ulan çevremdeki herkes mi mutlu neden bana da uğramıyor şu illet

akrabamızın 3 yaşındaki oğlu büyüyünce dinozor olmak istiyor. nasıl olacaksın diye sorulduğundaysa biraz utanıyor. dinozor olamazsın demeye içim varmıyor da. öylesine tatlı ki, gözleri pırıl pırıl, suratında yamuk bir tebessüm var.

hergün bugün sıgarayı bırakıcam bi daha içmiycem diye yataktan kalkıyorum

çok sinirliysem facebook okeye girip okey oynarken masadakilerle kavga ediyorum. mesaj bölümünden sapık sapık şeyler yazanlara söverek stresimi azaltıyorum.

çok pis aşık olup hayatımı siktiresim var

sevgilisinden ayrılıp zırıl zırıl ağlayan kızlara sinir olmuşumdur. çünkü biliyorum ki yarın başkasıyla birlikte olup onun içinde ağlayacak. çok basitsiniz. her şeyi çok basit hala getirdiniz aga yazık

8 senemi verdim amk kızı... 8 senem hiç uğruna gitti. senin için ne fırsatları kaçırdım ben senin aq. bi daha bi kıza körü körüne inanıp güvenirsem siksinler beni -_-

iki gündür biraz hastayım. ama öyle yatakta filan değil ayaktayım. hiçbir zaman hastalığın dış etkenlerden olduğuna inanmamışımdır. insanı hasta eden şey içindeki derdi, tasası, stresi, hüznüdür. ben de birini öyle çok özlüyorum ki vücut da iflas etti artık. burnum tıkalı, onsuz nefes alamadığımdan. boğazım ağrıyor, ona söyleyemediklerimden. iyi değilim be sözlük.

bana sevgililer gününde verdiği içi beni ne kadar çok sevdiğiyle ilgili yazılar yazan onlarca kağıtla dolu kutuyu ve kağıtları yaktım bugün her kağıdı tek tek okudum sonra yaktım hepsini ezberledim ateşe attığım her kağıtta ağladım son kağıtta da seni asla bırakmayacağım yazıyordu en çok da ona ağladım.

ilkokul 5teyken baska sınıftan bi kız benden hoslandıgını arkadasım aracılıgıyla dile getirmisti, kızı görür görmez reddetmiştim kendi içimde. yıllar sonra gördüm sonra bi güzel sövdüm gelmişime geçmişime.

en güzel olacağını düşündüğüm nickleri alıp hayatımdan kesitler yazıyorum...

11 ayımı sikerten kıza her geçe beddua edip uyuyabiliyorum yoksa ne içim rahat oluyor ne de gönlüm

bugün yine kaçak kaçak cigaramı içime çekerken balkonun lambası yandı, devamı beyaz ışık.
(bkz: güneşigördüm)

ne zaman bi kıza yakınlaşsam olmuyor abi. umudu kaybedince hayat tatsızlaşır derler; benim hayat artık zımpara kağıdı tadı veriyor...

hazır kurban bayramındayken yaziyim kurbanın işkembesidir dışkısıdır tüm pisliklerinin döküldüğü çukura düşmüştüm çocukluğumun travmasıdır

beni doğuran insanın beni sevmemesi.

ben aslında doktorlardan nefret ederim

1 yılı aşkın bir süredir sözlükteyim. adıma yazılan entryleri yeni okudum. birazdan cevap vericem.
(bkz: haluksikret)

ilkokulda şişe çevirmece oynamıştım ilk kez oynuyorum çevirdiler bana geldi klasik soru kimi seviyosun arkadaş atlayip birinin adını söyledi çocuk beni taşlaşmışti bildiğin kafama kafama atti bide işin garip yanı çocuğuda sevmiyordum ulan o kadar mi çirkindim be (bkz: evrim geçirdik ama allaha şükür )

böyle bazı günler kendime çok özen gösteririm süslenir püslenirim ve dışarı çıkarım eğer kimse bana iltifat etmezse kendi kendime iltifat içeren şarkılar söyleyip dans ederim.

bu gece çok yalnızım... çok acı çekiyorum be sözlük, yaptığım her şey için. kaybettiğim sevgim için, annem babam abim için, yapamadığım evlatlık görevim için çok acı çekiyorum bu gece.

