kaşağı romanı ve susam sokağı'ndaki minik kuşun mink olmaması benim için ilk ikiye girer. (bkz: kaşağı) (bkz: susam sokağı'ndaki minik kuşun minik olmaması)

(bkz: 17 ağustos 1999 gölcük depremi).

Kandırılarak sünnet olmam.....

sibel can ın bodrumda tangayla görüntülenmesi, ergenliğimin ilk yıllarına tekabül eder

mahallede top oynarken iki tane kız geçiyordu yoldan, kasap ercanın kızları, onları taşlamıştım. sonra babası beni kovalayıp kesecem seni diye tehdit etmişti. iki sene rüyamda beni kestiğini görüyordum. sonra öldü, geçti çok şükür.

ananemin çalıştığı is yerine gidiyoduk dayımla, o bizi is yerinde bekliyodu, ben 6 yaşında falanım, is yeri karaköydeydi, otobüsten indik yürüyorum dayımla, bir çığlık bir kıyamet ,baktık götü göbeği salmış bir karı "orossspuuuulaaaarrrr"diyip üstünü başını yırtıyo sokakta, hayatımda ilk defa o kadar büyük meme görüyodum,1 ay boyunca hiç durmadan karıyı rüyamda gördüm,bu arada aynanın karşısında sürekli mememe bakıyorum ,anaokulundaki hocanın memesine, komşunun memesine falan ,dedim kafayı yedim meme manyağı oldum ,bu yaşta hala bir insanın ilk memesine bakar öyle konuşurum ,o karıya lanet olsun hayatımı mahvetti sapık oldum

kuzenlerimdeydik bir keresinde ve balkonda çuvalla patates vardı. bizde patatesleri atmaya başladık minibüs falan geçiyo onlara ama vuramyıyoruz tabi fkfkg bir iki kere attık sonra ben aldım bi salladım yoldan geçen insanlar var bi tane kadının kafasına geldi yanındaki adam zile bastı çocuklarınız karımı baydı diye bağırıyo aq baya bi dayak yemiştik kuzenimle ggklfg o gün bugündür balkondan patates atarken attığım yere dikkat ederim.

giden arabadan düşmem babamın yanında oturuyorum kapıyı kapatmamışım araba giderken kapı açılıyo ben araba giderken içinden düşüyorum karşı yola 5 metre civarı yerde sürünüyorum o hızlı siz tahmin edin allahtan karşı yoldan araba gelmiyo gelse ezicek beni buda böyle bir anımdır (bkz: bugünden ölmedim anne)

(bkz: annemin alt komşumuzu evire çevire dövmesi) 15 yaşıma kadar yamuk bişey yapamadım kadının yanında benide böyle döver diye. şuan hayatımda gördüğüm en şahane kadındır kendileri. 5 çocuk korumanın iyi niyetle olmadığı zamanlarda öyleymiş meğersem. ama hala kavga çıkmasın diye yakınımdaki insanları engellerim, her kavgada o olay aklıma geldiği için.

yaşım en fazla 10 akrabalara gittik ailecek hepimiz bir odada toplandık, ben abim ve 2 kuzenim açtık bir tane masa oyunu oynamaya başlayacağız.oyunun adı sanırım zengin babaydı tam olarak hatırlamıyorum.oyuna başlamadan önce kuzenin biri dedi ki bu oyunu oynamak için babanızın zengin olması lazım diye.o odada kimsenin babası zengin olmamasına rağmen abim de dahil herkes rahat rahat benim babam zengin dedi sıra bana gelince babama döndüm göz göze geldik boğazım düğümlendi benim babam zengin diyemedim.daha o yaşta realistlikte zirve yapmışım.çocukluğumun en büyük tramvasıdır ne zaman aklıma gelse gözlerim dolar.

