kenarında arkasından beline sarılıp başımı omzuna koyup denizi izlerken onun kokusunu içime çekemedim ya kahır oluyorum. bittik bittik

az önce oturup yalnızlığım için,henüz 19 yaşımda olmama rağmen gün geçtikçe yaşlandığım için,insanların beni benim onları sevdiğim kadar sevmedikleri için,hasret olduğum samimiyet için vs ağladım hüngür hüngür ağladım.

hayatıma her gelen kıyımdan köşemden geçip gitti, sahilimde bile yürümedi.
belki güzeldir denizim? bilemediler, hiç girmediler ki.
ben hep karanlık değildim, siz hiç güneşin doğuşunu beklemediniz ki..
yok ulan işte kimsem.
varsın kararsın içim, aydınlanmasın bir daha. boş verdim gitti.

bizim sözlük'e girince ihanet etmiş gibi hissediyorum.

hiç gerçek arkadaşım yok anlamıyorum okul başlasın bunaltıyolar al işte tatil oldu ne naber bile dedikleri var nede vaşka bişey olmamalıydı böyle

bundan 5 yıl önce kesişti yollarımız. herşey çok güzeldi beraber 1 yıl 3 ayımızı geçirdik.
sonra herşey ters gitmeye başladı. hayatımda hiç bişey yolunda gitmedi. ayrıldık.
iki yıl önce askere giderken gördüm. helalleştim. çok özlemiştim. son kez sarılır gibi sarıldım.
bitti askerlik geldim. onu çok sevdiğimi iliklerime kadar hissediyodum.
ve..
iki gün önce yeniden gördüm. gözlerine baktım. emri vaki yapıp koluma girmesini söyledim. o kadar özlemişim ki.
ben bu kadınla hayatımı birleştireceğim.
bakın buraya yazıyorum. evimizde ilk içtiğimiz çayda açıp bunu okuyacağım ona.
:)

bu hayatta gerçekten garip şeyler oluyor arkadaşlar

çocukken kendi kendime uydurmuş olduğum entreresan bir söz dizisi var bunu nasıl yaptım ne zaman yaptım veya ne amaçla yaptım hatırlamıyorum ama 25 yaşına geldim hala aklımda ve arada bir mırıldanırım ;
idibidibidibidi huppaka dadıdakeyhoppa dadı key key madı key zadı key ladı key dadı keyhoppa ladı mulakkılidada viledada hoçır mulakkıda mıındada heestada hoptikina komdata dadı key key key madı key key key zadı key key key zehzo mohzo gulu gulu geh geh
not: bu salakça sözleri kendi uydurduğum bir ritimle söylüyorum

bizim sözlüğe bir bakıp geldim sonra buradaki girdigim onca entry kurduğum dostluklar aklıma geldi. bırakamadım, sevdiğimi bırakamadığım gibi.

4 gündür burdayım yani ısparta'da. 2 senedir ilk kez böyle bişey yaşıyorum. bu sene okul başladıktan sonra yaşadıklarımın etkisi belki bilmiyorum. kendimi çok sıktım belki de. yaşadıklarım ilk kez bu kadar ağır geldi belki de bilmiyorum. 4 gündür göz kapaklarımı dolduran ama bir türlü ordan düşmeyen gözyaşımla yaşıyorum. sanki bi tetikleyici beklermişcesine. sanki bi kötü olay daha olursa yıkılacakmışcasına orda bekliyor. bu durumu kabullenemiyorum. ben mi kötüyüm ben mi iyi şeyler haketmiyorum yoksa o insanlar mı hep soruyorum kendime. cevap bulamıyorum. 4 gündür giriyorum bu itiraf başlığına yazıp yazıp sildim hep. ancak bugün silmeden yazabildim. belki bununla beraber o gözyaşı da gelir. kimbilir..

eski başlıklarda dolanırken bi kullanıcıya rastladım 27 entrisi var bir kaç tanesinde atatürk'e saymış sövmüş gelişine bastım seri eksiyi,acımadım.

bir gün gece yine bu saatlerde pencereden çıkıp "hepinizin allah belasını versin lan" diye bağırıp geri girdim. bir kaç evin ışığı yandı, annem uyandı o ses neydi dedi. ben de ona uyandım çıkma cama bizden bilirler diyip uyudum :d bazen bi darlanıyorum böyle oluyo nedense.

