anıtkabir

ölmüş olmana rağmen ölümsüzlüktür

istese bile ölmeyecek liderin, kahramanın, komutanın mabedidir babuşlar. (bkz: atatürk ölmedi kalbimizde yaşıyor)

geri kafalıların gitmeye korktuğu yer....

ne zaman gitmeye karar versem bir gün öncesinde heyecanlanırım. belki bir milyonuncu gidişim olacak ama hala bayramlık giyecek çocuk tatlılığında bi heyecana yenik düşüyorum babuşlar.

ankara'ya yolum düştüğü ilk an gideceğim ilk yer. büyük ve güzel insan mustafa kemal atatürk'ün naaşının önünde kendisine bir teşekkür edip fatiha okumak için.

defalarca gittiğim ve her gittiğimde farklı duygular hissettiğim bana göre türkiyenin en kutsal mekanıdır. 10 kasım'da ankara'da ikamet eden sözlük yazarlarının da toplaşıp ziyaret edebileceği kutsal mekan. (bkz: fikir işte)

ankara'da yaşamam dolayısıyla beni çok mutlu eden yer. her gün atamla aynı şehirde yaşamak ne büyük bir keyif. sen yalnız değilsin ata'm evlatların yanında.

yiğidim aslanım burada yatıyor.

gidince huzur bulunan yer

gittiğimde tarifsiz duygular yaşadığım yer. "öyle ölüler vardır ki, gün olur, ben onların ölü olduğunu hatırladıkça yaşadığımdan utanırım."

aslanlı yolun taşları, ata'nın huzuruna çıkanların ''başının öne eğik'' olması için 5 santimlik çim boşluğu bırakılarak döşenmiştir. böyle bir lider işte mustafa kemal atatürk. yiğidim, paşam, ulu önderim. evlatların yanında kendini yalnız hissetme orada sarı saçlım mavi gözlüm benim.

ulu önderimiz, gerçek başkomutanımız... ziyaretine gittim bugün yine. türkler kadar yabancı uyruklu insanlar da aşırıca çoktu. bu da demek oluyor ki, atatürk sadece türk milletinin değil bütün dünyanın sahip çıktığı bir lider. ruhun şad olsun atam...

atanın ebedi mabedi

son gittiğim zaman aziz sancarin aldığı nobel ödülünü anıtkabire sergilenmesi için hediye ettiğini gördüm ve beni çok duygulandırmıştı. gerçek vatan severlik lafla değilde icraat ile olduğunun en büyük göstergesi bu insan.

şekilcilik için gidilmemesi, yahut giden insanların neden orayı ziyarete gittiğini unutmaması gereken yer. yanlış hatırlamıyorsam 10 kasım'da ziyarete gittiğimde survivor semih de oradaydı ve peşinde semih diye bağırıp fotoğraf çekilmeye çalışan bir kitle vardı. çığlık atılacak zaman mı diyecektim lakin kendimi tutup yoluma devam ettim. arayı uzatmadan ziyaret edilmesi gereken yerdir.

cennet mekan ata'mın yattığı yer..

görme şerefine nail olduğum yer. bir kere daha gitmek istiyorum.

imara açılıyormuş.

çok güzel bir yer. ankara'da gittiğim ilk yerdi. direkt, lütfen beni anıtkabir'e götürün, anıtkabir'i görmeden ölürsem gözüm açık gider bu dünyadan dedim ve hemen götürdüler sağolsunlar. sandığımdan çok daha güzel bir yerdi. insanı gerçekten duygulandıran bir yer. özellikle atatürk'ün mezarını gördüğümde şok olmuştum çünkü ben hep o çelenk konulan yeri görüyordum ve orayı da öyle dümdüz sanıyordum. sadece naaşı değil özel eşyaları da var ama covid olduğu için o sıra maalesef müzeler kapalıydı. hatta orada çalışan bir görevliye, diğer müzelerin açık olduğunu, burasının neden açık olmadığını sormuştum, çok üzüldüm çünkü. o da bana, anıtkabir'in, müzelerinin vs. milli savunma bakanlığı'na bağlı olduğunu, yasakların falan hep onlara bağlı olduğunu, üstelik anıtkabir'in diğer müzelere nazaran çok daha kalabalık olduğunu (gerçekten de öyleydi) söyledi. bir dahaki zamana artık. bir daha oralara yolum düşerse. herkesin görmesi gereken bir yer olduğunu düşünüyorum. bazı örümcek kafalıların bir tarafına battığı gibi bir yer değil. içinde azıcık vatan sevgisi olan herkesin duygulanacağı bir yer. atam'ın ruhu şad olsun. sen, asla ölmeyeceksin.

üniversiteye kayda geldiğim gün nefertiti'nin dediği gibi ilk gittiğim yer orasıydı. annemde klostrofobi olmasına rağmen müzedeki her şeyi birlikte en ince detayına kadar inceledik. şehir dışından misafirim geldiğinde hemen anıtkabir'e götürüyorum ve ilk gün ki heyecanla her şeyi onunla birlikte inceliyorum. kullandığı eşyaların zarifliği, silahların işlemeleri, kıyafetleri, okuduğu kitaplar... herkesin mutlaka gidip görmesi gereken bir yer bence. dünyanın dört bir yanından gelen turistleri görünce insan daha çok gururlanıyor böyle birinin kurduğu ülkede yaşıyor olmaktan. edit:ekleme

çok güzel yer. ata’mın kütüphanesi ve arabaları ateş ediyor resmen. şöyle küçük bir anıyla ayrıldık. gorsel

Ankara'ya düşmem ile anında ziyaret etmem ve birkaç muazzam fotoğraf çekmem bir olmuştur. Günü en verimli şekilde geçirdik şükür.

En son okul gezisiyle gitmiştim(5. Sınıfta). Havalar kötüleşmeden bi haftasonu çıkıp görüp gelesim var

Eskiden sürekli giderdim fakat son yıllarda ülkenin gitgide daha da batışından sonra Türk'ün son ve edebi başbuğunun karşısına çıkacak yüzüm kalmadığından uzunca bir süredir gitmiyorum. Onun huzuruna ancak ülke düzeldiğinde çıkabileceğim.