çok zeki olmamakla beraber koyunun olmadığı yerde keçiye abdurrahman çelebi derler hesabı okulun derece öğrencileri arasında olmuştum 8 yıllık zorunlu eğitimde zaten 80 kişiydi dönem yani pek matah bir şey değil. 6. sınıftayken dershanelerin yaptığı ödüllü sınavda erzincan'da üçüncü olunca bedavadan dershanede buldum kendimi. dershanelerin daha çok prim yapmadığı zamanlar olduğu için herkes gitmiyo haliyle okulda 2 kişi gidiyodu zaten. derslerde hep konuşurum ama sorulara da cevap veririm. matematiğe olan aşırı sevgimden dolayı bir gün yine bir çember sorusuna cevabı yapıştırdım. o güne kadar hiç kimseden almadığım bi tepki geldi hem de sevdiğim bir arkadaşımdan '' dershaneye gidiyo yapar tabi'' diye.öyle bir his oldu ki o an ne diyeceğimi bilemedim. tamam çok zeki değiliz de dershaneye de baba parasıyla gitmedik bişeyler yaptık ki gittik. dönüp arkama da senden zekiyim ondan olabilir mi diyemedim. arkadaşın seni kırsa da sen kıramıyosun. ondan sonraki yıllarda sorulara parmak kaldırmaya çekindim,arkalara oturdum gizlendim. ders dışı konuştum hep. sorulara cevap verirsem arkadaşlarım yine öyle der mi diye. sonrasında o kız ben lisedeyken evlendi bense doktor oldum.

ulan millet babasıyla pazar sabahı kovboy filmi izler, benim rahatsız babam beni ne kadar dövüş filmi varsa onlarla büyüttü okulda sosyalleşemedim bi süre millete günaydın uçan tekmesi atıyodum amk

bunu gündelik yaşantımda kimse bilmez, çocuklugumda olanlar yüzünden boğulmaktan ve nefes alamamaktan çok korkarım. fobi sekline donüşmezler umarm.

yalnız bir çocukluk dönemi geçirmiştim. vakit gecirebilecegim tek insan halamın oğluydu. karetecilik oynayalım ayağına beni döverdi, gitmesin diye ağlamazdım. acı eşiğim yüksekmiş, çünkü tam bir hayvandı.

6 yaşında iki kez üst üste havale geçirip dilimi yutmusum bizim komşu hemşire kaşığın tersiyle dilimi boğazımdan çıkartmış. iyi ölmemişim aq.

okulda o kadar "düzeni sağlamak için" (ayrıca kilomla dalga geçtikleri için) terör estirdikten sonra birden akıllanmam. ne oldu da sakinleştim en ufak bir fikrim yok. kol çatlatma,bacak kırma her şeyi yapan biri birden akıllandı. (bkz: insan gerçekten hayret ediyor) not: sinirli olduğum için 4 sene sınıf başganlığı yaptım,seçimsiz.

babam aşırı alkol alan bi adamdı psikolojik sorunlarında vardı, bende o zamanlar küçüğüm tabi, tüm mahalle bilirdi hergün evde hır-gür çıktığını anlayışlı karşılarlardı. annemle ayrılıkları olmuştu bi süre farklı eve taşınmıştık, kedilerimiz vardı 3 tane yavru 1 ay sonra onları almak için döndük ortalık sakinleşsin diye beklemiştik. babam evde yokken girdik eve heryer altüsttü, ev leş gibi kokuyordu, yerler su doluydu, bişeyleri karıştırıp yemiş, ne yediği belli değildi. iki yavru kediyi bulduk aldık sepete 3. yü baya bi aramıştık sonra ben balkondaki masanın altında duran turşu bidonunun içinde bulmuştum ölü bi vaziyette, şişmişti böyle şişenin içinde baya bi can çekişmişti belli tırnak izlerinden. tam anlamıyla bi travmaydı canım çıkana kadar ağlamış dua etmiştim.

evi yaktıktan sonra babamdan yediğim dayak

ilk yüzme denemem. yaş 6-7 civarı trabzonda yaşıyoruz o sıralar babam arkadaşlarıyla yüzmeye gidiyordu hep. birgün beni de yanına almaya karar verip yüzmeye götürdü. her babanın yaptığı gibi o da bıraktı beni o dalgaların içine, çırpınıyorum ama yuzeye çıkamıyom babam baktı beceremiyom kurtardı beni biraz öğretmeye çalıştı tabi ben o korkuyla bi bokta öğrenemedim. o günden sonra yüzmeyi de öğrenemedim zaten.3-4 defa denize gitmişimdir ama yüzemedim hiçbirinde en fazla omuza kadar(boy:1.85) gider takılır gelirim. hala korkarım yüzmekten. özet: çocuğunuza adam akıllı yüzmeyi öğretin beceremiyosanız kursa yollayın.

