çocukken cinsel tacize uğramak

kötüdür. (bkz: türkiyede'ki cinsel açlık)

(bkz: taciz tecavüzün sonucu hadım olmalı mı)

(bkz: ben) 7 yaşındaydım ya sadece 7 yaşındayım.kuzenimle oyun oynarken birden yanıma yaklaştı.40 yaşlarında bıyıklı bi adamdı.13 yıl geçti hala aklımdan gitmiyor o iğrenç yüzü.halen o sokakta oturuyorum,halen aklıma geliyor.o adamı tanımıyordum,daha da hiç görmedim.bir şey yapamadı bana ama yapabilirdi.türkiye'de yüzlerce çocuk bugün cinsel istismara uğrarken,diyanet işleri "baba kızına şehvet duyabilir" diyor,72 yaşında olan koca şerefsiz ihtiyar herifin teki 9 yaşındaki kıza tecavüz ettiğinde serbest bırakılıyor. yazık diyorum,çok yazık bu ülkeye.kadın olarak yaşadığımız zorlukları zaten sayamıyorum bile.çekin o minicik bedenlerden,pis elllerinizi.

burada bazi dengesizler goruyorum guya kendilerince komik olmaya calisiyor. siktir git otede komik ol kansiz pezevenk.

alternatif bir durum olarak; erkek çocuğuna kalabalık bir ortamda "aç da amcanlar görsün bakayım" demek. bu pek taciz sayılmaz gerçi, biraz travma biraz da hınzırlık.

yemin ediyorum erkekligim den utandım.

bu tarz bi olay başından gecen bir arkadasim vardi anlattikca gozleri dolar benim de erkekligimden fazlasiyla utanmama neden olurdu kendileri. hala unutamadim ilk aşık olduğum kizdin hala da devam ediyor sanirim umarim bir gun yollarimiz yine kesisir

maalesef, sadece küçük kız çocukları uğramıyor. gerçek bir travmadır bu. hayat boyu atlatması çok zor.

bazı hikayeler vardır, yürek burkar. bazıları vardır gözyaşı dökmenize sebep olur. bazen öyle şeyleri olur ki yutkunarak, zar zor anlatırsınız. bunu yasamayan anlamaz, sadece susarsınız.

kadın-erkek farketmeksizin tacize uğrayan tarafın ruhunda onarılamaz yıkımlara neden olabiliyor. mesela gün itibariyle kendini asarak intihar eden linkin park'ın solisti chester bennington da çocukken cinsel tacize uğrayanlardandır. kendisi gün itibariyle 41 yaşında ve 5 çocuk babası olduğu halde intihar etti. bu denli büyük yıkımların en temelinde bir şekilde çocukken yaşanılan cinsel taciz mevzusu çok fazla yer kaplayabiliyor.

insan kaç yaşına gelirse gelsin unutamıyor.

muhtemelen her kızın başına gelmiştir. parklardan, kaydıraklardan nefret etme sebebim oldu. küçücük bir kıza bunu yapmaya ne hakları vardı ki? i̇nsan gerçekten kaç yaşına gelirse gelsin unutamıyor

sinir kat sayısı fazla olan bir kişi olarak iyi ki denk gelmedim mi desem bilemiyorum. yetişkin insanlara olan tacize bile midem bulanıyorken bir çocuğa yapılan tacize şahit olsam katil olurdum heralde.

ruhu çocuk kalamamış bir çok insan tanıyorum çünkü çocukluk dediğin yıllar hep kabuslar hep iğrençlikler... bazen insan gözlerini kapatmaya korkuyor kendinden iğreniyor ya ne suçu vardı bir çocuğun ne suçu vardı? onun hayallerini, hayatı boyunca göreceği güzel rüyaları katletmeye ne hakkın vardı? i̇nsansın değil mi sen şimdi ? i̇çin cız etmeden uyuyabiliyorsun, başını önüne eğmeden gezebiliyorsun. yazık... anlatmak utanç değil derdini paylaşmaktır ve emin olun dert paylaştıkça azalır yaşamak zorunda kaldığınız şeyleri anlatmaktan asla utanmayın. bilin ki belki anlatarak böyle şeyleri yendiğinizi göstererek başkalarının kabuslar görmesine engel olacaksınız kendine güvenmesini sağlayacaksınız. hepinizi duyarlı olmaya davet ediyorum. i̇yi geceler.

