güneş batarken, o turuncu ışıklar yüzüme vururken o farkında olmadan saniyelerce izlemiştim sevdiğim hanımı. tabii bana sonsuzluk gibi gelmişti. eve döndüğümde ise hiç ağlamadığım kadar ağlamıştım. neden bilmiyorum. belki de sırf çok güzel güldüğü için o turuncu ışıklar ile..

insanları daha fazla üzmemek için ölmek istiyorum.

benimle aynı bölümden olan bir çocuğun benden hoşlandığını anladığım hafta , 2 yıldır bana adımla seslenen çocuk bana kanka demeye başladı... pis utangaç platonikler. bu kaçıncı yaa

dün arkadaşımla olta aldık bugünde daha hava bile aydınlanmadan tutmaya gittik ve sadece bir tane balık tutabildik. bizimle aynı yerde balık tutan amca kovamızı doldurdu sorarlar şimdi mahçup olmayın dedi. herkese biz tuttuk dedik tabii ki. hayatımın sırrı bu kadar basit olmamalıydı.

bugün, gelecekteki çoluğumun çocuğumu rızkını gratis'te harcadım. evlatlarım affedin beni

bir cocuktan asiri hoşlanıyorum. her gece konusuyorduk. ve ben gece olmasini iple cekiyordum. sonra kpss ye rahat calisabilmem icin benimle konusmayi kesti. vay be dedim benim icin benden vazgecti ne de guzel seviyir dedim daha cok baglandim. sinavim bitti biz hala konuşmuyoruz. whattsap son gorulmesine bakiyorum sabahlari. gece kacta uyudugunu anlamak icin. instadan hikaye ya da foto atmasini bekliyorum. takinti mi yaptım ki?

tüm ömrümü, onunla hayata çevirebilmek için yaşamışım gibi hissediyorum. çok seviyorum be. not: ömür: yaşanmışlıklar olmadan geçen zaman. hayat: yaşanmışlıklarla geçen zaman.

dün gece arkadaşlarla sabaha kadar oturup konuştuk hayat görüşü açısından hepsinin benimsediği görüşler var oturmuş kararlar yani .ancak kendime bakınca taşlar hâlâ yerine oturmamış gibi.bir konu ya da olay karşısında kesin doğrularım veya yanlışlarım yok açıkçası görüşüm bile yok hep ortada kalıyorum.artık kendimi bulup ne istediğimi öğrenmeye çalışacağım derken aklımda şu soru beliriyor.öyle olmak zorunda mıyım?yani taraf tutmak zorunda mıyım sonuç olarak ben bir bireyim ve kendimden sorumluyum hareket tarzım yaşam biçimim beni ilgilendirir.allah tarafından bana emanet edilen bu bedende sonuçta onun istediği doğruları uygulayarak yaşadığım sürece kendi doğrularımı belirlemek zorunda değilim.şunu da farkettim insanlar bir doğruya inandığı sürece diğerine yanlış oluyor örneğin toplumsal ahlaka uymayan şey aşk duygusuyla örtüşmüyor ya da dinimizle herneyse iste.belki de ben düşüncelerim tüm bu kavramlarla ortak olmasını ve hepsine uygun ve doğru olmasını istiyorum.ya insanoğlunun beyin kapasitesini aşıyor bu olay ya da ben o yolu bulamıyorum. özetle boşluktayım ne düşündüğümü bilmiyorum iki dakika öncesi mantıklı gelirken şimdi saçma geliyor.dengesizleştim bu düşüncelerden dolayı son 1-2 yıldır. 20 yaşıma geldim hâlâ bulamadım benliğimi ergen gibi hissediyorum o konu açısından kendimi.büyümek çok boktan birşeymiş ona eminim ama

ne yastık anladı halden ne de yorgan ağladım geceleri aklıma geldiğin an bak yine ağardı seni düşlerken tan ben sensiz yaşayamam ne olur inan gel gökyüzüm ol aydınlansın dünyam gel tut elimden gerçek olsun rüyam gel yeter ikimize de benim sevdam gel sensiz yaşamaz ölür bu adam ona bu şiiri yazmıştım o gelmedi ben öldüm...