bendeki izlenimi "külotlu çoraptan anarşizme" giden travmadır. yokluk çekmiş, krizlere göğüs germiş ebeveynlerin çocuğu olup, kardeşi olanlar şimdi anlatacağım durumu iyi bilir. şimdiki neslin karşı karşıya kalmadığı tutumlu bir gelenek vardı: abi ya da ablaya alınan kıyafetler, her ne kadar eskise de, yıpransa da atılmaz; sonraki çocuk da giyer diye saklanırdı. benim şansızlığım ise benden önce doğmuş bir kız kardeşimin olmasıydı. ankara ayazında o sabi bacaklarım üşümesin diye bana bir adet içlik alınması gereksiz bir harcamaydı; ablama zamanında alınmış ve ona artık olmayan külotlu çoraplar ne güne duruyordu? annem kreş öğretmeni olduğu için yedi yaşına kadar hep onunla birlikte çalıştığı kreşe gittim. o zamanlar kendi kendime giyinme kabiliyetini henüz kazanamadığım için annem her sabah özenle giydirirdi beni. ankara ayazından etkilenmemem için yukarıda bahsettiğim ablamın külotlu çoraplarından birini de şikayet ve ağlamalarıma rağmen zorla pantolonun altına giydirirdi. kreş geçmişi olanlar anımsar: öğlen yemeğinden sonra 1-2 saat süren bir "öğle uykusu" olurdu. o ara üzerindeki kıyafetleri çıkarıp, pijamalarını giymen gerekirdi. bense her gün pantolonun altındaki külotlu çorap gözükecek diye triplere girerdim. sene yanılmıyorsam, 1994 ya da 1995 dolayları olması lazım; bu durumun iyice sinirime dokunduğu bir gün pantolonu çıkarıp, üzerimdeki külotlu çorapla kreşin koridorunda boydan boya koşturarak, öğretmenler odasına hışımla dalmıştım. sonra çorabı orada çıkarıp, öğretmenler odasının ortasına fırlatmıştım. anneme doğru da bir daha bunu giymeyeceğimi söylemiştim. bu otoriteye karşı ilk kez üst perdeden karşı gelişimdi. daha sonra bu durum artık nasıl bir bağımlılık yapmışsa, azılı bir "anarşik" oldum. erkek çocuğuna külotlu çorap giydirirseniz, olacağı da buydu zaten. kahrolsun külotlu çorap, kahrolsun otorite. yaşasın içliklerin kardeşliği.

hangisini yazsam bilemiyorum. ama en iyisi ilkini yazıyım. bu en az travma sayılanı: okulda öğretmenler ve öğrenciler tarafından pek sevilen bir öğrenci değildim. "çok sevgili sınıf arkadaşlarım" benimle sürekli bir kavga halindeydi. dersin başlamasına az kalmıştı. çocuğun biri koşarken sıramı çiğnemişti. bir anda bir öfke dalgası yükseldi ve çocuğa bağırıp çağırmaya başladım. ne dediğimi bile hatırlamıyorum. çocuk "sanki senin sıran" dedi. arka sıralardan bir ses "o senin değil devletin sırası bikereee" dedi. sonra yaygara büyüdü. herkes sıramın çevresine doluştu. benim öfkem de sıkılı yumruklar, öfkeli sözler,küfürler eşliğinde yavaş yavaş diniyordu. tam o sırada gözüme sert bir cisim çarptı. ne olduğunu hatırlamıyorum ama gözüme gelmişti. herkes susmuştu. öğretmen içeri girdi ve "dışarı çık" dedi. ben de sınıftan çıkıp gözümü ova ova lavabo'ya gidip elimi yüzümü yıkadım. sonra da saf gibi en fazla istenmediğim yere, sınıfa gittim.

3 aylıkken masadan düşmüşüm aq.düşerek başlamışım resmen

ben karşıdan karşıya geçerken düşmüştüm bacağımın üzerinden bisiklet geçmişti 1 yıl teker izi vardı ... balkondan bakarken (çok yüksek değildi) kuzenim kolumdan aşağı çekmişti kafa üstü düşmüştüm bence şu anki durumum bundan kaynaklanıyor hep dbjdjdjd ilk defa kopya çekmiştim 4. sınıfta herkez beni dışlamıştı biz kopyacılarla top oynamayız diye beni dışlamışlardı hoca da yanıma kimsenin oturmasına izin vermiyordu çok yalnızlık çektim çok