insanlardan iğrenmeye sebep olan eylem. hatta uzun süre yolda kafan eyik yürüyüp kimsenin yüzüne bakamadığın, başkasının şerefsizliğinden senin utandığın tiksindirici bir eylem.. büyüklerimiz hep der ya allah iyi insanlarla karşılaştırsın diye büyüyünce daha iyi anlıyorsun ne kadar kıymetli bir söz olduğunu böylelerini üst üste koyup dövmek lazım. allahın belaları savunmasız görünce istismar ediyorlar daha korkuncu da artık kız erkek farketmiyor bu çağda çocuk yetiştirmek büyük cesaret

üst komşumuzun oğlu tarafından yaşadım. tabi büyüyünce anladım ne olup bittiğini. i̇lerde çocuğum olduğunda mecbur kalmadıkça kimseye emanet etmicem.

çok kötü bir olaydır utanması gereken o iken sen utanıyorsun.uygunsuz yerlerine dokunması, sana tecavüz etmesi hayatana devam edemiyorsun istemeden aklına geliyor. küçücük bir çocuğa bu acıyı yaşatanların hala hayatını doya doya yaşaması beni üzüyor. allah kimseye bu acıyı yaşatmasın

annem cok dikkatli idi. kimseye birakmaz ve gondermezdi beni. bunun sebebi de açıkça anlatırdı. i̇zin vermiyorum gidemezsin değil onlar sana bunlari yapar bak boyle boyle bi hikaye var diyerek vazgeçirdi hep. gitmedim cok sonra kıymetini anladim haklıydı ama bu kadar korumaya rağmen düşünüyorum da erkek öğretmenler nefret sebebim olmuştur.(genelleme yapmak için demedim küçük bir çocuğa elledigini görmüştüm ve bütün erkeklerden korkuyordum) okudum,bunu atlatamadim hala korkuyorum bazen erkek ogretmenler geliyor kuruma ya da maliye bilmem ne. bir çocuğu sevecekelr diye aklim çıkıyor. erkekler geleceği zaman öğretmenlere tembihliyorum kimse siniftan dışarı cocuk çıkarmayacak cisleri gelirse bana deyin ben götüreceğim. abartiyorsun deyin! genelleme yapıyorsun deyin! on yargilisin deyin! koca insan oldum hala korkuyorum derim...

küçük bir çocuğun yaşadığı ya da umarım olmaz ama belkide yaşayacağı en büyük yıkımlardan. hiç denk gelmedim çok şükür belki de geldiysem de çocuk aklıyla farkedemedim. ama yıllar sonra ardında bırakacağı enkazı düşününce bile insanın midesi bulanıyor. günümüzde el kadar bebekler tecavüze uğrayıp ölürken dünyanın daha güzel bir yer olmasını kimse beklemesin hatta umut bile etmesin...

eminim bunu yaşamayan kız çocuğu çok azdır. gerçi kız diye kayıtlamak bir hayli saçma. çünkü erkek çocukları da maruz kalıyor. üstelik bunu yapanların çoğu çok sevdiği bir aile büyüğü, babası yerine koyduğu öğretmeni veya çok sevdiği bir arkadaşının babası veya abisi olabiliyor. konusu bile insanın midesini bulandırmaya yetiyor. öyle ya boşuna buyurmamış hz. peygamber eline, diline ve beline sahip çıkacaksın diye. anlık zevkler için kimsenin hayatında kalıcı hasarlar bırakma hakkına sahip olamaz bir insan. aaa pardon insan demişim.