birinci sınıfta okumayı öğrenememiştim

hani bir çiçek alındığında içi su dolu bir vazoya koyulur ya, bozulup solmaması için. vazodaki su değiştirilmez öylece kalırsa su kokar, çiçeği bozar. ben alınıp bir köşeye bırakılmış, suyu değiştirilmeyen, solmaya yüz tutmuş bir çiçeğim...

sezen aksu albümü gibiyim. bazen mutlu, bazen hüzünlü, çokca aşık.

beni en çok üzenler beni sevdiğini söyleyenlerdi, sanırım bu nedendendir ki artık sevilmek istemiyorum. en çok güvendiğim insanlar beni en çok hayal kırıklığına uğratanlar oldu. ve bu aralar kafam çok karışık, ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. nasıl hissettiğimi bile bilmiyorum artık. ne kadar mutlu olmaya çalışsamda olamıyorum. çok doluyum lakin bi damla göz yaşı bile dökemiyorum, acılarıma üzüldüğüm şeylere ağlayamıyorum. sadece çok yorgunum ve bu fiziksel bir şey değil.

ruhsal çöküntü içerisindeyim

sevgili asosyal sözlük yine uzaktan izledim ve çok güzel gülüyordu. yine cesaret edip konuşamadım.

dün galiba en güzel şiirlerimden birini yazdım hemde kendimden soğutmak , uzaklaştırmak için . ve sonra yakmayı düşünüyordum ama aldı , cebine koydu .

bundan tam 9 sene önce bir tacize uğradım. ayrıntıları anlatmak istemiyorum,bilmenize de gerek yok zaten. üzerimdeki o kirlenmişlik hisse geçmedi,geçmiyor. hatırladığım tek şey deri eldivenler. hala nerde görsem sinir krizi geçiririm. tedaviler,ilaçlar bir çok yöntemi denedim geçmiyor. şimdi bunları niye anlatıyorum, gecenin bu saatinde? ulan ben düzenli olarak kabus görüyorum. o pisliğin kendime olan özsaygımı elimden aldığı yetmezmiş gibi uykularımı da elimden almasını artık kaldıramıyorum. insan uykusundan yorgun uyanır mı? ben yorgun uyanıyorum, her gece lanet olası her gece koşuyorum. neden ya neden? neden ben ya? bu sorunun cevabını asla bulamayacağım biliyorum. ama bu yarada hep burada kalacak onuda biliyorum. baharlar ne zaman gelecek? baharlar gelecek mi? ne olur söz verin baharlar gelsin.

sınavda uyuyakalmaktan çok korkuyorum inşallah sınavda uyuyakalmam.

güne şehirler arası otobüste uyandım. hala yolum bitmedi geceden beri yoldayım, işe gideceklere allah kolaylıklar versin, sınavı olanlara allah zihin açıklığı versin, benim gibi yolda olanlara da allah sabır versin.

bugün vizem vardı çok konu var diye sabahladım. bütün konuları anlat desen şakır şakır anlatırım. ama gel gör ki yanlışlıkla final konularınada çalışmışım. yani kısaca belə vəziyyətin içinə soxum .

sözlüğe her girdiğimde için daralıyor. her zaman kasvetli bir ortam var burada. bu yüzden düşündüm ve bur süre yazmamaya karar verdim girmiyecem uzun bir süre sözlüğe. seviliyorsunuz, hoşçakalın. not: üçyüzüncü günün şafağında bütün mohikanları toplayıp gelebilirim. bekleyin beni :-)

sadece karanlık ve boşluk var kendimi bir yere ait hissetmiuorum . mutsuzum mk

gözüm aciyodu bugun ogleden sonra falan iste. babanneme gosterdim dedim ki babanne gozum aciyo bak bi. bakti ve o sihirli cümleyi kurdu; gözünde it dirseği çıkmış dedi. lan it dirsegi cikmasina mi üzüleyim yoksa onun tedavisinin kopegin ictigi su da olduguna mi üzüleyim ben simdi

ömrümün geri kalanında çok fazla plan yaptım. her planımın sonunda, kendi sonumu tasarladım. ''böyle olursa güzel ölürüm'', ''şöyle olursa iyi acı çekerek ölürüm'' bırakın ölümü düşünmeyi, plan kurmak bile istemediğim zamanlar yaşıyorum. değişmek zor bir şey değil ama değişmeye alışmak gerçekten zor şey

bugün de itiraf edicek bir şey yaşamadım. teşekkürler heyhat.