üniversiteye başladığım sene hayatıma biri girmişti daha birbirimizi doğru düzgün tanımazken sevgili olduk - cesarete bak - her şey gerçekten çok güzel gidiyordu bende de öyle bir genişlik varmış ki mübarek eski sevgilisinin uygunsuz resimlerini telefonunda gördüğüm halde gülüp geçmiş bir insanım dert etmedim sorun yapmadım. her şey güzel geçiyordu sevmediğim bir şehiri sevdirmişti. geçen yaz benim elimde olmayan bir hata yüzünden yanlış anlaşıldım açıklamama rağmen inatla kendi kafasının dikine gitti ben de "bitsin lan o zaman seninle mi uğraşacağım" diye bitirmiştim bir anlık sinirle. sonrası pişmanlık,arkadaş grubunda istenmeyen bir insan hakkımda "ege kızı abi ne olacak orospudur" laflarını ettiler. yanımda bulunan birkaç arkadaş sayesinde okul başladığında kendimi toparladım sonra ne oldu bir iki güzel sözle yine kendimi kaptırdım aynı şahısa. herkes özürlerini diledi "biz olayı böyle bilmiyorduk" iyi güzel onları da affet. bu sefer yakama "onu geri kazanmak için hareketlerini değiştir,ona daha yakın ol sevgini hissettir senden bunu bekliyor zamanla her şey düzelecek" dendi salak gibi buna da inanıp asla yapmayacağım hareketleri yaptım. hakaretlere uğradım sustum,imalarda bulundu sustum,başka kızlarla takıldı sustum -bende baya genişmişim düşününce-,sevilmediğimi içten içe bildiğim halde bir ihtimal dedim belki bu seferki hareketimle geçmişi unutup yeniden başlayıp tasmamı eline vermiş golden köpek gibi ağzının içine bakıyordum. gel zaman git zaman gerçekten arkadaşım dediğim 3 4 kişinin laflarını dinledim. kendime bir gün aynadan baktım ki gözlerimin içi artık gülmüyor,gözlerimin altı morarmış,3 öğün yemek yerine kendimi 3 paket sigara ile doyurmuşum. bu sefer de bir karar aldım baktım deveyi güdemiyorum bu diyardan giderim dedim kendi memleketime yatay geçiş başvurusu yaptım kimseye söylemedim. kazandığım zaman söyledim timsah gözyaşları, "gitme seni seviyorum" lafına bu sefer kanmadım gittim. giderken bile hakarete uğradım "sen yalancının önde gideni sözlerine asla güvenilmez vs vs" lafları. evime geldim bütün bu yaşadıklarımdan sonra vücudum benden intikamını aldı psikolojikmen. her gece yatmadan kendimden nefret ettim yaşadığım,yaptığım,kendime yakıştırmadığım bütün olaylar bütün cümleler,bakışlar film şeridi gibi gözümün önünden geçti beynimde yankılandı sonra ne mi oldu ? hoşgeldin psikolojik hastalığım. (bkz: yaşasın tam bağımsız ruh hastaları)

iyi değilim sözlük. annemin eski öğrencilerinden birisi geldi(bence adam psikolojik olarak hasta, korkuyorum). on dakikada sofra hazırladım ama uykusuzluktan hareketlerim o kadar savsaktı ki neyi nasıl yaptığımı anlamadım. beynim uyuşmuş gibiydi. sonra zorla sofraya oturttular beni. adamın bakışlarından korka korka yarım poğaça kemirdim, yemin ediyorum berbat haldeyim. vücudum titriyor, midem berbat halde, soğuk soğuk terliyorum. sanki ruhumda kırgınlık var. yüz yıl dinlensem iyileşemeyecek gibiyim. dönüş yolunu kaybettiğim halde insanlara iyi olduğumu kanıtlamak için gittiğim yön doğruymuş gibi davranıyorum. inatla gülümseyeceğim ve inatla iyiymiş gibi yapacağım. zaten ömrüm -miş/mış gibi yapmakla geçiyor ama neyse. şu an ne yazdığımı bile bilmiyorum desem yeridir.

gideli 3 gün oldu ama gözümü her kapattığımda karşımda. unutamadım ben. rüyalar desen başkası yok zaten. keşke oğrenebilseydim neden gitmek istediğini. tanıştığım ilk günden beri hep dualarımda. ayrılmış olsak da çıkaramam ben onu bu dualarımdan be. aklımın bir köşesinde kalakaldı. insan nasıl unutur lan. unutur mu yoksa alışır mı? geçmişini silen biri olarak onu silemiyorum hafızamdan. resmini çizmiştim özene bezene. çok sevmişti inanamamıştı resmen. ilk defa bir insan resmi çizdim. büyük konuşmak olmasın ama bir daha da çizmem. ben yine eski yalnız harold oldum. ama başkasını da istemiyorum. yine kendi yalnız dünyamda yaşamaya devam edeceğim hatıralarıyla. artık sevmediğimi bik dedi giderken. bir sozun kılıç olduğunu burada anladım. istemeye istemeye ayrıldım o istemiyor beni diye. ama garip bir şekilde bir umut kırontısı var içimde. bugün gelse basarım bağrıma. kimseye ikinci bir şans vermedim ama o hak ediyordu çok farklıydı çünkü. ben yine çok uzattım okuyanlar için kusura bakmayın. eskisi gibi entry girmek de içimden gelmiyor

insana kaldıramıyacağı yük verilmezmiş derler nedir bu üzerimizdeki yük ne zaman geçecek bu günler ki