maalesef bunu yaşamadım diyen kadın yoktur sanırım. hele ki çocukluk dönemlerinde. zaten çocuklukta yaşanan tacizlerin çoğu farkedilmiyor yada anlaması epey zaman alıyor. yetişkinlikte bile insan böylesi iğrenç bir şeyi kimseyi konduramadığı için emin olamıyor, direkt suçlayıp kimseyi zan altında bırakmak istemiyor. bu sebeplerle bir çoğumuz farkında olmadan kimbilir kaç taciz olayı yaşadık. çünkü allah kahretsin ki her yerdeler. kendi çocuğum olduğunda, kimin ne diyeceği umrumda olmadan her gittiği yere, her ortamına, doktoruna/öğretmenine kadar dikkat edicem, mümkün mertebe toplu taşıma kullanmasına fırsat vermeyip, büyük-küçük yabancılara ve özellikle erkeklere yaklaşmamasını öğreticem. i̇ster dayısı olsun ister amcası. bu konuda varsın ön yargılı yetişsin. kimseye saygısızlık etmediği sürece mesafeli olmasında hiçbir problem yok. olan olduktan sonra utançtan kimseye anlatılmıyor, yapanın da yaptığı yanına kâr kalıyor. sende de bir ömür acısı. belki şu tavrım yanlış ama bu yanlışa da korkularımız neden oluyor. böylesi iğrenç bir tecrübe yaşamasına belki bu şekilde engel olurum. zaten ben ne kadar cinsel tacizden korusam da 'muhakkak' sözlü tacize uğrayacak. defalarca ve defalarca. çünkü allah kahretsin ki her yerdeler.

kırisçın gırey.... (bkz: acın acımdır paşaam)

13 yaşındaydım ilk tacize uğradığımda. 1.50 boylarında ince, cılız, küçücük bir çocuktum. Ortaokuldan mezun olduğum senenin yazıydı. Ailemle gezmeye gittiğimiz şehirden dönmeden önceki gün yaşadım. Yıllar geçti ama hiçbir anını unutmuyorum. Deli gibi koşuşumu, telefonundaki cinsel içerikli videoyu gösterip yaklaşışını, dokunmaya çalıştığında yere çöküp attığım çığlıkları, kurtarmaya gelen bir insan evladının olmayışını, kimsenin almadığı ama benim üstüme sindiğini sandığım kokusunu götürmek için kaynar suyun altında derimi kanatarak kazıya kazıya saatlerce keseleyişimi... Hiçbir şeyi unutmadım. Aman kimse duymasın ayıp olur diye ağlayışımın durdurulmaya çalışılmasını da unutmadım. Yıllar sonra ilk defa birine anlattığımda nasıl ağladığımı da unutmadım. Yıllarca kendimden utandığımı da unutmadım. Utanılacak bir şeyimin olmadığını anlamam çok uzun zamanımı aldı. Ben kirliyim artık diye düşünüp arkadaşlarıma bile dokunamadım. Çok şükür aştım bunu, istediğim gibi sarılıp öpüyorum bile ama hala aşamadığım şeyler var. Yolda yürürken biri arkamdan yürüyorsa sakin kalmam çok zor oluyor. Arkadan biri yaklaşıp omzuma dokunduğunda aklımı yitirecek seviyeye geliyorum bazen. Annem dahil biri benim yaklaşmam dışında bana dokunsa geriliyorum. Polisler onu bulup içeri atamadı ama ben korkularıma hapsoldum. Kendi şehrime döndüğümde bile onunla karşılaşmaktan korktum. 9 sene olmuş hayatımı korkarak geçireli. İnşallah bir 9 sene daha böyle gitmez.

Bu başlığın altında okuyacaklarımız, geçmişte üzerini kapattıklarımızın gün yüzüne çıkmasına fırsat verecek.

(bkz: ucim) Çocuklarınıza nerede susması gerektiğini değil nerede çığlık atması gerektiğini öğretin! Her gün ona yaşadıklarını o gün içinde tanıştığı gördüğü insanları korkularını üzüntülerini sorun. Dinleyin. Konuşmasına izin verin. Onları bu çaresizlikle başbaşa bırakmayın. Ebeveynler sizde susmayın. Çocuğunuza dokunana iyi niyet timsali yaklaşmayın. Kimse masum değil.

tekrar kendime hatirlatmak istemiyorum dedim basligi okurken fakat sonra ne zaman unuttum ki? diye de sormadan edemedim. detaylara girip kendimi cocuklugumla bogmayacagim. hala ailemle ve yakinlarimla iletisim halinde olan birisi, diliyorum ki kalbinin karmasi birtanecik kizini vurmaz. cunku bilirsiniz ne yasatirsan yasarsin yasasi isliyor.

