biri gelsin dertleşelim, boş ver yerine bişey söylesin, çok doluyum be anlatmam lazım artık..

sevdiğim çocuğa hayat kısa evlensene benle dedim skxkdjsmxkxhdnmsd engelleyecek şimdi beni dkxkddjskd

sevilmeyi özledim.

evet sevdiği kişinin ilgisini çekmek için hiç bi bok yapmayıp sonra neden beni sevmiyo diye böğüre böğüre ağlamak en büyük hobilerim arasındadır. (bkz: bu tam bir mallıktır zaten bende katıksız bir malım)

hepinizin yakından tanığı ünlü bir dizi oyuncusuyum.

fakirliğin dibindeyim

bazen attığım twitleri yalnıca en yakın arkadaşlarım anlıyor. gerisi ne yazdığımı, neden yazdığımı bile bilmiyor. bu da böyle bir saçmalık.
ornek veriyim tekila ve dingil diye twit attım. en yakın arkadaşım ne zaman olacak o iş hem ne ara ayarladin diye mention attı. diğer uzak bir arkadaşımsa kaba saba insanlarla içmeyi birakmalisin dedi. burada ki dingilin bir kadın olduğunu bilmiyor zavallı...

burçlara inanmam ama 12 kasım civarı sap olan başak burçlarina sevgili geliyomuş. eger olursa jüpiter'e adak adayabilirim.

ben deli değilim.!

yaklaşık iki gün önce kupon tutturup 7.5 milyar para kazandık ve şuan metelige kurşun sıkıyoruz amina koyim, live fast die young hesaaabii

yalnızlıktan korkuyorum

içimde titrer eller, son vedalar hep akşam üstü geldiler.

yarım saattir "heem annemiiğ heeem babaamıığ ben köyüümü özleediiim" diye mırıldanıyorum. insan memleket hasreti çekince fotoğraf bakar, ne bileyim nazım hikmet falan okur. ben kafamda kına gecesi yapıyorum.

(bkz: ya beni sararsa memleket hasreti)

kendime bile katlanamıyorum.

özlüyorum sanırım

yurtta kalıp boktan insanların kaprisini çekmekten bıktım. onları seviyormuş gibi davranmaktan sanki mutlu gibi oynamaktan. yüze güle güle laf sokmalardan. millwtin rahatını düşünmekten. hepinizin amk

4-5 yaşlarındayken allahın görüntüsünü minare olarak hayal ederdim öyle düşünürdüm jfkslşf

eskiden benim sevmedigim ve beni seven biri vardı bilin bakalım şimdi ne oldu

pek bir itiraf mı bilemedim ama yazmak istedim:
ailem okuduğum şehire ziyarete geldiler ve ben de onları terminalden karşılamak için yola çıktım. ordan karşılayıp kuzen bizi alacak ve amcamlara geçecektik. ben yoldayken kuzen aradı ve ailemin erken geldiğini ve beni de farklı bir yerden alacağını söyledi ve oraya gelmemi istedi. ben de o tarafa ilk defa gidecektim ve metroya binmek için bekliyordum. beklerken önümden 3 yıldır sevdiğim ama gidip daha bir kelime edemediğim kız geçti ve ben bir kelime bile edemedim. metroya bindik ve yol boyunca konuşmaya çabaladım ama o özgüven ben de yoktu. belki diyorsunuzdur keşke konuşsaydin fakat o anlar benim için çok güzel anlardı çünkü yol boyunca camdan onu izleyebilmiştim ve bu belkide ona bakabileceğim en uzun süreydi. bu arada okuyan varsa teşekkürler çünkü gerçek hislerimi bir yere dökmek çok güzel

saatler doğru, zaman yanlış.

eski ev arkadaşıma yaptığım şerefsizliği anlatıyorum. ismi mücahit.

üniversitenin ilk aylarında birlikte yemek hazırlarken annem aramıştı. ben de konuşmanın sonuna doğru itlik olsun diye bir anda ona giydirmeye başladım. işte anne gerçekten tanısan öyle biri tam bir şerefsiz falan diye. hatta istersen vereyim telefonu anında anlarsın dedim. bu arada telefon kapalı.bizimki atladı hemen ver lan diye. 'alo teyzecim merhabalar. alo... şerefsiz!' uzun uzun güldük. yarım saat sonra yine annemle konuşuyoruz yine aynısını yaptım. bu kez annem de çocukla uğraşma diyerek bana kızıp kapattı telefonu. mücahite ben uzattım al annem seni istiyor diye. yüzüme bakıp iki kere üst üste yapmazsın diye aldı. 'alo... şerefsiz. ' aynı gün üçüncü kez konuşurken annemle yine aynı şeyleri yapmaya başladım. bu kez annem ver şu çocuğu lan dedi. tamam dedim uzamasın diye. uzattım telefonu almadı. israr ettim kadın bekliyor diye yine kabul etmedi. sonra anneme gördün bak böyle saygısız bir pislik dedim. tabii bizimki o zaman anladı hatasını. aylarca anneme ayıp etmiş olmanın pişmanlığını yaşadı.

bir yanım 'uğraşmaktan sıkılmadın mı? insanların senin önceden gördüğün gibi olmadıklarını anlaman için illa ruhunu paramparça etmeleri mi gerekiyor? eskiden olduğun kişinin öldüğünü anlaman için cesedi görmen şart mı? zaten aynada kendine bakarken hissedemiyor musun?' diyor. etrafa duvarlar örüyor, beni yanına çekiyor.

bir yanım 'belki sana ihtiyacı olan birine zarar verecek bu. vicdanını susturabilecek misin? dışarıda gülümsemenin, konuşmanın yardım ettiği bir insan bile olsa vazgeçemezsin.' diyerek yanımıza geliyor ve beni dışarıya itiyor.

çocukluğumsa tam ortada, ikisinin kavgasını izliyor. kanıyor. çok kanıyor ama benliklerim üstün çıkmak için kavga etmekle o kadar meşguller ki, fark etmiyorlar bile.

çocukluğum ölüyor, benliklerim bile fark etmiyor. mezarını gençliğim kazıyor.

benliklerim birbirini öldürüyor, mezarlarını gençliğim kazıyor.

bunlar olurken sık sık kahkaha atan boş bedenime bakan herkes, üzülebileceğim hiçbir şey olmadığını düşünüyor. benim hakkımda konuşmaktan vazgeçmiyorlar. kırılamazmışım gibi, incinemezmişim gibi. ölünceye kadar kendi cehennemimde yanacağımı bilmeden konuşuyorlar.

sonumu bilmiyorum ama şu anda elimde olan tek şey gençliğim. onun da ne olacağı belirsiz. çok mezar kazdı, çok yoruldu. dinlenemeden devam etmek zorunda. onun yerini alacak kimse yok çünkü.

bir şey farkettim ki ben liseli aşıklar gibi olamadığımdan nedense hep bir imrenme var bilmiyorum aslında hic sevmem vıcık vıcık olmayı sen kapat triplerini falan ama içimde mi kalmış nedir liseli aşıklar gibi sevmek istiyorum.

sevilmiyoruz.takmıyolar bile bizi.mesaj atarsan cevap gelir ama yazmassan hatırlanmazsın bile.sadece egosunu beslersin.bilirsin bunu ama bişi de yapamazsın ağlamaktan başka