çocuk parkında oturmak

insana yaşamak için nedenler silsilesi sunar. eğer bir gün hayattan ve yalnızlığınızdan yorulup bir yere kaçmak isterseniz orası çocuk parkı olsun. hiç fark etmez nerede olduğu. eğer ki pazar günü ise minicik kızlarını parka getiren babaları göreceksiniz, çocuklarını gözünden sakınan anneleri, çocukların en mutlu hallerini, dünya tatlısı dertlerini. küçücük kalplerinde koca evreni taşıyan, insana yaşama sevinci veren bu minicik çocukları görünce her şey mümkünmüş gibi gelecek gözünüze. birini yakalayıp kucaklamayı yada öpmeyi de sakın unutmayın. zira bu dünyadaki en güzel ve en temiz şey onlar..

bi çocuk parkında sürünmek hayal mi gerçek mi orada ölmek

hayatımda yaşadığım en depresyonik dönemde nedense kendimi buralarda buluyordum. 1 depresyonu 2 farklı şehirde yaşadım, her iki şehirde de geceleri çıkıp parka gidip oturuyordum. Bence bunun bilimsel bir açıklaması olabilir.

Gelecek nesillerin senin nesline nazaran yeni oyunlar geliştirmesini merak edip birinci gözden izlemektir.

gündüz bi güzelliği var yalan yok. kafası dağılıyor insanın. baş aşağı düşenler , kayarken saçları elektriklenenler, salıncak sırasında birbirine girenler, koşarken pata küte yere yuvarlananlar.. baktıkça insana komik geliyor hepsi. ama gece olunca öyle değil. mezarlık hissi veriyor hnnsını siktiminin ortamı. kimse yok ıssız ve aşırı sezsiz. bir de gündüz çocukların eğlendiği kahraman figürleri var gulyabani oluyor hepsi hava kararınca. aşırı korkunç ortam.

Hızlıca salıncağı kapın çabuk. Yoksa bir oturdumu kalkmıyor çocuklar

Yapacak hiç-bir şey bulamadığım zaman yaptığım eylem.

müge anlı'nın tasvip etmediği şey.