6 yaşımdayken, kuka diye oyun oynuyorduk bir çeşit saklambaç, tahtalıklar var fırın için, C. adlı kişi beni tuttu oraya sakladı, beni oraya her saKladığında tecavüzün her adımını orada uyguladı. cinselliğin ne olduğunu bilmediğim için biR sıkıntı çıkaramadım. hala da kimse bilmez, kimse umursamaz zaten :) babam akıl ve ruh hastanesine geldiğinde doktora "ya bisiyi yok yiaaa" diyen hayvanoğlu hayvanın teki yani, her şeyi kendim çözüyorum everything is fine :* t: kokuların bile değişmesine sebep olan iğrenç olay

7-8 yaşlarındaydım uzaktan akrabamızdı. Malum kişi de 16-17 yaşlarında falandı sanırım. Her karşılaşmamızda kucağına oturturdu öperdi dokunurdu falan işte. Küçük olduğum için tam anlamıyodum ama bişeylerin yanlış olduğunu hissediyodum. Mesela ne bileyim kuzenlerimin dayılarımın amcalarımın sarılması öpmesi gibi değil ama ne olduğunu da anlayamıyorum. Şerefsiz dayayıp kendini tatmin ediyodu. Lan küçücük çocuğum amk neyim ilgini çekmiş olabilir. Sonrasında annem anlayıp annesiyle konuşmuştu da bitmişti. Aslında buraya yazmak istemedim ama bunu hiç kimseye anlatmamıştım şimdiye kadar. Utanacak kişi ben değilim o. Bunu anlamak biraz zaman aldı.

9-10 yaşlarındaydım bir mevlütten dönüyorduk anneannemle. Sultangazi- Arnavutköy minibüsündeydik çok kalabalıktı, arkamda biri vardı ben cama doğru yaklaştıkça daha da yaklaşıyordu tutunma demiri karnıma batıyordu fakat yapabilecek hiçbir şeyim yoktu, korkuyordum, söyleyemedim kimseye. Eve geldikten sonra duşta karnımın morardığını gördüm sonra ağlama krizleri falan derken atlattım bir şekilde ama bu olayın yarası çok büyük. O günden sonra elimden geldiğince dışarı çıkmamaya çalıştım, çıktığımda ise o psikolojinin yarattığı korku hissini size anlatamam. Uzun süre böyle devam etti fakat yavaş yavaş utanması gerekenin ben değil o şerefsizin olması gerektiğini anladım. Götü yiyen varsa gelsin bana ya da bulunduğum ortamda olan birine yapsın yemin ederim dövmekle kalmam diri diri ateşe veririm.

Ya emin değilim şimdi taciz mi ama... Taciz yaa.. travma falan yok tabi bende. Şöyle anlatayım, ben lisedeyken ünlü birisi vardı. Ama ortam çok kalabalık. Herkes ona ulaşmaya çalışıyor. Demirler vardı önümüzde, arkadan insanlar aşırı derecede bastırıyorlardı. Muhtemelen pis niyetli kişiler kalabalığa karışmıştı işte. Kendimi zorla attım o kalabalıktan dışarıya. Galiba o an, ünlüye odaklandığım için hiç umrumda değildi, neden ileri doğru itildiğim.

Bu konuyla ilgili : hush Girls Dont Scream filmi var. Travması olan izlemesin elbette. Psikolojisi kaldırabilecek olanlar izleyebilirler. Dehşet bir İran filmidir.

Çok şey yazdım yazdım sildim. Ama hiç birinde yaşadığımı yazamadım. Umuyorum, çocuklarımız için adaletli bir dünya bırakırız.