instagram keşfetimde fir kadınların seksi gacıların düşüceği yaşta bebek fotoğraflarının olması beni üzüyor içten içe çocuk hasreti çekiyorum evlensemmi acaba

son günlerde çok değişik hissediyorum sözlük. herkes, her şey aynı ama ben farklıyım heralde. aslında bu farklılaşmanın farkındaydım ama açıkçası pek umursamadım. çünkü yapmak zorunda olduğum bir şey vardı ve bunu başarmak için düşünmemeli ve sadece unutmalıydım.
onla ilgili her şeyi unutmalıydım. konuşmalarımızı, şakalaşmalarımızı, hayallerimizi, onu düşünürken dinlediğim şarkıları, okuduğum kitapları, nadir baktığım şiirleri. maddi şeyler pek sorun teşkil etmedi gerçi. o şarkıları dinlemedim, o kitaplardaki altı çizili yerlere bakmadım, şiirler de çok sorun olmadı -zaten benim olayım düzyazıdır-.
ama hayallerim peşimi bırakmadı. orda çok mutluyduk. o da mutluydu ve bunun sebebi bendim. bir insan daha ne isteyebilir ki. gerçekle yüzleşmek zordu bu yüzden. ilk başta kabul etmek istemedim. gerçek buydu ama doğru değildi. doğru değilse neden gerçekti? neden bunlar oldu ? lanet olsun sebebi neydi ki? gibi sorular sordum kendi kendime. ben onsuz yapamam ki. o benim herşeyim. o benim içime işlemiş. o benim kalbim, ciğerim, soluk borum, canı sıkıldıkça şişen dalağım. insan kalbini nası söküp atar ?
böyle şeyler düşündüm hep. gece uyuyamaz, gündüz kalkmaz, insanlarla konuşamaz, bir kerecik gülemez oldum. ben 6 yıldır basketbol oynuyorum sözlük. günde yarım paket sigara içer oldum. dağıldım, param parça oldum.
ama işte dostoyevsiki'nin de dediği gibi insan oğlu alçaktır her şeye alışır. ben de alçağım sözlük. insan sevmekten vazgeçer mi? halbuki o benim ilk aşkımdı. bir insan nası sevilir, onu bile bilmiyodum. kadın-erkek ilişkilerini hiç umursamayıp, aklıma ne gelirse söylüyodum. kızacağını bildiğim şeyleri bile söylüyodum. samimi olalım istiyodum. o beni her şeyimle bilsin. ama işte vazgeçtim.
insanın hayallerini bu kadar yaklaşmışken vazgeçmesi o kadar zor ki. hayatım 6-7 aylık bir dönemini hatırlamıyorum. çevremde ne olup ne bitti haberim yok. tek bildiğim çok üzüldüğüm. ama alıştım işte. sonunda aklım kalbime üstün geldi. onu artık sevemedigine ikna etti. ben de aklıma katılmak istiyorum bu hususta.
ama bu durum beni çok kötü etkiledi. benim artık bi kalbim yok. hissizleşmedim. benim hislerim yok. heyecanlanmıyorum, sevinmiyorum, üzülmüyorum. bu cehennem ateşinde yanıp o ateşe alışmak gibi. artık bana her şey kibritin tutşması gibi geliyo. ben harlı ateş ağır ağır yanmışım. kimse elini uzatmamış. bundan sonra kimsesiz de yaşarım.artık çok daha güçlüyüm. öyle kolay kolay yıkılmam. ama ben güçlü olmayı değil mutlu olmayı istemiştim. sevilmek istemiştim.
bu böyle nası gider bilmiyorum. kafamda kurduğum tabular bir bir yıkıldı. onsuz olmaz dedim ve başardım. bunu kesinlikle yapmam dediğim ne varsa teker teker yapar oldum. sonum ne olur bilmiyorum. bu durumdan sıkıliyorum. ama değiştirmek için çabalayacak gücüm yok. ben hayal kurup onların gerçekleşmeyişini izlemek istemiyorum. galiba kaybolup gidicem.

6 gündür evden çıkmadım dış dünyayla tek temasım odamın camından içtiğim sigaram mutlumuyum hayır değilim ama mutsuzda değilim söyleyeceklerim bu kadar

sessizliğin dolanır bomboş odamda dokunsalar ağlarım..