Evimden hatta doğduğum şehirden soğmama sebep. 9 yaşlarında minicik bir kız çocuğu hala unutamıyorum. Terapiler ilaçlar geçmedi bi türlü içimdeki korku. Komşunun 25 26 yaşlarındaki yaratık oğlu. Hala unutamıyorum kollarımdaki baskıyı. Çocuğum be çocuk. Müstakil iki katlı bi evimiz var dam denir bizde birleşik atlayarak geçiliyor. Ne diye çıktım dama akşam akşam ağzımı kapatıp çekti kuytuya debelenişimi hatırlıyorum. Kapalı yerde dar alanda duramam elim kolumu azıcık biri tutsa deliriyorum hala. İğrenç yaratık diğer komşu terasın ışığını açmasa dahada ileri gidecekti. Ben ne yaşadığımı yıllar sonra anlayabildim. Kimseye söyleyemedim hala terapistim dışında. Bi kaç ay sonra şehir dışına taşındık rahatladım ama 2 yıl sonra geri döndük aynı çöplüğe. Beni her gördüğünde pis pis sırıtması. Bütün aile çıkıp dama yatıyorlar bizimkiler aşağıda kalamıyorum tek mecbur o dama çıkıp yatıyorum. Bizimkiler sabah ezanı iniyorlar aşağı bu pislik sırıtarak beni izliyor kalktığımda. Ben o derin korkuyu iliklerime kadar hissediyorum hala. Senin ve sizin gibilerin allah belasını versin. Çocukluğumuzu çaldınız. Kısa süre sonra o şehirden taşınmamıza rağmen her dışarı çıktığımda bi yerden karşıma gelecek diye ödüm kopuyor. Benim bu ülkeden kaçmak isteme sebebim bu pislik. Yıllar sonra Annemin ve teyzemin de çok yakın bi akrabası tarfından çocukken tacize uğradıklarını öğrendim. O hala ışıklar kapalı uyuyamıyor yada yalnız. Üzülmesin diye diyemedim bana yapılanları. Bu başlığa yazmamıza sebep olan yaratıklar yer yüzünden silinsin artık. Hala bi çocuk haberi gördüğümde hüngür hüngür ağlıyorum. Allah belanızı versin.

O zamanlar liseye yeni başlamıştım. Lisedeki din kültürü öğretmenim beni çok sevmişti ben de onu sevmiştim tabi çok iyi niyetli benim iyiliğimi istiyor benimle konuşuyor felan diye masumca seviyordum. Ama zaman sonra bana artık dokunmaya, çimdik atmaya, öpmeye hatta ısırmayı teklif etmeye başlamıştı. Beni arkadaşlarımdan uzaklaştırıyordu onlar yanlış yoldalar onlarla muhatap olma diyordu. Salak kafam ben de hala diyorum ki beni çok seviyor ondan. Bir gün merdivenden çıkarken elimi tuttu elimi çektim ama bu sefer yine tutmakta ısrarlıydı. Trip atardı ondan uzak davrandığımda bir de. Yine o gün şuan ki en yakın arkadaşım, merdivende bizi görmüş. Beni okul çıkışı kenara çekti ve bu adamın davranışlarını uzun zamandır gözlemlediğini bana karşı olan tavırlarının hiç de normal bi sevgi olmadığını anlattı. Olaya dışardan bi gözle baktığımda farkına vardım gerçeklerin. O gün hıçkırarak ağladım arkadaşımın omzunda. Eve gittim yıkanmak istedim ağlayarak suyun altında saatlerce kaldığımı biliyorum. Sonrasında ise kendimi tamamen uzaklaştırdım çok şükür ki. 1 ay sonra da okuldan siktir olup gitti şerefsiz.. Hala aynı şehirdeyiz. Ölmedi de bildiğim kadarıyla. Geceleri mesaj atardı bana o zamanlar geçenlerde numaramı unutmamış 3 yıl sonra mesaj attı elim ayağım boşaldı yine arkadaşım vardı yanımda. Yanlış numara diye mesaj atıp engelledi. Arkadaşım olmasaydı belki de çok daha kötü şeyler olabilirdi. İyi ki hayatımda ne diyeyim... Umarım kimse böyle bişeyler yaşamaz.

bi nevi ölüp bir daha dirilmektir. çığlıklarım duyulmasın diye kafamın yastığa bastırıldığı, gözyaşlarımın ağzıma kadar dolduğu, en son gülmekle ağlamak arasında kaldığım o gün öldüğümü biliyorum. her ölüm bedenle sınırlı değildir. tek bi şey söylemiştim, ben bunu hak etmedim, neden izin verdin allahım? uzun bir süre küs kaldım ona. herkese. dünyadaki ölü, diri herkese. sonraysa ayağa kalktım, tek başıma, ben hep tek başımayım aslında, ama o kız çoktan ölmüştü, biliyorum. bulduğum bir makasla kollarımı, boynumu, karnımı her yerimi kanatana kadar çizmiştim. bunu ancak kan temizler diye düşündüm sanırım. sonra da olabilecek en kötü, en berbat, en hastalıklı şeyi düşündüm. bunu hak edecek kadar kötü bir insan olduğumu. kendimden daha kötü bir düşmanım yok benim. kafamın içinde, gerilerde öyle bir karanlık var ki bazen onunla baş edemiyorum. bazen öyle bir yıkılıyorum ki ayağa kalkamıyorum. ama artık önüne bakma vakti. öbür türlü yaşanmıyor. kötü insanlara denk gelmemiz bizim suçumuz olmadığı gibi bizi kötü de yapmaz. hayat herkesi farklı sınavlarla sınıyor. ben bu sınavlara çok karşı olsam da benim karşı çıkmam bi halta yaramıyor maalesef. hayatın düzeni böyle. yüreğimizde taşıdığımız taşları dökelim ki daha hafif ilerleyebilelim. lağım çukurundan gün yüzüne çıkan anılarımın arasına pembe kalpçiklerimi de sıçtığıma göre gidebilirim. en azından bize bunları yaşayanlarla evlendirilmek gibi bir bahtsızlık yaşamadık. çok var tecavüzcüsüyle, istismarcısıyla evlendirilen. allah topunun cezasını versin.

Korkunç. Çok korkunç. Ben hiç yaşamadım böyle bir şey. Ama yaşayanların acılarını duydum. O acıları gördüm. Şimdi burada yazanlara söyleyecek hiçbir teselli cümlesi bulamıyorum. Keşke diyebiliyorum sadece. Keşke bütün bunlar hiç yaşanmasaydı... Belki bugün değil ama birgün dünya hepimiz için, en çok da savunmasız olan herkes için bir şeylerin değişebilmesine ihtiyacımız var. Biz el ele verip bir şeyler yapabilirsek eğer, belki bizler değil ama bizlerden sonraki nesil için kurtuluş olur.

Beyinsiz ebeveynlerin eğitim ve terbiye vermeden doğurup sokağa saldığı çocukları. Genelde akraba oluyor bu oksijen israfları.

Hiçbir şey yazmak istemiyorum bu konu ile alakalı çünkü ben henüz bunu konuşabilecek kadar yol kat etmedim. Tek söyleyebileceğim meğer dünyadaki pislik sayısı ne kadar çokmuş, ne kadar çok kardeşim canı cayır cayır yanarken yıllarca susmuş... Eklemek istediğim bir şey var, en az taciz kadar yaralayıcı olan başka bir şey varsa o da böyle bir durumda ailelerin verdiği (vermediği) tepkiler...

Çocukken yaşadıklarımı anlamamıştım. Ama oyun gibi de değildi. Oyun oynarken eğlenir, mutlu oluruz. Bu insanı huzursuz eden rahatsızlık veren bir şeydi. Net hatırlamıyorum nasıl olurdu nasıl başbaşa kalırdık ama 3. Sınıfa gidiyordum. Yanına yatırır bana hikayeler anlatırdı. Kuzenimdi bunu yapan benden 7 yaş büyüktü. Anlattığı hikayeleri severdim sonra arkamı dönmemi söylerdi. Kalçamı kendine yaklaştırırdı. Penisinin sertliğini hissederdim ama çocuksunuz ne olduğunu anlamıyorsunuz. Bu böyle 2 sene devam etti. Yanlış bir şeyler olduğunu 5. Sınıfta arkadaşlarımın konuşmasından anlayıp anneme söyledim. Orada son buldu bi kaç sene gelip gitmedi. Ama bayramlarda hala yüzümüze bakar şerefsiz. Liseye giderken otobüslerde minibüslerde yaşadıklarım da cabası.. Bunları yaşadığım için şimdi kızlarımı tek başlarına bir yere göndermeye korkuyorum. Bu gibi insanlar yüzünden kızlarımı kuzenleriyle bile odada baş başa bırakmıyorum. Özür dilerim meleklerim:( yaşadıklarımı yaşamayın istiyorum

Tanıdığım-tanımadığım insanlardan maruz kaldım. Çok mu güzeldim, çok mu cazibeliydim çok mu kışkırtıcıydım da başıma geldi? Hayır. Çocuktum. Çocuktuk. Sessizdik. Çekingendim, büyüklerin yanında sivri/yaramaz olmak istemezdim. Kibar sakin bir çocuk olmak isterdim. Yetişkinler örnek göstersin isterdim beni. Sonra gıkım çıkmaz oldu. Kaldı ki ne olduğunu da anlayamadım. Korkuyordum, utanıyordum, terliyordum. Hele çocuk aklınızda sizi istismar edenin, normal şartlarda sevdiğiniz güvendiğiniz biri olduğunu düşünün. Aradan belki yıllar sonra size yapılan şeyin masum olmadığını anlıyorsunuz. Sonra inkar süreci başlıyor. Reddediyorsunuz yalnızca. Sonra aştım derken erkek arkadaşınızın, sevgilinizin en ufak minik bi teması ilk olarak aklınıza bunu getiriyor. Hayır ben artık 9 yaşında değilim. Öğretmenim, akrabam, komşum, mahalledeki o abi.. Her kim olursa olsun. Sessizliğimden sakinliğimden faydalanacak bir orospu çocuğuyla şimdi çok güzel mücadele edebilirim. Çocuk değilim artık. Aştım mı? Tamamen aşmak imkansız. Ama kendimi yanlış, kirli hissetmiyorum. Bu ülkede doğmuş, çocukluğunda zayıf olduğu için sesi çıkamamış genç kadınlardan biriyim. Başıma gelenin, benden bağımsız olduğunu idrak ettim. Problemin, saçlarını annesinin iki kulak topladığı, barbie bebeğiyle oynayan masum bir çocuğa bakıpta hayvani güdülerini nasıl tatmin edeceğini düşünen bir hayvanda olduğunu idrak ettim. O sebeple kendimi yiyip bitirmiyorum. Yaşadığımı da yok saymıyorum. Yüzleşmekse birkaç kez yüzleşmeli insan ama sürekli mağdur olduğunu düşünerek kendini çelik bir kafeste yaşatmamalı. Hiç unutmam, bahsettiğim hayvan, istismarcı kişiler arasında tiyatro öğretmenim de var. Nasıl rol yapacağımızı anlatırken elle tacizde bulunurdu, en az 6 arkadaşıma daha yapmış bunu. -daha fazla detay vermeyeceğim belki bunu okuyacak insanlar arasında bile bunda sakınca görmeyen ya da pedofili eğilimi olan insanlar vardır, acı ama gerçek- Yıllar sonra o tiyatro hocamı arka sokaklar dizisinde gördüm. Dandik bi rol. Fakat görür görmez tanıdım. Size yaşadığım korkuyu, paniği, donup kalma hissini anlatamam. Birkaç saniye içine ıstırap yaşattı bana saygıdeğer hocam. Çok severdik dersini kendisini kötü biri olamazdı ki o derdik. Onlarca çocuğa hiç düşünmeden el uzatabilmiş meğer. Muhafazakar seküler fark etmeden her yerde var bu hastalar bu arada, bunu da unutmayalım. Son olarak şunu düşünmenizi istiyorum. Özellikle erkek bir evladı olan kaç aile çocuğunu karşısına alıp cinsel tacizin ne olduğunu, neden olmaması gerektiğini, hormonal hareketlerin ya da isteklerin doğal olduğunu fakat kimsenin rızası ve akıl erginliği olmadan en ufak bir temasımız bile olmaması gerektiğini söylemiştir? Doğru yaşta temel cinsellik eğitimi veren, çocuğuyla bu konuyu konuşan kaç Türk ailesi vardır? Ya da kız erkek fark etmeksizin tüm çocuklara "mahrem bölge" tanımı yapan ve o bölgeye dokunan kim olursa olsun çığlık atmasını, polisi aramasını söyleyen kaç aile vardır? Destan gibi oldu. Beni bıraksanız acılarımı, düşüncelerimi bu konudaki tüm zehrini dökerim buraya. Yazarken de ister istemez düşündüm. Sosyal medyadan ekli olduğumuz insanlar var, ifşa olduğum insanlar var. Herkesin görüşlerimi bilmesini istiyor muyum? Evet istiyorum. Son olarak buna karar verdim. Buyrun ülkenin girişine asın bu yazıyı. Türkiye Cumhuriyeti sessiz bir istismar toplumudur. Tüm dünya gibi.